Jak rozkleić zwierza taśmą klejącą czyli Secret Santa po raz trzeci

Hej

Jak co roku zwierz poświę­ca jeden wpis na mieszankę samo zach­wytu i uwiel­bi­enia pod adresem swoich czytel­ników. Co praw­da do świąt jeszcze daleko ale Mikoła­j­ki tuż za rogiem – a że pod koniec miesią­ca wszyscy są dzi­wnie zaję­ci to rozk­le­ja­jące się wpisy zwierza przenosiły się jak­iś czas temu na początek miesią­ca. Jak co roku bowiem zwierz zor­ga­ni­zował spotkanie Secret San­ta. Czyli coroczną akcję roz­dawa­nia sobie prezen­tów wśród czytel­ników zwierza. I jak co roku nieco się z tej okazji wzruszył. Zresztą też byś­cie się wzruszyli gdy­byś­cie zdali sobie sprawę, ze wystar­czy tylko mała inspirac­ja i właś­ci­wie ludzie są w stanie wydobyć z siebie całe pokłady życ­zli­woś­ci i tal­en­tu. A potem zwierz jeszcze może to opisać na blogu i w ciemne zimowe wiec­zo­ry mówić sobie, że dołożył do całego wydarzenia małą cegiełkę.

    Raz na jak­iś czas zwierz uda­je że jest świę­tym Mikołajem

Pomysł jak wieść gmin­na niesie padł kiedyś w cza­sie spotka­nia towarzyskiego. Początkowe założe­nie było proste — zwierz i jego zna­jo­mi wymienią się prezen­ta­mi. Malut­ka kam­er­al­na impreza do zor­ga­ni­zowa­nia której potrzeb­ny jest co najwyżej kapelusz i kil­ka losów. Jak sami wiecie his­to­ria potoczyła się nieco inaczej — w pier­wszym Secret San­ta wzięło udzi­ał kilka­dziesiąt osób, w drugim — kilka­set. Akc­ja objęła swoim zasięgiem nie tylko Pol­skę ale Europę czy właś­ci­wie Świat (była w zeszłym roku taka kat­e­go­ria wysył­ki). Ale właśnie to kilka­set zmusiło zwierza do reflek­sji. Duma była połech­tana, zasięg ogrom­ny, uczest­ników co nie miara ale nieste­ty — pojaw­iły się pier­wsze chmury nad zabawą. Nie wszyscy dostali prezen­ty i wiele osób które się zgłosiło nie dotarło na pocztę. W związku z tym zwierz postanow­ił zmienić sys­tem. Nie dlat­ego, że chci­ał kogoś ukarać ale dlat­ego, że trud­no mu znieść myśl, że ktoś przyłącza się do zabawy, wkła­da mnóst­wo wysiłku a potem smut­ny odchodzi od skrzyn­ki gdy nic nie przy­chodzi. Cóż z tego, że zwierz baw­ił się świet­nie sko­ro inni czuli się zig­norowani. W tym roku nie robil­iśmy już prezen­tu dla wylosowanej oso­by. Każdy robił co umi­ał najpiękniejszego a potem losowal­iśmy spośród tych którzy zde­cy­dowali się przyjść na spotkanie. Jasne ilość uczest­ników drasty­cznie spadła (zwier­zowi bard­zo przykro, że odpadły oso­by z małych miejs­cowoś­ci — ukarane trochę niespraw­iedli­wie), ale to było jedyne rozwiązanie by każdy kto przyszedł się dobrze baw­ić mógł wyjść ze spotka­nia z pewnoś­cią, że nie tylko on dał prezent ale i został obdarowany.  Nowe zasady nieco prz­erzedz­iły krąg baw­ią­cych się uczest­ników ale ostate­cznie licz­ba zbliżyła się do dwus­tu a ilość spotkań nadal pozosta­je imponu­ją­ca – od Warsza­wy, przez Kraków po Gdańsk, Katow­ice, Poz­nań, Lublin, Łódź, Wrocław czy odległy Lon­dyn (wszyscy macie mi przysłać zdjęcia).

