Niedoskonałe odcinki czyli zwierz i uczucia ambiwalentne

Hej

<!–[if !sup­port­Line­BreakNew­Line]–>
<!–[endif]–>

Zna­cie taki rodzaj seri­ali, które nie są wcale aż takie złe, ale mimo to wam się AŻ tak podoba­ją. Teo­re­ty­cznie powin­niś­cie dać sobie spokój po dwóch, trzech odcinkach, bo to nie do koń­ca wasza para kaloszy, bo humor wcale nie jest wybit­ny, bo wszys­tkie posta­cie są wtórne itp. Nie mniej, oglą­da­cie je dalej, bo prze­cież wiecie, że ist­nieją pro­gramy zde­cy­dowanie gorsze (których nie oglą­da­cie ale ich ist­nie­nie wyda­je się wam raczej oczy­wiste), poza tym oglą­danie tych pro­dukcji, nie spraw­ia wam jakieś szczegól­nych przykroś­ci. To seri­ale, które lubi­cie ale nie będziecie zaz­naczać w kalen­darzu dat powro­tu na antenę, zdarza wam się prze­gapić jak­iś odcinek czy nawet zapom­nieć o jed­nym sezonie. Zwierz ma dzi­wne uczu­cie, że ostat­nio bard­zo częs­to spo­ty­ka się z taki­mi pro­dukc­ja­mi. Zazwyczaj pozwala im tak sobie orbitować na grani­cy zain­tere­sowań zwierza. Jed­nak ter­az, w luce pomiędzy sezon­a­mi ulu­bionych seri­ali zwierza, oglą­da nie jeden a dwa takie seri­ale (przy czym jeden z nich po raz dru­gi). Co więcej, seri­ale różniące się od siebie abso­lut­nie wszys­tkim, a połąc­zone wyłącznie fak­tem, że pro­duku­je je BBC. Bo sko­ro zaczęło się lato, zaczęło się nadra­bi­an­ie pro­dukcji ang­iel­skiej telewizji.

             Pier­wszy ser­i­al to Luther, o którym zwierz już wielokrot­nie pisał, że musi napisać (nie zro­bił tego kiedy oglą­dał ser­i­al po raz pier­wszy). Zwierz wypowia­da się o seri­alu zazwyczaj bard­zo pozy­ty­wnie, jed­nak dostrzegł, że ma w sum­ie do pro­dukcji uczu­cia ambi­wa­lentne. Z jed­nej strony Luther to ser­i­al abso­lut­nie fas­cynu­ją­cy, z co najm­niej  kilku powodów. Po pier­wsze zwierz ma olbrzymią fra­jdę porównu­jąc jak Lon­dyn może różnie wyglą­dać w zależnoś­ci od charak­teru real­i­zowanej w nim pro­dukcji. Zwierz uwiel­bia zarówno wer­sję glam­our z Sher­loc­ka jak i niesamow­ity, lekko mglisty, nieco bardziej mroczny Lon­dyn Luthra.  Dru­gi powód, dla którego zwierz (i chy­ba wszyscy kry­ty­cy) wiel­bią ser­i­al to odtwór­ca głównej roli Idris Elba. Zwierz traci przy tym aktorze odrobinę obiek­ty­wnoś­ci, ale gdy­by ją nagle odzyskał powiedzi­ał­by, że Elba właś­ci­wie trzy­ma cały ser­i­al. Jego bohater — dobry polic­jant, świet­ny detek­tyw, ale nieco (a może nawet więcej niż nieco) niesta­bil­ny mężczyz­na, to taki bohater Chan­dlerows­ki. Widać, że w życiu mu nie wyszło (żona znalazła innego, ostat­nia sprawa przypraw­iła go o zała­manie ner­wowe, i tylko alko­holu pije odrobinę mniej niż Bog­a­rt i spół­ka), że jego poczu­cie tego co jest dobre a co złe zostało moc­no nad­wąt­lone, a szczęś­cie stało się jakimś poję­ciem dla słabych. Luther jest jed­nak, zdaniem zwierza, ciekawszy od wielu swoich smut­nych telewiz­yjnych braci (czy ktoś kiedyś widzi­ał szczęśli­wego detek­ty­wa), tam gdzie więk­szość z nich, wpa­tru­je się ze smutkiem w dal, tam Luthra ponoszą emoc­je a właś­ci­wie wściekłość. To bohater, który po złej wiado­moś­ci otrzy­manej przez tele­fon, wyrzu­ci tele­fon przez okno swo­jego gabi­ne­tu, kiedy zden­er­wu­je go była żona — rozwali drzwi tylko po to by jej nie uderzyć. Z resztą skłon­ność do impul­sy­wnych, częs­to ryzykownych zachowań charak­teryzu­je też jego sposób dochodzenia do prawdy. 

