Nastoletnie Żółwie się nie starzeją czyli pewne rzeczy są logiczne kiedy jest się dzieckiem

?

Hej

Każdy kto był dzieck­iem w Polsce w lat­ach 90 ma pewien zestaw pop­kul­tur­al­nych wspom­nień na który składa­ją się komiksy TM-Semic (tem­at na osob­ny super sen­ty­men­tal­ny wpis), blok kreskówek Polonii 1, Niedziel­ny odcinek kresków­ki Dis­neya, pre­miera Króla Lwa oraz trzy kresków­ki / komiksy — Trans­form­er­sy, Małe Kucy­ki oraz Wojown­icze Żółwie Nin­ja. O ile Trans­form­er­sy i Kucy­ki powró­ciły niedawno do pop­kul­tur­al­nej świado­moś­ci ( pier­wsze za sprawą wybu­chowego fil­mu Michela Baya, drugie za sprawą ani­mowanego seri­alu i dzi­wnych ludzi z 4chan) to Wojown­icze Żółwie Nin­ja mimo zre­al­i­zowanego w 2007 fil­mu z ich udzi­ałem jakoś nie powró­ciły w wielkiej chwale.  Zdaniem zwierza jest to o tyle dzi­wne, że o ile Trans­form­er­sy uważano za kreskówkę czy komiks raczej dla chłopców (brat zwierza miał Trans­form­er­sa, zwierz nie miał — ale obo­je uwiel­bial­iśmy pełnome­trażowy film z głosem Orsona Well­sa),  a kucy­ki dla dziew­czynek (ponown­ie zwierz miał kucy­ka pach­nącego per­fumowaną gumą, ale film o paskud­nym Smoozie ataku­ją­cym kucy­ki zwierz z bratem oglą­dali razem) o tyle Żółwie były dla wszystkich.

Z resztą trze­ba przyz­nać, że w wojown­iczych żółwiach Nin­ja zawsze było jak­by mniej i więcej sen­su niż w jakiejkol­wiek innej kresków­ce. Z jed­nej strony (zwierz pamię­ta zarówno komiks jak i kreskówkę) twór­cy wyma­gali od widza sporej dozy zrozu­mienia — wszak cztery zmu­towane żółwie Nin­ja nazwane na część twór­ców rene­san­su, zajada­jące się piz­zą i trenowane przez sense­ja szczu­ra to nie jest wiza, która łat­wo przełknąć. Na cale szczęś­cie zwierz był wtedy dzieck­iem i wszys­tko wydawało mu się niesły­chanie log­iczne. Taka otwartość umysłu jaką ma się w młodoś­ci to jed­na z najważniejszych cech pozwala­ją­cych cieszyć się pop­kul­turą. W chwili kiedy  tajem­nicze chemiczne sub­stanc­je na sko­ru­pach żółwi, ugryzie­nie pają­ka czy radioak­ty­w­na sub­stanc­ja w oczach wydadzą wam się  idio­ty­cznym pomysłem na początek opowieś­ci powin­niś­cie naty­ch­mi­ast odd­al­ić się od pop­kul­tu­ry. Nie mniej tym co żółwie wyróż­ni­ało by fakt, ze przed niesły­chanie pop­u­larną kreskówką (1987 na świecie i sporo później w Polsce)  były komik­sem.  I właśnie ten komik­sowy rodowód wyróż­ni­ał Żółwie(przynajmniej w oczach zwierza). Choć w młodoś­ci zwierz nie zawsze dobrze łapał kto z kim i dlaczego, to jed­nak doskonale wiedzi­ał, że postanie żółwi wiąza­ło się z wielką tragedią — i to dosłown­ie bo prze­cież czym innym jest kon­flikt dwóch braci o serce jed­nej dziew­czyny.  Było w tym mrocznym początku (uwzględ­ni­a­ją­cym jed­nak trenu­jące sztu­ki wal­ki szczury) coś bard­zo dla zwierza pocią­ga­jącego. Być może był to dokład­nie ten sam mech­a­nizm, który przy­ciągnął zwierza do komik­sów — owa świado­mość, że ma się do czynienia z his­torią zde­cy­dowanie bardziej skom­p­likowaną niż­by to się mogło na pier­wszy rzut oka wydawać.

 Tak prob­lem  z Żółwia­mi Nin­ja jest taki, że nigdy ale to nigdy nie należy do nich pod­chodz­ić na trzeź­wo jeśli nie jest się dzieckiem.

