Nigdy nie wiesz kiedy twój film ukradnie elf na łosiu czyli fandomu porywy serca niespodziewane

?

Hej

             Zwierz pisze o sprawach fan­do­mowych niemal zawsze z poczu­ciem, że wkracza na tery­to­ri­um, w którym proste zasady logi­ki przes­ta­ją obow­iązy­wać, zastą­pi­one przez nie dające się niczym przewidzieć pory­wy ser­ca.  Oznacza to nie tylko, że o sprawach tych pisać trud­no ale także, że część zjawisk choć łat­wa do zauważe­nia, bywa trud­na do  wyjaśnienia czy raczej wyjaśnienia samych przy­czyn ich wys­tępowa­nia. Zwierz zresztą pode­j­mu­je takie tem­aty niezbyt częs­to, nai­wnie przeko­nany, że prze­cież wszyscy wiedzą. Dopiero potem wychodząc do świa­ta zda­je sobie sprawę, że nie wszyscy żyją tymi sprawa­mi na co dzień i nie wszyscy siedzą podłączeni do wirtu­al­nego świa­ta tak jak zwierz. Tak więc swoich głęboko zako­rzenionych w świecie wszel­kich fan­domów czytel­ników zwierz przeprasza, za ewen­tu­al­ną banal­ność swoich prze­myśleń, zaś tym, którzy dopiero o pewnych zjawiskach usłyszą, zwierz infor­mu­je, że na pewno nie jest żad­nym wielkim ekspertem.

Mając za sobą taki konieczny wstęp czas prze­jść do rzeczy. Ale zaczni­jmy od przykładu. Elfic­ki król Thran­duil, którego gra Lee Pace pojaw­ia się w filmie o Hob­bi­cie na jakieś 45 sekund. Robi dokład­nie dwie rzeczy — w jed­nej sce­nie niechęt­nie kła­nia się (no dobra cały ukłon to lekkie skinie­nie głowy) kras­noludzkiemu królowi, w drugiej gestem ręki zawraca swo­je elfick­ie wojs­ka (trze­ba przyz­nać, że gest ten wykonu­je siedząc na  łosiu co nieco pod­nosi wartość sce­ny). No i tyle. Choć Peter Jack­son zapew­nia, że elfic­ki król i ojciec Lego­lasa ode­gra w przyszłoś­ci więk­szą rolę to jed­nak jak na razie fani filmów mają tylko te czter­dzieś­ci pięć sekund (no może odrobinkę więcej). 

Tym­cza­sem jeśli przyglą­dać się pow­sta­ją­cym fan artom moż­na było­by dojść do wniosku, że Thran­duil wybrał się na wyprawę razem z hob­bitem i kras­nolu­da­mi. Ilość obrazków i gifów z jego udzi­ałem jakie rozsiane są po całej sieci jest przeogrom­na. Wszys­tko za sprawą fanów, których rozbaw­iła pozbaw­iona emocji twarz elfa. Ale nie tylko — trochę jak­by obok fil­mowej kreacji i daleko od tej książkowej pow­stał też Thran­duil stwor­zony przez fanów — elf hip­ster (znany jako Par­ty king Thran­duil?),  z  drinkiem i paskowany­mi oku­lara­mi na oczach. Ilość zabawnych memów z jego udzi­ałem stała się tak duża, że zwierz odnosi niekiedy wraże­nie, że Jack­son ugnie się widząc sza­leńst­wo fanów i w następ­nym odcinku Thran­duil będzie już parad­ował z drinkiem w ręku.  Co nie powin­no dzi­wić bo fan­do­mowe sza­leńst­wo dopadło Wład­cę Pierś­cieni nie po raz pier­wszy — wystar­czy przy­pom­nieć elfa Fig­wi­ta. Fig­wi­ta grał znany i posi­ada­ją­cy bard­zo wiernych fanów nowoze­landz­ki aktor i muzyk Bret McKen­zie (który wygrał zresztą w zeszłym roku Oscara za najlep­szą piosenkę do fil­mu Mup­pety). Elf początkowo nie miał imienia i właś­ci­wie gdy­by nie wierni fani nikt by go nie dostrzegł ale dzię­ki wiernym fanom nie tyko pojaw­ił się jeszcze w kole­jnych częś­ci­ach ale także otrzy­mał imię będące skrótem od zda­nia “Fro­do is great.who is that?”.

