NIEudane adaptacje czyli filmów niekochanych część dziewiąta

Hej

Pisanie wred­nych notek o nieu­danych adap­tac­jach fil­mowych jest proste. Dlaczego? Otóż choć­by reżyser ze sce­narzys­tą chodzili na rękach i klaskali stopa­mi (super przy­dat­na umiejęt­ność) to i tak nie da się stworzyć przekonu­jącej fil­mowej wiz­ji która zgodzi się z tym filmem który leci w głowach czy­ta­ją­cych książkę. Zwierz jest tego w pełni świadom, podob­nie jak świadom jest że w doty­chcza­sowych kat­e­go­ri­ach wymienił więcej ekraniza­cji niż dziesięć, stąd też tu pewnie nie pojaw­ią się oczy­wiste typy (jaka jest zabawa w wymieni­a­n­iu samych oczy­wistych filmów?), oraz kil­ka zupełnie oczy­wistych. Przy czym ważne — te filmy nie są porówny­walne między sobą — to ważne — zwierz nie lubi każdego z nich ale z różnych powodów i nie koniecznie gdy­by zmus­zono zwierza do oce­nienia ich nie w odniesie­niu do siebie samego zwierz wys­taw­ił­by im bard­zo różne oce­ny. Ponown­ie zwierz przy­pom­i­na, że to nie jest spis złych filmów (choć częs­to bywa­ją złe) tylko tych których zwierz nie lubi. To co zaczynamy?

Znakomite hasło — które choć nie zawsze apliku­je się do przed­staw­ionych tu przykładów to jed­nak niekiedy zły film zniechę­ca ludzi do dobrych książek.

Har­ry Pot­ter i Książę Półkr­wi — ser­i­al filmów o Har­rym Pot­terze zde­cy­dowanie nie utrzy­mała poziomu serii książek (mów­cie co chce­cie książ­ki nie są co raz gorsze wręcz prze­ci­wnie — ale zwierz naprawdę nie chce się dziś kłó­cić o książ­ki bo robi się wtedy zły i emocjon­al­ny). Pod koniec serii stało się jasne, że nie da się zmieś­cić treś­ci książek w kole­jnych fil­mach. Jasne jest że w takiej sytu­acji film może zamienić się w ser­ię ilus­tracji do książ­ki. Nieste­ty twór­cy zde­cy­dowali się nie tylko wyciąć pewne wąt­ki ale także zmienić układ scen. Najbardziej den­er­wu­ją­ca jest zmi­ana układu niek­tórych scen, która zmienia ich znacze­nie — zwłaszcza na wieży gdzie roz­gry­wa­ją się najbardziej dra­maty­czne sce­ny. Zresztą podob­nie zro­biono z finałem całej serii — kiedy poko­nany Volde­mort roz­pa­da się na kawał­ki co abso­lut­nie nie ma sen­su. Szko­da bo jeśli ktoś oglą­da tylko filmy ma bard­zo myl­ną wiz­ję tego czym jest opowieść o Har­rym Potterze.

Choć ekraniza­cji zdarza­ły się zabawne momen­ty to zde­cy­dowanie więcej było w niej scen nieu­danych zaś fanom powieś­ci brakowało dobrze znanych z książek dialogów, lep­szych od tego co moż­na było znaleźć w scenariuszu.

Twi­light: Przed Świtem — pomysł by książkę abso­lut­nie pozbaw­ioną treś­ci rozbić na dwa filmy był pomysłem mar­ketingowo genial­nym ale kine­matograficznie kosz­marnym. Widzi­cie zdaniem zwierza — poprzed­nie trzy filmy były kre­tyńskie w założe­niu ale porządne w real­iza­cji — odkłada­jąc na bok brak akcji w więk­szoś­ci z nich, moż­na było je obe­jrzeć bez poczu­cia zażenowa­nia (zwłaszcza kiedy jest się tar­getem fil­mu a nie wred­nym kry­tykiem). Jed­nak Przed Świtem pobiło wszelkie granice kine­matograficznej żenady głównie dlat­ego, że nie było wystar­cza­ją­co wiele treś­ci by je wypełnić a tak która była czyniła wid­owisko trud­nym do oglą­da­nia. Przed Świtem jest być może naj­gorszym ale miejs­ca­mi też najz­abawniejszym filmem jaki zwierz widzi­ał od lat w kinach.

