Opowiedz to jeszcze raz Will czyli nic się nie zgadza ale wszystko jest takie samo.

Hej

Zwierz poświę­ca kil­ka wpisów grud­niowych na speł­ni­an­ie zach­cianek czytel­ników. Zachowu­je się jak właś­ci­ciel firmy prze­wozowej, który chce wyko­rzys­tać wszys­tkie doku­men­ty zezwala­jące na prze­woże­nie pro­duk­tów przez granice zan­im skończy się rok. Zwierz chci­ał­by wejść w rok 2013 z przeko­naniem że spełnił choć trochę obiet­nic składanych czytel­nikom. Może­cie zapy­tać czy speł­ni­an­ie życzeń czytel­ników nie wpłynie na poziom czy charak­ter blo­ga. Spoko­jnie — zwierz jest wybred­ny — pisze o tym o czym sam chci­ał­by kiedyś napisać a cud­ze zamówie­nie trak­tu­je jedynie jako wymówkę by móc to zro­bić. Dziś zwierz (który czy­tał wczo­raj cały dzień o Kalwinie i układał w głowie wys­tąpi­e­nie o dok­tora­cie) zre­al­izu­je prośbę Eli, która zapy­tała czy zwierz napisze wpis o zre­al­i­zowanym kil­ka lat temu przez nasze kochane BBC cyk­lu Shake­speaRe ‑told. Zwierz zwyk­le nie wraca do dawnych pro­dukcji ale tym razem został i ład­nie popros­zony i sam właś­ci­wie nie ma nic prze­ci­wko temu (wierny czytel­nik blo­ga zapewne zauważy że zwierz uwiel­bia pisać o ekraniza­c­jach Szekspira).

 Trze­ba jed­no powiedzieć — cały cykl miał chy­ba jedne z naj­gorszych plakatów jakie zwierz widzi­ał. Okład­ka wszys­t­kich częś­ci wyglą­da koszmarnie

Pomysł na cykl był prosty — wybra­no kil­ka najlepiej znanych sztuk Szek­spi­ra (Wiele Hała­su o nic, Poskromie­nie złośni­cy, Mak­bet, Sen nocy let­niej) i prze­nie­siono je w cza­sy współczesne. Do tego dorzu­cono film fab­u­larny stara­ją­cy się odt­worzyć do kogo i dlaczego Shake­speare napisał swo­je słynne sone­ty (spoko­jnie zwierz odkrył fakt ist­nienia tego fil­mu dopiero miesiąc temu, zaś fakt że zre­al­i­zowano go w ramach tego cyk­lu odkrył dopiero wczo­raj) .  Autorzy sce­nar­iuszy mogli zostaw­ić z ory­gi­nal­nych dra­matów Szek­spi­ra to co chcieli (choć ogól­nie język miał być współczes­ny), więc niekiedy współcześni bohaterowie wypowiada­ją jed­ną czy drugą Szek­spirowską frazę, jed­nak więk­szość dialogów jest zde­cy­dowanie współczes­na. Wol­ną rękę pozostaw­iono też twór­com przy wyborze otoczenia w jakim będzie się roz­gry­wała ich uwspółcześniona wer­s­ja. I tak Wiele hała­su o nic roz­gry­wa się w świecie telewiz­ji śni­adan­iowej, Mak­bet w środowisku znanych kucharzy, Poskromie­nie złośni­cy w wyższych sfer­ach związanych z par­la­mentem, a bohaterowie Snu nocy let­niej błąka­ją się po lasach otacza­ją­cych luk­su­sowy ośrodek wypoczynkowy. Zwierz musi powiedzieć, że o ile świet­nie rozu­mie intenc­je twór­ców (pokazać, że Szek­spirowskie prob­le­my i kon­flik­ty ład­nie dają się prze­nieść w dowolne miejsce i czas) o tyle nie we wszys­t­kich przy­pad­kach jest to szczegól­nie udany pomysł. O ile prze­niesie­nie Mak­be­ta w świat kuch­ni (z resztą chy­ba najład­niej nakrę­cona część cyk­lu z młodym McAvoyem jako Mak­betem) dobrze pokazu­je, że rządza władzy nie musi się ograniczać jedynie do szkoc­kich królów o tyle na przykład w przy­pad­ku Snu Nocy Let­niej wyraźnie widać, że twór­cy nie mieli pomysłu na uwspółcześnie­nie his­torii, która i tak zawsze musi się toczyć w dość mag­icznej otoczce, z kolei Wiele Hała­su o Nic wyda­je się być umieszc­zone w świecie telewiz­ji dość przy­pad­kowo, jedynie w Poskromie­niu złośni­cy widać, że twór­cy wybrali nową przestrzeń his­torii bard­zo uważnie i ze sporym namysłem.

