?
Hej
Zwierz bywa niekiedy sceptycznie nastawiony do otaczającego go świata. Nie mniej jednak musi przyznać, że takie sceptyczne pełne dystansu nastawienie zupełnie go zawodzi kiedy dochodzi do Igrzysk Olimpijskich. Raz na cztery lata (zimowe Igrzyska zwierza bawią ale nie wywołują w nim takiej skali uczuć), zwierz zaczyna wierzyć we wszystkie ideały szlachetnej rywalizacji, czeka na tych wszystkich nikomu jeszcze nie znanych zawodników, którzy dobiegną do mety jako pierwsi ku wielkiemu zaskoczeniu wszystkich obecnych, na tych wysłanych z listy rezerwowej szczęśliwców, którzy nie mając nic do stracenia pobiją jakiś rekord, i na wszystkie te momenty, które można oglądać wieczorem po zakończonej rywalizacji kiedy widzimy jak dobrze niekiedy (pomimo presji) bawią się sportowcy. Zwierz, który kiedyś badał na potrzeby jakiejś pracy zaliczeniowej jak naprawdę wygląda system sponsorowania Igrzysk Olimpijskich nie ma złudzeń co do samego charakteru imprezy oraz do tego jak bardzo odsunęła się ona od ideałów jakie miały jej towarzyszyć. Z drugiej jednak strony fakt, że zawody te odbywają się jedynie raz na cztery lata, oraz że medal Olimpijski przebija wszystkie mistrzostwa świata razem wzięte w jakiś sposób sprawia, że Igrzyska wciąż są wydarzeniem innym niż wszystkie, i nasze skromne i sympatyczne Euro może się przy nich schować.
Z resztą każdy zwierz popkulturalny ma niejako obowiązek oglądać Igrzyska. Ilość filmów odwołujących się do Olimpijskiej rywalizacji jest olbrzymia — i to na dodatek twórcy zarówno odtwarzają na ekranie prawdziwe Igrzyska i dzieje prawdziwych sportowców jak i wymyślają własne wrzuszające lub poruszające historie dotyczące olimpijskiej rywalizacji. Mamy więc zarówno historię angielskich biegaczy, biorących udział na olimpiadzie 1928 roku (których historia zdecydowanie oparta jest na faktach) w Rydwanach Ognia (zwierz był zdumiony jak bardzo w filmie nie ma żadnych Rydwanów Ognia tzn. kiedy oglądał film pierwszy raz), jak i zupełnie fikcyjną historię hokeisty i łyżwiarki figurowej, którzy po trudnych miesiącach treningów startują razem na zimowej olimpiadzie by zdobyć złoto (film nazywał się Na Ostrzu i zawierał najmniej prawdziwy obraz zawodów łyżwiarskich jaki zwierz kiedykolwiek widział ). Rozrzut jest spory bo możemy mieć nie istniejących zawodników na prawdziwych Olimpiadach (jak Ralph Fiennes w filmie Kropla Słońca gdzie gra żydowskiego szermierza w reprezentacji Węgier) oraz nie istniejących zawodników na nie istniejących zawodach bardzo Igrzyska Przypominające (Blades of Glory).
Choć teoretycznie kino poświęcone zmaganiom Olimpijskim lubi zwycięzców, na których nikt nie stawiał — o czym świadczy chociażby Miracle — film o tym jak drużyna hokeja USA pokonała druzynę hokeja ZSRR, to jednak równie mocno ciągnie je do tragedii. Pomijając rozgrywające się bardzo daleko od jakiejkolwiek rywalizacji olimpijskiej Monachium (które właściwie nie ma z Igrzyskami nic wspólnego, lub jak kto woli ma bardzo wiele wspólnego) mamy także historie tych, którym się nie udało — najwięcej razy twórcy filmowi sięgali po historię amerykańskiego biegacza Steva Prefontaine’a , który choć świetnie się zapowiadał zawiódł na Igrzyskach zaś potem zgina tragicznie w wypadku samochodowym w wieku zaledwie 24 lat. Zwierz widział jeden z filmów (Without Limits z 1997 roku) i ponoć miał szczęście bo drugi ( Prefontaine z 1998 roku ale za to z Jaredem Leto) jest bez porównania gorszy. Oczywiście czasem nie chodzi nawet o wygranych czy przgeranych ale o tych, po których nikt się nie spodziewał, że w ogóle trafią na Olimpiadę — tu króluje historia bobsleistów z Jamajki (Cool Runnings), którzy co prawda medalu do domu nie przywieźli ale już sam start na Igrzyskach trzeba potraktować jako sukces.