  Jak widzi­cie było z klasą (kapelusz), Smacznie (szar­lot­ka) i chy­ba prz­er­aża­ją­co wniosku­jąc z miny zwierza na zdję­ciu (tak to co jest na swetrze to jest puchaty renifer z czer­wonym nosem). Plus odwiedz­ił nas Batman

Wiele osób zgłasza­ło zas­trzeże­nia co do nowej for­muły, pyta­jąc jak to będziemy robili prezen­ty w ciem­no nie zna­ją pref­er­encji, sym­pa­tii a nawet płci obdarowywanego. Jak to się może udać. Na spotka­niu na którym był zwierz spośród wszys­t­kich rozlosowanych prezen­tów chy­biony był jeden — oso­ba bez przeku­tych uszu dostała kol­czy­ki. Wszyscy pozostali reagowali piskiem, radoś­cią i uśmiechem i nikt nie bie­gał po sali prag­nąc wymienić  otrzy­many podarek. Wręcz prze­ci­wnie niek­tórzy zas­tanaw­iali się czy moż­na było­by w jak­iś zwod­niczy sposób pod­kraść podar­ki innych. Jed­nocześnie impreza wzbo­gaciła się o fan­tasty­czny ele­ment. Zwierz  w stro­ju Mikoła­ja nad­zoru­ją­cy losowanie po którym każdy mógł zaprezen­tować otrzy­many prezent i uściskać twór­cę mógł zobaczyć po kolei ile emocji wiąza­ło się z roz­pakowywaniem prezen­tów. Jed­nocześnie mógł też patrzeć jak wszyscy z napię­ciem czeka­ją czy prezent się spodo­ba. A ten niewąt­pli­wie podobał się częś­ciej niż nie podobał. Bo oczy­wiś­cie okaza­ło się że wśród wszys­t­kich deklaru­ją­cych brak umiejęt­noś­ci plas­ty­cznych czytel­ników zwierza wszyscy okaza­li się jacyś kos­micznie uzdol­nieni. Co było do udowod­nienia. Samo losowanie zaś okaza­ło się ide­al­nym momentem cen­tral­nym imprezy w cza­sie którego wszyscy mogli poczuć, że robimy coś fajnego razem. Dodatkowo okaza­ło się – co jakoś nie bard­zo zwierza dzi­wi – że nie mając pref­er­encji udało się więk­szoś­ci twór­ców wykon­ać  przed­mio­ty które zad­owolą zarówno zagorza­łego fana jak i oso­by zupełnie nien­ależące do fan­do­mu. A wszys­tko przy uży­ciu wspom­ni­anych już mag­icznych zdol­noś­ci manualnych.

Zwierz Mikołaj i Śnieżyn­ki w pełnej gotowoś­ci na kil­ka chwil przed roz­daniem prezentów

Resztę wiec­zoru spędzil­iśmy roz­maw­ia­jąc się, śmiejąc, omaw­ia­jąc seri­ale i rzeczy od seri­ali jak naj­dal­sze. Jak zwyk­le bywa na towarzys­kich spotka­ni­ach okazy­wało się, że tam gdzie kończy się jeden tem­at płyn­nie zaczy­na się dru­gi. Zresztą zawsze jest jeszcze jeden odcinek do omówienia, jeszcze jed­no pytanie do zada­nia, jeszcze jeden fanows­ki pisk który moż­na z siebie wydać. W przy­tul­nej sali moż­na było nad pyszną herbatką spędz­ić Bar­bórkę ciesząc się już na zapas charak­terem świąt. Zresztą zwierz musi się pochwal­ić, że miejscówkę znalazł nielichą. Oto niedaleko zwierza na Jana Pawła otworzyła się kaw­iar­nia Jaś i Mał­gosia. To nie taka zwykła kaw­iar­nia bo prowadzą ją ci sami ludzie co Graw­itację co od razu każe myśleć o takim miejs­cu gdzie dużo się dzieje — od wiec­zorów autors­kich po spotka­nia przy­jem­nych ludzi. Pomieszcze­nie które ZA DARMO udostęp­niono zwier­zowi na Secret San­ta było ide­alne — odd­zielone od głównej sali, wyłożone drewnem — rzeczy­wiś­cie bardziej pojemne niż przy­puszczał zwierz. Za szy­bką zaś trwał gwarny wieczór w oble­ganej kna­jpie i ogól­nie było bard­zo przy­tul­nie. jak się do tego doda ich cytrynowe leni­we które mogą człowieka doprowadz­ić do rozkoszy lub zbrod­ni (jeśli się aku­rat skończą) oraz herbatę Pewex ide­al­ną na zimne dni to właś­ci­wie niczego więcej do szczęś­cia nie trze­ba. Zwierz zad­owolony zaległ pod koniec imprezy na wielkim czer­wonym fotelu przyglą­da­jąc się jak ludzie zupełnie obec­noś­ci zwierza nie potrze­bu­jąc roz­maw­ia­ją, zaw­ier­a­ją i umac­ni­a­ją zna­jo­moś­ci. Zwierz pewnie mógł­by się cichaczem wymknąć w zim­ną noc i nikt by nie zauważył jego nieobec­noś­ci co jest najwięk­szym marze­niem tych którzy styka­ją ze sobą ludzi którzy się nie znają.