 Mak­bet wylą­dował w kuch­ni ale trze­ba powiedzieć, że przy­na­jm­niej zdaniem zwierza, to kuch­nia tak odmalowana że jest nie gorszą sceną do morder­czej roz­gry­w­ki niż wnętrza szkoc­kich zamków.

No właśnie tym co najbardziej intry­gowało zwierza kiedy zasi­adł do oglą­da­nia kole­jnych filmów była odpowiedź na to jak twór­cy poradzą sobie z prostym fak­tem, że znacz­na część sztuk Szek­spi­ra do współczes­noś­ci śred­nio pasu­je. Zwłaszcza w przy­pad­ku Poskromienia Złośni­cy i Wiele Hała­su o nic gdzie wiz­ja sto­sunków damsko męs­kich jest jed­nak moc­no zako­rzeniona w oby­cza­jowoś­ci cza­sów elż­bi­etańs­kich. Zwierz zupełnie nie zwraca na to uwa­gi kiedy oglą­da wierną ekraniza­cję wychodząc z założe­nia, że każdy jest dzieck­iem swoich cza­sów, z tego samego powodu uważa, że moż­na spoko­jnie wys­taw­iać Kup­ca Weneck­iego (z resztą Michel Rad­ford pokazał,  ostat­nio jak bard­zo Kupiec wenec­ki może poruszyć), jed­nak kiedy his­torię przenosi się w cza­sie to opowiedze­nie jej dokład­nie tak samo jest nie możli­we. W przy­pad­ku Wiele Hała­su o Nic  twór­cy zde­cy­dowali się na krok zdaniem zwierza słuszny czyli mody­fikację zakończenia. Jasne jest, że współczes­na Hero  miała­by spore prob­le­my z rados­nym przyję­ciem przeprosin fac­eta, który ją pub­licznie skom­pro­mi­tował i upoko­rzył. Tak więc w nowej adap­tacji ślicz­na Hero (grana przez Bil­lie Piper, która aku­rat do tej roli się nada­je) odsyła Clau­dia ze stwierdze­niem,  że chy­ba zwar­i­ował myśląc że po tym wszys­tkim co się stało (trze­ba przyz­nać, że wydarzenia współczesne są nieco bardziej dra­maty­czne niż te ory­gi­nalne) przyjmie go z powrotem. Taka ekraniza­c­ja powin­na zad­owolić tych którzy już dziś skarżą się, że trud­no im oglą­dać Wiele Hała­su o nic właśnie ze wzglę­du na to jak Klau­dio trak­tu­je Hero. Co ciekawe a właś­ci­wie dość oczy­wiste głów­na linia fab­u­lar­na — w której mamy Bene­dic­ta i Beat­rice — nie wyma­ga właś­ci­wie żad­nych zmi­an. Szek­spir zafun­dował nam w Wiele Hała­su o Nic zrąb najbardziej pod­sta­wowej komedii roman­ty­cznej opartej na dow­cip­nej wymi­an­ie zdań ludzi, którzy się kocha­ją ale nie chcą do tego przyz­nać.  Tak więc dosta­je­my tylko wari­ację na znany tem­at, i ta powin­na raczej widzów zad­owolić (choć zwierz ma prob­lem bo Bene­dic­ta gra Damien Lewis którego zwierz na ekranie nie lubi tzn. nie mówi, że to zły aktor ale zwierz nigdy nie czu­je sym­pa­tii do odgry­wanych przez niego postaci). Oczy­wiś­cie sporo zmi­an jest w tle (to dość jasne kiedy wyrzu­ca się księ­cia a wstaw­ia pro­du­cen­ta telewiz­yjnego) ale całość rzeczy­wiś­cie podąża dość prostym przełoże­niem tego co w sztuce na to co w filmie. Jedyny zgrzyt to teo­re­ty­cznie roman­ty­cz­na a prak­ty­cznie kosz­marnie dydak­ty­cz­na sce­na czy­ta­nia sonetów Szek­spi­ra. Zwierz nie lubi kiedy w telewiz­ji tłu­maczą mu co powinien zrozu­mieć z czy­tanych utworów.

