Hej
Inspiracje dla dzisiejszego wpisu są dwie. Po pierwsze mamy sezon ogórkowy i w ogóle mało się dzieje, jest tak ciepło, że komputer niemal parzy (zwierz pisze swoje wpisy zawsze dzień wcześniej, więc nie odpowiada za to, jaka jest pogoda, kiedy to czytacie). Po drugie zwierza boli ząb. Dla zaniepokojonych – zwierz umówił się już do dentysty zresztą bolący ząb jest ósemką, więc nawet konieczność pożegnania się z nim na wieki, wieków nie przeraża zwierza. Jest, więc wasz drogi bloger w sytuacji istoty cierpiącej. Jak wiadomo zaś z cierpienia bierze się najlepsza twórczość. Zwierz wykorzystał, więc wyobraźnię swoją (oraz swego brata i matki, z którymi wybrał się na przepełniony cierpieniem i twórczy spacer) i imaginował sobie jak do problemu bolącego zęba podeszli by różni twórcy kina .
Alfred Hitchcock – żona szanowanego dentysty w pewnym momencie znika. Jej brat zaczyna jej szukać. Szybko okazuje się, że znikało więcej kobiet, wszystkie piękne blondynki. Ostatecznie okazuje się, że dentysta wyrywał zęby w obozach koncentracyjnych i jest szalonym nazistą. Wszystko kończy się dramatycznym zbliżeniem na narzędzia dentystyczne. Wtedy rozumiemy już wszystko.
Steven Spielberg – jedna z najdroższych produkcji w historii kinematografii. Naukowcy korzystając z DNA znalezionego w zębie neandertalczyka decydują się na jego sklonowanie. Początkowo sławny odrzucony przez społeczeństwo zaprzyjaźnia się z małym chłopcem. Ten broni go przed lokalną społecznością. Film promuje rodzinne i amerykańskie wartości.
Quentin Tarantino – bohatera filmu cały dzień boli ząb, jako że jest mordercą na zlecenie mafii sprawia mu to problem. Przez cały film spotyka różnych ludzi, których miał tylko zastraszyć, ale ponieważ boli go ząb ostatecznie zabija wszystkich. Ostatni na liście jest dentysta jego szefa, który leczy mu ząb (wygłaszając przy tym długi monolog o szkodliwości coca-coli), ale ponieważ to była jedyna osoba, którą bohater miał oryginalnie zabić pozostaje mu tylko wyjechać z miasta.
Film Braci Coen – film opowiada o losach fikcyjnego dentysty z czasów wojny secesyjnej, którego dziwne losy sprawiły, że wyrywał ząb zarówno generałowi Lee jak i Abrahamowi Lincolnowi. Bohater jest synem szanowanego żydowskiego lekarza z Wiednia, który przyjechał do Ameryki pracować dla wielkiego plantatora, ale potem była wojna i wszystko się pomieszało.
Woody Allen – dowcipny film o neurotycznym pisarzu, który budzi się z bólem zęba, musi iść do dentysty, jednak straszna hipochondria sprawia, że nie jest w stanie się do tego zmusić. Bohatera odwiedzają jego córka, kochanka, była żona i szefowa oraz przyjaciel z wydawnictwa. Każde z nich opowiada mu historię o swoich znajomych i ich przeżyciach na krześle dentystycznym, zaś nasz bohater każdemu opowiada inną mrożącą krew w żyłach historię o tym jak znajomy jego rodziców umarł z powodu ropnia obok zęba. Ostatecznie idzie do dentysty. Wracając od lekarza orientuje się, że teraz, kiedy nic go nie boli nie ma, z kim rozmawiać. Siada, więc w poczekali u dentysty i pierwszemu pacjentowi opowiada o człowieku, który umarł od ropnia przy zębie.
