?
Hej,
Ponieważ zwierz wie, że sporo jego czytelników jest nie serialowych a on akurat ma chwilę czasu (wieczorem idzie się lampartować a na razie jest już najedzony i wyspacerowany więc ma wolne od zajęć ważnych) postanowił zafundować wam krótki wpis, na który właściwie nie mógł znaleźć miejsca w normalnym trybie donoszenia o popkulturalnych przygodach zwierza.
Oto zwierz poczuł się jak prawdziwy bloger i postanowił iść z duchem czasu i przeczytać pierwszy i jedyny polski poradnik dla blogerów autorstwa Kominka. Przyjemność w formie e‑booka kosztowała zwierza 19,90 co nie jest ceną zaporową dla zaspokojenia ciekawości jakie są tajniki prowadzenia bloga zaserwowane przez tego polskiego blogera, którego teoretycznie nikt nie czyta a wszyscy kojarzą. Zacznijmy od tego, że zwierz bloga Kominka nie lubi a właściwie nie jest nim szczególnie zainteresowany. Zwierz wchodzi tam raz na jakiś czas bodajże trzy razy zostawił komentarz, raz się poważnie wściekł. Jednak przez większość czasu zwierz nie odczuwa żadnych emocji poza znudzeniem. Nie mniej Kominkowi trzeba poznać, że bolga wypromował i nie tylko jeździ dzięki niemu do Stanów ale i testuje samochody co jest jaką taką miara sukcesu. I od razu jedna uwaga — strasznie dużo Kominek produkował się o tym, że oto napisał książkę. W ogóle słowo książka jest w tej książce odmieniane na tysiąc różnych sposobów. Dla zwierza to niesłychanie zabawne, że wciąż jeszcze istnieje ta magia książki drukowanej bez, której nawet jeśli jest się popularnym jest się nikim. To jednak świadczy o tym, że do świata gdzie książki giną jeszcze nam daleko. Choć z drugiej strony czytając “Blogera” Kominka zwierz miał dziwne wrażenie, że czyta po prostu bardzo długą blogową notkę.
Ale trzeba przyznać, że napisana przez niego książka jest genialna w swej prostocie. To właściwie dwie książki w jednej. Jedna to poradnik jak prowadzić bloga. Poradnik bezbłędny bo zawierający właściwie stwierdzenie oczywistych faktów na które czytelnik może spokojnie sam sformułować jeśli jest blogerem choć trochę uważnym lub prowadzi bloga dłużej niż miesiąc. Innymi słowy nie ma tam niczego co nie jest prawdą ale jednocześnie nie ma tam niczego odkrywczego. Sporo jest o zarabianiu na blogu ale od samego początku jest powiedziane, że blogi kulturalne nie należą do takich na których da się zarabiać więc zwierz przejrzał te rozdziały bez emocji bo jakież emocje mogą nieść teksty o tym, że umowy trzeba czytać zanim się je podpisze. Druga część składowa książki to Kominka historia sukcesu — ogólnie bloger powraca ciągle do kilku tych samych wydarzeń z życia swojego bloga by pokazać nam jak budował swoja markę i jak robił wszystkim wbrew ale i tak się mu udało. Do tego dodanych jest kilka rad z zakresu tzw. kreatywnego pisania które powiedzmy sobie szczerze są takie jak reszta poradnika — jeśli nie wiesz że w tekście powinno być ciekawe rozpoczęcie i mocne zakończenie to niewiele ci ta lektura pomoże bo znaczy to, iż nie masz oka do konstrukcji tekstów. Co do samej historii Kominka to winna być ona połączeniem historii o realizowaniu marzeń z pewną autokreacją człowieka, który jako pierwszy dostrzegł potencjał blogosfery. Niestety to historia raczej nudna pisana w największym stopniu historia statystyk i zakładania nowych blogów. Poruszyć może to jedynie tych blogerów którzy naprawdę chcą się zawodowo zająć blogowaniem. Z kolei historia życiowa jest cóż — historią każdego sukcesu, która wydaje się wyjątkowa osobie, która ją przeżyła. Zresztą o ile wersja poradnikowa jest całkiem nieźle napisana o tyle wstawki biograficzno kreacyjne to taki rodzaj lekko egzaltowanego pisania, który przynajmniej zwierza przyprawia o ból zębów.
