Łotr wylądował czyli pozbawione spoilerów uwagi po seansie Rogue One

Cóż za strasz­na sytu­ac­ja. Zwierz w końcu znalazł się na tajem­nej liś­cie dys­try­b­u­torów Gwiezd­nych Wojen i Rogue One oglą­dał bla­dym światem zan­im ktokol­wiek niezwiązany z branżą miał szan­sę w Polsce zobaczyć film. Dlaczego to straszne? SPOILERY. Boże jak zwierz chce poroz­maw­iać o SPOILERACH. Ale oczy­wiś­cie musi poczekać na was. Poczeka. A na razie kil­ka uwag dla tych których dopiero czeka sens. Nie zna­jdziecie w tym wpisie żad­nych spoil­erów tylko ogólne uwagi.

Rogue One to film o jakim wielu marzyło a doty­chczas jeszcze takiego nie było. Dzieje się w świecie Gwiezd­nych Wojen, jest związany z try­logią ale nie jest dzie­ja­mi ani rodu Sky­walk­erów ani Solo. To miła odmi­ana bo jed­nak przy całej miłoś­ci zwierza do jed­nych i drugich — Gwiezdne Wojny zawsze są najbardziej ory­gi­nalne wtedy kiedy przy­pom­i­na­ją nam jak olbrzymie jest stwor­zone przez Lucasa uni­w­er­sum. I choć obser­wu­jąc wydarzenia doskonale wiemy, że roz­gry­wa­ją się one na obrzeżach znanej nam już akcji to nie mamy najm­niejszego prob­le­mu. Nawet jeśli zakończe­nie przygód jest dla nas jasne.  To zresztą chy­ba najwięk­sza zale­ta pro­dukcji która przede wszys­tkim nie jest tak oczy­wista  w sposo­bie prowadzenia akcji i bohaterów jak np. Prze­budze­nie Mocy (które zwierz kocha).

Twór­cy postaw­ili na spójność w ramach fil­mowej serii. Co to znaczy? Rogue one roz­gry­wa się przed Nową Nadzieją. I nie ma tu niesamowitego tech­no­log­icznego i styl­isty­cznego przeskoku. Wręcz prze­ci­wnie — film bard­zo skrupu­lat­nie odwołu­je się do este­ty­ki pier­wszych Gwiezd­nych Wojen. Jeśli gdzieś był świecą­cy się guz­iczek czy dźwigien­ka to nadal tam jest. Bohaterowie na ekranach nie widzą ide­al­nego obrazu tylko grafi­ki które znamy z Nowej Nadziei. Jeśli coś wyglą­dało trochę kic­zowa­to, nadal trochę kic­zowa­to wyglą­da. Choć trze­ba powiedzieć — Gwiezdne Wojny nie straciły magii. Patrzysz na plas­tik i nie wyda­je ci się on śmieszny, patrzysz na świecącą się diodę i nie tęsknisz wcale za lśnią­cy­mi ekrana­mi cza­sów współczes­nych. Zresztą tych wiążą­cych film z klasy­czną try­logią ele­men­tów jest całkiem sporo. Niek­tóre podane na tacy, inne wyraźne tylko dla tych którzy naprawdę uważnie zna­ją Nową Nadzieję. Zwier­zowi ten pomysł by nie unowocześ­ni­ać przeszłoś­ci bard­zo się podo­ba bo dzię­ki temu stara try­lo­gia nie jest przes­tarza­ła tylko po pros­tu tak wyglą­da świat Imperi­um. Zresztą ta pew­na anal­o­gowość świa­ta zosta­je całkiem dobrze roze­grana dramatycznie.

