Jak wiecie zwierz kiedy jest bardziej zajęty zaczyna recenzować jak szalony. Ale tym razem zwierz który nie jest zmęczony ani bardzo zajęty chciał wam napisać kilka słów o nowym serialu ABC „The Family”, który bardzo go zaintrygował.
Zwierz nie będzie przed wami ukrywał jedynym powodem dla którego w ogóle zwrócił uwagę na produkcję tyko i wyłącznie ze względu na obecność Ruperta Gravesa w obsadzie, zwierz ma olbrzymią słabość do aktora – kiedyś w dwa tygodnie obejrzał absolutnie wszystko w czym grał aktor (tak było tego sporo) więc zwierz bez zastanowienia ogląda każą następną produkcję w której się pojawia. Zwierz nie do końca wiedział czego się spodziewać. Z jednej strony historia rodziny, do której po dziesięciu latach wraca zaginiony sny mogła być naprawdę interesująca z drugiej – telewizja ABC potrafi nawet ciekawe pomysły przerobić na bardzo nieciekawe produkcje. Zresztą zaginięcie dziecka jako pomysł na serial nie jest szczególnie oryginalne. Po trzech odcinkach zwierz musi powiedzieć, że jest zaintrygowany – udało się coś co na papierze wygląda bardzo nudno i banalnie opowiedzieć (jak na razie) bardzo ciekawie – przynajmniej zdaniem zwierza.
Powrót zaginionego syna powinien być wydarzeniem radosnym ale paradoksalnie burzy świat bohaterów
Otóż Warrenowie przed dziesięciu laty zgubili syna. Synek zniknął, a do więzienia trafił mężczyzna, który wydawał się oczywistym podejrzanym. Teraz do rodziny wraca chłopiec (wcześniej uznany za zmarłego) a skazany wychodzi z więzienia. Problem w tym że to tylko początek problemów. Po pierwsze – wcale dokładnie nie wiemy co wydarzyło się dziesięć lat wcześniej – a wygląda na to, że nie wszystko było takie proste. Podobnie jak i w właśnie na nowo połączonej rodzinie Warrenów nie wszystko jest w porządku. Syn który powraca po dziesięciu latach niekoniecznie może być tym za kogo się podaje. Z kolei pozostałe dzieci – dziś już dorosłe – mają poważne problemy. Syn jest alkoholikiem a córka – niesłychanie pobożną ale gotową na wszystko doradczynią matki. No właśnie warto dodać, że matka rodziny zajmuje się polityką – kiedy ją poznajemy dziesięć lat wcześniej startuje do rady miejskiej, kiedy chłopak powraca startuje na gubernator stanu Maine. I co więcej ma zamiar wykorzystać swoje życiowe doświadczenie w wyborach. Z kolei jej mąż, doskonale sobie radzi promując książkę o tym jak radzić sobie z żałobą – co niekoniecznie oznacza, że sam poradził sobie z tym co się wydarzyło. DO tego dochodzi jeszcze policjantka, która po powrocie chłopaka zaczyna krok po kroku analizować sprawę sprzed lat zadając sobie pytanie gdzie popełniła błąd.
Aktor grający Adama jest tak niepokojący, że od pierwszej chwili mamy wrażenie, że coś jest nie tak
Przy czym twórcy serialu wcale się nie śpieszą. Po pierwszych trzech odcinkach wiadomo mniej niż na początku. Atmosfera z odcinka na odcinek co raz bardziej się zagęszcza bo każdy ma coś do ukrycia. Przede wszystkim jednak obserwując bohaterów widz zastanawia się – kto właściwie miałby zyskać na np. na podstawieniu nieprawdziwego syna Warrenów, kto tak naprawdę porwał chłopaka i gdzie go przetrzymywał, czy sąsiad naszych bohaterów którego skazano na wieloletnie więzienie rzeczywiście jest tak niewinny jak się go przedstawia i czy przypadkiem nie jest tak, że nic co dotychczas widzieliśmy nie jest kłamstwem i manipulacją.W produkcjach tego typu ważne jest przede wszystkim nie tyle nakręcanie zagadki – bo ta wcześniej czy później stanie się tak zagmatwana że przestanie nas interesować albo będziemy zawiedzeni tym jakie jest rozwiązanie ale stworzenie ciekawych postaci. I zdaniem zwierza to się udało.