Zwier­zową recen­zję tego trol­lowanego od środ­ka fil­mu zna­jdziecie TUTAJ

Przetr­wanie — film opar­ty na opowiada­niu więc zwierz może ją podrzu­cić. The Grey opowia­da o dziel­nych mężczyz­nach, których samolot się zep­suł, spadł i ter­az muszą oni przetr­wać na Alasce. Żeby było jeszcze gorzej chcą ich zjeść wil­ki. Wydawać by się mogło, że taka his­to­ria powin­na dostar­czyć jakiegoś sym­pa­ty­cznego fil­mu o przetr­wa­niu. O dzi­wo jed­nak nie, film jest prz­er­aża­ją­co wręcz bezsen­sowny, wil­ki są uoso­bi­e­niem zła, zaś nasi herosi uoso­bi­e­niem łatwych do ubi­cia jed­nos­tek. W cza­sie oglą­da­nia fil­mu zwierz z bratem zakładali się w jaki sposób zginie następ­ny bohater kiedy okaza­ło się, że w przy­pad­ku jed­nej postaci zgadliśmy obo­je (postać spadła z wysokoś­ci i zjadły ją wil­ki) zabawa przy oglą­da­niu nagle zro­biła się zde­cy­dowanie lep­sza. Niem­niej jest to film trag­icznie wręcz zły. Co czyni go jed­no­ra­zową dobrą rozry­wką oraz cud­ownym mate­ri­ałem do recenzowania.

Recen­zję fil­mu a właś­ci­wie wyobraże­nia na tem­at pro­ce­su pro­duk­cyjnego — zna­jdziecie tutaj 

Wehikuł Cza­su — choć wer­s­ja z 1960 roku znacznie odb­ie­gała od powieś­ci miała urok klasy­cznego fil­mu o podróżach w cza­sie i prawdę powiedzi­awszy do dziś pozosta­je ide­al­ną pro­dukcją na niedzielne przed­połud­nie. Z niewiadomych dla zwierza przy­czyn postanowiono zro­bić remake ale zami­ast wró­cić do książ­ki (różniącej się znacznie od fil­mu) postaw­iono zniszczyć klasy­czny film, fatal­nym sce­nar­iuszem, zaskaku­ją­co marny­mi efek­ta­mi spec­jal­ny­mi i drew­ni­anym aktorstwem. Zwierz widzi­ał Wehikuł Cza­su tylko raz i cieszy się, że wspom­nie­nie tego niepotrzeb­ne­go fil­mu powoli odpły­wa z pamię­ci zwierza. Serio ilekroć zwierz widzi taki film zas­tanaw­ia się dlaczego nikt nie krzy­czy, że pro­duku­je się straszną kichę. A szko­da bo w sum­ie zwierz nawet by zobaczył porząd­ną adap­tację z wyko­rzys­taniem najnowszych osiąg­nięć tech­ni­ki, które naresz­cie mogły­by odd­ać świat przed­staw­iony w książce.

Zwierz jest zaskoc­zony jak z dobrego mate­ri­ału udało się, przy uży­ciu nowoczes­nych środ­ków zro­bić tak nieatrak­cyjny film.

Poży­c­zony Narzec­zony — ekraniza­c­ja powieś­cidła dla kobi­et która naprawdę zden­er­wowała zwierza. Cały pomysł jest dość prosty — mamy his­torię dwóch przy­jaciółek z których jed­na jest ego­isty­cz­na i ma super narzec­zonego, dru­ga jest przeko­nana, że przy­jaciół­ka na niego nie zasługu­je, co więcej , że sko­ro widzi­ała uroczego adwoka­ta pier­wsza ma do niego jakieś pra­wo. Teo­re­ty­cznie powin­no z tego być coś poucza­jącego — jak na przykład to, że niekoniecznie ist­nieje coś takiego jak pra­wo “ja widzi­ałam go pier­wsza” czy “nie podry­wa się facet najlep­szej przy­jaciół­ki”. Ale nie, film pokazu­je nam, że nasza bohater­ka ma rację odbi­ja­jąc narzec­zonego swo­jej przy­jaciółce. Co więcej wyglą­da na to, że zarówno ona jak i jej ukochany są siebie war­ci i niezbyt sym­pa­ty­czni. Zwierz nie cier­pi tego fil­mu i uważa go za szkodli­wy. Co więcej książ­ka ma dru­gi tom, który nieco tłu­maczy bohaterkę ale nigdy go nie zekranizowano.

