Śpię ale czuję. Czuję że zaraz zostanę obudzona. Napięcie przepływa ze strony pokoju gdzie przygotowana do dnia Matka rodzicielka niechętnie spogląda na śpiącego zwierza. Oczywiście nie ma jeszcze ludzkiej godziny (za ludzką godzinę uznajmy ósmą) ale trzeba wstać i ruszać. Bo urlop.
Och jak ślicznie kwitnie… no właśnie zwierz nie jest do końća pewien co bo z przyrody jest noga ale kwitnie i pięknie.
Śniadanie zjadamy w błyskawicznym tempie i równie szybko zmieniając busy znajdujemy się pod wejściem do Kościeliskiej. Ludzi prawie jeszcze nie ma bo zapewne, pomni tego, że są na urlopie nie startują na ten bądź co bądź spacer o dramatycznie wczesnej porze. Matka rodzicielka z entuzjazmem podbiega do znaku wyznaczającego ile mamy iść trasą. Po czym radośnie i ze znawstwem oświadcza że czas podany na drogowskazie to dla jakichś ludzi ciągnących noga za nogą i na pewno będziemy dużo wcześniej. Nie kłócę się pamiętając z lat dziecinnych że matka zwierza zawsze miała cichą ambicję by docierać wszędzie wcześniej niż to wytyczają szlaki i zawsze osiągała w tym działaniu pełen sukces. Trudno się zresztą dziwić, bo raz przyjąwszy krok marszowy (powszechnie komentowany w rodzinie jako krok mający jej zapewnić klasyfikację na olimpiadę w chodzie) nie odpuszcza aż do końca spaceru jedynie licząc ile osób wymijamy po drodze.
Jedyne oficjalne potwierdzenie, że zwierz udał się na urlop z matką rodzicielką (to po prawej to jej szacowna noga)
Kościeliska jest jak zwykle przyjemnym dowodem na to, że można niskim kosztem truchtania za matką rodzicielką dostać jak najbardziej górskie i przyjemne widoki (przy w sumie minimalnym wysiłku). Wszystko się tu pięknie składa więc i strumienie szumią, i wrzosy kwitną i skały dają tak wyczekiwany cień, choć trzeba zaznaczyć że jest podejrzanie rześko. Podejrzanie o tyle że tam gdzie trzeba wychynąć spomiędzy drzew robi się nadzwyczaj gorąco co powinno być zakazane bo co to za pomysł, żeby słońce tak świeciło kiedy zwierz ma urlop. Do tego na szlaku rzeczywiście nie ma jeszcze zbyt wiele osób (jeśli są to te z gatunku mówiących dzień dobry i wybierających się dużo dalej) więc nie trzeba wielkiego wysiłku by wyobrazić sobie, że ten piękny kawałek przyrody nie jest codziennie odwiedzany przez setki turystów. Więcej, wystarczy tylko sprawnie wyminąć dwie biedne wycieczki (które przewodnicy katują wciąż tymi samymi anegdotami i opisami fauny i flory) i już można sobie posłuchać śpiewu ptaków – który choć irytuje w mieście (zwłaszcza o poranku) tu jest jak najbardziej miły. Jednak nie ma się co za bardzo górską atmosferą napawać bo dolina kończy się zanim zdążyła się na dobre zacząć.
Człowiek się nie zmęcyzy a takie ładne widoki dostaje w pakiecie
Zwierz przyzna szczerze, że jest trochę zaskoczony bo jego pamięć odnotowała że gdzieś tam po drodze było pod górę. Ale ewidentnie od tamtego czasu wyrównali bo nigdzie nie ma pod górę. Bo przecież nie możliwe by zwierz źle pamiętał. Zwierz jest się nawet w stanie pogodzić z tym stanem rzeczy. Zwłaszcza, że skoro już się doszło to można zjeść szarlotkę w schronisku. Istnieje powszechnie znany fakt, że w górach szarlotki nie mają kalorii. To takie ogólnoświatowe zarządzenie dla wszystkich którzy znajdują się na szlaku. Ta podawana w schronisku nawet gdyby chciała miałaby z tym problem, bo właściwie nie ma w niej ciasta. Za to jabłka z cynamonem są przepyszne i jak najbardziej pasują do gór które ładnie piętrzą się za oknem. Problem w tym, że tempo szacownej matki oraz podejrzana płaskość doliny doprowadziły do sytuacji w której wycieczka się skończyła a jest obrzydliwie wcześnie. Nie trzeba wiele by dostrzec błysk w oku szacownej matki rodzicielki która oświadcza że to skandal i granda wracać tak wcześniej i tu obok zupełnie po płaskim jest jezioro do którego powinnyśmy się udać. Zwierz jakoś niepomny z kim ma do czynienia radośnie przystał na kontynuowanie wycieczki.
Jedyna bezkalorczna szarlotka to taka podawana w schroniskach. Powszechnie znany fakt
Niech będzie wam wiadome że rzeczywiście droga do pobliskiego jeziora jest krótka i bardzo przyjemna ale zwierz przyzna szczerze, że ma pewien problem z tym jak jego szacowna rodzicielka definiuje „zupełnie po płaskim”. To znaczy raczej zwierz nieco lęka się o nadchodzące dni kiedy ma być pod górę bo to by znaczyło, że czeka nas wspinanie się w pionie. Zwierz rzecz jasna żartuje ale prawda jest taka, że do jeziora nie jest zupełnie płasko, choć podejścia nie są jakieś wybitnie ostre a przede wszystkim krótkie. Zaś samo jezioro jest przecudne zwłaszcza w dzień tak upalny jak dziś. Co ciekawe mieszkają na nim kaczki które jak tylko zobaczą turystów podpływają do brzegu z wyraźnym zamiarem wyżebrania wszystkiego co człowiek przyniósł. Matka zwierza pozwoliła nam się napawać widokiem całe pięć minut.
