Kiedyś premiera serialu od Netflixa to było coś. Dziś można przegapić że pojawił się nowy tytuł. Czasem ma to swoje dobre strony bo nie wszystko zasługuje na równą uwagę. Czasem jednak szkoda przegapić ciekawy tytuł. A takim z pewnością są Friends from College.
Serial to typowa produkcja obyczajowa z elementami komediowymi. Bohaterami jest grupa znajomych ze studiów — dokładniej z Harvardu. Na studiach trzymali się blisko ale po zakończeniu nauki relacje trochę się rozluźniły, głównie dlatego, że Ethan wraz Lisą — swoją należącą do grupy żoną, mieszkali w Chicago. Wszystko się jednak zmienia kiedy Ethan i Lisa decydują się przeprowadzić do Nowego Jorku gdzie mieszka reszta znajomych. Teraz starzy znajomi są już w jednym mieście i można ponownie razem imprezować tak jak za młodzieńczych lat. Tylko, że bohaterowie mają już koło czterdziestki i zaczyna się pojawiać problem — czy na pewno przyjaciele ze studiów powinni jeszcze odgrywać tak ważną rolę w ich życiu.
Nasi bohaterowie znają się z nie byle jakich studiów tylko z Harvardu a to oznacza, że ich problemy i ambicje rzeczywiście nie są typowymi problemami całego pokolenia. Raczej zagubionej wyższej klasy średniej
Największą zaletą serialu jest to jak balansuje między dość absurdalnym (a niekiedy dość surrealistycznym) humorem a scenami zupełnie poważnymi — które sprowadzają naszych przyjaciół na ziemię. Do tego produkcja ładnie pokazuje jak ta tak promowana przez naszą kulturę niedojrzałość zaczyna w pewnym momencie ciążyć i staje się ucieczką — może nie przed podejmowaniem nowych wyzwań ale przed ich emocjonalnymi konsekwencjami. Trudno orzec kto jest głównym bohaterem opowieści ale na pewno najwięcej wątków toczy się wokół Ethana, który ma na swoim koncie już kilka książek, które nawet dostały nagrody krytyki ale nikt ich nie czytał. Czyżby nadszedł czas żeby zmienić sposób pisania i zająć się powieściami młodzieżowymi? Ethan nimi gardzi twierdząc że są sposobem dorosłych ludzi na przeżywanie emocji nastolatków. Jednocześnie sam ma poważne problemy by zachowywać się dojrzale. Z kolei Lisa, jego żona, właśnie zaczęła pracować dla bankierów i z przerażeniem obserwuje świat przy którym to co znamy z Wilka z Wall Street to grzeczne zabawy przedszkolaków. Może by rzuciła pracę, ale potrzebuje 30 tysięcy na terapię która pozwoli jej zajść w ciążę.
Bohaterowie nie są już w tym wieku by marzyć o wydaniu książki. Pytaniem które muszą sobie zadać jest — czy wydać książkę która się sprzeda.
Wśród pozostałych znajomych mamy jeszcze Sam, dekoratorkę wnętrz, która ma poważny problem. Na studiach zaczęła na boku sypiać z Ethanem i choć oboje założyli rodziny to romans trwa. Póki Ethan mieszkał w Chicago wszystko było w porządku — teraz kiedy mieszka w Nowym Jorku trzeba zadać sobie pytanie czy to na pewno tylko romans. A jeśli nie romans tylko jakieś głębsze uczucie to czy w ogóle ma ono sens. Jednocześnie Sam jest chyba najdoroślejsza z nich wszystkich — ma męża, dzieci i dom pod miastem. Zresztą jej mąż jest bardzo ciekawie napisaną postacią. Kiedy oburza się, że Sam spędza za dużo czasu martwiąc się o znajomych, ta denerwuje się na jego obojętność. Jednak dostaje dość przekonującą odpowiedź — na pierwszym miejscu człowiek jednak powinien martwić się o rodzinę — żonę, dzieci, męża a nie o przyjaciół ze studiów. To jednocześnie bardzo egoistyczna ale też w sumie dorosła postawa. Nie wszyscy ludzie w naszym życiu mogą być równie ważni.
Dla wielu widzów problemem jest fakt, że nie lubią bohaterów. Ale to ten rodzaj produkcji w której wcale się nas do tego nie zachęca. Raczej do tego by nie lubiąc bohaterów zadać sobie pytanie — ile nas z nimi łączy
Nieco na drugim planie jest Max — wydawca, który zdaje się być bardzo szczęśliwy ze swoim chłopakiem lekarzem. Problem w tym, że o ile jego chłopak chce spokojnego, statecznego życia tak Maxowi marzy się przeżywanie jeszcze raz szalonych czasów studiów — razem z jego przyjaciółmi. Kiedy wszyscy pojawiają się na raz w tym samym mieście Max uważa za naturalne, że będą oni niemal częścią rodziny. Co niekoniecznie dobrze odbija się na jego związku. Oprócz niego w grupie jest jeszcze Nick — który nie musi zarabiać, a oprócz tego umawia się z modelkami i bardzo młodymi dziewczynami i Marianne — nieco dziwna i wycofana dziewczyna, która jednak co pewien czas pokazuje jaki ma charakter. Nick i Marianne nie chcą ani małżeństwa, ani stabilnej pracy ani niczego co oznaczałoby taką prawdziwą dorosłość. A jednocześnie nie chcą być traktowani gorzej czy jako ludzie pozbawieni emocji, tylko dlatego, że są nieco mniej “dorośli” od swoich znajomych.
