Młode, piękne, bogate czyli o nowej “Plotkarze”

Nie ukry­wam – kiedy usłysza­łam, że kręcą nową „Plotkarę” byłam co najm­niej zaskoc­zona, żeby nie powiedzieć – nieco zaw­iedziona. Ser­i­al który nadawało CW wydawał mi się tak bard­zo zako­rzeniony w pewnych cza­sach (zade­bi­u­tował przed kryzy­sem finan­sowym 2008 roku), że nie sposób go przełożyć na dzisiejszą – bardziej skom­p­likowaną i pod wielo­ma wzglę­da­mi bardziej świadomą rzeczy­wis­toś­ci. Dlat­ego nawet nie próbowałam wcześniej obe­jrzeć nowych odcinków poko­rnie czeka­jąc aż trafią do Pol­s­ki. Stało się to wczo­raj wiec mogę już wam napisać co sądzę.

Wyz­nam wam szcz­erze – trochę mnie ta nowa „Plotkara” zaskoczyła. Czym? Tym, że będąc seri­alem dość nie ory­gi­nal­nym i w sum­ie – mało nowa­torskim, wciąż mnie wciągnęła. To ciekawy przykład bo mamy do czynienia z kon­tynu­acją a nie z rebootem – w pier­wszych odcinkach mamy naw­iąza­nia do ory­gi­nal­nych postaci i nawet może­my zobaczyć posty z pier­wszej Plotkary. To otwiera twór­com sporo możli­woś­ci – zwłaszcza kiedy skończą im się jakieś pomysły, by wprowadz­ić aktorów i postaci z pier­wszych serii. Jak pode­jrze­wam – wcześniej czy później na pewno dojdzie do tego w dużo szer­szym zakre­sie niż się ter­az spodziewamy.

2007 rok był bard­zo inny niż 2021 i dość dobrze widać to w tych pier­wszych odcinkach nowej Plotkary. Przede wszys­tkim – tak naprawdę blog śledzą­cy każdy krok naszych bohaterów nie jest potrzeb­ny – wystar­czy to jak budu­ją swo­ją kari­erę w social media i jak są obser­wowani non stop przez swoich rówieśników którzy nie muszą się już chować za żad­nym pseudon­imem. To jest niesamowi­ta różni­ca, która wpły­wa też na część kon­flik­tów w seri­alu. Nie chodzi już bowiem tylko o dos­tosowanie się do szkol­nej eli­ty ale o stworze­nie swo­jego wiz­erunku, który będzie atrak­cyjny dla odbior­ców. Pod tym wzglę­dem sława Sere­ny i Blair jest niczym – gdy porów­namy ją ze współczes­ny­mi nas­to­latka­mi, które mają niemal codzi­en­nie spon­sorowane współprace na swoich kon­tach. Zresztą dużo bardziej widać w tym nowym wyda­niu, że już ter­az nas­to­lat­ki właś­ci­wie pracu­ją prowadząc swo­je social media i naukowa przyszłość nie jest dla nich najważniejsza — dużo więcej mogą zdzi­ałać dzię­ki sław­ie i pop­u­larnoś­ci jaką daje im inter­net. Julien — nasza cen­tral­na bohater­ka — właś­ci­wie jest małą fir­mą, a jej wiz­erunek — czymś o co dba bardziej biz­ne­sowo niż pry­wat­nie. Blair mogła drżeć co pomyśli o niej towarzyst­wo, Julien musi się liczyć z tym, że straci twarz przed tysią­ca­mi czy mil­ion­a­mi osób. Pod tym wzglę­dem kon­to na Ins­ta z plotka­mi wyda­je się niewielką przeszkodą.