 Wiele Hała­su o Nic moż­na spoko­jnie przenosić w cza­sie i przestrzeni niewiele zmieni­a­jąc w głównym wątku — tu bowiem do dziś roz­gry­wa się część ekra­nowych roman­sów według zapro­ponowanego przez Szek­spi­ra schematu

Zde­cy­dowanie ciekaw­iej jest w przy­pad­ku Poskromienia złośni­cy. Jak powszech­nie wiado­mo nie do koń­ca da się dziś wys­taw­ić poskromie­nie złośni­cy tak by wid­zowie odczuli dokład­nie to co Szek­spirows­ka wid­ow­n­ia. Wiz­ja tem­per­owa­nia charak­teru wściekłej na wszys­t­kich dziew­czyny przez ser­ię upoko­rzeń, aż do chwili kiedy stanie się posłuszną żoną nie współ­gra z naszą wiz­ją świet­nej komedii. Widać, że twór­cy współczes­nej wer­sji też mieli z tym prob­lem. Wybrnęli dość pokręt­nie — po pier­wsze uczynili z głównej bohater­ki nie wściekłą pan­nę na wyda­niu ale znaczącą i pnącą się po szczeblach kari­ery panią poli­tyk, która męża potrze­bu­je raczej mar­ketingowo. Wściekłość zaś bierze się przede wszys­tkim z posi­ada­nia pięknej mat­ki (gra ją Twig­gy) i siostry mod­el­ki, które czer­pią korzyś­ci ze swego pięk­na uzna­jąc je za coś nat­u­ral­nego i dokucza­ją bied­nej, niskiej i nieład­nej Kate.  Stąd też zwierz pisał, że tu właśnie jest najważniejszy wybór miejs­ca — umieszcze­nie wszys­tkiego w świecie poli­ty­ki to dla twór­ców dowód, że kobi­ety trak­tu­ją jak najbardziej poważnie. Po drugie tak poprowad­zono akcję by ostate­czne wyz­na­nia uległoś­ci wzglę­dem męża zostały odwza­jem­nione wyz­naniem uległoś­ci wzglę­dem żony. Najwięcej zaś załatwiono w napisach koń­cowych gdzie kole­jne rodzinne zdję­cia pokazu­ją, męża zaj­mu­jącego się domem pod­czas kiedy jego żona poli­tyk nadal robi kari­erę co sugeru­je, że całe to tem­per­owanie paskud­nego charak­teru było zupełnie nie związane z wiz­ją żony, która ma siedzieć w domu i zaj­mować się dzieć­mi. Wciąż jed­nak film jest his­torią wściekłej na cały świat mniej kochanej brzyd­szej siostry, którą mężczyz­na ser­ią upoko­rzeń doprowadza do zmi­any postawy (choć nie całkowicie bo wciąż jest nieuległa w walce poli­ty­cznej). Zwierz musi powiedzieć, że miał­by pewne trud­noś­ci z oglą­daniem tego fil­mu ( nie żeby zwierz był spec­jal­nie zide­ol­o­gi­zowany po pros­tu nie przepa­da kiedy ktokol­wiek robi komukol­wiek przykrość na ekranie) gdy­by nie najlep­szy wybieg twór­ców — czyli obsadza dwóch głównych ról. Rolę wściekłej Kate dostała Shirley Hen­der­son aktor­ka, którą zwierz widu­je cią­gle w fil­mach BBC (może tak je dobiera) i robi to naprawdę znakomi­cie tzn. furia w jaką popa­da jej bohater­ka jest tak olbrzymia, że nawet przez chwilę nie ma się wąt­pli­woś­ci że należało­by coś z tym zro­bić. Jest z resztą przy tym przekomicz­na co przy­pom­i­na dawne cza­sy kiedy Poskromie­nie Złośni­cy raczej nie budz­iło kon­trow­er­sji. Ale i tak najlep­szą rolą w filmie jest Petru­chio w wyko­na­niu Rufusa Sewella — aktor należy do ścisłej czołów­ki ulu­bionych bry­tyjs­kich aktorów zwierza między inny­mi dlat­ego, że ide­al­nie gra ten typ ludzi po których moż­na spodziewać się wszys­tkiego. Tu od pier­wszej sce­ny widać, że jego bohater jest bardziej niż lekko nar­wany, ale mimo wszys­tko budzi naszą sym­pa­tię. W ostate­cznym rozra­chunku fakt, że bohater zda­je się mieć odrobinę nierówno pod sufitem też spraw­ia, że jakoś łatwiej oglą­dać całość bo prze­cież zawsze moż­na stwierdz­ić, że nor­mal­ni face­ci się tak nie zachowują.