 Zwierz nie chce ponown­ie wrzu­cać ory­gi­nal­nej sce­ny ale ma nadzieję, że widzi­cie drob­ną różnicę. Tylko kto był pierwszy

Wyszuki­wanie mało znaczą­cych postaci z tła i wynosze­nie ich do ran­gi znaczą­cych postaci to jed­no z bardziej charak­terysty­cznych zachowań fan­domów. Najlepiej widać to na przykładzie Gwiezd­nych Wojen. Przy­woły­wanym najczęś­ciej właś­ci­wie nie znaczą­cym tak wiele bohaterem który urósł do ran­gi jed­nej z pier­ws­zo­planowych postaci jest Bob­ba Fett. Jeśli odrzucimy drugą try­logię, to w pier­wszej gra on kluc­zową, ale po pier­wsze składa­jącą się z zaled­wie sześ­ciu lin­i­jek po drugie dość krótką rolę.  Ale fani obdarzyli go wiernym uczu­ciem, które wywin­dowało Boba Fet­ta na jed­ną z głównych i najlepiej rozpoz­nawal­nych postaci w świecie Gwiezd­nych Wojen. Chy­ba jeszcze ciekawszym przy­pad­kiem jest Wedge Antilles, który właś­ci­wie z niewielkiej ról­ki (znacznie z resztą ogranic­zonej bo z tego co zwierz pamię­ta  początkowo bohater ten miał zde­cy­dowanie dłuższą scenę z Lukiem w pier­wszej częś­ci) wyrósł na jed­ną z głównych postaci uni­w­er­sum. Tu do fanów dołączyli się przede wszyscy twór­cy książek dopisu­jąc Antille­sowi wspani­ałą przyszłość i czyniąc go jed­nym z bardziej lubianych bohaterów rozsz­er­zonego uni­w­er­sum Gwiezd­nych Wojen.  Trze­ba wam zresztą widzieć, że gra­ją­cy go w fil­mach Denisl Law­son jest nikim innym jak wujkiem Ewana McGre­go­ra, który grał Obi Wan Keno­biego w drugiej try­logii.  Choć aku­rat Gwiezdne Wojny o tyle nie są dobrym przykła­dem, że tu do rozsz­erzenia roli każdej nawet najbardziej dru­go­planowej postaci bardziej niż fan­dom przy­czynili się autorzy książek roz­gry­wa­ją­cych się w tym uni­w­er­sum, którzy po pros­tu potrze­bowali wciąż t nowych postaci.  Nie mniej zwierz wciąż jest zaskoc­zony kiedy ktoś mu mówi, że Mara Jade jest widocz­na przez kil­ka sekund w pałacu Jabby.

           Zresztą to zawsze jest prob­lem powiedzieć, co było pier­wsze. Fani czy fil­mow­cy. Dobrym przykła­dem jest tu Agent Coul­son z serii ekraniza­cji komik­sów Mar­vela. W pier­wszym Iron Manie pojaw­ia się jako agent SHIELD i właś­ci­wie tyle. Jedyne co wnosi do roli to wymaw­ian­ie nazwy SHIELD w całoś­ci, bez skró­tu co jest zabawne dla wszys­t­kich fanów komik­sów. Jed­na z każdym kole­jnym ele­mentem opowieś­ci prowadzącej do Avenger­sów jego znacze­nie rosło — choć wiąż tylko “wpadał” do filmów by powiedzieć swoich kil­ka lin­i­jek doty­czą­cych najczęś­ciej innych filmów to fani wiedzieli już doskonale jak się nazy­wa zaś Coul­son bliź­ni­ac­zo podob­ny do gra­jącego go Clar­ka Greg­ga zaczął pojaw­iać się w komik­sach. Aż w końcu w Avenger­sach okazał się postacią niemal kluc­zową a dziś trwa­ją roz­mowy czy nie stworzyć osob­ne­go seri­alu wyłącznie o poczy­na­ni­ach SHIELD w którym agent Coul­son grał­by kluc­zową rolę. Nie ule­ga wąt­pli­woś­ci, że fani pol­u­bili Coul­sona całym sercem jeszcze przed Avenger­sa­mi ale trud­no powiedzieć, do jakiego stop­nia rozsz­erzanie znaczenia tej dru­go­planowej postaci było zaplanowaną strate­gią twór­ców serii a do jakiego odpowiedz­ią na ros­nące zain­tere­sowanie fanów. Zwłaszcza, że sam gra­ją­cy (i chy­ba szcz­erze kocha­ją­cy) Coil­sona Gregg twierdz­ił, że o tym iż jego postać pojawi się w następ­nym filmie dowiady­wał się na bieżą­co. Przy czym warto zaz­naczyć, że to przy­padek inny niż Lok­iego. Loki stał się ulu­bieńcem fanów na tej samej zasadzie na jakiej raz na jak­iś czas postać dru­go­planowa krad­nie film posta­ciom pier­ws­zo­planowym. To częste zjawisko — nato­mi­ast fakt, że postać z trze­ciego planu nagle okazu­je się mieć całe zastępy odd­anych fanów to znak, że jesteśmy w samym środ­ku fanomowego szaleństwa.