Rogue One wyróż­nia się na tle doty­chcza­sowych filmów ze świa­ta Gwiezd­nych Wojen atmos­ferą. Pier­wsi kry­ty­cy porówny­wali go trochę do Imperi­um Kon­trataku­je ale zdaniem zwierza zde­cy­dowanie bliższym i szyb­szym sko­jarze­niem jest Parszy­wa Dwu­nas­ta­ka, zresztą tak chy­ba ten film zapowiadano jak­iś czas temu. Nie ma jed­nak wąt­pli­woś­ci, że o ile twór­cy nowych try­logii chcieli wid­zom zapro­ponować bajkę to tu mamy to dojrzal­sze spo­jrze­nie na Imperi­um i Rebe­lię. Zwierz porów­nał­by film do najlep­szych książek z powieś­ciowego kanonu poświę­conego Gwiezd­nym Wojnom. Podob­nie jak w dobrych powieś­ci­ach (ale też niek­tórych ani­mac­jach) dosta­je­my nieco więcej reflek­sji nad Imperi­um i Rebe­lią. To pier­wsze przes­ta­je być pustym mrocznym strasza­kiem zaś rebe­lia — jak to bywa z rebe­lia­mi, jest nieco mnie jed­noz­nacz­na niż mogło­by się wydawać. To niejed­noz­naczne spo­jrze­nie na sytu­ację poli­ty­czną galak­ty­ki to chy­ba naj­moc­niejszy punkt fil­mu, który przenosi nas w świat nieco poważniejszej nar­racji. Jed­nocześnie spo­jrze­nie na des­per­ack­ie dzi­ała­nia rebe­liantów i na nar­rację Imperi­um ponown­ie — zaczy­na dzi­wnie przy­pom­i­nać rzeczy które może­my zobaczyć w telewiz­ji. Tylko jak­by od cza­sów Nowej Nadziei wszys­tko się jeszcze bardziej pokomplikowało.

Nadal jed­nak w samym cen­trum fil­mu jest przy­go­da, ale właś­ci­wie film kieru­je nas bardziej ku kinu wojen­nemu niż czys­to przy­godowe­mu. Bohaterowie są nieźle napisani choć zwierz przyz­na szcz­erze, że nieste­ty głów­na bohater­ka — grana ze sporą swadą przez Felic­i­ty Jones jest chy­ba najsłab­sza pod wzglę­dem uza­sad­nienia jej motywacji do dzi­ała­nia. Nato­mi­ast pilot rebe­lii grany przez Diego Lunę to doskon­ała postać — która pod wzglę­dem swo­jej niejed­noz­nacznoś­ci prz­eras­ta wielu wcześniejszych bohaterów filmów z Gwiezd­nych Wojen. Dobrze radzą sobie właś­ci­wie wszyscy, choć jak zwierz pode­jrze­wa, nie tylko on poczuł, że znów doskonale zagrany i napisany robot ukradł pół fil­mu ludziom. Ale dobrze napisane robo­ty zawsze były znakiem rozpoz­naw­czym serii. Zwierz może nawet powiedzieć z satys­fakcją że jest to jeden z nielicznych filmów kine­matografii zachod­niej który nie zmarnował Mad­sa Mikkelse­na. Co się chwali.

W filmie zna­jdziecie całkiem sporo humoru, ciekawych scen, kil­ka takich o których być może prawdzi­wi fani marzyli od daw­na. Pro­dukc­ja na pewno potwierdza przeczu­cie, że o świecie Gwiezd­nych Wojen moż­na krę­cić mnóst­wo filmów które niekoniecznie będą kopią jed­nego rozwiąza­nia nar­ra­cyjnego. Muzy­ka jest faj­na choć jak dowiedzi­ał się zwierz kom­pozy­tor miał zaled­wie trzy tygod­nie na jej napisanie. Nie mniej wszys­tko brz­mi tak jak powin­no. Plan­e­ty są piękne a stat­ki kos­miczne tak dobrze nam znane że pewnie niek­tórzy wid­zowie mogli­by krzy­czeć ich nazwy w odpowied­nich momen­tach. Być może pier­wszy akt fil­mu mógł­by się roz­gry­wać nieco sprawniej ale kon­struk­cyjnie film też daje radę. Zwłaszcza finał udało się zro­bić w taki sposób że bard­zo angażu­je mimo potenc­jal­nej schematyczności.

Czy zwierz ma zas­trzeże­nia? Tak i to kil­ka. Jed­no kluc­zowe dla ogól­niej oce­ny fil­mu. Prob­lem w tym że jak zwierz by wam napisał o co chodzi to właś­ci­wie streś­cił­by cały film. Ogól­nie zdaniem zwierza to właśnie ten ele­ment może spraw­ić że niek­tórzy film pokocha­ją inni znien­aw­idzą. Zwierz przyz­na szcz­erze, sam nie ma bard­zo jed­noz­nacznej opinii. Rogue One to dobry film, rozry­wkowy, bez kik­sów i zbęd­nych scen. A jed­nocześnie — to raczej demon­strac­ja tego co moż­na zro­bić ze światem Star Warsów. Emocjon­al­nie zwierz nigdy nie był w tą pre­mierę aż tak zaan­gażowany więc nie miał uczu­cia powro­tu do domu, jak w przy­pad­ku Prze­budzenia Mocy. Ale oglą­da­jąc Rogue One zwierz nie mógł się nacieszyć wizą ile świa­ta nas tam czeka. Dawno temu w odległej galaktyce.