To nie musical ale pośpiewać mogę czyli w każdym filmie powinna być piosenka

?

Hej

Pier­wszy film dźwiękowy — Śpiewak z Jazzban­du nie rozpoczął jedynie okre­su w his­torii kine­matografii w której słyszymy dialo­gi i muzykę. Jako, że w pier­wszych lat­ach ist­nienia filmów dźwiękowych “mówiące obrazy” wciąż były nowoś­cią (nie przez wszys­t­kich przyj­mowaną entuz­jasty­cznie) i atrakcją stara­no się dać wid­owni coś czego nie miała wcześniej. I tak nar­o­dz­ił się pomysł by wstaw­iać do filmów fab­u­larnych piosen­ki. Przez pewien czas nie mógł się bez nich obe­jść prak­ty­cznie żaden film. Dopiero kiedy wynalazek okrzepł pojaw­iło się dość silne rozróżnie­nie na filmy z piosenka­mi czyli musi­cale i filmy gdzie co praw­da jest muzy­ka ale nikt nie śpiewa. Podzi­ał ten utr­wal­ił się dość moc­no i dziś kiedy idziemy do kina  raczej nie spodziewamy się, że ktoś zacznie nam z ekranu śpiewać. Tym­cza­sem zdaniem zwierza, sce­ny muzy­czne czy po pros­tu sce­ny gdzie ktoś śpiewa, wcale nie straciły na swo­jej atrak­cyjnoś­ci — wręcz prze­ci­wnie — zwierz uwiel­bia kiedy w filmie fab­u­larnym nagle pojaw­ia się sce­na śpiewana — bo powiedzmy sobie szcz­erze — faj­na muzy­ka wywołu­je w nas bard­zo sym­pa­ty­czne emoc­je (zwierz właśnie wró­cił z fil­har­monii gdzie zagrali mu jeden z jego ulu­bionych muzy­cznych kawałków więc wie co mówi). Z tego to powodu zwierz postanow­ił wymienić wam kil­ka swoich ulu­bionych scen z filmów nie muzy­cznych (i nie rysunkowych!) gdzie mamy do czynienia z prz­ery­wnikiem na piosenkę. Zwierz z góry zaz­nacza, że to wybór zupełnie subiek­ty­wny i w żad­nym wypad­ku nie pełny.

Mój chłopak się żeni — zwierz musi wam z góry powiedzieć, że nie przepa­da za tą pro­dukcją — teo­re­ty­cznie miało być uroc­zo — Julia Roberts w roli dziew­czyny, której dłu­go­let­ni przy­ja­ciel postanaw­ia wziąć ślub. Julia leci więc przekony­wać go, że winien się związać z nią a nie z niewin­nym dziew­czę­ciem granym przez Cameron Diaz. Zwierz, który nie cier­pi filmów, w których bohaterowie niszczą­cy cud­ze ślu­by w imię włas­nego szczęś­cia jakoś nie umi­ał kibi­cow­ać bohater­ce. Ale film widzi­ał kil­ka razy bo w roli obow­iązkowego przy­ja­ciela geja udziela­jącego Julii dobrych rad i uda­jącego nawet jej narzec­zonego wys­tąpił Rupert Everett. No i właśnie z jego obec­noś­cią wiąże się ślicz­na sce­na, w której “narzec­zony” wraz z całą rodz­iną i daleki­mi krewny­mi śpiewa w barze ” I say a lit­tle pray for you”. Dlaczego zwierz lubi scenę? Po pier­wsze dlat­ego, że nie wszyscy ide­al­nie śpiewa­ją, po drugie dlat­ego, że zwierz lubi tą piosenkę  no i po trze­cie ponieważ jest coś takiego w sce­nach gdzie jed­na oso­ba zaczy­na śpiewać a resz­ta się dołącza co spraw­ia, że zwierz daje się porwać.