Zwierz musi zresztą stwierdzić, że autor popełnił błąd dając miejsce do wypowiedzi innym blogerom pod koniec każdego większego rozdziału. Dlaczego? Bo ich wypowiedzi dość jasno wskazują, że nie mamy tu do czynienia z żadną wiedzą tajemna i nawet bloger, o którym nigdy nie słyszałeś może ci dać równie dobrą radę co Kominek. I tak można szybko dojść do wniosku, że jedyną zasługą jest to, że zapisał je pierwszy i to można uznać za przejaw czystego geniuszu, choć oczywiście to jest znak Kominka na polskiej scenie blogerskiej — nie robi nic nowego w necie tylko robi wszystko mniej więcej jako pierwszy. Być może należy wielbić pionierów ale powiedzmy sobie szczerze, ktokolwiek żyje w Internecie a nie tylko do niego zagląda raczej nie czuje się wzruszonym tym, że ktoś zrobił coś po raz pierwszy w Polsce, bo Internet ma tą podłą cechę, że jest ponadnarodowy i liczy się tylko ten, kto zrobił rewolucje światową. Choć ponoć Kominek chce podbić także Internet angielski na czym zdaniem zwierza może się mocno przejechać bo naprawdę na tle świata jest nie tyle nikim co jednym z bardzo wielu. No ale zwierz jest z cyklu, że lepiej być pierwszym w wiosce niż drugim w Imperium.
Tym jednak co zwierza najbardziej zainteresowało to wypływająca z książki wizja bycia blogerem. Oczywiście autor zakłada że jest się blogerem zarabiającym lub wręcz zawodowym. Nie mniej ów zawodowy bloger to w sumie postać trochę koszmarna. Im dłużej się zwierz nad tym zastanawia tym bardziej dochodzi do wniosku, że bloger to najgorszy rodzaj celebryty. To znaczy kogoś komu płacimy za to by był sobą i polecał różne rzeczy. I co więcej im bardziej jest znany i co raz bardziej oddala się od swoich czytelników tym lepiej. Zaskakujący mechanizm. Nie zrozumcie zwierza źle — zwierz uwielbia być blogerem (choć blogi kulturalne są z natury nieopłacalne) ale owa osoba blogera nieco go przeraża. Może nie słusznie bo w końcu ludzie potrzebują innych ludzi na których mogą się wzorować nie mniej fakt, że dziś dobór tych wzorców jest tak przypadkowy (no chyba że założymy że sławny bloger musi sobą coś reprezentować bo inaczej nie byłby sławny). Zwierz po przeczytaniu książki doszedł z resztą do wniosku, że jest marnym blogerem bo po pierwsze za mało terroryzuje swoich czytelników (czasem ich słucha!) a po drugie nie ma zielonego pojęcia jak się odpowiednio sprzedać. Z drugiej strony ze zwierza taki byt który cieszy się z każdego zaproszenia do kina i nie widzi by mu kiedykolwiek przeszło.
No dobra ale podsumowując — książka Kominka to mało odkrywczy poradnik, w którym jednak nie ma żadnej bzdury. Jest to też świetny zapis samoświadomości blogosfery na rok pański 2012. I chyba tu jest największa książki wartość, choć z drugiej strony może lepiej nie pisać za dużo o blogosferze bo wtedy widać jak na dłoni wszystkie jej wady. Zwłaszcza to, że większość blogerów nie ma żadnej poruszającej historii ani do opowiedzenia o sobie ani o swoim blogu. Zakładają, piszą, odnoszą sukces mierzony statystykami i umowami z reklamodawcami. I Bóg z nimi ale nie ukrywajmy. To taka zabawa, która wydaje się niesłychanie ważna w danej chwili. Za dwa lata książka Kominka będzie zupełnie zbędna.
Niemniej co ważne — jeśli chcecie się dowiedzieć jak prowadzić bloga od zera to w sumie możecie sobie książkę kupić (zwierz wie, że czyta go kilku blogerów — może ktoś chce podbić świat). Zwierz co prawda jakoś trwa mimo, że popełnia kilka niewybaczalnych błędów ale są w książce naprawdę przydatne uwagi. Na przykład że z rana i wczesnym popołudniem jest mniejszy ruch na blogu. Mało odkrywcze ale jak ktoś nie wie może się przydać. Ogólnie to chyba najlepsze podsumowanie całej książki.
PS: Zwierz napisał bo w końcu czy jest coś bardziej popkulturalnego niż bloger piszący o blogerze piszącym o blogowaniu?