 Zwierz zamieszcza ten gif by udowod­nić, że niek­tórzy mają nieco mniej nis­zowe poczu­cie humoru.

A sko­ro o sza­leńst­wie mowa — chy­ba jak zwyk­le naj­dalej pos­zli fani Sher­loc­ka BBC. Co nie dzi­wi bo to dość zdes­per­owana, lekko sfrus­trowana i nadak­ty­w­na inter­ne­towo gru­pa. Tym razem znaczącą częś­cią fan­od­mu stała się postać, której w seri­alu nie ma. A może jest. Chodzi oczy­wiś­cie o Sebas­tiana Morana. Tych, którzy nie śpią z She­lock­iem Holme­sem pod poduszką zwierz  infor­mu­je, że Moran, to sna­jper współpracu­ją­cy z Mori­ratym, który jeśli zwierza pamięć i wiedza nie myli pojaw­ia się w jed­nym opowiada­niu Conan Doy­la. W seri­alu BBC pojaw­ia się sna­jper. A właś­ci­wie nie sna­jper tylko pro­fil sna­jpera, który celu­je do Wat­sona. To nawet nie jest jakaś dłuższa sce­na migawka. Sna­jper nie ma imienia, nigdzie nie jest powiedziane, że to Moran, nikt do postaci nie zwraca się bezpośred­nio. Inny­mi słowy jest to nieznoś­na dla fanów postać nie zapełniona, pozbaw­iona his­torii, którą fan­dom czu­je się w obow­iązku dopisać. Tu oczy­wiś­cie padło na Morana i tak bohater którego w seri­alu nie ma właśnie się w nim pojaw­ił. A sko­ro pojaw­ił się w seri­alu, pojaw­ił się też na fan artach w fan fic­tion i właś­ci­wie został uznany za jak najbardziej obec­nego. 

Wydawać się może, że to naprawdę tylko kwes­t­ia sza­lonych bard­zo pow­iązanych z Inter­netem fan­domów, które nie mają nic lep­szego do robo­ty tylko wymyślać his­to­rie i rysować fan arty doty­czące postaci pobocznych. Ale taka niespodziewana kari­era pobocznej postaci, która skradła ser­ca fanów fil­mu, może się przy­trafić otoc­zonej nieco mniejszą iloś­cią fanów pro­dukcji. Kil­ka lat temu kiedy Incpec­ja zawład­nęła wyobraźnią zbiorową widzów na całym świecie (podły zwierz ogłosił wtedy votum sep­a­ra­tum) jed­nym z najpop­u­larniejszych bohaterów stał się ten odgry­wany przez Toma Hard­ego. Wszys­tko za sprawą wyglą­du, non­sza­lancji i jed­nej znakomitej lin­ij­ki wypowiedzianej w filmie. Prob­lem pole­ga na tym, że w całym tym spek­taku­larnym spek­tak­lu była to postać bard­zo dru­go­planowa. Przy czym co warto zauważyć — niekiedy takie przy­wiązanie do postaci, które pojaw­ia­ją się w fil­mach na bard­zo krótko bierze się ze sposobu w jaki wytwór­nia (najczęś­ciej zupełnie świadomie) zmon­towała trail­er.  W przy­pad­ku Sin City wysunię­to na pier­wszy plan Jes­sicę Albę bo była ślicz­na i raczej roze­brana co spraw­iło, że grana przez nią postać, zan­im film się ukazał, zebrała dużo więk­szą bazę potenc­jal­nych fanów niż Marv, właś­ci­wy główny bohater fil­mu. Z kolei kosz­marny, kosz­marek jakim był film Dooms­day (przekonu­ją­cy nas, że jeśli zamknie się ludzi na tere­nie Szkocji to wcześniej czy później powrócą oni dość nat­u­ral­nie do śred­niowiecza) przekony­wał wszys­t­kich, że postać wytatuowanej dziew­czyny wojown­icz­ki będzie odgry­wać więk­szą rolę w całej pro­dukcji, kiedy okaza­ła się zupełnie dru­go­planową. Zresztą dość podob­nie nabra­no widzów w przy­pad­ku War Horse, który najpierw pochwal­ił się najbardziej przy­cią­ga­jącą w zeszłym sezonie do kin obsadą (Sher­lock i Loki w jed­nym filmie!) by potem radośnie powierzyć aktorom zaled­wie kilka­naś­cie min­ut na ekranie.

