Hej
Zwierz ma tak czasem, że jest w stanie słuchać tyko jednego rodzaju muzyki albo tylko jednego wykonawcy. Taki okres trwa u zwierza od tygodnia do roku — przez ten okres zwierz nie jest w stanie słuchać żadnej innej muzyki nawet jeśli kiedyś mu się podobała. Tak więc jeśli ostatnie wakacje minęły zwierzowi na podśpiewywaniu sobie piosenek z serialu Glee zaś okres powakacyjny upłynął mu przy dźwiękach najbardziej popularnych utworów muzyki klasycznej to październik brzmi dla zwierza głosem Stinga. Tak moi drodzy — zwierz zazwyczaj nie darzy jakąś szczególną miłością wykonawców muzyki ( co innego kompozytorzy — tych zwierz potrafi szczerze kochać) ale jest coś takiego w głosie anglika co działa na zwierza magnetyzująco. Zwierz wie że nie jest sam bo przecież nikt nie utrzyma się tak długo na muzycznej scenie jeśli czegoś takiego w głosie nie ma. Z resztą niech o jego pozycji świadczy to że ludzie nadal chcą kupować jego płyty mimo że dwie ostatnie były kolejno poświęcone utworom związanym z zimą i album z utworami XVI wiecznego poety wykonywanymi przy akompaniamencie lutni ( ciekawa jestem czy gdyby w czasach świetności Police ktoś stwierdził że płyta Stinga będzie stała na półce z klasyką ktokolwiek by w to uwierzył). No i jeszcze teksty piosenek nie są przerażająco głupie ( od czasu kiedy zwierz zaczął rozumieć o czym śpiewają w angielskich piosenkach zaczęło mieć to dla niego znaczenie). Nie mniej przy całej swojej sympatii zwierz na swojej liście odtwarzania ma tylko kilka piosenek które puszcza w kółko raz po raz naciskając przycisk repeat ( w swoim starym odtwarzaczu CD był to jedyny przycisk który zwierz umiał rozpoznać po kształcie nawet nie spoglądając na urządzenie). Otóż słuchając po raz tysięczny tego samego utworu zwierz zaczął się zastanawiać dlaczego tak właściwie kupujemy płyty naszych ulubionych artystów. Nie to nie jest pytanie o prawa autorskie, cenę i chęć wspierania twórcy. Chodzi raczej o to że przecież wiadomo że nigdy cała płyta nam się nie podoba. Jakbyśmy artysty nie kochali z każdej płyty lubimy pięć utworów. Nie zawsze są to te same utwory które są singlami ( zwierz nie lubi przepadać za singlami bo czuje się do tego jakoś przymuszony) ale zwierz na palcach jednej ręki może policzyć tych którym podobały się wszystkie utwory z danej płyty artysty. Trudno się z resztą dziwić — trochę tak jak z poezją — możesz kochać poetę ale z każdego tomiku tylko kilka wierszy do ciebie naprawdę trafi — inne mogą być niezłe , mogą ci się nawet podobać ale wiesz że przy tych genialnych bledną. Z muzyką najczęściej jest tak ze dość łatwo odróżnić perełkę od wypełniacza. I nie chodzi nawet o to co zostanie hitem czy co puszczają w radiu. To się słyszy od pierwszego razu, w rozmowie nikt nie podaje części nazw utworów jako swoje ulubione które wysłuchać trzeba koniecznie. Być może stąd taka popularność albumów The Best Of… które od dłuższego czasu sprzedają się zdecydowanie lepiej niż kolejne albumy. Zwierz jest zdania że w czasach w których albumy co raz rzadziej stanowią spójną całość ( wtedy każda piosenka potrzebuje swojego otoczenia) sprzedawanie płyt robi się co raz bardziej anachroniczne i w sumie pozbawione sensu. A jednak nikt nie postuluje porzucenia tej formuły choć przecież powszechność mp3 pokazuje że ludzie i tak kupią ( bądź ukradną) tylko to co im się spodoba. Czy więc płyta to przejaw anarchiczności czy może ostatni moment by twórca mógł zapanować nad swoim dziełem zanim zweryfikuje je rynek który woli potencjalne hity od utworów trudnych? Zwierz nie jest może odpowiednią istotą żeby wyrokować ( w końcu nie posiada setek płyt) ale wydaje mu się że jakaś zmiana była by na rzeczy. choć oczywiście, jak zwykle może się mylić co w sumie było by bardzo prawdopodobne.
Ps: Zwierz pisząc ten wpis przypomniał sobie koszmar jakim była konieczność przewijania kasety by wysłuchać jeszcze raz ulubionego utworu. Bogu dzięki za zapis cyfrowy. Zwierz uwielbia technikę.