Pedro Almodovar – bohater zaprzyjaźnia się ze swoją dentystką. Jednak ukrywa przed nią, że oprócz stanowiska szanowanego prawnika pracującego dla miasta jest też występującym wieczorami w klubie, jako drag queen. W czasie jednego występu widzi na widowni swoją dentystkę. Ta jednak jest z w klubie wraz ze swoją ekscentryczną przyjaciółka fryzjerką, która umawia się wyłącznie z transwestytami. Ostatecznie nasz bohater zaczyna się spotykać z przyjaciółką swojej dentystki i dopiero, kiedy ząb zaczyna go boleć w czasie występu, co kończy się obowiązkowym zabiegiem dentystycznym na zapleczu klubu prawda wychodzi na jaw.
Frederico Fellini – znany kompozytor nie może skończyć symfonii, ponieważ boli go ząb. Ma też dość swojej żony cały czas powtarzającej mu, że powinien koniecznie iść do dentysty. Bohater włóczy się po Rzymie, trafia na imprezę studentów ostatniego roku medycyny. Śliczna studentka zgadza się przyjrzeć jego uzębieniu i stwierdza, że ma proste zapalenie dziąsła i że uporczywy ból, jaki czuje musi się brać, z czego innego. Bohater wraca nad ranem do domu i zaczyna na pianinie grać prostą melodię. Wchodzi żona i oboje zaczynają tańczyć. Film jest czarnobiały. Główny bohater rzecz jasna chodzi w ciemnych okularach.
Wojciech Smarzowski (reżyser. Róży i Dorgówki)- bohatera serialu boli ząb, więc zwalnia się z prac by pójść do lekarza. Niestety nie ma pieniędzy na łapówkę, więc cały dzień spędza w kolejce, kiedy w końcu przychodzi jego kolej okazuje się, że tego dnia lekarz już go nie przyjmie, bo idzie pracować do prywatnego gabinetu. Nasz bohater musi się jeszcze raz zwolnić, tym razem jego ząb zostaje niepoprawnie wyrwany, więc musi wsiąść tydzień wolnego. Szef zwalania go z pracy. Nasz bohater wraca, więc do domu i okazuje się, że jego dziewczyna jest w ciąży. Nie stać ich by zapłacić za aborcję a teraz na wychowanie dziecka też nie mają. Nasz bohater ma jednak bardzo niskie ubezpieczanie na życie, które wykupił, kiedy jeszcze marzył o lepszym życiu. Rzuca się z mostu poniatowskiego. Jego dziewczyna nie dostaje ani grosza z ubezpieczenia.
Nicolas Vinding Refn (reżyser. Drive i Tylko Bóg Wybacza) – główny bohater grany przez Ryana Goslinga przychodzi do dentysty. Te obiecuje wyleczyć mu ząb pod warunkiem, że małomówny bohater Goslinga załatwi wierzyciela dentysty, który po godzinach jest strasznym hazardzistą. Gosling niewiele mówiąc (pewnie szczęka go boli) wykańcza wszystkich wierzycieli dentysty, ale w ostatniej bójce traci wszystkie zęby, więc nie potrzebuje już dentysty – odjeżdża swoim samochodem w kierunku zachodzącego słońca. W filmie pada 15 pełnych zdań.
Michel Bay (reżyser Dnia NIepodległości, Transformersów) – film zaczyna się od olbrzymiego wybuchu w amerykańskiej bazie wojskowej.Za wybuch odpowiedzialni są terroryści sprzeciwiający się amerykańskiemu stylowi życia. Nasz bohater dzielny żołnierz piątego pułku piechoty miał właśnie mieć dzień wolny, ale ponieważ trzeba ratować wolny świat musi zagryźć zęby (w tym te bolące) i obronić amerykańską demokrację. Akcja i tak rozgrywa się 4 lipca, więc wszystkie gabinety dentystyczne i tak byłby zamknięte. Na koniec ktoś macha amerykańską flagą.
