Kiedy w człowieku rodzi się zwierz czyli niepoprawna historia z pozytywnym morałem

?

Hej

Zwierz zawsze lubi się zas­tanaw­iać nad momen­ta­mi w życiu każdego człowieka kiedy zysku­je on pewność, że ist­nieje dla niego tylko jed­na możli­wa dro­ga życiowa. Dlat­ego zwierz jest tak zafas­cynowany biografi­a­mi sławnych ludzi. Jak pisał nie raz — uwiel­bia czy­tać o tym momen­cie kiedy ktoś uświadamia sobie, że coś będzie dla niego  w życiu najważniejsze. Wszyscy prag­niemy by był to moment jak najbardziej pod­niosły, przeło­mowy i wiążą­cy się z czymś czym moż­na się chwal­ić krewnym i zna­jomym. Ale co jeśli tak jak w przy­pad­ku zwierza wasze przeło­mowe przeży­cie wiąże się z uciekaniem z zajęć, odbieraniem tele­fonu i oglą­daniem nie tak dobrego musi­calu? Wtedy nie pozosta­je wam nic innego tylko odczekać na tyle dłu­go by wewnętrzny ekshibicjonizm poz­wolił się wam do tego przyz­nać bez bólu

Wierni czytel­ni­cy tego blo­ga zapewne wiedzą, że zwierz wychował się w dzi­wnym domu gdzie dzieciom do podusz­ki czy­tano Odyse­ję i zmuszano do oglą­da­nia Gwiezd­nych Wojen w ramach fil­mowej lek­tu­ry obow­iązkowej. Zwierz nigdy nie ukry­wał, że kul­tur­al­na tyra­nia jego rodz­iców doprowadz­iła zwierza  do stanu, w którym obe­jrze­nie kole­jnego fil­mu co wieczór było czymś równie jas­nym co wrzu­canie czy­tanej właśnie książ­ki do ple­ca­ka. Zwierz jed­nak nie miał szczegól­nych ambicji by zaj­mować się kinem. Jak już pisał czy­ty­wał Dyrdy­mały w Filmie zan­im jeszcze zaczął oglą­dać filmy dla dorosłych ale wszys­tko w ramach sze­roko rozu­mi­anych zain­tere­sowań kul­tur­al­nych.  Dopiero mając kilka­naś­cie lat zaczął prze­jaw­iać sil­niejsze zain­tere­sowanie filmem jed­nak bez towarzyszącej temu deter­mi­nacji by wiedzieć wszystko.

Był rok 2001 zwierz nawykł już wtedy do samodziel­nego chodzenia do kina. Rodz­i­na była zaję­ta, zwierz był zaję­ty więc częs­to lądował sam na sali kinowej. Nawet to lubił, bo samodziel­na wyprawa do kina dawała poczu­cie dorosłoś­ci. Ale cza­su było co raz mniej (niekiedy wyda­je się zwier­zowi że nawet mniej niż dziś) a filmów do obe­jrzenia co raz więcej. Początkowo zwierz się na to godz­ił ale w końcu chęć wybra­nia się do kina prze­ważyła nad rozsąd­kiem. W czwart­ki i wtor­ki zwierz chodz­ił na Ang­iel­s­ki. Tramwaj dowoz­ił zwierza do skrzyżowa­nia — w pra­wo na ang­iel­s­ki, w lewo do kina.  Zwierz nigdy nie zapom­ni wiec­zoru kiedy po raz pier­wszy pojechał w lewo. Film który  tak strasznie musi­ał zobaczyć to Moulin Rogue. To były cza­sy kiedy zwierz nie miał zielonego poję­cia kim jest reżyser, nie za bard­zo wiedzi­ał czego się po pro­dukcji spodziewać i choć dobrze kojarzył głównych aktorów to jed­nak nie był jeszcze na etapie — widzi­ałem wszys­tko w czym gral­iś­cie i znam imiona waszych dzieci. Jeśli widzieliś­cie Moulin Rogue wiecie, że to bard­zo dłu­ga pro­dukc­ja. Zde­cy­dowanie dłuższa niż 90 min­ut angielskiego.

          Zwierz roz­planował wszys­tko z zegarkiem w ręku. Od daw­na nauczył się przeliczać czas filmów z min­ut na godziny by sprawdz­ić czy zmieszczą się w tych kilku wol­nych chwilach w tygod­niu, które mógł przez­naczyć na kino. Obliczenia wskaza­ły, że wystar­czy wyjść godz­inę wcześniej z domu (do osiąg­nię­cia w rodzinie gdzie wszyscy wszędzie wychodzą za wcześnie), a potem mod­lić się o dobre prze­si­ad­ki, brak kole­jek w kinach a potem skła­mać, że auto­bus nie przy­jechał. Inny­mi słowy cały plan zakładał dwa niewinne kłamst­wa (chcę być wcześniej na zaję­ci­ach, auto­bus się spóźnił) i jed­no olbrzymie (na ang­iel­skim nie było nic ciekawego).  Oczy­wiś­cie potrzeb­ne były pieniądze na bilet (jakie to  były duże sumy dla zwierza te kilka­naś­cie lat temu) i co ważne trzykrotne sprawdze­nie godziny sean­su w kinie Cin­e­ma City Bemowo.