 Trze­ba przyz­nać, że w Poskromie­niu Złośni­cy bohater grany przez Rufusa Sewella przez więk­szość fil­mu gania w mak­i­jażu, obcasach, spód­ni­cy i kabaretkach. Nie mniej co niepoko­jące (a może tylko ciekawe) wyglą­da w całym tym stro­ju niesamowicie dobrze

Co ciekawe dwie pozostałe ekraniza­c­je z cyk­lu idą w inną stronę. Zwierz może wam z góry powiedzieć, że uważa skom­p­likowany i w sum­ie nie tak dale­ki od ory­gi­nału Sen Nocy Let­niej za nieu­dany. Wyda­je się jak­by twór­cy tego aku­rat fil­mu nie zrozu­mieli zada­nia.  Oczy­wiś­cie wypadło trochę postaci i mamy do czynienia ze zmi­aną deko­racji ale wciąż to ta sama opier­a­ją­ca się na dość prostym pomyśle his­to­ria gani­a­nia się całej grupy młodych i nieco starszych ludzi po lasach. Niek­tórych będzie baw­ić , niek­tórych nie. Zwierz nie będzie się rozpisy­wał bo widzi­ał film tylko raz i mu się zupełnie nie spodobała ta kon­cepc­ja.  Może jeśli magia to tylko w ory­gi­nal­nym wyda­niu.  Z kolei w przy­pad­ku Mak­be­ta prob­lem pole­ga na tym, że o ile kome­die prze­suwa się w cza­sie nieco rzadziej (ale także z mniejszy­mi kon­sek­wenc­ja­mi bo np. Wiele Hała­su o Nic Branagha dzieje się w Toskanii  i jakieś dwieś­cie lat później niż powin­no ale to nie ma żad­nego znaczenia) o tyle ilekroć ktoś się­ga po tragedie to prze­suwa je w cza­sie, rein­ter­pre­tu­je i umieszcza w zupełnie innym kon­tekś­cie. Inny­mi słowy twór­cy Mak­be­ta choć­by nie wiado­mo jak się starali wiele nowego zapro­ponować nie mogli. Wybrali świat znanych kucharzy, ciemne zaułek do którego wychodzi się ze śmieci­a­mi, ambic­je, gwiazd­ki dla najlep­szych lokali, tasa­ki i wszys­tkie te akce­so­ria które kojarzą się raczej z Kuchen­ny­mi Rewoluc­ja­mi niż ze szkocką sztuką.  Zdaniem niek­tórych zmieniło to Mak­be­ta w walkę o kotle­ta (rym nieza­mier­zony), zdaniem zwierza to pomysł dość dobry bo ambic­ja to zawsze ta sama bes­tia która na równi ataku­je kucharzy i królów a kuch­nia dostar­cza przede wszys­tkim niezbęd­nych rek­wiz­ytów i plas­ty­cznych wiz­ji. Zwierz może miał­by inną opinię ale twór­com wyszedł film odpowied­nio mroczny i niepoko­ją­cy, zaś James McAvoy jako młody Mak­bet jest jak zwyk­le bard­zo dobry. Zdaniem zwierza to z resztą najlepiej wyko­nana reży­ser­sko rob­o­ta w całym cyk­lu i chy­ba jedyny film, który obronił­by się nie tylko w telewiz­ji ale i w kinach.