Przed zacho­dem słoń­ca — kon­tynu­ac­ja Przed wscho­dem słoń­ca to jeden z ulu­bionych filmów zwierza. Oto kil­ka lat po tym jak dwój­ka niez­na­jomych spędz­iła noc w Wied­niu gada­jąc i spaceru­jąc, spo­tyka­ją się ponown­ie tym razem jedynie na pół­torej godziny w Paryżu. Nie widzieli się od tamtej nocy ani razu, ale obo­je doskonale zda­ją sobie sprawę, że było to przeży­cie niezwykłe. Przez cały czas roz­maw­ia­ją o wszys­tkim i o niczym, dzielą się tym co wydarzyło się w ich życiu, trochę kłamią, trochę wspom­i­na­ją. Przez więk­szość filmów nie wiado­mo co tak naprawdę z tego wszys­tkiego zostało między nimi. Aż w końcu lądu­ją w jej mieszka­niu (on nie ma za wiele cza­su spieszy się na samolot) a ona śpiewa mu włas­ny mały wal­czyk który skom­ponowała na pamiątkę tamtej nocy. Zwierz lubi tą scenę bo aktor­ka nie tylko sama napisała piosenkę, którą wykonu­je ale jeszcze śpiewa ją dokład­nie tak jak oso­ba, która nie będąc pro­fesjon­al­istą chce zagrać komuś coś na gitarze. Poza tym cud­owne jest to, że zna­jąc his­to­rie bohaterów, ten pozornie prosty tekś­cik zamienia się w wielkie wyz­nanie miłoś­ci, niosące nadzieje — także wid­zom, że może jeszcze coś z tego wszys­tkiego będzie.

Śni­adanie u Tiffanego —  zwierz ma prob­lem z tym filmem, jak wielu widzów, którzy nasłuchali się o nim tak dużo przed seansem, że potem sam film mógł ich tylko zaw­ieść. His­to­ria ślicznej pozornie beztroskiej i niekon­wencjon­al­nej Hol­ly nigdy jakość szczegól­nie nie przy­padła zwier­zowi do gus­tu zwłaszcza, że książ­ka na pod­staw­ie, której nakrę­cono film jest bez porów­na­nia lep­sza. Nie mniej nawet zwierz ma sen­ty­ment do jed­nej małej sce­ny gdzie, Hol­ly siedzi na schodach prze­ci­w­pożarowych swo­jego mieszka­nia i śpiewa “Moon­riv­er” akom­pa­ni­u­jąc sobie na ukulele (choć to chy­ba jest na ukulele trochę za duże). Audrey Hep­burn nie miała wielkiego gło­su (bard­zo chci­ała sama śpiewać w My Fair Lady ale po długiej i dość  nieprzy­jem­nej jak donoszą źródła roz­mowie na planie zgodz­iła się, by jej śpiewanie dub­bin­gowano) ale do tej piosen­ki nada­je się ide­al­nie. Do tego nie mamy wąt­pli­woś­ci, że taka właśnie beztros­ka dziew­czy­na, śpiewa­ją­ca sobie w słoneczny dzień bez trudu skradła serce fac­eta mieszka­jącego nieco wyżej, który przyglą­da się jej przez okno. Piosen­ka stała się sym­bol­em fil­mu a sama sce­na, choć właś­ci­wie  nie posuwa akcji do przo­du pokazu­je, że cza­sem taka pozornie niepotrzeb­na wkład­ka może powiedzieć o postaci więcej niż nieje­den dialog.

Casablan­ka -  W his­torii bied­nego Ric­ka który chci­ał mieć tylko bar i świę­ty spokój a tym­cza­sem los zwal­ił mu na głowę ukochaną z bohater­skim i nieste­ty żywym mężem są aż dwie takie sce­ny. Pier­wsza to słynne wyko­nanie “As Time Go By”- wzrusza­jące nie tylko dlat­ego, że to świet­na piosen­ka ale też dlat­ego, że emoc­je naszych bohaterów są tu zupełnie na wierzchu —  nic dzi­wnego, że utwór przeszedł do his­torii kina. Jed­na piosen­ka załatwia tu tony ekspozy­cji i dia­logu. Dru­ga sce­na — nie mniej przez zwierza lubiana to chwila w której dziel­ny mąż bohater­ki, najdziel­niejszy z dziel­nych słysząc Niem­ców śpiewa­ją­cych własne piosen­ki podry­wa dość niem­rawych i obo­jęt­nych bywal­ców baru w Casablance by razem z nim zaśpiewali Mar­syliankę. Zwierz zapew­nia was że pod­czas tej sce­ny każdy czu­je się fran­cuzem. Zwierz uważa, że obie sce­ny są jed­nym z najlep­szych w filmie — być może więc Casablan­ka to najlep­szy musi­cal jakiego nie ma.

