Zwierz przyzna się wam, że tak naprawdę poszukuje jednego serialu. Komediowego serial który mógłby oglądać, polubić bohaterów i zostać z nim na kilkanaście sezonów. To taki niezbędny element w serialowej układance jaką z różnych gatunków składa zwierz. Zwierz lubi seriale dramatyczne i historyczne ale prawda jest taka, że potrzebuje czegoś komediowego i uroczego co oderwało by zwierza od trudów codziennego życia. Problem w tym, że znalezienie w telewizji czegoś naprawdę zabawnego to ciężka praca o czym zwierz wciąż się przekonuje.
Zwierz przyzna że dopiero na ostatniej prostej zorientował się że program produkuje ABC Family co wiele tłumaczy. Choć nie wszystko
Ostatnio skacząc po różnych tytułach zwierz znalazł serial Young & Hungry. Pierwsza rzecz którą zwierz zauważył,ku swojemu ogromnemu zdumieniu, to że ma do czynienia z klasycznym sitcomem. Takim który dzieje się w trzech pomieszczeniach, ma pięć standardowych postaci i śmiech (chyba z puszki). Zwierz musi powiedzieć, że już od bardzo dawna nie widział takiego klasycznego sitcomu. Zwierz jest przekonany (i chyba nie jest w tym przekonaniu sam), że gatunek upada (zostawiając miejsce dla seriali takich jak Mindny Project czy New Girl gdzie nadal jest śmiesznie ale już nie ma śmiechu z puszki i są lepsze dekoracje). Zresztą wszystkie sitcomy które zwierz ostatnio zaczął oglądać szybko spadały z ramówki. Tymczasem Imdb mówi zwierzowi że serial ma już dwa sezony. Zwierz nie do końca rozumie dlaczego. Bo choć założenia produkcja ma ani jakoś szczególnie złe ani dobre, to jednak to co oglądamy na ekranie z pewnością jest dużo gorsze od seriali które błyskawicznie spadały z anteny (jak bardzo ładnie rozwijające się Selfie, którego zwierz jednak mimo pierwszego złego wrażenia nie może odżałować). W każdym razie zwierz musi powiedzieć, że jest zaskoczony, że jeszcze (zwierz jest świadom niższych kosztów) telewizje podejmują się produkcji takich naprawdę klasycznych sitcomów.
Pomysł by bohaterka była blogerką kulinarną jest ciałkiem na czasie ale właściwie tylko na pomyśle się kończy
No własnie Young and Hungry to teoretycznie serial o blogerce kulinarnej która dostaje wymarzoną posadę prywatnej szefowej kuchni dla młodego bogatego przedsiębiorcy który dorobił się na nowych technologiach. Poza naszą bohaterką mamy w serialu rzecz jasna sympatycznego i przystojnego szefa, pokojówkę (czarnoskórą i wygadaną),szefa od public relations (homoseksualnego Azjatę), współlokatorkę (Latynoskę) i paskudną narzeczoną (absolutnie prześliczną dziewczynę która rzecz jasna pochodzi z zamożnej rodziny). Wydawać by się mogło, że takie zestawienie powinno zafundować nam serial nieco inny niż sitcomy z lat 90 gdzie mieliśmy bardzo jednolite grupy bohaterów. Ale twórcy raczej nie mają pomysłu na to co właściwie z taką grupą zrobić. Nie jest to przecież 2 Broken Girls by wykorzystywać różnorodność do niezbyt poprawnych żartów z absolutnie wszystkich. To raczej serial który wypełnił kwotę różnorodności a potem postanowił, że w związku z tym żadna z postaci nie będzie szczególnie ciekawa, żeby po równo nikt się nie wyróżniał. Pod tym względem to chyba najbardziej poprawny i równościowy serial jaki zwierz zna.