Przyglą­da­jąc się charak­terowi, oraz sposobowi pra­cy Johna Luthra, moż­na teo­re­ty­cznie nie zapałać do niego sym­pa­tią. Nie mniej zwierz zła­pał się na tym, że po dwóch zaled­wie odcinkach, był to jeden z ulu­bionych telewiz­yjnych bohaterów zwierza. Dlaczego? Z co najm­niej kilku powodów. Przede wszys­tkim jest inteligent­ny ( co więcej, w sce­nach przesłuchań tą inteligencję widać a nie tylko musimy uwierzyć na słowo sce­narzys­tom), po drugie rozwiązanie sprawy, znalezie­nie win­nych, uwol­nie­nie ofi­ar są dla Luthra ważniejsze od wszys­tkiego innego. To nie jest bohater, który prag­nie zwycięst­wa dobra, czy wyższych wartoś­ci. Wyda­je się raczej dzi­ałać wedle zasady, w której każ­da sprawa to roz­gry­wka, w której nie ma remisów i trze­ba wygrać. Przy czym wygrać trze­ba za wszelką cenę.  Ale tam gdzie dajmy na to Sher­lock Holmes myśli o zabaw­ie z przestępcą, Luther zda­je się przede wszys­tkim myśleć o jego ofiarach.

Jed­nak do seri­alu przy­cią­ga nie tylko Luther i jego deter­mi­nac­ja. Oprócz tego ser­i­al (to duże słowo bo w sum­ie cała his­to­ria ma tylko 10 odcinków) przy­cią­ga jeszcze całą gamą postaci, z których naj­ciekawszą (i chy­ba najbardziej ory­gi­nal­ną) jest Alice grana przez świet­ną Ruth Wil­son. Pomysł by wprowadz­ić do seri­alu postać psy­chopaty­cznej morder­czyni, której winy nasz bohater nie jest w stanie udowod­nić, więc.. się z nią zaprzy­jaź­nia (w każdym razie, w takim stop­niu w jakim moż­na się zaprzy­jaźnić z psy­chopaty­czną morder­czynią) jest fas­cynu­ją­cy i naprawdę nowa­tors­ki. Sce­ny między Luthrem a Alice zawsze należały do ulu­bionych zwierza. Bo poza świet­ną chemią między aktora­mi, zwierza fas­cynu­je to jak autorzy gra­ją naszy­mi emoc­ja­mi. Alice jest aut­en­ty­cznie sza­lona i niebez­piecz­na, ale wcale nie chce­my by Luther wsadz­ił ją do więzienia. Poza tym warto zwró­cić uwagę na Indirę Var­mę, w roli bied­nej, nie mogącej wyrzu­cić  Luthra ze swo­jego zycia, byłej żony detek­ty­wa (czy to nie charak­terysty­czne dla fil­mu noir, że do naszego lgną kobi­ety, zwłaszcza bard­zo złe i nie mogą od niego ode­jść ) oraz Paul McGann jako jej kochanek. Obo­je teo­re­ty­cznie pojaw­ia­ją się w seri­alu na chwilę ale tworzą pełne posta­cie, które lubimy i które mają coś do zagra­nia. Zwier­zowi przy­padła do gus­tu zwłaszcza postać kre­owana przez McGan­na bo rzad­ko bywa by kochanek byłej żony (czy właś­ci­wie facet) stawał się osob­ną, ciekawą postacią. 