Trze­ba jed­nak przyz­nać, że pop­u­larność Żółwi Nin­ja wiąza­ła się jeszcze z czymś zde­cy­dowanie prost­szym — na każdym pod­wórku moż­na było znaleźć odpowied­nią grupę dzieci, która chci­ała baw­ić się w bycie wojown­iczy­mi żółwia­mi. Wyma­gało to nieco mniej wyobraźni niż zabawa w Trans­form­er­sy zaś nikt jakoś  nie chci­ał wcielać się w różowe kucy­ki. Otóż wiado­mo, ze prawdzi­wą pop­u­larność pro­gra­mu telewiz­yjnego mierzyć moż­na nie iloś­cią sprzedanych fig­urek i gadżetów (choć zwierz nigdy nie zapom­ni świąt w cza­sie których dostał ple­cak, port­fel, saszetkę i piórnik z żółwia­mi Nin­ja za co zawsze będzie wdz­ięczny swoim dzi­ad­kom, bo był to praw­dopodob­nie jeden z pię­ciu najlep­szych prezen­tów gwiazd­kowych w życiu zwierza) ale tym czy dzieci na pod­wórkach baw­ią się w bohaterów danego fil­mu czy seri­alu. Zwierz nie wie jak było w pozostałych częś­ci­ach mias­ta i  kra­ju ale na Warsza­wskim Żoli­borzu należało określić czy jest się Leonar­do, Donatel­lo, Michael Ange­lo czy Raphae­lo. Był to wiek kiedy więk­szość z uczest­ników zabawy nie miała poję­cia jak wspani­ałym mrug­nię­ciem do widza jest nadanie bohaterom imion najwięk­szych rene­san­sowych twór­ców. Dopiero w czwartej klasie kiedy w szkole pojaw­iła się his­to­ria nagle wszyscy wykazy­wali się niespo­tykanie dobrą zna­jo­moś­cią imion rene­san­sowych geniuszy. Zwierz nie wie też czy gdzie indziej dobier­a­no sobie ulu­bionego  żółwia biorąc pod uwagę jego cechy charak­terysty­czne ale dla zwierza zawsze najważniejsze była broń jaką wal­czyły żółwie — stąd też zwierz zawsze kibi­cow­ał najbardziej Michael Ange­lo z jego nun­chaku.  Z resztą kiedy wiele lat później zwierz miał okazję mieć w ręku nun­chaku (a właś­ci­wie kiedy próbował opanować jeden pod­sta­wowy ruch) przekon­ał się, że wybrał słusznie bo posługi­wanie się tą bronią jest piekiel­nie trudne.

Do tande­mu komiks, ser­i­al należy dodać też film pełnome­trażowy z samego początku lat 90 (film miał trzy kon­tynu­acje przy czym każ­da miała chy­ba co raz gorsze a nie co raz lep­sze efek­ty spec­jalne. Z tego co pamię­ta zwierz żółwie miały pewne prob­le­my  zwłaszcza ze sko­or­dynowaniem mowy z kła­paniem paszczy). Ponown­ie to jed­na z tych pro­dukcji z którą zwierz wiąże niesły­chanie miłe wspom­nienia i do której nie chce nigdy więcej wracać.  Nie trud­no bowiem stwierdz­ić, że efek­ty spec­jalne nieco się w całej his­torii zes­tarza­ły, podob­nie jak zapewne żar­ty — tak dobre i celne kiedy ma się lat kil­ka mogą się wydać nieco gorsze kiedy ma się lat dwadzieś­cia kil­ka. Nie mniej zwierz  musi przyz­nać, że fil­mu o Wojown­iczych Żółwiach były praw­dopodob­nie jed­ny­mi z jego ulu­bionych  kiedy był w odpowied­nim wieku, i nigdy nie widzi­ał w nich ani odrobiny fałszu ani marnych efek­tów spec­jal­nych. Woli więc by takie pozostały w jego pamię­ci. Zwłaszcza od cza­su kiedy zwierz trafił na cały film na youtube i obe­jrzał kil­ka min­ut niszcząc sobie część wspani­ałych wspomnień.

Co  ciekawe od cza­su kiedy zwierz po raz pier­wszy widzi­ał się z żółwia­mi jego per­cepc­ja tego zjawiska nieco się zmieniła. Po pier­wsze okaza­ło się, że komiksy o Żółwiach Nin­ja były zde­cy­dowanie bardziej dorosłe niż to się zwier­zowi wydawało — ale przede wszys­tkim zori­en­tował się, że zmu­towane żółwie nin­ja były po pros­tu (z początku) czys­tą par­o­dią komik­sów Fran­ka Millera czyli Ron­i­na i odnowionego przez niego dla Mar­vela Dare­dev­il. Zwierz był tym miło zaskoc­zony a jed­nocześnie ubaw­iony, bo odnosi wraże­nie, że przy­na­jm­niej w Polsce licz­ba osób zna­ją­cych zmu­towane żółwie wielokrot­nie przewyższa tych którzy zaz­na­jomili się z komik­sa­mi Millera. Z resztą wyda­je się, że sam kon­cept bard­zo daleko odsunął się od początkowej par­o­dii. Dru­gi fakt, który zmienił per­cepcję zwierza to infor­ma­c­ja, że żółwie zostały przez Japończyków nie tylko zaak­cep­towane ale i prze­r­o­bione na włas­ną mangę i ani­me. Widzi­cie zwierz nie wie czy wszyscy młodociani wid­zowie kresków­ki odczuwali pewne kul­tur­owe napię­cie wiążące się z seri­alem ale zwierz był go głęboko świadomy głównie dzię­ki swo­je­mu bratu. Otóż przemądry brat zwierza bard­zo szy­bko wyjaśnił mu że na pewno nic się nie zgadza i Japończy­cy zachowu­ją się i korzys­ta­ją z broni zupełnie inaczej. Zwierz nie wie skąd u jego bra­ta taka wiz­ja (brat nie był dużo starszy) ale zwierz miał od tamtego cza­su jakieś dzi­wne poczu­cie winy. Tym bardziej ucieszyła go wiado­mość, że jed­nak zmu­towane żółwie nin­ja doczekały się swo­jej japońskiej odsłony (której jed­nak zwierz nie zna). Ostat­ni ele­ment który zmienił sposób patrzenia zwierza na cztery zmu­towane żółwie to ich pojaw­ie­nie się w jed­nym z ulu­bionych komik­sów zwierza czyli Usa­gi Yojim­bo (to nie jest man­ga praw­da? Zwierz się na man­gach zupełnie nie zna ale to jest chy­ba zwykły komiks. Praw­da?). Nagle bowiem stało się jasne, że sko­ro może go fas­cynować świat kró­li­ka przemierza­jącego feu­dal­ną Japonię to dlaczego miał­by nie wierzyć w Żółwie Nin­ja. To jakoś bard­zo ułatwiło zwier­zowi wspom­i­nanie fas­cy­nacji kreskówką i bohat­era­mi bez wstydu.