Zwierz jest kon­ser­waty­wny — uważa, że świńst­wa wzglę­dem przy­jaciół nie powin­ny bohaterom wychodz­ić na dobre — no chy­ba że mówimy o kinie moral­nego niepoko­ju a nie o komedii romantycznej.

Kod Da Vin­ci — to ciekawe, książ­ka Dana Brow­na jest śred­niej jakoś­ci ale doskonale się czy­ta. Zwierz dostrzegł, że wyk­sz­tał­cony na kur­sach kreaty­wnego pisa­nia autor napisał ide­al­nie rozwlec­zony sce­nar­iusz fil­mowy. zwierz nie wie jakim cud­em udało się z tej szy­bko posuwa­jącej akcję do przo­du książ­ki zro­bić stras­zli­wie nud­ny film. Zwierz nie wie kto jest odpowiedzial­ny za cast­ing Toma Han­ksa w głównej roli ale musi­ał to być ktoś kto moc­no życzył fil­mowi poraż­ki. Ostate­cznie pow­stało coś stras­zli­wie nud­nego, do tego gorszego niż kre­tyńs­ka kon­tynu­ac­ja jaką były Anioły i Demo­ny i przy­na­jm­niej moż­na było się z tego pośmiać.Zwierz nawet nie lubi książ­ki a jest zły na to jak nud­na jest jej ekraniza­c­ja. To jest dopiero sztuka.

Z książ­ki napisanej po to by łat­wo ją było zekrani­zować zro­biono film zaskaku­ją­co nud­ny i pozbaw­iony jakiejkol­wiek iskry.

Jane Eyre — dobra zwierz wie, że mu się dostanie po uszach. Ostat­nia ekraniza­c­ja dzi­wnych Losów Jane Eyre z Fass­ben­derem i Wasikows­ki nie jest złym filmem. Naprawdę nie jest złym filmem. Zwierz może się zgodz­ić, że to dobry film. Ale zwierz go nie lubi. Nie podo­ba mu się dobór ról, nie podo­ba się zwier­zowi poe­t­y­ka fil­mu, oraz cóż… zwierz nie jest tego w stanie do koń­ca ująć ale cała his­to­ria wyda­je się być pozbaw­iona emocji. Być może jest to wynik wielkiej miłoś­ci jaką zwierz darzy wer­sję BBC. Być może zwierz spodziewał się czegoś innego. Zwierz widzi­ał film kil­ka razy (czyli mógł­by znaleźć się w innej kat­e­gorii) ale za każdym razem pozostawał równie niewzrus­zony czy nawet znud­zony (jak ujął to brat zwierza — Ta Jane Eyre to film dro­gi bo ludzie wciąż gdzieś idą). Zwierz nawet obe­jrzał film z komen­tarzem oczeku­jąc że twór­cy wytłu­maczą się mu ze swoich decyzji, nieste­ty okazu­je się, że to nie jest jeden z tych tłu­maczą­cych wszys­tko komen­tarzy. Zwierz nie uważa by to był zły film ale bard­zo go nie lubi.

Nieste­ty na zwierza nowa Jane Eyre nie wywiera takiego sil­nego wpły­wu ani nawet nie wywołu­je więk­szego wrażenia.

Mans­field Park — zwierz nie wie dlaczego nie da się dobrze zekrani­zować tej książ­ki — zarówno fil­mowa (znacznie odb­ie­ga­ją­ca od powieś­ci) wer­sji jak i wer­s­ja BBC z Bil­lie Piper zaw­iodły zwierza. Trud­no powiedzieć dlaczego — być może dlat­ego, że aku­rat tej powieś­ci Austen braku­je lekkoś­ci jej poprzed­nich dzieł, być może dlat­ego, że chy­ba jest nieco mniej znana i wid­zowie nie wyła­pu­ją odstępstw tak jak w przy­pad­ku Dumy i Uprzedzenia. Zwierz zaciskał zęby kiedy bohaterowie ekraniza­cji Austen zaczęli tańczyć wal­ca i jeszcze w przy­pad­ku kilku innych scen. Trze­ba powiedzieć, że zwierz bard­zo chci­ał­by zobaczyć nową ekraniza­cję a jed­nocześnie cieszy się, że dawne pamię­ta co raz gorzej (choć oczy­wiś­cie jed­ną z nich musi­ał sobie odświeżyć kiedy zdał sobie sprawę, że gra w niej Bil­lie Piper).