Twór­cy próbu­ją też wpleść do seri­alu nową wrażli­wość co wychodzi im tak w kratkę. Z jed­nej strony nauczyli się, że dobrze mieć w pro­dukcji sce­ny zaw­ier­a­jące głośne wyrażanie zgody na pewne sprawy, z drugiej – nie byli się w stanie pow­strzy­mać i nie wrzu­cić do seri­alu wątku roman­su nauczy­ciela z uczniem. To jest niesamowite jak ser­i­al kocha­ją ten wątek – mimo, że w rzeczy­wis­toś­ci to nigdy nie jest dobry układ (jest też karany przez pra­wo). Już reakc­ja na ten wątek w Riverdale” powin­na nauczyć, że lep­iej już po niego nie się­gać.  Oczy­wiś­cie zawsze pozosta­je jeden prob­lem – finan­sowego uprzy­wile­jowa­nia naszej grupy, które to z roku na rok coraz mniej fas­cynu­je młodych ludzi a coraz bardziej ich den­er­wu­je. Widać, że sce­narzyś­ci chcieli tu nadać pewien rys społecznej świado­moś­ci (pojaw­ia się i sprze­ciw wobec dzi­ałal­noś­ci rodz­iców, i roz­mowa o szla­chet­nych kamieni­ach pozyski­wanych niewol­niczą pracą) ale nie powin­no to jed­nak przysła­ni­ać nam fak­tu, że siłą seri­alu jest to, że jed­nak o tym jed­nym pro­cen­cie opowiada.

Przy czym mam wraże­nie, że pewną próbą obe­jś­cia tem­atu jest stworze­nie grupy zde­cy­dowanie bardziej zróżni­cow­anej niż w przy­pad­ku pier­wszych serii. Seri­alowy odpowied­nik Sere­ny van der Wood­sen — Julien Cal­loway, nie jest blon­dynką z długi­mi włosa­mi, ale ciem­noskórą ogoloną na łyso dziew­czyną, która bardziej przy­pom­i­na mod­elkę niż uczen­nicę. Szkol­ny uwodzi­ciel to już nie Chuck Bass, uwodzą­cy każdą dziew­czynę, ale Max Wolfe – pansek­su­al­ny chłopak, wychowany przez dwóch ojców. Tute­jszy Nate Archibald to Akeno “Aki” Men­zies, z różowy­mi włosa­mi i mnóst­wem pytań doty­czą­cych włas­nej tożsamoś­ci. Jeśli pier­wsza „Plotkara” przekony­wała nas że światem nowo­jorskiej eli­ty rządzą białe dzieci­a­ki, które wyglą­da­ją jak­by ich przod­kowie właśnie zes­zli z Mayflower, o tyle nowa „Plotkara” stara się nas przekon­ać że wiele się zmieniło. Wciąż jed­nak – mówimy o grupce młodych ludzi którzy nigdy nie będą się musieli za bard­zo prze­j­mować finansa­mi i którzy czas po szkole spędza­ją na imprezach.

Tu dochodz­imy do chy­ba naj­ciekawszego ele­men­tu nowej „Plotkary” czyli kwestii tożsamoś­ci osób prowadzą­cych tytułową stronę (na całe szczęś­cie wciąż słyszymy w tle głos Kris­ten Bell). W tej wer­sji za stworze­nie strony odpowiedzial­ni są (przy­na­jm­niej tak się ter­az wyda­je) zdes­per­owani nauczy­ciele, którzy próbu­ją w ten sposób przy­wołać uczniów do porząd­ku. To ciekawy pomysł – trochę nada­ją­cy do całej nar­racji takiego iron­icznego pos­maku – który zde­cy­dowanie nie pozwala seri­alu trak­tować śmiertel­nie poważnie. Jed­nocześnie mam wraże­nie, że to dość dobry komen­tarz do dzisiejszych trzy­dziesto­latków, którzy wciąż chcą żyć młodzieżową dramą – o czym świad­czy fakt, że stanow­ią sporą grupę widzów każdego seri­alu dla nastolatków.

Nie wiem czy pamięta­cie kon­trow­er­sje jakie wzbudza­ła kam­pa­nia reklam­owa pier­wszej Plotkary – gdzie  wyko­rzysty­wano mnóst­wo kadrów naw­iązu­ją­cych do sek­su nas­to­let­nich bohaterów. Wtedy to było coś przeło­mowego, ale dziś niko­go nie dzi­wi. Także dlat­ego ta nowa „Plotkara” spraw­ia wraże­nie (mimo pewnych wysiłków) strasznie grzecznej – w ciągu ostat­nich kilku­nas­tu lat chy­ba nie ma takich scen z nas­to­let­ni­mi bohat­era­mi których byśmy nie widzieli – czy to „Riverdale” czy to  „Sex Edu­ca­tion” czy w każdej innej młodzieżowej dramie (z późniejszy­mi sezon­a­mi „Plotkary” włącznie). To ciekawe, że bard­zo widać, że twór­com zde­cy­dowanie nie udało się stworzyć, żad­nego nowego kul­tur­owego momen­ty, czy nawet odt­worzyć napię­cie pier­wszej „Plotkary”. Moż­na pode­jrze­wać, że chodz­iło tu raczej o przy­ciąg­nię­cie widzów do nowej platformy.