Olimpiada nie dostarczyła jednak kinematografii wielu arcydzieł. Jednym z całą pewnością jest film Leni Riefenstahl, który choć rzecz jasna zrealizowany w celach propagandowych zdecydowanie bardziej niż na polityce koncentruje się na sporcie. I choć rywalizację olimpijską w 1936 roku ogląda się z pewnym smutkiem (świadomość tego co wydarzy się potem jest jednak nie do uciszenia) to sam film robi niesamowite wrażenie. Głównie jak twierdzą eksperci za sprawą tego, że Riefenstahl jako jedyny dokumentalista w historii miała do wykorzystania dowolną ilość kamer, olbrzymi budżet i pozwolenie by znaleźć się absolutnie wszędzie. I choć sprawne oko widza dostrzeże, że część scen musiała zostać nakręcona zdecydowanie poza rywalizacją (np. te dziejące się w czasie reagt) to jednak czar dobrej kinematografii działa — zupełnie nam to nie przeszkadza, zaś film pokazujący po prostu zawody sportowe jest fascynujący (zwłaszcza konkurs jeździecki). Drugim arcydziełem są wspomniane Rydwany Ognia, które choć teoretycznie są o anglikach i bieganiu w większym stopniu jest o wierze, wartościach i spojrzeniu na świat ludzi, którzy parają się przy okazji bieganiem. Akurat ostatnio mieliśmy rocznicę nakręcenia filmu więc na rynku jest super wydanie DVD z mnóstwem ciekawych dodatków plus jeśli poszperacie po anglojęzycznych stronach o filmie, możecie się dowiedzieć paru ciekawych szczegółów dotyczących produkcji. Zwierz uważa też, że małymi arcydziełami w swoim gatunku — telewizyjnego mockumentary są zarówno The Games (opowiadające o organizowaniu Igrzysk Olimpijskich w Sidney) jak i Twenty Twelve (opowiadające o organizowaniu Igrzysk w Londynie) — oba seriale, są niezwykle śmieszne, i choć daleko im do opisywania zmagań sportowych to sposób w jaki wyśmiewają Olimpijską biurokrację oraz niekompetencję kolejnych organizatorów wydaje się być bliższy Igrzyskom niż jakiekolwiek sportowe uniesienia. Zwierz rozpływał się nad Twenty Twelve już w TYM wpisie ale ponieważ właśnie serial wrócił z ostatnimi odcinkami drugiej serii to podziw zwierza wzrósł.
Nie mniej tematyka Olimpijska zafundowała nam przede wszystkim mnóstwo bardzo średnich telewizyjnych produkcji — głównie o atletach, w których niedoceniany zawodnik wygrywa zawody. Większość z takich filmów niestety ma tą wadę, że zupełnie nie da się oglądać. Są źle nakręcone, denerwujące i sztywne a przede wszystkim mają problem z oddaniem na ekranie tego, co bez trudu dostrzega każdy oglądający relację z zawodów — napięcia zawodników i widzów, radości zwycięstwa czy smutku porażki. Natomiast większość z nich jest skoncentrowana na prywatnych rozterkach i olbrzymich (acz dających się łatwo przezwyciężyć ) dramatach. Do tego dochodzą jeszcze absolutne koszmarki w postaci np. filmu Goldengirl o genetycznie zmodyfikowanej biegaczce biegającej w barwach USA na Olimpiadzie w Moskwie. Serio, ktoś coś takiego nakręcił. Z resztą skoro jesteśmy przy telewizyjnych produkcjach to z okazji Olimpiady w Londynie BBC postanowiło nas uraczyć własną produkcją — “Bert and Dickie” to historia dwóch wywodzących się z zupełnie różnych klas społecznych wioślarzy, którzy zaczęli razem trenować zaledwie kilka tygodni przed Igrzyskami Olimpijskim w Londynie w 1948 roku. Jak sami możecie się tu domyślać zdobyli zloty medal. Zwierz bardzo czeka na ta produkcję ponieważ, powiedzmy sobie szczerze, BBC bardzo rzadko myli się produkując filmy bazujące na prawdziwej historii a poza tym jedną z głównych ról odgrywa Matt Smith czyli nikt inny tylko aktualny Doktor (zwierz dodają tą uwagę dla normalnych czytelników).
I tu być może kryje się największa tajemnica Igrzysk Olimpijskich. Kiedy podający nam wieczorne wiadomości prezenter rozpoczyna news z Igrzysk ’ To historia jak z filmu.” wszyscy nadstawiamy uszy by usłyszeć co takiego się stało. Problem polega jednak na tym, że obrazki jakie niekiedy widzimy na Olimpiadzie, może i są “Jak z filmu” ale są od filmu po prostu lepsze. Jak bardzo twórcy filmowi by się nie starali, to emocje związane z tym, że widzimy coś co dzieje się naprawdę, sprawiają, że odwzorowanie wydarzeń na ekranie bawi nas dużo mniej. Ponad to, wydarzenia, które jesteśmy w stanie uznać za ciekawe czy wzruszające gdy dzieją się w rzeczywistości stają się nagle egzaltowane czy sentymentalne gdy zostają odegrane na filmie. Innymi słowy największy problem z Olimpiadą i filmem jest taki, że Igrzyska są po prostu od filmów fajniejsze i nic się na to nie poradzi. Chyba, że twórca zdecyduje się na jedyny rozsądny krok czyli nakręcić film o Olimpiadzie nie kręcąc filmu o sporcie. Bo zdaniem zwierza na tym polega cała sztuczka.
A na razie, zwierz zbiera się by obejrzeć ceremonię otwarcia Igrzysk, która co prawda jak co roku wzbudzi w zwierz więcej rozbawienia lub też szeptanego cicho “WTF” ale z drugiej strony zwierz nawet lubi Dannego Boyla, historię Anglii i Okolic a także co raz głośniejsze plotki, że jednym z elementów będzie Branagh recytujący fragment z Burzy. Co zdaniem zwierza jest ewidentnym dowodem na to, że komitet Olimpijski czytuje blog zwierza. Tak więc przez najbliższe kilka tygodni zwierz pogrąży się w świat sportu (zwierz ogląda prawie wszystko jak leci bo to przecież Olimpiada a na Olimpiadzie nawet skoki synchroniczne z wieży są ciekawe) i nie będzie myślał jaki by z tego dało się piękny film nakręcić.
Ps: Drogą mailową dotarła do zwierza informacja, że jego czytelniczka Ina, ma dziś urodziny. Zwierz z tego miejsca chciałby nie tylko, życzyć wszystkiego najlepszego ale także pogratulować znajomych. Jeszcze raz wszystkiego najlepszego i popkulturalnego.