Beetle­juice- jeśli ludzie twierdzą przy każdym kole­jnym filmie, że Tim Bur­ton się skończył to robią to między inny­mi dlat­ego, że reżyser zaczął lep­iej niż inni. Najlep­szym przykła­dem jest Beetle­juice prześmieszny film o domu w którym spoko­jnie miesz­ka sobie para duchów póki nie przeprowadzą się do niego kosz­marni nowobo­gac­cy z depresyjną córką. Na cale szczęś­cie zawsze moż­na wezwać pomoc. Sce­na w której niesły­chanie “dystyn­gowani” nowi właś­ci­ciele domu oraz ich goś­cie zosta­ją zmuszeni do odśpiewa­nia i odtańczenia “Banana Boat Song” jest jed­ną z zabawniejszych scen jakie zwierz zna — przy­na­jm­niej z tych, które uwzględ­ni­a­ją rzu­canie klątw i tym podob­ne. Sce­na jest tym śmieszniejsza że bard­zo wyraźnie w niej widać jak aktorzy śpiewać i tańczyć nie chcą a muszą — bra­wo dla obsady. W każdym razie Bur­ton dawno takiej sce­ny nie nakrę­cił i może czas wró­cić do korzeni J

Pół Żartem Pół serio — reży­serzy, którzy mieli w obsadzie Marylin Mon­roe musieli się naprawdę pow­strzymy­wać by nie dawać jej śpiewać a przy­na­jm­niej dawać jej śpiewać w sen­sownych momen­tach. Tu sprawa jest pros­ta bo his­to­ria opowia­da prze­cież o dwójce muzyków, którzy w kobiecych prze­bra­ni­ach zwiewa­ją z damską orkiestrą. Sce­ny muzy­czne są dwie — w pier­wszej w pociągu mamy popis aktors­ki Jac­ka Lem­mona (to w ogóle jego film), który hmm. zachowu­je się nie do koń­ca jak absol­wen­t­ka kon­ser­wa­to­ri­um muzy­cznego, dru­ga sce­na to po pros­tu Marylin śpiewa­ją­ca bard­zo ład­ną piosenkę (choć sce­na ma śmieszną puen­tę). Zdaniem zwierza aktor­ka nie miała wielkiego gło­su ale miała głos, którego bard­zo miło się słucha. Zwierz bard­zo lubi obie te sce­ny i bard­zo lubi obie te piosen­ki. A film to już tak lubi, ze nie jest w stanie w słowach tego wyrazić.

Bra­cie gdzie jesteś? — zwierz uwiel­bia ten film (w ramach naw­iąza­nia do wczo­ra­jszego pos­tu zwierz zacz­erp­nął z niego “Suseł­ka?”) i uwiel­bia wątek wielkiego hitu jaki zupełnie przy­pad­kiem nagrało trzech zbiegów z więzienia. Choć główną sceną “muzy­czną” jest moment nagry­wa­nia piosen­ki w małym studiu gdzieś w środ­ku niczego (tak właśnie nagry­wano pier­wsze blue­sowe kawał­ki co zwierza, który miał cały semes­tral­ny wykład o blue­sie zawsze bard­zo wzrusza­ło) to jed­nak wszys­tko prze­bi­ja wys­tęp zespołu na imprezie zor­ga­ni­zowanej dla miejs­cowego poli­ty­ka. Oprócz naprawdę wpada­jącej w ucho piosen­ki mamy bowiem jeszcze popis zdol­noś­ci chore­ograficznych Geor­ga Clooneya, który odstaw­ia tu swój autors­ki taniec na kur­cza­ka (przyz­na­je się ofic­jal­nie do tego, że nie było go zaplanowanego w sce­nar­iuszu). Jedyne co nieco psu­je wraże­nie, to fakt że piosen­ki nie śpiewa­ją sami aktorzy — Clooney wielokrot­nie stwierdzał, że bard­zo chci­ał ją sam nagrać ale okaza­ło się, że po pros­tu nie potrafi dobrze śpiewać. Sko­ro otwar­cie o tym mówi to plamy na hon­orze nie ma jest za to świet­na sce­na w cud­ownym filmie.