Zwierz nie będzie przed wami ukry­wał, że dziś kiedy prowadz­ił mały research na tem­at żółwi odkrył jeszcze jeden ele­ment, który być może był najbardziej odpowiedzial­ny za sukces komik­sów, kreskówek, filmów i nie­zlic­zonej iloś­ci gadżetów. Otóż pomi­ja­jąc fakt mutacji, bycia żółwiem i wytrenowanym wojown­ikiem każdy z bohaterów był przede wszys­tkim nas­to­latkiem. Poza uwiel­bi­e­niem dla pizzy siedzenia na kanapie i nic nie robi­enia zwierz pamię­ta ciągłe narzeka­nia bohaterów zma­ga­ją­cych się ze swoim trud­nym losem, fak­tem, że nikt nie wie o ich ist­nie­niu oraz o tym, że ratu­ją mias­to. Poza tym dochodz­iło do tego zwyk­le narzekanie znane rodz­i­com nieco mniej obciążonych przez los nas­to­latków — na dosłown­ie wszys­tko.  Zdaniem zwierza ten właśnie ele­ment wyróż­ni­ał i nadal chy­ba wyróż­nia his­torię o żółwiach, które mimo wielu lat nigdy się nie zes­tarza­ły (w sum­ie żółwie żyją bard­zo dłu­go) i wciąż mają nas­to­let­nie prob­le­my. Być może tu też należy szukać pewnej klęs­ki (przy­na­jm­niej w box office) ostat­niego fil­mu o żółwiach, który zde­cy­dował się na ani­mację dla dzieci. Może gdy­by był to film aktorsko/animowany z lekkim ukłonem w stronę widza, który na kresków­ce wyrósł mielibyśmy do czynienia z wielkim sukcesem.

Jeśli wyda­je się wam, że zwierz poświę­cił żółwiom za dużo uwa­gi, to zwierz musi stwierdz­ić, że może­cie się mylić. Jest to bowiem jeden z tych ele­men­tów pop­kul­tu­ry, których funkcjonowanie zwierz uwiel­bia śledz­ić. Tak naprawdę bard­zo niewiele osób w pokole­niu zwierza pamię­ta dokład­nie kim był  Shred­der, Splin­ter czy April O’Neil i pewnie więk­szość ma tylko jakieś mgliste wspom­nie­nie. Nie mniej wystar­czy rzu­cić hasłem Wojown­icze Żółwie Nin­ja a otwiera się całej grupie osób szu­flad­ka z której wypada­ją poje­dyncze nie za bard­zo związane ze sobą fak­ty, sce­ny czy wspom­nienia.  Kojarzymy tytuł, pamię­tamy imiona bohaterów (w tym przy­pad­ku to nad­er łatwe) ale sama fabuła gdzieś na umy­ka w pamię­ci. Zdaniem zwierza podob­nie jest z pier­wszy­mi kucyka­mi pony, ory­gi­nal­ny­mi Trans­form­er­sa­mi i z kilko­ma pro­dukc­ja­mi Dis­neya. Kiedy zwierz rzu­ci przy zna­jomych hasło “Kacze opowieś­ci” dosta­je mnóst­wo wspom­nień ale zna tylko jed­ną osobę, która umie mu odpowiedzieć na pytanie dlaczego siostrzeń­cy zostali z Wujkiem Sknerusem.  Zwierz niko­go nie oskarża bardziej bawi go obser­wowanie jak na naszą pop­kul­tur­al­ną świado­mość składa­ją się frag­men­ty wspom­nień. Które poko­rny zwierz raz na jak­iś czas stara się wypełnić.

Ps: Jutro będzie o ład­nych i pożą­danych rzeczach. Pożą­danych przez zwierze.

Ps2: post jest w pewnym stop­niu wynikiem szan­tażu ze strony pewnych jed­nos­tek czy­ta­ją­cych zwierza i komu­niku­ją­cych się z nim na twitterze.