James Cameron – najdroższy film w historii. Rusza nowa misja na daleką planetę, wytypowano kilkunastu astronautów. Ich pierwsza gwiezdna wyprawa przebiega niemal bez zakłóceń, póki jednego z naszych bohaterów nie zaczyna boleć ząb. W dramatycznych scenach przy użyciu najnowszej technologii bohater przeprowadza na sobie leczenie kanałowe. Film ma cztery godziny i w czasie seansu widzów naprawdę bolą zęby, dzięki przełomowej technologii „feel the pain”.
Stanley Kubrick – bohatera boli ząb, idzie do dentysty i dostaje znieczulenie, wyrywanie zęba się zaczyna i wtedy nasz bohater dostaje halucynacji chyba, że to nie są halucynacje tylko prawdziwe wydarzenia. Reszta filmu zajmuje dwie godziny, jest w niej dużo muzyki klasycznej (Wagner!) i tylko część widzów twierdzi, że zrozumiało, o co chodzi. Arcydzieło.
Richard Curtis (reżyser. To właśnie miłość) – uroczy nieśmiały anglik poznaje śliczną Anne w kolejce do dentysty. Oboje są na leczeniu kanałowym, więc spotykają się tydzień w tydzień. Bohater zakochuje się w dziewczynie, ale w czasie ostatniej wizyty orientuje się, że nigdy nie wziął od niej ani numeru telefonu, dentystę obowiązuje tajemnica lekarska, ale ponieważ ma dobre serce daje mu serię wskazówek, po których chłopak ma dotrzeć do ukochanej. Film rzecz jasna rozgrywa się w Londynie, ale Anne jest amerykanką.
Michael Moore – film dokumentalny śledzący tragiczną, jakość opieki dentystycznej w Stanach Zjednoczonych, w którym reżyser odkrywa, że wielkie koncerny płacą dentystom by leczyli ludziom ósemki, mimo, że nikt tego nie potrzebuje. Wszystkiemu winni są republikanie a zwłaszcza senator Florydy.
Akira Kurosawa – film dzieje się w XVI wieku w Japonii. Trwa wojna – samotny ronin podróżuje przez kraj i nie chce się w nic angażować. Ostatecznie w czasie strasznego deszczu siedzi w karczmie. Wtedy opowiada swoją historię o tym, że dom jego pana został napadnięty, pana udało się ocalić, ale strasznie bolały go zęby. Nasz bohater nie będąc dentystą nie mógł temu zapobiec i pan umarł z powodu zakażenia od bólu zęba. Nasz bohater stał się roninem i podróżuje po kraju w poczuciu klęski.
J.J Abrams – fabuła nie jest istotna. Wszędzie flary, zwłaszcza wtedy kiedy dentysta sięga po swoje narzędzia.
Ingmar Bergman – dwie siostry mieszkają razem w Sztokholmie. Obie zostały wychowane przez surowego ojca pastora, z którego domu uciekły. Jednak ich życie nie toczy się zbyt dobrze. Ciągłe napięcie pomiędzy osiągającą sukces starszą siostrą a młodszą wrażliwą i niemogącą się znaleźć w życiu sprawiają, że w domu panuje ponura toksyczna atmosfera. Pewnego dnia starszą siostrę zaczyna boleć ząb ciężka atmosfera w sztokholmskim mieszkaniu narasta. Nic szczególnego się nie dzieje, ale widownia ma ochotę strzelić sobie w łeb.
Katarzyna Rosłaniec (reżyserka Bejbi Blues)– Emil studiuje stomatologię, tak naprawdę jednak nie interesuje go leczenie zębów. Wszystkie pieniądze, jakie dostaje do rodziców przeznacza na prostytutki. Podkrada z gabinetu recepty a potem wypisuje dzieciakom ze szkoły recepty na leki, którymi można się odurzyć. Jego rodzice są z niego bardzo dumni i kupują mu Mercedesa zamiast Lexusa za dobrze zdaną sesję. Ostatecznie Emil wpada, kiedy brakuje mu kasy na orgię i umawia się z właścicielem domu publicznego, że zamiast płacić wyleczy mu zęby. Pacjent niestety umiera na stole w czasie leczenia kanałowego. Emil trafia do więzienia, ale cieszy się estymą, bo leczy zęby kolegom na celi.