Dobra, tyle zach­wytów więc o co chodzi z tym, że zwier­zowi ser­i­al się nie podo­ba? Oto bowiem jest to ser­i­al stwor­zony z samych niemal detek­ty­wisty­cznych klisz. Poza pier­wszym, znakomi­tym odcinkiem, więk­szość zwierz oglą­dał bez emocji, jak kole­jny pro­ce­dur­al. Sprawy były częs­to dość wtórne tzn. całość roz­gry­wała się w znanych deko­rac­jach, wśród znanych zbrod­ni i znanych moty­wów. Sposób ich rozwiąza­nia także był śred­nio emocjonu­ją­cy, co najwyżej z psy­cho­log­icznego a nie detek­ty­wisty­cznego punk­tu widzenia (co jest specy­fiką seri­alu, ale nie oznacza, że musi się to zwier­zowi podobać). Co więcej, w więk­szoś­ci przy­pad­ków, od samego początku wiemy kto zabił i jedyne czym zaj­mu­je nas odcinek, to sposób w jaki Luther dowiedzie zbrod­ni, czy schwyta spraw­cę. Prawdę powiedzi­awszy oglą­da­jąc ser­i­al zwierz niekiedy dochodzi do wniosku, że cały detek­ty­wisty­czny ele­ment jest w seri­alu najsłab­szy i gdy­by jakoś go prze­mod­e­lować ( może mniej o spraw­ie jeszcze więcej o bohaterze) był­by zde­cy­dowanie ciekawszy. Zwierz myśli niekiedy, że w ogóle for­mat sprawy tygod­nia zupełnie nie pasu­je do tego typu pro­dukcji. A tak dosta­je­my dość intrygu­ją­cy pro­dukt, który ma świet­na atmos­ferę, niezwyk­le ciekawych bohaterów, tylko jakoś nie za bard­zo wie co z nimi zro­bić. Z resztą zwierz musi przyz­nać, że nie do koń­ca podobały mu się wszys­tkie zmi­any jakie zaszły w drugim sezonie. Niekiedy odnosił wraże­nie, że oglą­da już nieco inny pro­dukt, którego twór­cy są co raz bardziej świado­mi, że ich najwięk­szym skarbem jest Idris Elba ale nie za bard­zo wiedzą co z nim zro­bić. Nie mniej zwierz kiedy zobaczył, że Luther wyszedł po pol­sku pod­skoczył z radoś­ci bo wie, że ten ser­i­al musi stanąć na półce obok Sher­loc­ka (przy czym oba seri­ale łączy nie tylko detek­tyw i Lon­don ale także tak­sówkarz!). Być może za trzec­im czy czwarty razem jego ambi­wa­lent­ny sto­sunek do seri­alu uleg­nie zmianie. 

Zupełnie, ale to zupełnie innym seri­alem wobec, którego zwierz ma podob­nie ambi­wa­lentne uczu­cia jest Not Going Out. Ten ang­iel­s­ki sit­com, opowia­da w pier­wszym sezonie o życiu bezro­bot­nego Lee, który dzieli mieszkanie z uroczą Kate ze Stanów, która przy okazji, jest byłą dziew­czyną jego najlep­szego kumpla. Mnóst­wo dow­cipów bazu­je na fak­cie, że Lee pranie pozostać w dobrych sto­sunkach zarówno ze swoim kumplem jak i ze swo­ją przy­jaciółką. W drugim sezonie, wszys­tko ule­ga dość radykalnej zmi­an­ie bo, po pier­wsze Lee dosta­je pracę (jako sprzedaw­ca lodów), po drugie Kate wraca do Amery­ki a jej miejsce w mieszka­niu zaj­mu­je Lucy, tym razem młod­sza sios­tra kumpla głównego bohat­era. Dodatkowo, mieszkanie reg­u­larnie zaczy­na sprzą­tać, dość niekom­pe­tent­na sprzą­tacz­ka Bar­bara, którą gra jak zawsze świet­na Miran­da Hart (nieste­ty jej bohater­ka zni­ka kiedy aktor­ka odeszła krę­cić swój włas­ny sitcom). 