 Zwierz przyglą­da się wpisowi i widzi tu kil­ka zjawisk, które funkcjonu­ją obok siebie. Jed­na to skłon­ność członków fan­do­mu do rozsz­erza­nia znaczenia postaci, które z jakichś powodów wydadzą się ciekawe i zabawne. Dru­ga to dopisy­wanie his­torii posta­ciom, które właś­ci­wie nie ist­nieją ale są potrzeb­ne w pow­ięk­sza­ją­cym się uni­w­er­sum. Trze­cia to gra twór­ców i dys­try­b­u­torów z tą słaboś­cią fanów. Wszys­tko jed­nak razem pokazu­je niesamow­itą nieprzewidy­wal­ność reakcji wid­owni. Niekiedy moż­na co praw­da widzów skłonić by pol­u­bili mniej znaczącą postać, ale chy­ba nie da się z góry przewidzieć kogo nagle fani wyłow­ią z pro­dukcji i obdarzą zain­tere­sowaniem. Co więcej cza­sem może się okazać, że emoc­je wzbudza postać, której wcale nie ma. Jakkol­wiek może się to wydać sza­lone, zwierz nie jest w stanie się pow­strzy­mać przed reflek­sją, że to w sum­ie nie takie złe zjawisko. Oczy­wiś­cie Randy Thrandy nie wys­taw­ia najlep­szej cen­zur­ki fil­mowej inter­pre­tacji tej postaci ale daje całkiem niezły wgląd w fanowskie poczu­cie humoru. Ale już to co spotkało bohaterów Gwiezd­nych Wojen każe spo­jrzeć z życ­zli­woś­cią na fanów, którzy prag­ną każdej napotkanej na ekranie postaci nadać imię, dopisać jej his­torię i rozsz­erzyć świat, w którym dzieje się opowiadana his­to­ria. Tym jed­nak co zwierza najbardziej wzrusza jest nieprzewidy­wal­ność. W biz­ne­sie, w którym wszys­tko wyda­je się zapięte na ostat­ni guzik, pieniądze wyda­je się w niepo­ję­tych iloś­ci­ach a na pro­moc­je przez­nacza więcej niż nie jed­no małe państ­wo na ochronę zdrowia, może się okazać, że najwięk­szą gwiazdą fil­mu jest elf na łosiu. No jak nie kochać takiego paradoksu.

Ps: Dziś zwierz idzie na Lin­col­na więc jutro kole­j­na recen­z­ja do kolekcji recen­zowanych filmów nomi­nowanych do Oscara.

Ps2: Przed wczo­raj skończyło się 30 Rock. Ser­i­al który zwierz oglą­dał wiernie przez 6,5 sezonu ale gdzieś już praw­ie pod koniec odpuś­cił. 30 Rock to najlep­szy przykład seri­alu, który zde­cy­dowanie powinien skończyć się wcześniej niż się skończył bo kiedyś był przykła­dem abso­lut­nego sce­nar­ius­zowego geniuszu a potem, nieste­ty stał się cie­niem samego siebie. Ale dał wielką pop­u­larnoś­ci Tinie Fey  (z czego zwierz się bard­zo cieszy) i pod­niósł lekko podu­pada­ją­ca kari­erę Ale­ca Bald­wina (z czego zwierz się bard­zo, bard­zo cieszy). Przyniósł też małe oświece­nie zwier­zowi bo gościn­ny wys­tęp Jona Ham­ma przekon­ał go, że ten aktor ma zde­cy­dowanie więk­szy potenc­jał niż jedynie granie Dona Drapera. Jeśli 30 Rock nie oglą­dal­iś­cie radzę sobie obe­jrzeć pier­wsze trzy sezony. Są w nich znakomite sce­ny przy­pom­i­na­jące, że amerykanie miewa­ją naprawdę wspani­ałe poczu­cie humoru. Ciekawe czy coś zastąpi ten dość niezwykły serial. 

Ps3 : W ostat­nich dni­ach zwierz znalazł na kilku blo­gach życzenia powodzenia na dal­szych eta­pach wal­ki w konkur­sie o Blog Roku. Zwierz chci­ał­by wszys­tkim trzy­ma­ją­cym kciu­ki i linku­ją­cym z całego ser­ca podz­iękować. Zwierz naprawdę się tego nie spodziewał i jest mu bardziej niż miło.