Napawam się codziennym pisaniem – nareszcie jest czas na te wszystkie rzeczy o których „miałam napisać później”. Dziś chciałabym wam powiedzieć parę słów o serialu od Apple Plus TV (jedna z tych platform streamingowych, których prawie nikt nie ma a naprawdę warto przyjrzeć się ich oryginalnym produkcjom) – „Mythic Quest: Raven’s Banquet” – serialu o twórcach popularnej gry którzy właśnie szykują się na jej kontynuację.
Jeśli śledzicie świat gier komputerowych – nie ważne czy kulisy powstawania „Wiedźmina”, „Cyberpunku” czy kolejnych dodatków do WoWa – natychmiast rozpoznacie do jakich elementów kultury gier piją twórcy serialu. Bo o to ma wyjść właśnie kontynuacja niesłychanie popularnej gry osadzonej w świecie fantasy, co oznacza, że wszyscy mają więcej pracy, ekscentryczny twórca co chwilę załamuje ręce i przyjmuje na siebie większość cudzych pomysłów, scenarzysta nie rozumie, że nie każde jego backstory jest najważniejsze dla graczy, a próba dodania przez jedną z programistek łopaty tworzy niejedną scysję w biurze. Wszyscy zaś czekają na opinie wydawane przez kapryśnych youtuberów i streamerów którzy mają o grach do powiedzenia najwięcej, a bywają zrównoważeni stosownie do swojego bardzo młodego wieku.
Twórcy trochę podśmiewają się ze świata gier komputerowych (i młodych dynamicznych zespołów które je tworzą) trochę tworzą typową komedię z miejsca pracy, gdzie poznajemy galerię bardzo jasno zarysowanych bohaterów i możemy potem im kibicować, ewentualnie odczuwać lekkie zażenowanie ich działaniami. Osobiście jestem fanką wątku uczucia rozwijającego się pomiędzy dwiema testerkami, które w odciętym od reszty ekscentrycznego biura pokoju, grają godzinami w grę sprawdzając czy aby na pewno jest ciekawa dla graczy. Nie jestem zaś fanką postaci scenarzysty – kiedyś znanego autora z lat siedemdziesiątych bo przywodzi na myśl, mało udane postacie krypnego dziadka z którym nikt nie chce za bardzo rozmawiać. Inna sprawa – ku zaskoczeniu niejednej osoby gra go F. Murray Abraham który zdaje się doskonale odnajdywać w drugoplanowej roli komediowej.
Nie wspominałabym za wiele o tym serialu gdyby nie odcinek piąty pierwszego sezonu. Odcinek ma tytuł „A Dark Quiet Death” i właściwie nie ma nic wspólnego z całą resztą serialu. Opowiada o dwójce twórców niszowej gry video, jeszcze w latach osiemdziesiątych. Chłopak i dziewczyna spotykają się w sklepie z grami i zaczynają rozmawiać o tym czego w grach nie ma. Niedługo mają na swoim kącie doskonałą, artystyczną grę. Cała reszta odcinka to melancholijna choć nie pozbawiona romantycznych elementów opowieść o skomplikowanej relacji twórców ze swoim dziełem. Scenarzystą tego odcinka jest Rob McElhenney – którego większość kojarzy z „U nas w Filadelfii” a który w „Mistic Quest” gra główną rolę ekscentrycznego projektanta przebojowej gry. Sam odcinek wyreżyserowała jego siostra. Ten jeden odcinek – zupełnie odmienny, nawet nie za bardzo komediowy – mógłby spokojnie istnieć jako ciekawy i ruszający serce film krótkometrażowy. Nawet jeśli nie macie zamiaru obejrzeć całego serialu to warto obejrzeć ten odcinek (nie trzeba nic wiedzieć bo on się zamyka cały w sobie). W głównych rolach – pary twórców wystąpił Jake Johnson (do którego mam olbrzymią słabość) i Cristin Milioti (znana jako matka z „Jak poznałem waszą matkę”). Obiecuję wam, że ten pojedynczy odcinek jest naprawdę wart waszego czasu – to popisowy przykład jak w niezbyt poruszający sitcom można nagle włożyć małe telewizyjne arcydzieło.
Ostatecznie sam serial pozostawił mnie z bardzo mieszanymi uczuciami. Obejrzałam go nie bez przyjemności – zwłaszcza że lubię komedie osadzone w miejscu pracy. Podoba mi się też pozbawione zachwytów pokazanie wytwórni gier. Czasem mam wrażenie, że wielbiciele gier tak bardzo kochają produkcje jakie wychodzą z wielkich studio, że nie poświęcają za dużo czasu zastanowić się nad warunkami prac jakie w nich panują. Tu trochę ten mit wspaniałego miejsca pracy zostaje zburzony. Jednocześnie cieszy mnie, że kultura wokół gier w końcu staje się jakimś uznanym elementem kultury masowej. To znaczy jest nią od dawna ale kinematografia czy telewizja wciąż nie do końca umieją się wobec nich odpowiedzieć. Nie zmienia to faktu, że nie jest to najlepszy serial jaki widziałam w życiu i niekiedy czułam znużenie powtarzającym się schematem dowcipów. Ale mam też poczucie, że to nie tyle jest wina samego humoru, a właściwie jego braku, tylko raczej mojego gustu. Aktorsko nic produkcji raczej nie można zarzucić, podobnie jak realizacyjnie. Sporo jest mrugnięć okiem do ludzi którzy znają rynek gier, albo przynajmniej orientują się w jego najważniejszych trendach.
Ponownie, nie polecałabym wam serialu gdyby nie ten genialny 5 odcinek. Takie perełki zdarzają się rzadko i nie ukrywam – że „A Dark Quiet Death” trafiło do mojej dziesiątki ukochanych serialowych odcinków wszechczasów. A tam nie łatwo jest się znaleźć. Dlatego jeśli macie Apple Plus TV to koniecznie obejrzyjcie chociaż ten odcinek. A jeśli nie macie tej usługi to koniecznie wykupcie i przy okazji obejrzyjcie też przecudowny serial – „Ted Lasso” – najbardziej uroczą produkcję 2020. Jak rzadko namawiam was byście rzucili kasą w jeszcze jedną usługę to dla tych kilku tytułów się opłaca.
Ps: Wiecie, że ZVZ wróciło ? Tak po miesiącach nieobecności znów możecie posłuchać mojego i Pawła podcastu. W tym tygodniu oczywiście poświęciliśmy odcinek Strajkowi Kobiet. Możecie nas posłuchać na Spotify, albo na YT albo w innych aplikacjach podcastowych.