Aby było wiadome to zdaniem rodzicielki jest po płaskim (rodzicielka w dole „płaskiego” zwierz w górze)
Jeśli zwierz ma wobec jakiejkolwiek aktywności górskiej mieszane uczucia to do schodzenia w dół. Przede wszystkim schodzenie w dół trwa dzikie godziny. Po drugie – spotyka się tych wszystkich ludzi którzy zjedli śniadanie o ludzkiej porze więc teraz są na szlaku. Zwierz przyzna, że tłum ciągnący do Kościeliskiej jest imponujący, choć zwierz największym szacunkiem darzy tych którzy pchają wózeczki oraz te małe dzieci które biegną w górę obok tych wózeczków. Zwierz nie jest do końca pewien co się potem dzieje z ludzką wytrzymałością ale w górach zwierz widział biegnących jedynie super profesjonalnie wyglądających sportowców i kilkulatki. Przy czym kilkulatki nie wyglądały jakby chciały umrzeć (w przeciwieństwie do biegaczy). Natomiast wbrew temu co powszechnie się rozgłasza nawet na trasie do Kościelskiej co raz więcej jest naprawdę porządnie ubranych ludzi, w odpowiednich butach, z plecakami, czapkami a nawet z kijkami. Co prawda nadal na kilometr można wyłowić tych co idą zdecydowanie wyżej ale przynajmniej na oko zwierza dziś znaleźć kogoś w klapkach to wyzwanie dużo większe niż kilka lat temu.
Takie tam robione w czasie kiedy rodzicielka sprawdzała gdzie by tu jeszcze pójść….
Po największym teście wysiłku i wytrzymałości ( czyli jazdą nie klimatyzowanym busikiem) trafiamy do Zakopanego. Wystarcza jedno przedpołudnie spędzone w górach by miejski tłum budził niechęć samym swoim istnieniem. Natomiast szacowna matka rodzicielka, proponuje spożycie kawy i na tejże kawie informuje zwierza że oto czeka go cała godzina odpoczynku. Zwierz o mało nie umarł z radości do chwili kiedy nie dowiedział się, że została ona wyznaczona na napisanie wpisu i potem zdecydowanie musimy ruszyć dalej, bo przecież nic a nic dziś jeszcze nie zrobiłyśmy. Zwierz pokornie spuszcza głowę bo obiecano mu, że może gdzieś tam czai się jakiś obiad (ale nie za wcześnie). Jednocześnie udaje się zwierzowi namówić matkę rodzicielkę na zakup nowego plecaka więc nie będzie obciachu na gór szczytach (prawda jest taka że poprzedni plecak też był super ale się rozwalał). Zwierz zresztą wam przyzna, że ostatnio stał się dzikim fanem produktów The North Face i wciska je członkom rodziny co najmniej jakby miał z tego procent.
Jedzenie! Przepyszne kluseczki z bryndzą podawane tu jako przystawka
W hotelu matka rodzicielka z pewnym zawodem informuje zwierza że przeszłyśmy dziś siedemnaście kilometrów, ale zapewnia że jeszcze pójdziemy na spacerek. Zwierz potulnie kiwa głową. Zwłaszcza że matka zwierza zna najlepsze miejsce które podaje kluseczki z bryndzą. I rzeczywiście kluseczki są pyszne o czym przekonuje się tuż przed osiemnastą. Potem w ramach obowiązkowego zwiedzania wpadamy jeszcze na niewielki cmentarz i z ciekawością właściwą socjologom ii historykom czytamy nagrobki bardziej interesując się danymi demograficznymi czy treścią epitafiów niż nazwiskami zmarłych. Może z wyjątkiem Witkacego który przypomina o swoim ostatnim pośmiertnym numerze i w ogóle leży zupełnie gdzie indziej. Ku zaskoczeniu zwierza szacowna matka zarządza chwilę na piwo co brzmi fantastycznie i jest fantastyczne (zwierz niczym francuski piesek pije piwo francuskie bo ma ono tą cudowną właściwość że prawie nie smakuje jak piwo) do chwili kiedy w karczmie nie zaczyna grać na żywo góralska orkiestra. To jest dokładnie ten moment w którym zwierz opowiada się za zniesieniem wszelkiego folkloru przynajmniej w miejscach w których podaje się jedzenie.
A to jest miejsce dwa kroki od Krupówek. Cisza spokój jakaś góra w tle
Po powrocie okazuje się, że wydrenowałyśmy 23 kilometry (choć matka idąc równo ze zwierzem twierdzi że jej krokomierz wskazuje kilometrów zaledwie 21) i matka zwierza wygląda na prawie zadowoloną. Zwierz nawet rozumie. Wszak kolejne zarządzenie mówi że spać należy się kłaść o 22. A to wychodzi bez porównania łatwiej kiedy po prostu człowiek pada bez ducha na łóżko. Co przynajmniej zdaniem zwierza jest w definicji matki rodzicielki dowodem na to, że właściwie korzysta się z wakacyjnego wypoczynku.
Ps: Zwierz może powinien nadmienić że matka zwierza jest naprawdę przemiłym towarzyszem podróży i zwierz w sumie sam się pisał na tą wyprawę więc on tylko tak troszkę narzeka a naprawdę bawi się cudownie
Ps2: Matka zwierza każe czytać sobie wpisy z bloga.