O tym, że zwierz powinien zobaczyć serial UnREAL wiedział od dawna. Nie chodziło tylko o głosy dobiegające zza oceanu – chwalące serial jako jeden z najlepszych w poprzednim sezonie ale też o coraz częściej przewijający się wśród znajomych pogląd że to tytuł którego nie można przegapić. Ponieważ zwierz nie zwykł ignorować zachęt, a właśnie mamy ostatnie odcinku sezonu drugiego (którego zwierz jeszcze nie widział) to uznał, że to dobry pomysł by napisać parę słów o tym doskonałym tytule.
UnREAL opowiada o kulisach prowadzenia reality show, który kropka w kropkę przypomina amerykański program Kawaler. Jeśli kiedykolwiek widzieliście to reality show to zapewne wiecie jak przedziwne i chore jest to zjawisko we współczesnej telewizji. W przybliżeniu – jeden kawaler – zazwyczaj przystojny i dobrze sytuowany, wybiera spośród kilkunastu kandydatek tą jedną którą poprosi o rękę. Oczywiście żeby show dobrze się sprzedawał potrzebna jest odpowiednia opowieść, drama i bohaterowie. Dlatego zapewnia się uczestnikom wszystko co może do tego doprowadzić i tak prowadzi narrację byśmy wiedzieli, która z kandydatek jest dobra, która zła, która odpowiednia a która nie. Choć program wydaje się dość idiotyczny to – co może być pewnym zaskoczeniem – ma się doskonale, w Stanach każdy sezon oznacza ekspozycje bohaterów w mediach plotkarskich, sporo tekstów na ich temat i autentyczne emocje które chyba trudno do końca zrozumieć.
Serial wyróżnia się na tle wielu produkcji bo to film o karierze zawodowej kobiet która nie jest medycyną, policją czy byciem prawnikiem. Ale też dlatego, że nie są to kobiety szczególnie sympatyczne
W UnREAL przedziwne realia programu są doskonale odtworzone – ale oglądamy udramatyzowany proces produkcji wyimaginowanego świata. Naszymi bohaterami są więc nie tyle uczestnicy reality show co jego producenci. A dokładniej producentki – bo program realizują przede wszystkim dwie kobiety. Quinn King – pewna siebie główna producentka która nie jedno w tym biznesie widziała i nie zadowoli się niczym mniej poruszającym niż dramatem na planie i Rachel Goldberg. Rachel to nasza główna bohaterka – postać trudna i napisana nieco wbrew schematowi. Kiedy ją poznajemy wydaje się nam dobrą duszą w tym całym szaleństwie – powraca do pracy po tym jak w czasie poprzedniego sezonu programu miała załamanie nerwowe. Teraz jednak wraca i teoretycznie chce się zachowywać porządnie. Zupełnie teoretycznie bo z każdym odcinkiem przekonujemy się, że przesuwanie granic, manipulowanie ludźmi czy egoistyczne ich wykorzystywanie przychodzi jej bardzo łatwo. Jedyne nad czym musimy się dłużej zastanowić to kwestia – czy rzeczywiście takie zachowania budzi w niej program i jego wymogi czy może naprawdę mamy do czynienia ze złą egoistyczną osobą, która postępuje zawsze zgodnie z tym czego pragnie nie oglądając się na konsekwencje.
Serial doskonale odtwarza realia randkowych reality show. Trudno się dziwić, twórcy produkcji wcześniej właśnie się takimi programami zajmowali
Przy czym UnREAL właściwie rozpada się na dwie produkcje – co do których zwierz ma bardzo odmienne uczuci. Pierwsza część to kwestia traktowania uczestników a właściwie uczestniczek teleturnieju, manipulowania nimi, pokazywania ich w określonym świetle, wykorzystywania słabości czy bardzo prywatnych informacji. To zdaniem zwierza najciekawsza część serialu – pokazująca świat który przecież obserwujemy na co dzień od drugiej strony. Niby wiemy, że produkcje reality show są reżyserowane ale serial (którego współtwórczynią jest była producentka Kawalera, więc raczej wie co mówi) podstawia nam to wszystko pod nos. I każe się zastanawiać jak to się właściwie stało, że oglądamy takie programy. Więcej – produkcja dość dobrze pokazuje, że nie ma tu mowy o tęsknocie za prawdziwą bajką o miłości a więcej radosnego naśmiewania się z ludzkiej naiwności, pragnień czy w końcu tych którzy w mit o księciu na białym koniu uwierzyli. Choć widzowie nie występują bezpośrednio w serialu to przecież gdzieś tam są jako łatwa do zmanipulowania, ale głodna wrażeń ludzka masa pragnąca ponad wszystko dramy. Sposób w jaki serial pokazuje jak taki świat się kreuje to niemal jak oglądnie dokumentu – który dość przewrotnie pyta czy na pewno czujemy do tego wszystkiego niechęć. Czy wręcz przeciwnie – z reality show jest jak z kiełbasą – pyszna póki nie zaczniesz pytać co jest w środku.