Zapier­a­jące dech w pier­si pudełko z wegański­mi lem­basa­mi? Lus­tro które sprawi że poczu­jesz się cud­own­ie? Czytel­ni­cy potrafią zro­bić wszystko.

Kiedy zwierz pisze te słowa czytel­ni­cy w kilku mias­tach przy­go­towu­ją się do roz­dawa­nia prezen­tów. Jeśli macie jakiekol­wiek wąt­pli­woś­ci czy zapro­ponowaną w tym roku przez zwierza for­muła zadzi­ała porzuć­cie je bez waha­nia. Jeszcze nigdy na zwier­zowym spotka­niu nie było tyle radoś­ci emocji i dumy ‑zarówno obdarowanych jak i obdarowu­ją­cych. Jed­nocześnie wszyscy świad­kowie roz­dawnict­wa mogą zaświad­czyć, że sztukę pakowa­nia prezen­tów czytel­ni­cy zwierza doprowadzili do artysty­cznego ekstremum — nigdy jeszcze zwierz nie widzi­ał tak cud­own­ie i tak prze­myślanie zapakowanych prezen­tów (mimo wcześniejszych maili i zapy­tań pełnych obaw czy “na pewno wystar­czy”). Zresztą niesamowite jest to jakie fan­tasty­czne rzeczy potrafią ludzie którzy mówią że nic nie potrafią — od wyp­ieków po pył wróżek — prezen­ty stanow­iły popis umiejęt­noś­ci artysty­cznych i kreaty­wnoś­ci a losowanie mimo, ze ślepe spraw­iało mag­icznie że wszyscy dostali dokład­nie to czego chcieli. Przy czym zwierz bard­zo radzi zatrud­nić jakiegoś uczest­ni­ka jako Mikoła­ja i jako Śnieżyn­ki bo nic tak nie ustaw­ia imprezy jak Śnieżyn­ki grożące założe­niem związku zawodowego (bo Mikołaj za bard­zo poga­nia) i Mikołaj które­mu strój za 17, 99 zaczął się rozłaz­ić na tyl­nej częś­ci ciała co spraw­ia, że abso­lut­nie nie może się on odwró­cić do pub­licznoś­ci tyłem.

Ręcznie szyte opakowanie na tele­fon? Mały Cthul­hu  na choinkę? Jak widać inwenc­ja twór­ców prezen­tów jest nieograniczona

