To ja zrobię herbatę czyli Nie ma to jak barwy szczęścia pierwszej miłości w klanie

1.) Świat jest wiel­ki a nas malutko — w telenow­elach dzieje się wszys­tko ale bohaterów wcale szy­bko nie przy­by­wa — w więk­szoś­ci przy­pad­ków mamy do czynienia z losa­mi zaled­wie jed­nej rodziny ( Tak jest w Klanie czy M jak Miłość) której przy­darza się dosłown­ie wszys­tko od wygranej na loterii przez por­wanie utratę ner­ki gwałt uza­leżnie­nie i co najm­niej tysiąc roman­sów i śmiertel­nych chorób. Stąd też autorzy tych pro­dukcji nie namaw­ia­ją nas byśmy zbyt wiele pamię­tali o naszych bohat­er­ach. Mogło by nas wtedy uderzyć że w ich życio­rysie braku­je tylko por­wa­nia przez obcych ( a może nie…)

2.)Wszys­tkie litery alfa­betu Jak Miłość — Beat­le­si śpiewali “All you need is Love” i wyraźnie sce­narzyś­ci potrak­towali to bard­zo poważnie. W pol­s­kich seri­alach na roz­wody patrzy się jak na tragedię ale przed zawar­ciem ślubu ukochanego szukać trze­ba i to koniecznie. Sam rozwód też się zdarza ( dra­mat! musi być dra­mat!) ale pokłóceni małżonkowie powin­ni do siebie wró­cić albo wdać się w romans kiedy już są w nowych związkach. jedynym świę­tym i nie naruszal­nym małżeńst­wem to małżeńst­wo najs­tarszego pokole­nia — pomysł by bab­cia czy dzi­adek rodziny się rozwiódł uważa się za tak szoku­ją­cy że pub­liczność mogła­by tego po pros­tu nie przeżyć. Ważne by zaz­naczyć że co dru­gi wybranek/wybranka ser­ca okazu­je się manipulatorem/psychopatą albo ginie/odchodzi w nie do koń­ca wyjaśnionych okolicznościach

3.)Obyś cud­ze dzieci oglą­dał - dzieci w telenow­elach to jedyny znak że czas mija — to jak dłu­go już leci obser­wu­je­my poprzez doras­tanie dzieci telewiz­yjnych. Zazwyczaj zaczy­namy od małych by potem wyrosły na nas­to­lat­ki. Małe dzieci doda­ją uroczych dialogów i odrobinę miłego rodzin­nego humoru — no chy­ba że są wcześ­ni­aka­mi lub są ciężko chore ( jakieś 80% seri­alowych dzieci) i mogą zaraz umrzeć co martwi wszys­t­kich. Pozostałe dzieci tylko się komuś dostar­cza, kar­mi, odbiera ze szkoły. nas­to­lat­ki najczęś­ciej zaczy­na­ją się z miejs­ca źle uczyć, umaw­iać z przy­pad­kowy­mi ludź­mi z inter­ne­tu i zamykać się w swoim poko­ju. Więk­szość ma prob­le­my z alko­holem i narko­tyka­mi. Przekaz jest jas­ny — bez kija do dziec­ka nie podchodź

4.)Frag­ment spon­sorowany przez królową bry­tyjską - zda­nia ” Chcesz herbaty” , ” Zaraz zro­bię herbatę”, ” Napi­jmy się herbat­ki” to ele­ment abso­lut­nie obow­iązkowy — nieste­ty herba­ta jest markowa gdy­by była markowa moż­na by było na tym wiele zaro­bić bo wątek herba­ciany pojaw­ia się w każdym odcinku bo jak wiado­mo herba­ta jest remedi­um na wszys­tko od utraty męża po prob­le­my ze zdaniem egza­minu. Bo jak śpiewali Star­si Panowie ” I po cóż, I po cóż będzie nam żyć / Kiedy nie będzie nam wol­no już pić herbatki”

5.) Jedz, Jedz i Jedz — autorzy sce­nar­iuszy do seri­ali najwyraźniej przeczy­tali tylko jed­ną część pop­u­larnej książ­ki- oprócz herbaty w seri­alach cią­gle się je. Co więcej jedze­nie jest niesły­chanie ważne — ktoś zawsze albo spóź­nia się na obi­ad albo właśnie przy­chodzi aku­rat by coś zjeść. Śni­ada­nia jada się nie jak zwyk­li ludzie w biegu i w postaci jed­nej kanap­ki ale zawsze z wyłożonych na liczne talerzy­ki wędlin i serków z jajkiem na miękko lub zupą mleczną — nawet stu­den­ci. Nie zjedze­nie kanapecz­ki oznacza głęboką żałobę, nie zjedze­nie śni­ada­nia to znak choro­by lub niechyb­ny znak nad­chodzącej śmierci.