Ogólnie pomysł na serial jest zaskakujący — praktycznie wszyscy są mili
Zresztą zwierz jest zaskoczony pomysłem który napędza serial. Zwykle w przypadku takich produkcji gdzie jest facet i dziewczyna mamy do czynienia z “będą/nie będą”. Tu dowcip jest ułożony nieco inaczej. Nasza bohaterka już w pierwszym odcinku trafia do łóżka swojego szefa, a potem — potem odnoszenie się do tego wydarzenia (ukrywanego w tajemnicy przed narzeczoną) napędza komizm kolejnych kilku odcinków. Co w sumie jest nieco męczące. Reszta dowcipów jest zaskakująco wtórna. To znaczy w pierwszych odcinkach mamy jeden w którym nasza bohaterka musi wybrać się na randkę z redaktorką lesbijką by załatwić swojemu szefowi miejsce na liście wpływowych mieszkańców San Francisco poniżej 30. W kolejnym odcinku nasza bohaterka zastanawia się czy nie jest w ciąży, podczas kiedy jej szef jest przekonany,że w ciąży jest jest jego narzeczona. Zwierz mógłby dalej streszczać scenariusze odcinków ale to jest trochę niesamowite, jak mało oryginalności jest potrzebne do stworzenia odcinka serialu komediowego.
To ciekawe jak człowiek widzi szwy świata przedstawionego, które kiedyś przyjmował bez refleksji
Co ciekawe, informacja o tym, że nasza bohaterka jest blogerką pojawia się tylko w opisie serialu. W samym serialu mamy do czynienia z postacią podobną do setek serialowych bohaterek. Sympatyczną blondynką, która za dużo mówi,ma złote serce i talent. No i oczywiście tragiczne wspomnienia z dzieciństwa. Inna sprawa że dziewczyna jest naprawdę łatwa do polubienia. Na całe szczęście Josh szef naszej bohaterki nie jest wredny i nadmiernie formalny (bo wtedy mielibyśmy już coś co doskonale znamy i co więcej widzieliśmy przez wiele sezonów różnych seriali) — jest wręcz przeciwnie bardzo sympatyczny i wcale nie taki przebojowy. Co ciekawe nie pasuje do klasycznego schematu nerda. To znaczy nadal zajmuje się programowaniem i nikt go nie lubił w szkole ale teraz kiedy jest bogaty nie zrobił się wedle schematu wredny. W sumie gdyby bardziej popracować nad postacią mogłaby by być niezłą odtrutką na sposób w jaki nerdów traktuje The Big Bang Theory. Co nie zmienia faktu, że serial opiera się na tym,że nasi bohaterowie lubią się i mają ku sobie mimo wszystkich przeciwności losu, różnicy pozycji społecznej czy w końcu faktu, że Josh ma narzeczoną. Właśnie sama narzeczona — gra ja Mallory Jansen znana z Galavanta. Prawdę powiedziawszy to dla niej zwierz obejrzał więcej niż jeden odcinek serialu. Caroline to taka idealna zła postać w tego typu — niemalże pozbawiona uczuć, zawsze perfekcyjnie wyglądająca i nie sposób zrozumieć dlaczego nasz sympatyczny bohater ją kocha. Innymi słowy postać którą powinniśmy nienawidzić ale tak naprawdę dla niej ogląda się serial.
Uważajcie na tym zdjęciu są skarpetki do sandałów
Zwierz oczywiście obejrzał mnóstwo odcinków serialu zupełnie nie zwracając uwagi na to, że pośród kolejnych dowcipów trudno znaleźć cokolwiek oryginalnego. Dlaczego? Po pierwsze zwierz ma taki “soft spot” gdy idzie o seriale komediowe, w których nie może się stać nic złego. Zwierz ma wrażenie, że ogląda zdecydowanie za dużo produkcji w których wszyscy są nieszczęśliwi i raz na jakiś czas musi mieć pewność, że wszystko się dobrze skończy. Ale nie tylko o to chodzi. Zwierz jest naprawdę zafascynowany tym jak bardzo nie działa już to co teoretycznie działało w przypadku sitcomów przez ostatnie dziesięciolecia. Człowiek który wcześniej jakoś nie zdawał sobie tak bardzo sprawy, że pomieszczenie w którym rozgrywa się serial jest ułożone tak by wszystkie postacie mogły się w nim odpowiednio ustawić nagle widzi każdy kontur dekoracji. Kiedy poznajemy bohaterów natychmiast wiemy jaką rolę spełnią w historii. Nawet pojedyncze sceny zdają się stanowić jednie kolejne elementy doskonale znanej układanki. To fascynujące jak szybko produkt jakim jest sitcom zaczyna pokazywać swoje szwy, jak łatwo dostrzec które pomysły kontynuowano a które zarzucono. Np. w pierwszy odcinku serialu Josh zapowiada że widuje swoją matkę codziennie. I rzeczywiście w pierwszym odcinku słyszymy jej głos. Postać nie pojawia się nigdy później, co każe przypuszczać że scenarzyści zarzucili ten pomysł. Zresztą sam blog to całkiem dobry pomysł na wrzucenie go do serialu. Z Seksu w Wielkim Mieście wiemy, że narracja prowadzona znad komputerowej klawiatury daje dobre ramy dla odcinka. Gdyby do typowych dramatów dziewczyny zakochanej w swoim szefie dodać jeszcze blogerskie życie? Byłoby ciekawie,a przynajmniej inaczej.