Tam gdzie mamy studium manipulacji jest ciekawie kiedy wchodzimy w związki i romanse robi się nieco gorzej
Drugi serial to biegnąca równolegle historia zmagań naszej bohaterki z jej życiem uczuciowym (gdzie jedna średnio zrównoważona kobieta tam mężczyzn co najmniej dwóch), moralnością, rodziną czy w końcu wymagającą szefową (która też ma sporo na głowie bo jest w wieku kiedy nie romansuje się już bez konsekwencji). Zwierz przyzna że ta część serialu – choć wciągająca była jednak dużo bardziej schematyczna niż to rozbieranie na kawałki reality show. Być może dlatego że Rachel idealnie wpisuje się w pewien schemat kobiety niedobrej. Istnieje taka postać – skrzywdzonej nieco niezrównoważonej, trochę depresyjnej niedobrej kobiety. To ta postać kobieca która gdyby była mężczyzną to pewnie by za dużo piła. Zwierz widział już takie bohaterki i ma z nimi problem bo nie jest wielkim fanem tego tropu niezrównoważonej wrednej dziewczyny. Zdecydowanie lepiej od Rachel wypada Quinn jako kobieta która widząc dwóch bijących się o nią mężczyzn może być co najwyżej zirytowana, że utrudniają jej pracę. Zresztą chemia pomiędzy bohaterkami to jeden z elementów który ożywia nawet nieco bardziej schematyczne wątki serialu.
Produkcja pokazuje jak się kreuje wyobrażony świat a potem śmieje się z ludzi którzy do niego aspirują
Oglądając produkcje zwierz cały czas miał skojarzenie z serialem Dirt. Nie wiem czy pamiętacie – leciał kilka lat temu w telewizji przez dwa sezony serial o redaktorce naczelnej pisma z plotkami. Ale nie jakiego People tylko czegoś zdecydowanie bliżej TMZ. Tam też poznawaliśmy niezbyt piękne kulisy wykreowanego na potrzeby czytelnika świta. I tam też mieliśmy główną bohaterkę która nie wahała się manipulować i wykorzystywać ludzi. Tam podobnie jak w UnREAL seks był z rzadka pokazywany jako coś dobrego, częściej jako konsekwencja niezbyt dobrych decyzji czy coś co ogólnie nie kojarzy się zbyt dobrze (choć wszyscy tego chcą). NO i tam też bohaterka była z jednej strony dość pewna siebie i dobrze manipulowała ludźmi, z drugiej – wystarczyło choć odrobinę lepiej ją poznać by dostrzec że mamy do czynienia z osobą całkowicie złamaną. Zwierz nie mówi że UnREAL nie jest ciekawe czy miejscami oryginalne ale ten schemat, już się wcześniej pojawił. Pewien problem dla zwierza stanowią też sercowe przeprawy bohaterki – zwłaszcza jej relacja z występującym w realizowanym programie kawalerem. Zwierz cały czas miał nadzieję, że uda się wybrnąć z pewnego romantycznego schematu- cicho pragnął zwycięstwa czystej manipulacji. Chyba jednak się tu przeliczył.
Dziewczyny w programie nie są pokazane jako tłum, raczej jako postacie które same chcą coś dla siebie ugrać. Często ryzykując wszystko.
Z jednej strony to ciekawe że telewizja poucza o kłamliwości telewizji – z drugiej – widać w serialu potrzebę odsłonięcia kurtyny. Zwłaszcza pokazania widzom jak wiele można w otrzymanym materiale zmienić jeśli wytnie się odpowiednie fragmenty, poprzestawia wypowiedzi i wybierze odpowiednie kadry. To bardzo pouczający element produkcji – zwłaszcza że sporo osób zapomina jak bardzo w telewizji można kształtować rzeczywistość. Kto wie może jest w tym serialu wyraz pewnego znudzenia czy przerażenia poziomem odrealnienia i usystematyzowania świata amerykańskich reality show. Te zaś przez ostatnie lata wyspecjalizowały się właśnie w tworzeniu takiego odrealnionego świata, który z jednej strony ma się stać punktem odniesienia dla widzów – światem z marzeń, z drugiej – właśnie przez takie programy staje się też światem kiczu i zbudowanego na manipulacji dramatu. Zresztą jak można dostrzec w drugim sezonie – w którym producentki zajmują się programem niby innym ale jednocześnie takim samym – na tej gonitwie ludzi za wykreowanym i podkręconym światem zawsze można zrobić. Wystarczy po drodze sprzedać duszę diabłu.
Serial zdecydował się na ryzykowne posunięcie. Główną bohaterkę którą trudno polubić
No właśnie jeśli coś serialowi zarzucać to fakt, że odrobinę za dużo w nim dramy. Gdzieś tak w połowie sezonu niektóre wątki stają się tak przesadzone, że można dojść do wniosku, że twórcy nie byli w stanie zadowolić się własną – opartą o to co widzi się w telewizji dramą. Szkoda bo w sumie byłoby zdecydowanie lepiej gdyby serial trzymał się nieco bliżej realiów. Chociażby dlatego, że wtedy dużo łatwiej dostrzec w nim taką przylegającą do rzeczywistości krytykę tego co się z telewizją stało. Kto wie może właśnie dlatego potrzebne było więcej dramy – by wszyscy przypomnieli sobie, że to tylko serial telewizyjny ale nie moralitet. Nie zmienia to jednak faktu, że UnREAL to serial wciągający, każący oglądać następne odcinki a jednocześnie – nie dający spokoju jeszcze jakiś czas po obejrzeniu. Głównie dlatego, że nie sposób pozbyć się wrażenia że prawdziwym złolem w całym systemie jest widownia która zawsze domaga się więcej krwi. I czasem to jesteśmy my.
Ps: Zwierz ma prawdziwym problem z blogową aktywnością bo najchętniej nic tylko by siedział i oglądał olimpiadę.