 Zwierz ma spore prob­le­my z nowym Snem Nocy Let­niej, który zupełnie zwierza nie rozbaw­ił. A nieśmieszny Sen Nocy Let­niej to zbrodnia

Na sam koniec zwierz chce wam napisać o  filmie o samym Szek­spirze (A Waste of Shame), którego Wikipedia ani box z fil­ma­mi nie zal­icza do cyk­lu ale robi to sama strona BBC, której to zwierz ufa. Zwierz znalazł film  niedawno (był cały na youtube) przy okazji przeglą­da­nia fil­mo­grafii Ruper­ta Gravesa który gra w filmie samego Szek­spi­ra. Pomysł wyjś­ciowy jest nawet niezły — jak wiado­mo sone­ty Szek­spi­ra mają to do siebie, że po pier­wsze w częś­ci stanow­ią rady dla młodego mężczyzny, w częś­ci są adresowane do Czarnej Damy. Trud­no się dzi­wić sce­narzys­tom, że nie pokusili się o to by napisać sce­nar­iusz tłu­maczą­cy skąd się takie natch­nie­nie wzięło. Sce­narzys­ta zde­cy­dował się na następu­jące rozwiązanie — młodzieńcem z sonetów zosta­je William Her­bert, dobrze urod­zony młodzie­niec, którego na zlece­nie rodziny sone­ty Szek­spi­ra mają skłonić by znalazł sobie żonę i się ustatkował. Ta wiz­ja ma aku­rat potwierdze­nie w domysłach Szek­spirologów, którzy umieszcza­ją nazwisko Her­ber­ta na krótkiej liś­cie tych komu zbiór mógł być dedykowany. Czarną Damą zosta­je zaś śni­a­da prosty­tut­ka, do której przy­wiązu­je się nasz poeta. Film oglą­da się dobrze, ba nawet niek­tóre pomysły są ciekawe, prob­lem w tym, że nieza­leżnie od tego czy dobrze się zna dzieje utworów Szek­spi­ra, czy się właś­ci­wie nic o nich nie wie, nie trud­no wyczuć, że mamy tu do czynienia z fan­tazją reży­sera, a nie z odt­worze­niem fak­tów. A takie gdy­ban­ie najczęś­ciej sprowadza się do wypróbowanych klisz dra­maty­cznych, które chy­ba jed­nak nie do koń­ca pasu­ją do tem­atu . Jak ktoś słusznie zauważył to ta wiz­ja, w której poe­cie się coś przy­darza a potem opisu­je on to w wier­szach. Jak­by niczego nie tworzył tylko odpowiadał poe­t­y­cko na zdarzenia. Może jedynym plusem fil­mu jest to, że sam Szek­spir nie wypa­da na tak fas­cynu­jącą czy roman­ty­czną postać jaką  zwykły nam ostat­nio fun­dować filmy. Wręcz prze­ci­wnie zwierz oglą­da­jąc pro­dukcję miał wraże­nie, że widzi człowieka zupełnie zagu­bionego i nie chodzi jedynie o to czy woli pięknego młodzień­ca od pięknej kobi­ety, tylko w ogóle co ma ze sobą robić. Zwierz lubi kiedy poe­ci nagle przes­ta­ją być posta­ci­a­mi fas­cynu­ją­cy­mi a wychodzi z nich jakaś miałkość (poeta nie musi być wielkim człowiekiem by pisać wielką poezję). Dzi­wnym pomysłem było obsadze­nie Ruper­ta Gravesa w tej roli (zwierz go uwiel­bia ale do gra­nia poet­ów to on się śred­nio nada­je) ale trze­ba przyz­nać, że aktor robi co może. Choć tech­nicznie świet­nie zre­al­i­zowany to jed­nak film nie jest szczegól­nie dobry  — braku­je w nim jakiejś iskry, a poza tym jed­nak trochę za luźno trak­tu­je fak­ty z życia swoich bohaterów. Zwierz oczy­wiś­cie obe­jrzał film z przy­jem­noś­cią, ale najbardziej się uśmi­ał w cza­sie czy­ta­nia recen­zji fil­mu na Imdb.  Otóż ktoś zauważył, że Szek­spi­ra w ogóle się nie da lubić i że w sce­nie gdy lekarz staw­ia mu bard­zo poważną diag­nozę czu­je­my więcej sym­pa­tii do lekarza niż do Szek­spi­ra. Zwierza to ubaw­iło ponieważ lekarza gra przez jakieś pięć min­ut Tom Hid­dle­ston?, jeden z tych aktorów do którego ostat­nio wszyscy czu­ją więk­szą sym­pa­tię niż do głównych bohaterów.