W jednej z recenzji zwierz przeczytał zdanie “Skoro relacje między bohaterami są tak skomplikowane, to jakim cudem ich przyjaźń tyle przetrwała”. Dla recenzenta to był błąd. Dla zwierza dość kluczowe pytanie o naturę tych “wielkich” życiowych przyjaźni
Serial jest właśnie całkiem niezły w śledzeniu tej niedojrzałości. Wbrew temu co się głosi — w pewny momencie zaczyna ona być dla bohaterów ciężarem. Chcieliby nie mieć zobowiązań, żyć lekko i odtwarzać wspomnienia z młodości ale powoli kończy się czas wielkiego życiowego zawieszenia i wypadałoby jednak podjąć najważniejsze decyzje — jeśli ma być dziecko to teraz bo kończy się okres kiedy jest to potencjalnie łatwe, jeśli zmienić pracę to też trzeba już się zdecydować, podobnie jak podjąć decyzję czy należy brać ślub czy nie. Bohaterowie wcale nie są tym zachwyceni podobnie jak tym ciągłym napięciem pomiędzy chęcią spędzania czasu ze znajomymi i odgrywaniem życia z czasów studiów a życiem rodzinnym, na które też trzeba znaleźć czas. Ten serial dość dobrze tłumaczy dlaczego produkcja taka jak Przyjaciele musiała zacząć się zwijać gdy pojawiły się dzieci, domki pod miastem a bohaterowie zbliżali się powoli do czterdziestki. Bo wtedy pewne rzeczy przestają być śmieszne a zaczynają być niebezpiecznie poważne.
Niedojrzałość bohaterów staje się poważnym ciężarem w chwilach kiedy trzeba sobie jakoś poradzić z prawdziwym tak bardzo dorosłymi problemami w życiu
Friends from college to nie jest serial wybitny. Sporo w nim średnich gagów i niekiedy, nieco zbyt przewidywalnych scen. Ale jednocześnie to jest całkiem dobra, rozbita na osiem odcinków (dobrze, że nie więcej — bo zwykle seriale Netflixa mają odrobinę za dużo odcinków) historia. Do przełknięcia na raz, bo to produkcja bardzo ładnie wchodząca w takim długim seansie. Na pewno fajnie byłoby zobaczyć kolejny sezon, choć paradoksalnie — nawet ten jeden byłby całkiem dobry — bo zaczyna się od stanu pozornie idealnego i dąży to takiej ładnej katastrofy, kiedy już nie można ukrywać wszystkich problemów i zaszłości. Zwierz czytał, że serial nie spodobał się wszystkim. Być może dlatego, że w sumie niewiele się w nim dzieje. Może dlatego, że mówi dość nieprzyjemne rzeczy, których nie chcemy słuchać. Wszak całe lata 90 przekonywano nas, że ludzie mogą zastąpić rodzinę przyjaciółmi i że te więzi są równie ważne jak każde inne. To był fajny przekaz w który bardzo chce się wierzyć. Serial taki jak Friends from college mówi, że troszkę nas oszukano i może to nie jest źle kiedy nasi przyjaciele są tylko naszymi przyjaciółmi. Być może dlatego, że to jest jeden z tych seriali w których człowiek widzi że bohaterowie mają więcej wad niż zalet i albo się z tym pogodzi i zada sobie pytanie — ile go z nimi łączy, albo odrzuci ich wszystkich bo przecież bohater serialowy ma być miły. A może problem polega na tym, że serial sprzedawano jako komedię. A to nie jest komedia.
Zwierz przyzna szczerze, nawet jeśli jest w mniejszości — chętnie by obejrzał drugi sezon
Tu dochodzimy do tego co zwierza bardzo martwi, to znaczy jak słabo rezonują w widownią produkcje, które są po prostu obyczajowe. Takie, które mieszają porządki ale ogólnie — nawet mimo scen komediowych, po prostu obserwują zachowanie ludzi. Friends from college, nie chce być ani nowymi Przyjaciółmi ani Jak Poznałem waszą matkę. Nie chce być kolejnym sympatycznym serialem o tym jak wspaniale jest żyć w grupie przyjaciół. To jest właśnie taki serial, który do tej komediowej wizji dorzuca te wszystkie konsekwencje, pokazuje jakim egoistą trzeba czasem być by stawiać przyjaciół ponad rodzinę i jak bardzo wieloletnie przyjaźnie opierają się na tym, że ludzie mają przed sobą wiele tajemnic. I dlatego w serialu nie za wiele musi się dziać. Wystarczy tylko obserwować bohaterów i zadawać sobie odpowiednie pytania o ich postawy i motywacje. Arcydzieła w ten sposób nie obejrzycie ale z pewnością załapiecie się na dobre kilka odcinków serialu.
Ps: Moi drodzy, gry plan jest taki, że zwierz ma takie małe wydarzenie pod koniec tygodnia które jest trochę czasochłonne więc nie wie jak będzie ze wpisami przez najbliższe dni. Mogą być o dziwnych porach.