Andrzej Wajda – film opowiada o fikcyjnym działaczu związkowym, który był niesłychanie zaangażowany w działania Solidarności i prześladowany przez SB, oraz pałowany przez policję i którego zawsze w dniu demonstracji bolały zęby. W końcu po wyborach 1989 roku bohater oświadcza, że w końcu pozbył się problemu. Ostatnia scena rozgrywa się, w 2012 kiedy bohater oglądając początek Euro znów łapie się za policzek.
Emir Kusturica – historia opowiada o radosnym cygańskim taborze w byłej Jugosławii, który cały żyje z pracy jednego dentysty, który porzuciwszy swoją praktykę ruszył z nimi w drogę, wstawiając wszystkim złote zęby. Tabor jeździ po niewielkich wioskach i wszędzie wstawia złote zęby mieszkańcom. W tle gra muzyka Bregovica i w sumie tyle.
Wes Anderson (reżyser. Moonrise Kingdom, Darjeeling Limted) – Mia należy do rodziny, której wszyscy członkowie przechowują pełne komplety swoich mlecznych zębów. Mia ma niecałe osiemnaście lat i został jej jeszcze jeden mleczny ząb, który trzeba usunąć chirurgicznie. Wraz z matką odwiedza trzech zupełnie różnych dentystów, z których każdy mógłby być potencjalnie jej ojcem. Wszystko dzieje się w nieokreślonej dokładnie przeszłości, ale to coś jak lata 70.
Tim Burton – Właściwie to nowa wersja Willy Wonki i fabryki Czekolady spełnia wymagania wyimaginowanej fabuły typowej dla reżysera i z dentystą w tle.
Do tego zwierz jest pewien, że w rumuńskim filmie bohaterka nie miałaby z czego zapłacić za opiekę dentystyczną i osierociłaby pięcioro dzieci, w chińskim filmie potrzebowali by pięciu tysięcy statystów oczekujących na wielkiego medyka który przebija się do cesarza przez cały kraj walcząc po drodze ze spiskowcami, zaś w japońskiej wersji historii ludzkość zbudowała by olbrzymiego mecha by wyleczyć rozszalałej Gozzili zęby, z kolei w filmie z Bollywood konieczność wybrania się do dentysty zaowocowała by miłością do ślicznej asystentki tegoż i pogodzeniem się z własnym bratem ortodontą, wszystko wśród wzruszeń i dobrej choreografii. Poza tym zwierz jest pewien, że tytuł „Ząb mądrości” pasowałby do wszystkich wymiaginowanych produkcji.
Zwierz ma nadzieję, że rozumiecie, iż dzisiejszy wpis nie jest szczególnie poważny. Ale widzicie każdy sam sobie radzi z bólem niekoniecznie egzystencjalnym, zresztą ta metoda musi działać, bo kiedy zwierz zaczynał pisać wpis ząb bolał go zdecydowanie bardziej, niż kiedy kończył pisać. Oczywiście to zabawa, w którą można się bawić zawsze, wystarczy tylko wymyślić odpowiedni temat i znaleźć grupę znajomych (lub rodzinę), która ma na tyle dobre pojęcie o charakterystycznych elementach (a właściwie stereotypowych) stylu poszczególnych reżyserów, że umieją się tymi stereotypami dobrze bawić. Zwierz potrafi sam ze sobą bawić się w tą grę bardzo długo aż do znudzenia. Tymczasem w oczekiwaniu na wizytę u dentysty (nie jakoś niesamowicie wyczekiwaną) zwierz chętnie przeczyta wasze wariacje na temat.
Ps: Być może zwierz w końcu przestanie dyskryminować swoich poza Warszawskich czytelników i będzie miał miłą niespodziankę dla tych z nad Morza.
Ps2: Zwierz już w tym tygodniu wybiera się na Lone Ranger więc może nareszcie, na szarym końcu napisze co o nim myśli.