6.) Umrzeć, zas­nąć, zapom­nieć — w świecie telenow­eli umiera się trud­niej niż w świecie real­nym ( choć zde­cy­dowanie łatwej zmienia się twarze — wystar­czy pojaw­ić się następ­nego dnia z inną twarzą i bez zbęd­nych tłu­maczeń) — najpop­u­larniejsze są wyjazdy ( po czym słuch o nas zaginie), moż­na też wyjść z domu i nigdy nie wró­cić, zawsze pozosta­je np. zapad­nię­cie w śpiączkę, lub kochana przez wszys­t­kich amnez­ja. Sama śmierć to w seri­alach ostate­czność która częs­to łączy się ze śmier­cią akto­ra ( naprawdę mówimy tu o ostate­cznoś­ci). Niek­tóre seri­ale potrafią odsyłać ludzi seri­a­mi za granicę tworząc tam swoistą kolonię porzu­conych bohaterów. Ma to jed­nak swój plus. Nieu­marły ( nie mylić z zom­bie) bohater zawsze może powró­cić i seri­alowo zmartwych­w­stać ( nie jest to już więc zarez­er­wowane tylko dla Mesjaszy)

7.) Każde pokole­nie ma swój czas — w seri­alach mamy pokole­nia trzy — dzi­ad­ków, rodz­iców i wnu­ki — pokole­nia te zasad­nic­zo funkcjonu­ją jedynie się mija­jąc albo razem jedząc herbatę i pijąc obi­ad. Dzieci szanu­ją dzi­ad­ków, dzi­ad­kowie radzą rodz­i­com, rodz­ice kłócą się z dzieć­mi, Dzi­ad­kowie rozpieszcza­ją i dokarmi­a­ją dzieci i tak w koło panie Macieju ale żeby się jakoś szczegól­nie przy­jaźnili to chy­ba nie do pomyśle­nia ( tak więc sor­ry wazon — czas ode­jść od netu i ugo­tować jakieś pierogi).

8.) Pro­gram misyjny czyli mis­ja pro­gramowa — zwierz wie, że Klan to nie cały telenow­elowy świat ale musimy powiedzieć sobie szcz­erze — jakieś 90% prob­lemów naszych bohaterów to nic innego tylko nagłów­ki artykułów społecznych prze­r­o­bione na mierne wąt­ki fab­u­larne — czego tam nie zna­jdziemy — prze­moc w rodzinie, ped­ofile w internecie, szczepi­enia prze­ci­wko rakowi, popieranie trans­plan­tologii, wychowywanie dzieci adop­towanych, sto­sunek do chorych psy­chicznie, depres­je, oszust­wa w sprzedaży nieru­chomoś­ci. Po co czy­tać gaze­ty sko­ro wszys­tko jest w seri­alach ( poza real­ny­mi wydarzeni­a­mi — seri­ale dzieją się poza cza­sem i przestrzenią nie ma w nich więc poli­ty­ki ani spada­ją­cych samolotów).

9.) Życie jest teatrem aktora­mi ludzie — twór­cy telenow­el trak­tu­ją to dosłown­ie czyli nie stara­ją się nawet udawać że są nat­u­ral­ni — wręcz prze­ci­wnie każ­da kwes­t­ia na kilo­metr pach­nie papierem, każdy gest jest odpowied­nio wys­tu­diowany ton nie może ani przez chwilę brzmieć nat­u­ral­nie — nauczy­ciele w szkołach aktors­kich zde­cy­dowanie powin­ni być z siebie dum­ny bo dykcji nic nie doskwiera, co więcej aktorzy skutecznie przenoszą nas w his­to­ryczną epokę kina niemego kiedy mimi­ka i gesty były poważnie prz­erysowane. A może zwierz nie rozu­mie że to też ele­ment mis­ji mają­cy nam uświadomić jak wiel­ki postęp poczynil­iśmy od tam­tych cza­sów. Nawet dobry aktor słysząc że ma zagrać w telenow­eli zapom­i­na wszys­tkiego ( może ich posyła­ją na spec­jalne szkole­nia) — i zamienia się kogoś kto kwest­ię ” Czy chcesz herbaty?” wypowie tak że poczu­je­my że to jest mało wiary­god­na scena.

10.) W następ­nym odcinku… — niesamowite jest to że telenow­ela najwięcej wspól­nego ma z thrillerem — każdy odcinek ma dokład­nie taką kon­strukcję. Zaczy­na się powoli niby nic się nie dzieje a na dziesięć sekund przed końcem BUM — trage­dia, roz­pacz, pisk opon, dzwonek do drzwi, prz­er­ażona twarz — co będzie w następ­nym odcinku — a no nic nie będzie ale mamy przez całą dobę ( te seri­ale najczęś­ciej lecą codzi­en­nie) zas­tanaw­iać się jak to się skończy. Napię­cie zawsze się­ga zen­i­tu ale nigdy ale to nigdy nie przynosi takiego rozwiąza­nia jakiego byśmy się spodziewali ( pisk opon oznacza stłuczkę ale sugeru­je nam się ze wszyscy z samo­chodu niechyb­nie zginęli) Dra­maty są tu zawsze z najwyższej pół­ki ale zawsze służą temu byśmy piel­grzy­mowali przed telewiz­or następ­nego dnia. 

Na dziś koniec — ale to prze­cież wierz­chołek góry lodowej — moż­na by jeszcze napisać o tym że te pozornie codzi­enne seri­ale przed­staw­ia­ją świat który nie ist­nieje i nigdy nie ist­ni­ał i choć zwierz wie że to ele­ment pop­kul­tu­ry ale kiedy coś tak bard­zo osad­zonego w codzi­en­noś­ci jest tak niere­alne to zwierz musi powiedzieć że za każdym razem jest zafas­cynowany — zwłaszcza wtedy kiedy rodz­i­na zara­bia na książce, pra­cown­i­cy naukowi nie pracu­ją w domu, stu­den­ci jedzą śni­ada­nia itd. No ale jak mówi stare powiedze­nie — Ludzie są dzi­wne zwłaszcza te nie realne.