To powiedzi­awszy – doskonale się baw­iłam przy nowej „Plotarze”. Obe­jrze­nie wszys­t­kich odcinków zajęło mi chwilkę. Bard­zo się ucieszyłam widzą że w rolach rodz­iców obsad­zono naprawdę doskon­ałych aktorów. Moje serce zabiło szy­b­ciej gdy na ekranie pojaw­ił się Luke Kir­by. Co też świad­czy o tym, że się starszej kiedy wąt­ki doty­czące rodz­iców intere­su­ją mnie bardziej niż te doty­czące rozkaprys­zonych nas­to­latków. Zresztą aktorsko pro­dukc­ja całkiem nieźle się broni. Chy­ba najsła­biej wypa­da nowa Blair — Emi­ly Alyn Lind – wydała mi się aktorsko najbardziej bez właś­ci­woś­ci. Nato­mi­ast bard­zo dobre wraże­nie zro­bił na mnie Thomas Doher­ty jako Max – jest to doskon­ałe stworze­nie postaci Chuc­ka Bas­sa na nowo – jest ten rozpoz­nawal­ny rys zad­u­fanego w sobie nas­to­lat­ka, a jed­nocześnie – jest to jego włas­na rola.

Nie wyda­je mi się by ta nowa „Plotkara” była w stanie wejść do kul­tu­ry pop­u­larnej w takim stop­niu jak swego cza­su zro­bił to ory­gi­nał. Co nie zmienia fak­tu, że po obe­jrze­niu tych sześ­ciu odcinków całkiem się cieszę, że pow­stały. Jak­iś czas temu próbowałam do „Plotkary” wró­cić i bard­zo poczułam jak zmi­ana men­tal­noś­ci i wrażli­woś­ci wpłynęła na moje oglą­danie. To co kil­ka lat temu mi nie przeszkadza­ło, dziś zde­cy­dowanie odrzu­cało mnie od niek­tórych postaci i wątków. Jed­nocześnie, zwłaszcza rozwój social mediów spraw­ił, że ser­i­al zes­tarzał się zaskaku­ją­co szy­bko. Patrze­nie na te nas­to­lat­ki, które nie mają jeszcze Insta­gra­ma było takie dzi­wne i zupełnie nie przys­ta­jące do tego co dziś jest codzi­en­noś­cią wielu młodych ludzi. Nowy ser­i­al choć też sku­pia się na spiskach, knu­ciu, pod­staw­ia­n­iu sobie nogi i niesamow­itych strasznych tajem­ni­cach z przeszłoś­ci — robi to zde­cy­dowanie bardziej w tonie, który jest dla mnie dziś strawny.

Nie ukry­wam – ów eskapizm w świat bogact­wa, imprez i nas­to­latków które nigdy nie muszą odro­bić pra­cy domowej, ale zawsze mają czas iść na imprezę i napić się szam­pana – to coś co spraw­ia mi fra­jdę. Lubię kiedy pod koniec odcin­ka okazu­je się, że te nas­to­lat­ki mają wielkie tajem­nice, które mogą zru­jnować nie tylko je ale całe ich rodziny. Wciągam się w his­torię, w której moż­na być pewnym tyko tego, że wszyscy cią­gle łga­ją. Nie jest to najmą­drze­jsze ani nie niesie ze sobą jakiegoś głębok­iego społecznego przekazu ale ta „Dynas­tia” w szkol­nych murach sama mnie do siebie przy­cią­ga. Byłam przeko­nana, że się rozczaru­ję a tym­cza­sem z olbrzymią przy­jem­noś­cią pochłonęłam każdy zaprezen­towany odcinek i jest we mnie głód by obe­jrzeć ich dużo więcej. Dru­ga część pier­wszego sezonu ma się w listopadzie pojaw­ić na HBO MAX więc liczę że szy­bko do nas też przyjdzie. I znów moje życie będzie składało się z długich wiec­zorów przy „Plotkarze”. Nie ukry­wam – mogło być gorzej.