Wstyd - odchodząc od tem­aty­ki kome­diowej czas prze­jść do piosen­ki, która w kon­tekś­cie fil­mu naprawdę coś znaczy. New York New York piosen­ka najlepiej znana w wyko­na­niu Sina­try ma szczęś­cie do filmów. Pier­wszy był Scors­ese, który wyko­rzys­tał ją w swoim filmie pod tym samym tytułem (który właś­ci­wie nie jest musi­calem a filmem  z piosenka­mi) — tam jako pieśń tri­um­fal­ną i pełną nadziei śpiewała ją niez­wod­na Liza Minel­li. We Wsty­dzie McQueena śpiewa ją w zupełnie innym kon­tekś­cie Carey Mul­li­gan gra­ją­ca zagu­bioną siostrę głównego bohat­era. W wyko­na­niu Mul­li­gan piosen­ka wcale nie jest optymisty­cz­na, wręcz prze­ci­wnie zaczy­na się wydawać że Nowy Jork to nie miejsce,  w którym wszys­tko się uda, ale miejsce ostat­niej szan­sy — jeśli nie tam to już nigdzie. Głos Mul­li­gan lekko drży a i oczy słucha­jącego jej Fass­ben­dera robią się szk­liste (aktor słyszał ją wów­czas po raz pier­wszy i nie miał poję­cia co i jak zaśpiewa). Piosen­ka się kończy a widz nie ma wąt­pli­woś­ci, że znalazł się w świecie ludzi zagu­bionych, mają­cych prob­le­my z uczu­ci­a­mi, emoc­ja­mi i nie mają­cych zielonego poję­cia co ze sobą zro­bić w tym Nowym Jorku. Parafrazu­jąc, takie rzeczy tylko dzię­ki muzyce.

Imperi­um Słoń­ca — ostat­nio bry­tyjskie cza­sopis­mo Empire prowadz­iło sporą kam­panię na rzecz przy­pom­nienia jak dobrym filmem jest Imperi­um Słoń­ca Spiel­ber­ga.  Zdaniem zwierza jest to miejs­ca­mi film nieco za dłu­gi ale rzeczy­wiś­cie na tle dzisiejszych pro­dukcji reży­sera to pereł­ka. Jed­ną z najbardziej zapada­ją­cych w pamięć scen jest ta, w której nasz bohater — chło­piec prze­by­wa­ją­cy w obozie jenieckim obser­wu­je przez płot szyku­ją­cych się do wylo­tu pilotów kamikaze i salu­tu­jąc zaczy­na śpiewać wyuc­zoną w bry­tyjskiej szkole wal­i­jską kołysankę. Zestaw­ie­nie tych scen z czystym chłopię­cym głosem (kto by pomyślał wtedy, że taki ład­ny i słod­ki Chris­t­ian Bale wyrośnie by zostać Bat­manem) robi piorunu­jące wraże­nie. Tym bardziej piorunu­jące, ze wyko­nanie nie jest per­fek­cyjne co nada­je całoś­ci aut­en­ty­cznoś­ci. Ogól­nie to jest świet­na sce­na, w której jest wszys­tko to za co kocha się Spiel­ber­ga — mnóst­wo uczuć i pros­ta do zrozu­mienia symbolika

Blue Vel­vet — zwierz musi powiedzieć, ze ma z Davi­dem Lynchem i jego fil­ma­mi pewien kłopot — niek­tóre uważa za świetne i naprawdę je uwiel­bia z kolei inne pro­dukc­je uważa za kos­micznie porąbane i nawet nie jest pewien czy chce je kiedykol­wiek więcej widzieć. W każdym razie Blue Vel­vet należy do tej pier­wszej kat­e­gorii. Sce­na o której mowa to oczy­wiś­cie wyko­nanie przez bohaterkę graną przez Isabel­lę Rosselli­ni tytułowej piosen­ki czyli Blue Vel­vet. Zaz­naczmy od razu nie jest to wyko­nanie per­fek­cyjne ale prze­cież to jest film Lyn­cha — trochę niebieskiego światła tu, czer­wonej kur­tyny tam, zbliże­nia i słucha­ją­cy (i przy okazji wpada­ją­cy po uszy) bohater grany przez nie odłącznego Kyle Maclach­lana tworzą nas­trój jakoś dzi­wnie niepoko­ją­cy. Ogól­nie zan­im bohater­ka skończy śpiewać widz nie ma wąt­pli­woś­ci, że jakikol­wiek obrót przyjmą zdarzenia to będzie w nich coś niepoko­jącego. Może to subiek­ty­w­na wiz­ja ale z drugiej strony nie był­by to pier­wszy raz kiedy Lynch abso­lut­nie min­i­mal­ny­mi środ­ka­mi wzbudza w człowieku olbrzymie pokłady niepoko­ju. Tego z pewnoś­cią jest mistrzem.