 Zwierz wybrał ilus­trację w sty­lu “fan­girl przed­staw­ia” ale czy to jego wina, że praw­dopodob­nie zapamię­ta tą śred­nio udaną pro­dukcję przede wszys­tkim z tego, że Tom Hid­dle­ston ?pojaw­ił mu się zupełnie niespodziewanie na ekranie (dowodząc że każdy ang­iel­s­ki aktor grał z innym ang­iel­skim aktorem)

W sum­ie cały cykl pokazu­je, że właś­ci­wie przenosze­nie Szek­spi­ra w cza­sie nie jest trudne ale i nie do koń­ca opła­calne. W więk­szoś­ci przy­pad­ków ogranicza się tak naprawdę do gry z kon­wencją, zmi­any deko­racji — lub poprawek oby­cza­jowych. Niem­niej nie zmienia to fak­tu, że gdy­by zre­al­i­zowano te wszys­tkie his­to­rie tak jak napisał je Szek­spir w wielu widzach wywołały­by mniej więcej te same emoc­je (no może poskromie­niem złośni­cy). Zwierz nie ma nic prze­ci­wko przenosze­niu Szek­spi­ra w cza­sie (jego sztu­ki i tak nie dzieją się wtedy kiedy się dzieją) ale w sum­ie to jedynie taka zabawa, która chy­ba niko­go do wielkiego  poe­ty nie przekona. Zwłaszcza, że w opisy­wanych fil­mach porzu­cono poe­t­y­cką frazę. Co nato­mi­ast wyraźnie widać, to jak niewiele nowych his­torii sami wymyślil­iśmy sko­ro Wiele hała­su o nic spoko­jnie może prze­jść jako najnowsza kome­dia nawet wtedy kiedy widz nie zna ory­gi­nału. Jed­nak być może na osąd zwierza wpły­wa fakt, że nigdy nie trze­ba go było do Szek­spi­ra spec­jal­nie przekony­wać. Wręcz prze­ci­wnie, zwierz darzy dzieła ang­iel­skiego trage­diopis­arza trud­ną do opisa­nia sym­pa­tią. Stąd też zwierz jest zde­cy­dowanie bardziej ciekawy jak wypadł wcześniejszy pro­jekt BBC, który na tej samej zasadzie przeniósł w cza­sy współczesne część opowieś­ci Kan­ter­beryjs­kich. Zwierz jeszcze tego nie widzi­ał (tak zwierz nie widzi­ał wszys­tkiego) ale jest niezwyk­le ciekawy, i pewnie zabierze się za oglą­danie jak tylko zna­jdzie chwilkę cza­su.  Niem­niej wyda­je się, że twór­cy cyk­lu sami sobie nie ułatwiali. Gdy­by wybrali np. Otel­la i postarali się go roze­grać lep­iej niż w amerykańskiej wer­sji (pamięta­cie miał tytuł O. ), czy por­wać się na prze­niesie­nie Kup­ca Weneck­iego we współczes­ność to kto wie, może wyszły­by im filmy zde­cy­dowanie lep­sze a przy­na­jm­niej zmusza­jące do głęb­szej refleksji.

 Prob­lem z cyk­lem jest taki, że częs­to zwierz łapał się na tym, że podob­ny efekt moż­na było­by uzyskać bez tego całego “ponownego opowiada­nia” tylko nor­mal­nym cyk­lem ekraniza­cji w nowych dekoracjach 

Co ciekawe seria filmów, które nie są aż tak bard­zo udane, ma szanse być oglą­dana przez wielu widzów w kółko. Dlaczego? Otóż to magia BBC gdzie gra­ją wszędzie ci sami aktorzy i oglą­da się po kil­ka razy te same filmy zawsze dla kogoś innego. Jeśli połączyć obsady opowiedzianego ponown­ie Szek­spi­ra i nowych opowieś­ci Kan­ter­beryjs­kich wyjdzie nam gdzieś 1/3 ang­iel­s­kich aktorów którzy sprzedali duszę BBC, a to oznacza wielokrotne oglą­danie tych samych filmów. Aż w końcu dojdziecie do poziomu zwierza, który z radoś­cią dochodzi do wniosku, że już potrafi wymienić z imienia i nazwiska całą obsadę. Wtedy trze­ba się poważnie zas­tanow­ić nad włas­ną przyszłoś­cią. Może się okazać, że nie pozostanie wam nic innego tylko założyć bloga :)

Ps: A poniżej dla potom­noś­ci zwierz doku­men­tu­je dzień,  w którym pokon­ał Ewan­gelię. Wielkie dzię­ki wszys­tkim czytel­nikom razem i każde­mu z osobna.