Najgorsze jest to, że serial się nawet daje oglądać. Czyli łatwo obejrzeć całość.
Zwierz podejrzewa, znając siebie, że skończy oglądać cały serial. Sitcomy są uzależniające. Nawet jeśli nie są śmieszne i nie za wiele się w nich dzieje to jakoś niespodziewanie łatwo kliknąć na następny odcinek. Zdaniem zwierza mamy do czynienia z uzależniającą siłą takiego radosnego spokoju jaki bije z sitcomów. Wiecie ile by nie było niesprzyjających okoliczności i perypetii wszystko zawsze dobrze się skończy. Jednocześnie jak w przypadku każdego serialu komediowego przyjemność sprawia obserwacja jakie wątki w danej chwili będą się cieszyć powodzeniem. Dlatego nasza bohaterka i jej przyjaciółka są kompletnie spłukane i mimo,że wszystkie ich ciuchy wyglądają doskonale to dowiadujemy się jak niewiele kosztowały. Podobnie wygląda kwestia pracy – nie łatwiej do znalezienia, a kiedy już się ją ma – można odłożyć na bok ambicje bo głównie podaje się kawę. Między innymi dlatego, nasza bohaterka jest taka szczęśliwa bo może w swojej nowej pracy wykorzystać swoje umiejętności. Kolejna sprawa – zarówno nasza bohaterka jak i jej szef rzucili studia. On bo zarobił miliony, ona bo zdecydowała się żyć w zgodzie z własnym pomysłem na karierę. Uwzględnienie tego elementu trochę pokazuje jak zmieniły się czasy. Pamiętacie Monikę z Przyjaciół? Jej marzeniem też było zostać wielką kucharką ale ona skończyła studia (oczywiście mówimy o koledżu) by potem nigdy z tego papierka nie skorzystać. Takie drobne wrzutki to tu to tam czynią niemal wszystkie seriale komediowe ciekawym barometrem nastrojów społecznych. I nadają się do tego nawet bardziej niż seriale dramatyczne, zwłaszcza te realizowane przez płatne kanały gdzie z założenia nie próbuje się dotrzeć do jak najszerszej widowni. W przypadku tradycyjnego sitcomu właśnie szuka się widza przeciętnego by go – najczęściej – przeciętnie ubawić.
To serial bardzo równościowy. Wszyscy są równie nie śmieszni
Zwierz właściwie nie wie dlaczego postanowił napisać wam o serialu który na pierwszy rzut oka nie jest jakiś szczególnie wybitny. Może dlatego, że zdaje sobie sprawę, że całkiem sporo z was poszukuje jakiegoś serialu komediowego który niekoniecznie wzbija się na najwyższe poziomy. A może by was przestrzec że jeśli szukacie czegoś bardzo oryginalnego to zdecydowanie powinniście się trzymać od produkcji z daleka. Ewentualnie zwierz próbuje znaleźć usprawiedliwienie dlaczego obejrzał kilka odcinków hurtem mimo że żaden z nich go nie zachwycił. Jak napisze wpis będzie mógł mówić, że się dla was poświęca a nie że był zbyt leniwy by poszukać czegoś innego do pisania.
Ps: Zwierz widział po raz drugi Ant-Mana i jest zaskoczony, że w przeciwieństwie do bardzo wielu Marvelowych filmów oglądanych po raz drugi ten niewiele traci na atrakcyjności. Plus można obserwować jak włosy Hope zupełnie się zmieniają ze sceny na scenę. To jest problem filmów Marvela – brak wiarygodności w zakresie włosów.
PS2: Zwierz był w kinie bardzo późnym wieczorem i miał okazję z oddali posłuchać występów ludzi biorących udział w nocy kareoke. Zwierz uważa, że to fajna rozrywka ale powie szczerze, natychmiast przyszło mu do głowy jak wykorzystuje się ją w kinie (mnóstwo przykładów). Zwierz już na nic nie patrzy zwyczajnie tylko na wszystko notkami.