W końcu nad­szedł dzień wprowadzenia wielkiego planu w życie. Choć wszys­tkie ele­men­ty grały zwierz wahał się do samego koń­ca. Nawet kiedy już kupił bilet i siedzi­ał w sporej poczekalni kina zas­tanaw­iał się czy nie wsiąść w auto­bus i nie wró­cić na zaję­cia z ang­iel­skiego. Zwierz nie należał do uczniów zry­wa­ją­cych się z zajęć. Nie chodz­iło tylko o zwykły stra­ch że zostanie się przyła­pa­nym na  kłamst­wie, chodz­iło też o ros­nące w głowie wyrzu­ty sum­ienia. Zwierz nie poszedł na ang­iel­s­ki, nie dostanie się do dobrego liceum (to aku­rat okaza­ło się prawdą),zmarnuje sobie przyszłość. A wszys­tko z powodu fil­mu, na który zapewne mógł­by iść w jakąś sobotę i niedzielę przed­połud­niem. Może nawet z rodzi­ca­mi. Zwierz nie ma prob­le­mu by przy­pom­nieć sobie tamte obezwład­ni­a­jące uczu­cie stra­chu, niepoko­ju i niechę­ci do włas­nego zachowa­nia. Ale nie wró­cił na ang­iel­s­ki. Mimo paskud­nego uczu­cia wszedł na salę i usi­adł na swoim miejscu.

Zwierz właś­ci­wie nie wiedzi­ał czego spodziewać się po filmie, po czterech min­u­tach był w nim abso­lut­nie zakochany, po dwudzi­es­tu zapom­ni­ał, że kiedykol­wiek miał iść na ang­iel­s­ki, po czter­dzi­es­tu zapom­ni­ał, że w ogóle jest w kinie. Tele­fon w kieszeni zaczął wibrować koło pier­wszej godziny oglą­da­nia fil­mu. Zim­na kula nie dającego się pow­strzy­mać stra­chu powoli opadła na dno zwier­zowego żołąd­ka. Mrożą­ca krew w żyłach pewność, że oto ktoś ze szkoły językowej postanow­ił tego aku­rat dnia donieść o nieobec­noś­ci zwierza, sce­nar­iusz w którym trze­ba opuś­cić kino i udać się jak najszy­b­ciej do domu wydawał się  jedynym jaki czeka na zwierza. I wtedy zwierz zro­bił coś niewyobrażal­nego nawet dla siebie. Wyłączył tele­fon. Do dziś zwierz uważa to za jed­ną z najdzi­wniejszych decyzji w swoim życiu. Oczy­wiś­cie ten drob­ny epi­zod w cza­sie sean­su wytrą­cił zwierza z równowa­gi ale nadal oglą­dał film niemal do końca.

Właśnie niemal. Wyliczenia zwierza nie uwzględ­niły trwa­ją­cych pięt­naś­cie min­ut reklam. Zwierz czekał ile mógł ale musi­ał wyjść z kina wcześniej bez dosłown­ie ostat­nich pię­ciu min­ut (choć wiedzi­ał jak film się skończył). Jak zwyk­le w przy­pad­kach kiedy widzi się coś co nas porusza był zaskoc­zony tym, że świat tak sobie po pros­tu trwa wokół niego zupełnie nie zmieniony. Jak w tran­sie poszedł do auto­busu gdzie stanął pośród spieszą­cych do domu zmarznię­tych (była zima) pasażerów i rozmyślał nie nad stras­zli­wy­mi kon­sek­wenc­ja­mi swo­jego wyskoku ale nad tym co obe­jrzał. Dopiero na progu włas­nego bloku dotarło do zwierza, że za drzwia­mi kryć się mogą wściek­li i odchodzą­cy od zmysłów rodz­ice. Dwa pię­tra jakie musi­ał pokon­ać wydawały się być długą i stromą drogą na szafot.