Zwierz przyz­na bez udawa­nia, że uwiel­bia wasze lęki i wysił­ki, wszelkie pyta­nia doty­czące tego czy prezent na pewno się spodo­ba. Nie chodzi o to, że zwierz żyje waszym nieszczęś­ciem. Raczej o to, że zwierz jest głęboko przeko­nany, że właśnie na tym pole­ga dawanie prezen­tów. Nie koniecznie na dobra­niu rzeczy wedle pref­er­encji, czy na speł­ni­a­n­iu marzeń. Prezen­ty dają nam unikalną możli­wość skupi­enia się nie na sobie ale na kimś innym. Zas­tanowie­niu się co spraw­iło­by komuś przy­jem­ność, co może stać się cen­ną pamiątką, ulu­bionym kubkiem czy poduszką. Kiedy prze­j­mu­je­my się tym co innym może się spodobać nie spodobać, ucieszyć czy rozczarować przes­ta­je­my myśleć o sobie. Nagle nawet nasz niez­nany obdarowany sta­je się kimś ważnym. Kimś na czy­jej twarzy chce­my wywołać uśmiech. Sam prezent sta­je się wtedy tylko dodatkiem a najbardziej zysku­je­my my bo wszyscy zysku­ją na tym, że raz na jak­iś czas pomyślą życ­zli­wie o drugim człowieku. Wszyscy mówią, ze blogerzy powin­ni być odpowiedzial­ni i odpowiedzial­nie pod­chodz­ić do tego co piszą i do pop­u­larnoś­ci która z pisa­nia wyni­ka. Dla jed­nych będzie to oznaczać pisanie o sprawach ważnych, dla innych wspieranie wszys­t­kich potrze­bu­ją­cych, będą tacy którzy wyko­rzys­ta­ją swo­je własne his­to­rie by uwrażli­wić społeczeńst­wo na pewne kwest­ie. Zwierz czu­je się odpowiedzial­ny rzad­ko bo wszak pisze o kul­turze. Ale przyz­na wam szcz­erze że kiedy się tak cud­own­ie męczy­cie nad tym by zro­bić komuś przy­jem­ność to zwierz myśli, że dobrze korzys­ta z tego miłego dodatku do pisa­nia jakim jest możli­wość od cza­su do cza­su zor­ga­ni­zowa­nia swoich czytelników.

Pożą­dane przez licznych uczest­ników bezy (nawet nie rozu­miecie jakie one są fenom­e­nalne) a może bom­b­ka dla fanów Dok­to­ra Who?

Choć oczy­wiś­cie ist­nieje teo­ria, że tak naprawdę zwierz który nie umie nic man­u­al­nie ład­nego zro­bić ma tylko jeden cel. Pogrążyć wszys­t­kich wokół siebie w sza­leńst­wie pró­by zro­bi­enia czegoś z niczego. Śmi­ać się w nocy kiedy kłu­je­cie sobie palce igła­mi, tniecie tępy­mi noży­czka­mi filc i obiecu­je­cie sobie, że już nigdy więcej nie tkniecie do ręki far­bek i taśmy kle­jącej. No ale czy to takie straszne wkleić jeszcze sza­leńst­wa z brokatem i taśmą kle­jącą w ciąg przy­go­towań przedświątecznych? Wszak wszyscy raz na jak­iś czas musimy sobie skleić palce kle­jem by się nam zwierz trochę rozkleił.

Ps: Czytel­ni­cy zwierza nadesłali mnóst­wo cud­ownych zdjęć prezen­tów więc zwierz obiecu­je, że jeszcze te zdję­cia wrzu­ci w jakimś kolażu czy galerii. Ter­az dobrał nie te które uważa za najws­panial­sze (wszys­tkie były wspani­ałe) ale które po pros­tu zostały w odpowied­nim momen­cie obfortografowane :)

Ps2: Ale się wczo­raj castin­gowo poro­biło (zwierz odszedł od Inter­ne­tu). Prawdę powiedzi­awszy więk­szość decyzji zwierza ucieszyła. Za to jak zwyk­le smu­ci zwierza ekstremum pod tytułem — nie wiem nic o filmie ale tak to go nie zobaczę. Sko­ro zwierz nawet przez chwilę nie powiedzi­ał, że nie pójdzie na Super­man V Bat­man mimo, ze nie przepa­da za reży­serem i nie wierzy w cast­ing to każdy może zdobyć się ze wstrzy­maniem ostate­cznej opinii do seansu.

Cud­owny Totoro mówi pa pa