Zwierz nie przepa­da za żad­ną ekraniza­cją Mans­field Park, tej fil­mowej nie był w stanie ura­tować dla zwierza nawet John­ny Lee Miller co o czymś świadczy

Tris­tan i Izol­da — zwierz nigdy nie zrozu­mi­ał prag­nienia Hol­ly­wood by prze­r­o­bić wszys­tkie arcy­dzieła lit­er­atu­ry świa­towej na coś banal­nego. W przy­pad­ku Tris­tana i Izoldy postanowiono ze śred­niowiecznej his­torii, która nadal w cza­sie czy­ta­nia potrafi poruszyć czytel­ni­ka (przy­na­jm­niej jeśli czytel­nik jest zwierzem). Tym­cza­sem fil­mowy Tris­tan i Izol­da to para dość bla­da (zwłaszcza zaciska­ją­cy zęby w cier­pi­e­niu James Fran­co), nie szczegól­nie ciekawa zaś ich his­to­ria — kosz­marnie schematy­cz­na. Naj­ciekawszą postacią w całej his­torii jest Król Marek (znakomi­ty Rufus Swell) zaś cała resz­ta jest tak mało intere­su­ją­ca, że w chwili kiedy wszys­tko kończy się trag­icznie jesteśmy nawet zad­owoleni że his­to­ria zmierza do koń­ca. Co ciekawe — pro­du­cen­ci po pier­wszych pokazach zori­en­towali się, że młodzi ludzie nie mają poję­cia jak układała się prawdzi­wa his­to­ria więc aby uczynić film bardziej dostęp­nym dla młodych widzów zamie­nili I na & żeby przy­pom­i­nało to prze­r­o­biony tytuł Romea i Julii z Leonar­do DiCaprio. To powin­no wystar­czyć za zwier­zowy komentarz.

Cier­pią­cy Tris­tan jest cierpiący

Seks w Wielkim mieś­cie — zwierz wie, że to takie trochę nacią­gane — hej­tować tu film będą­cy przedłuże­niem seri­alu który za swo­ja pod­stawę miał książkę, ale czy widzieliś­cie te filmy? Aż chce się płakać widząc jak powieść o życiu społecznym i sek­su­al­nym nowo­jor­czyków zamieniono na ser­i­al, który zaczy­nał się społecznie a potem zmierzał w kierunku komedii roman­ty­cznej. A potem nadeszły dwa filmy z czego pier­wszy był wielkim banerem reklam­owym a dru­gi nie tyle dep­tał fem­i­nizm co tańczył na nim tan­go… albo fok­stro­ta. W każdym razie zwierz musi się gdzieś pożal­ić na te dwa filmy, które zamieniły bohater­ki w kosz­marne idiot­ki a cały kon­cept seri­alu wyrzu­ciły do kosza nie zastępu­jąc go niczym poza kre­tyński­mi wątka­mi i mnóst­wem markowych ciuchów. Zwierz musi powiedzieć, że nigdy nie był tak stras­zli­wie wściekły na coś co w sum­ie nie za bard­zo go obchodzi.

I tak film przekonu­je mężczyzn że jedyne czego kobi­eta chce to wiel­ka szafa. Ugh.

Dobra ta część jest trochę nacią­gana ale na całe szczęś­cie zbliżamy się do koń­ca — wiecie co będzie jutro? Jutro nie będzie kat­e­gorii tylko zwierz podrzu­ci ostat­nie dziesięć filmów, których nie lubi. I wiecie co będzie po wszys­tkim — bycie negaty­wnym jest fajne jeden czy dwa dni ale potem chce się od tego uciec w kierunku radoś­ci i tęczy. Zwierz jest naprawdę za dobrze nastaw­iony do kine­matografii by ciągnąć ten cykl dalej (zwierz przy­pom­i­na, że to był pomysł podłej mat­ki zwierza). Zwierz jest wręcz chory od tej niechę­ci. Widzi­cie zwierz nie nada­je się do życia w Internecie. Jest za bard­zo pogodny.

Ps: Zwierz radzi wam zajrzeć do pro­gra­mu Coper­ni­conu i wybrać się do Toru­nia gdzie zwierz postanow­ił bry­lować i wys­tąpić aż z trze­ba prelekc­ja­mi w tym jed­ną o blo­gowa­niu (jak­byś­cie chcieli założyć włas­nego blo­ga i wykopać zwierza z biznesu).