Dzwonek do drzwi, szczekanie psów (wów­czas jeszcze dwóch, ale wciąż mop­sów) i oto drzwi otworzył ojciec zwierza. Wpuś­cił go do mieszka­nia i. I nic się nie stało. Rodz­ice nawet nie zauważyli, że jest on kil­ka min­ut spóźniony. Nawet nie zadali pyta­nia o to co było na ang­iel­skim mimo, że zwierz miał przy­go­towaną pięknie skom­ponowaną odpowiedź. Po pros­tu nie zauważyli. Zwierz zamknął się w swoim sześ­ciometrowym zabała­gan­ionym poza wszelkie dopuszczalne granice poko­ju i zatopił się w rozmyśla­ni­ach nad filmem. Czuł się dokład­nie tak jak wtedy kiedy kogoś się po raz pier­wszy pocału­je i nie ma się do kogo zadz­wonić by mu o tym powiedzieć.  Zwierz zro­bił więc to co robić miał potem już zawsze — wyjął swój pamięt­nik i opisał całą sprawę. Potem wziął inną kartkę i spisał swo­je wszys­tkie prze­myśle­nia na tem­at fil­mu. Obu czynów się przes­traszył ale ponieważ żal mu było pamięt­ni­ka wyrzu­cił tylko kartkę z nakreśloną recenzją.

Zwierz zry­wał się do kina jeszcze nie raz. Wyrzu­ty sum­ienia nigdy go nie opuś­ciły. Bywało tak, że były tak moc­ne, że  wychodz­ił jed­nak w trak­cie sean­su prz­er­ażony wiz­ją włas­nej niesub­or­dy­nacji. Jed­nak tam­to pier­wsze tak poważne w życiu zwierza zła­manie zasad (nigdy nie zwiewał z ważnych zajęć) uświadomiło mu, że mimo wszys­tko warto. Że cały ten stra­ch i niepewność oraz wiz­ja siebie samego sprzeda­jącego pietruszkę (tym mat­ka zwierza straszyła go kiedy się nie uczył) to w sum­ie niska cena za możli­wość bycia w kinie. Co więcej zwierz nie miał złudzeń — gdy­by Moulin Rogue nie podzi­ałało tak sil­nie na jego  nas­to­let­nie serce pewnie nigdy więcej by się nie zer­wał. Ale muzy­czne melo­dra­maty mają to do siebie że wyjątkowo łat­wo uwodzą ser­ca kilku­nas­to­let­nich dziew­cząt. Co ciekawe zwierz widzi­ał film  jeszcze raz tej samej zimy. Rodz­ice orga­nizu­ją­cy imprezę wysłali zwierza razem z bratem do kina właśnie na ten film. Brat podarł niechcą­cy bile­ty jeszcze przed wejś­ciem na salę. Do dziś twierdzi, ze to dowód prekog­nicji bo Moulin Rogue to  jego zdaniem naj­gorszy film na świecie i miernik kiep­skoś­ci fil­mu (np. to było tylko o jeden stopień lep­sze od Moulin Rogue, albo to chy­ba było gorsze od Moulin Rogue). Co ciekawe tamtego wiec­zoru film był już po pros­tu filmem a nie przeży­ciem zmieni­a­ją­cym pri­o­ry­te­ty zwierza.

Jaki jest morał z tej his­torii? Zwierz zawsze z uśmiechem myśli o tym kiedy odniesie sukces i będzie mógł opowiadać tą his­torię jako człowiek szanowany. Ma nadzieję że kiedyś zaprowadzą go do jakiejś klasy i będzie mógł powiedzieć, że nie zdarzyło mu się w życiu nic lep­szego niż zwiewanie z lekcji. Wyobraża sobie wtedy minę nauczy­ciela i radość uczniów. Wiz­ja która moty­wu­je zwierza do kole­jnych wysiłków. Ale z kul­tur­al­nego punk­tu widzenia nau­ka jaką wyniósł zwierz jest zde­cy­dowanie ważniejsza. Moulin Rogue nie jest wybit­nym filmem, zdaniem niek­tórych jest to stras­zli­wy kicz. Zwierz się nawet nie kłó­ci, nadal film bard­zo lubi ale to żadne arcy­dzieło. I oto właśnie chodzi. Zwierz jest abso­lut­nie przeko­nany, że w his­torii zde­cy­dowanie więcej śred­nich czy nawet złych filmów zmieniło ludzi niż arcy­dzieł. Może dlat­ego, że po arcy­dzieła sięgamy świado­mi, że spot­ka nas coś wielkiego, albo że powin­niśmy poczuć coś wielkiego. Kiedy idziemy na zwykły film do kina nie czeka­jąc na wielkość każdy zach­wyt i porusze­nie jest naszym pry­wat­nym uczu­ciem , które liczy się zde­cy­dowanie bardziej. A to z kolei za każdym razem kiedy zwierz kupu­je bilet do kina pozwala mu marzyć że i tym razem ktoś potrząśnie jego światem. Nawet nie każąc sobie płacić w naj­cen­niejszej walu­cie na zie­mi. Wyrzu­ta­mi sumienia.