Otóż Not Going Out to bard­zo typowy ser­i­al kome­diowy Tak typowy, że zwierz odnosi wraże­nie, że już każdy odcinek gdzieś widzi­ał — a to główny bohater musi udawać geja, a to dwóch panów zosta­je zostaw­ionych sam na sam z dzieck­iem, ewen­tu­al­nie nasz bohater próbu­je uczyć swo­ją współloka­torkę jazdy samo­cho­dem. Żar­ty bywa­ją śmieszne, ale w więk­szoś­ci są raczej prze­ciętne i bard­zo sit­co­mowe. Tem­atu prze­wod­niego ser­i­al właś­ci­wie nie ma (no chy­ba, że uznamy iż jest nim siedze­nie w domu), a  każdy odcinek skła­da się właś­ci­wie z trzech rodza­jów scen, przy czym jed­nak zawsze roz­gry­wa się, na kanapie przed telewiz­orem (kana­pa przed telewiz­orem to święte miejsce wszys­t­kich sit­comów), jed­no w pob­liskim pubie, no a trze­cia w zależnoś­ci do tem­atu odcin­ka. Teo­re­ty­cznie jakimś tem­atem prze­wod­nim jest fakt, że nasz główny bohater jest zde­cy­dowanie nie wyk­sz­tał­cony, mało ambit­ny i leni­wy, zaś jego najlep­szy przy­ja­ciel jest księ­gowym, przed­staw­icielem klasy śred­niej i człowiekiem poważnym. Z resz­ta cały chy­ba dow­cip pole­ga na tym, że mamy zestaw­ie­nie zupełnie nie odpowiedzial­nego bohat­era z ludź­mi, którzy zachowu­ją się jak dorośli. Nie mniej, trud­no było­by tu odnaleźć jakąkol­wiek nową sit­co­mową jakość, bo Lee trochę przy­pom­i­na Chan­dlera z Przy­jaciół, który żyje właś­ci­wie tylko po to by wypowiedzieć jakąś dow­cip­ną czy sarkasty­cz­na uwagę. Oczy­wiś­cie Lee to tak naprawdę sym­pa­ty­czny facet, z dobrym sercem i sporą dozą życ­zli­woś­ci, który jed­nak wybrał taki a nie inny sposób na życie.

Czemu więc zwierz oglą­da już trze­ci sezon seri­alu ewident­nie wtórnego i dobrze mu znanego? No właśnie dlat­ego. Zwierz potrze­bu­je od cza­su do cza­su, nie tyle guilty plea­sure co jakiegoś seri­alu kom­for­towego. Takiego w którym nikt nie umrze, nie sfałszu­je swo­jej śmier­ci, nie uleg­nie wypad­kowi, nie straci żony itp. Oczy­wiś­cie mógł­by powiedzieć, że w miejs­cu Not Going Out znalazło by się mnóst­wo innych zapewne lep­szych bry­tyjs­kich i amerykańs­kich seri­ali kome­diowych. Ale zwierz nawet lubi fakt, że ser­i­al nie jest niesamowicie śmieszny, że zwierz nie musi poświę­cać mu dużo uwa­gi (kiedy oglą­dał Black Books, Spaced czy It Crowd cały czas siedzi­ał jak zahip­no­ty­zowany), może wyjść do innego poko­ju (OK zwierz ma tylko jeden pokój ale może wyjść do kuch­ni) bez robi­enia pauzy, może w cza­sie oglą­da­nia porząd­kować notat­ki czy zaz­naczać coś w tekś­cie. Może to brzmieć dzi­wie­nie, ale zwierz lubi mieć wśród oglą­danych pro­gramów zawsze jeden taki, który nie wyma­ga od niego zbyt wielkiej uwa­gi, ale leci i przy­na­jm­niej zwierz ma poczu­cie, że się pop­kul­tur­al­nie dok­sz­tał­ca (i osłuchu­je z językiem obcym). Zwierz odnosi z resztą wraże­nie, że wielu wiel­bi­cieli seri­ali, ale także zwykłych widzów, umi­ało­by bez trudu wskazać jed­na taka, bez­piecznie bezbar­wną pozy­cję wśród oglą­danych pro­dukcji. Co praw­da stoi to w sprzecznoś­ci ze zdaniem “Życie jest zbyt krótkie by oglą­dać złe filmy” ale w całkowitej zgodzie ze zdaniem “Życie jest zbyt krótkie by oglą­dać wyłącznie dobre filmy”. 

Ps: Zwierz oglą­dał mecze na Euro i musi przyz­nać, że zupełnie jak nie fan pił­ki lubi kiedy arbiter wyrzu­ca piłkarzy z boiska bo wtedy są emoc­je. Nud­no jest jak za wynik meczu odpowia­da tylko to kto lep­iej kopał piłke.??