Hej
Popkultura to taki rejon naszego życia w którym nasz wiek i tempo starzenia się nie mają ze sobą wiele wspólnego. To znaczy mają. Tak naprawdę popkultura która teoretycznie jest dla wszystkich niezależnie od wieku dość szybko pozwala nam się poczuć starymi zgrzybiałymi i sentymentalnymi. Za przykład zwierzowi może posłużyć nie tylko on sam który co raz częściej łapie się na tym że istnieją całe połacie kultury popularnej przeznaczone dla ludzi od niego młodszych — co więcej na tyle młodszych że zwierz nie może już jak kiedyś swobodnie rozszerzyć tej grupy by uznać że się do niej zalicza.
Dobrym przykładem są też umieszczane co raz częściej na kwejkach, demotywatorach, zupach i innych platformach mikroblogowych obrazki które pokazują że już sama młodzież zaczyna czuć się staro wobec tempa zmian jakie wokół nich zachodzą. Zdjęcia ze starych kreskówek i filmów, obrazki z kasetami i zabawkami o których dziś już prawie nikt nie pamięta, wspomnienia pierwszych telefonów komórkowych — oto dowody że dziś nawet młodzież młodość własną wspomina.
Starzeć się popkulturalnie można na dwa sposoby ściśle związane z tym co w popkulturze najszybciej się zmienia — technologią i sposobem podawania treści. Zacznijmy od technologii — tu zwierz widzi spory opór na 3D, blu-ray, ebooki a nawet na animację komputerową narzekają wcale nie ludzie w średnim wieku ale ludzie młodzi dla których owe zmiany są pierwszym definitywnym końcem w ich technologicznym życiu ( wcześniej wszystko się raczej zaczynało) pomijając oczywiście sentyment do nośników takich jak kasety czy VHS . Te pozwalają dziś dość szybko odróżnić kto wychował się w jakim pokoleniu bo jedni pamiętają jak się przewijało kasety a dla innych jest to jedynie pieśń przeszłości ( zwierz z resztą akurat nie rozumie sentymentu do nośników no ale zwierz jest mało sentymentalny w tym zakresie).
Zwierz ma do postępu podejście dość fatalistyczne — wychodzi z założenia że nie ma się co denerwować i opierać bo postęp to postęp i lepiej znaleźć się w pierwszym szeregu zamiast drzeć szaty nad straconą sprawą. Choć np. nie jest fanem 3D i też lubi posiedzieć z książką w ręku nie ma wątpliwości że musi się przyzwyczaić do nowej technologii i że kiedyś będzie siedział z czytnikiem w ręku. Wybór został już podjęty maszyna wprawiona w ruch więc nie warto upierać się przy przedłużaniu postoju na stacji.
No dobrze ale to starzenie się popkulturalne wynikające z niechęci do nowych technologii możemy uznać raczej za przejaw ogólnego trendu ludzkości ( ludzie ogólnie mają zadziwiającą tendencję do wyznawania zasady że lepsze jest wrogiem dobrego) — w końcu maszyny przemysłowe też nie cieszyły się na początku popularnością i założę się że nie jeden kręcił nosem na druk jako taki nowomodny wymysł.
Z drugiej strony zwierz nie może się nadziwić gdy widzi np. przywiązanie do konkretnego systemu operacyjnego czy programu komputerowego podczas gdy pojawia się jego lepsza wersja ( ok. tu może ostrożność jest zalecana zwłaszcza przy Microsoft no ale nie można do końca życia korzystać z WinXP i Office sprzed 2007).
Zdecydowanie bardziej niepokoi zwierza obserwacja jak szybko starzejemy się w zakresie postrzegania przekazywanych przez popkulturę treści. Gdy zwierz spogląda na pogardę jaka dziś otacza Justina Bibera i gwiazdy Disneya to zawsze przychodzi mu do głowy że zdecydowana większość tego pokolenia które czuje się o tyle lepsze wychowała się na głupawym popie lat 90 ( zwierz używa tego określenia bo sam go słuchał więc obraża także siebie) gdy scena muzyczna zasiedlona była przez boysbandy i girlsbandy a wszyscy wierzyli że Britney Spears jest dziewicą. Innymi słowy na dokładnie takiej samej komercyjnej fikcji na jakiej dziś wychowuje się młodych ludzi. Podobnie niechęć do dzisiejszego kina młodzieżowego wydaje się być podyktowana głównie tym że filmy te oglądają przede wszystkim właśnie ci którzy się popkulturalnie “zestarzeli” — tymczasem zapomina się że tak jak dziś dziewczyny krzyczą na widok Pattinsona krzyczały ze dwie dekady temu na widok DiCaprio plus minus z tego samego powodu. Z resztą cała ta kultura gwiazdek i gwiazdeczek którą dziś się tak krytykuje — jako symbol tego co w popkulturze nowe i niezdrowe zawsze była — jedyne co nowe i nie zdrowe to internet.
I tu dochodzimy nieco do sedna problemu. Otóż zwierz który wychował się w latach 90 nie odnosi wrażenia by przekaz jaki wówczas kierowano do młodzieży był nie mniej głupi ale jeśli się z niego wyrastało to wystarczyło przestać kupować bzdurne gazetki dla nastolatków i można było spokojnie o wszystkim zapomnieć. Dziś zapomnieć się nie da bo internet daje nam do tych danych ciągły dostęp co więcej nawet poważne serwisy pamiętają by podrzucić coś korzystającym z internetu nastolatkom.
Poza tym wydaje się że co raz wyżej rośnie mur pomiędzy tymi którzy się z internetem urodzili a tymi którzy dopiero dostali go w toku swojego dorastania. Bo np. jak zareagujemy na kolejny portal społecznościowy — czy będzie nam się chciało korzystać z tworzonego właśnie Google + czy będziemy już zbyt zmęczeni logowaniem się na kolejnych platformach skoro wiemy że nic w internecie jest nie trwałe?
I tak zwierz dochodzi do swojej końcowej dość przykrej konkluzji że okres w życiu człowieka kiedy może się czuć że prawie cała kultura popularna jest kierowana właśnie do niego jest stosunkowo wąski. Z drugiej strony my sami nieco na własne życzenie pozwalamy się sobie starzeć zdecydowanie przedwcześnie.
Zwierz nie jest szaleńcem który będzie was przekonywał że zawsze nowsze jest lepsze. Ale odnosi wrażenie że te nasze czasy powinniśmy jeszcze przeżywać a nie już wspominać.
ps: Zwierz jest straszne dumny ze swojej nowej wtyczki społecznościowej. Teraz wystarczy kliknąć lubię i już można facebookowo lubić zwierza do czego on z całego serca zachęca