500 dni miłoś­ci — dobra niekoniecznie nasz bohater śpiewa sam ale w filmie gdzie chłopak spo­ty­ka dziew­czynę i zad­owolony z nowego związku idzie przez mias­to mamy prawdzi­wy numer musicalowy. Jest więc wszys­tko czego trze­ba łącznie z tancerza­mi i tłumem, który nagle zaczy­na odstaw­iać dokład­nie tą samą chore­ografię. Zwierz nie jest wielkim fanem fil­mu, ale ta sce­na po pros­tu zawsze go wzrusza bo odd­a­je bard­zo dobrze jak czu­je się bard­zo zad­owolony człowiek idą­cy przez mias­to. Poza tym moment, w którym nasz bohater  przeglą­da się w lus­terku i widzi tam nie swo­je odbi­cie tylko uśmiech­niętego Hana Solo dobrze odd­a­je jak chce się czuć każdy facet kiedy jest szczęśli­wy. Nie mniej jeśli zwierz może się tu przyz­nać, nigdy nie pojął fenomenu tego fil­mu. Szko­da bo zostaw­ia to zwierza na jakimś mar­gin­e­sie pop­kul­tur­al­nych fascynacji.

Trio z Bel­lville — zwierz miał ominąć filmy rysunkowe — z racji tego, że więk­szość z nich ma charak­ter musi­calu ale doszedł do wniosku, ze nie jest w stanie prze­jść obo­jęt­nie obok tej cud­ownej fran­cuskiej ani­macji, o kolarst­wie i miłoś­ci. Tu bab­cia podąża do amery­ki by ura­tować swo­jego wnucz­ka kolarza por­wanego do niele­gal­nych wyś­cigów (to ani­mac­ja w której nie sposób się nie zakochać) po drodze spo­ty­ka trzy panie, które kiedyś były wielki­mi gwiaz­da­mi ter­az zabi­ja­ją żaby na kolac­je rzu­ca­jąc granaty do rze­ki. Ich wys­tęp — przy akom­pa­ni­a­men­cie bard­zo ciekawych instru­men­tów jest jed­ną z najład­niejszych scen fil­mu i zdaniem zwierza trze­ba nie mieć kine­matograficznego ser­ca by się choć na chwilę nie uśmiech­nąć czy to z radoś­ci czy z zach­wytu nad pomysłowoś­cią ani­ma­to­ra czy po pros­tu bo widzi się dobry film.

Fer­ris bueller’s day off /EasyA/10 things I hate about you — zwierz wrzu­ca te trzy sce­ny do jed­nego wor­ka bo to tak naprawdę ta słyn­na nie uza­sad­niona sce­na musicalowa która musi być w każdym filmie młodzieżowym. Zaczął Fer­ris Bueller w Easy A mamy po pros­tu hołd dla tego typu kina zaś w 10 things I hate about you piosenkę — nie do koń­ca czys­to- wykonu­je młody i śliczny Heath Ledger, który nieste­ty już nie żyje. We wszys­t­kich przy­pad­kach piosen­ki równie dobrze mogło­by w fab­ule nie być ale jest, bo wyglą­da na to, ze każdy film młodzieżowy jest lep­szy z jakąś piosenką nie stąd ni z owąd ale trze­ba uważać bo jak się prze­sadzi to się dostanie High School Musi­cal a jak się prze­sadzi w dwój­nasób to się dostanie Glee.

Dobra koniec to jeden z dłuższych wpisów jakie zwierz popełnił i musi się pow­strzy­mać by nie pisać dalej. Ogól­nie może­cie chy­ba zauważyć, że zwierz takie sce­ny aut­en­ty­cznie uwiel­bia. Stąd pytanie do was  czy wy też macie takie sce­ny, bo to, że zwierz nie wymienia wszys­t­kich jest oczy­wiste. Na przykład zwier­zowi nigdy nie leżały dwie śpiewane sce­ny we Wład­cy Pierś­cieni ale wie, że mają one fanów. A może zwier­zowi umknęło coś pod­sta­wowego. Daj­cie zwier­zowi odrobinę szczęś­cia i jak coś pamię­ta­j­cie to przypomnijcie.

Ps: Jutro tego tygod­niowe zach­wyty seri­alowe plus kil­ka obserwacji poczynionych dzię­ki HBO GO, w którym zwierz już się poważnie zakochał i nie wie co zro­bi za 12 dni kiedy mu je odetną.