Na dodatek do wszystkich problemów rodzina żyje w świetle reflektorów – z powodu kariery politycznej matki
Po pierwsze tak naprawdę tego kim są bohaterowie dowiadujemy się powoli. Matka rodu – pani polityk z jednej strony wydaje się bardzo zdeterminowana i bezwzględna, z drugiej – ma chwile słabości. Trochę od widza zależy jak będzie interpretował jej działania czy wykorzystanie przez nią porwania syna w budowaniu kariery politycznej. Niektórzy mogą to postrzegać jako niesamowicie cyniczny plan, inni jako autentyczne zaangażowanie. Przy czym co ciekawe – to postać trochę wycofana – i co ważne – nie wpadająca w schemat matki która po stracie dziecka koncentruje się wyłącznie na tym co stało się w przeszłości. Dlaczego tak jest – to chyba trochę jedna z tajemnic serialu. Z kolei ojciec rodziny jest w sumie najmniej interesującą postacią, ale tak od trzeciego odcinka można podejrzewać, że ma nieco więcej na sumieniu niż się wydaje. W każdym razie zwierz (z racji że gra tą postać Rupert Graves) przyglądał się mu dokładniej i ma wrażenie, że być może jest to najbardziej realistyczna ze wszystkich postaci. Co oczywiście może oznaczać, że zrobić coś nieprzewidzianego. Trójka dzieci – teraz już dorosłych ludzi, też jest dobrze zróżnicowana. Adam który po latach powraca do rodziny jest tak dziwny i niepokojący, że właściwie można byłoby wyrzucić wszystkie inne wątki i widz i tak czułby się jakoś dziwnie zaniepokojony tylko się mu przyglądając. Zwierz jest niesłychanie ciekawy jaką tajemnicę kryje ta postać i nie wie czy ma mu współczuć czy wręcz przeciwnie. Intrygująca jest też siostra – religijna dewotka, którą chyba cała sytuacja ze zniknięciem brata najbardziej skrzywiła. Ale być może dlatego na pierwszy rzut oka wygląda na jedyną w miarę normalną. No i starszy brat alkoholik, któremu w całej sytuacji coś nie gra – postać o tyle ciekawa, że czarna owca rodziny przynajmniej na początku wydaje się najbardziej „naszym człowiekiem”. Do tego policjanta która jest naprawdę bardzo dobrze napisana – bo w sumie – bardziej chyba niż w przypadku innych postaci, widać jak bardzo zmieniły ją lata służby i jak bardzo ta sprawa nie daje jej spokoju.
Pytanie dotyczy nie tylko tego czy odnaleziony Adam rzeczywiście jest tym za kogo się podaje, ale też co się wydarzyło 10 lat wcześniej
Zwierz przed napisaniem wpisu rzucił okiem na recenzje na Imdb i poza jedną która strasznie narzeka na obsadzenie w roli policjantki czarnoskórej aktorki, zwierz znalazł sporo takich które wytykały serialowi, że jest mało zgodny z prawdą, że w realnym świecie śledztwo i to co się dzieje po powrocie takiego zaginionego chłopaka zupełnie inaczej by wyglądało. To uświadomiło zwierzowi, że mamy co raz większy problem z odbiorem fikcji i jej związków ze światem rzeczywistym. Możemy spokojnie założyć, że w świecie realnym powrót takiego chłopaka czy śledztwo, czy wypuszczenie z więzienia osoby wcześniej skazanej zajęłoby więcej czasu, zajmowałyby się tym inne osoby, inna byłaby reakcja rodziny. Ale to trochę jak w przypadku kryminałów Agaty Christie – pomysł na tyle pozornie idealnych zbrodni które zagadkę daje się rozwikłać przy pomocy doskonałego detektywa czy uroczej starszej pani też nijak się ma do rzeczywistości. Pisanie fabuły kryminalnej czy thrillera wbrew temu co wielu zaczyna uważać, nie polega na dokładnym oddaniu jeden do jednego warunków jakie spotkamy w rzeczywistości. Głównie dlatego, ze rzeczywistość jest mało ciekawa a poza tym – rzeczywistość sobie, fabuła sobie. Fabuła thrillera czy kryminału musi być wiarygodna i spójna w ramach świata przedstawionego i w ramach przyjętej formy narracji. Dlatego zwykle z zespołu detektywów zostaje jeden, wszystko odbywa się dużo szybciej a fabuła zostaje skondensowana czy pozbawiona pewnych elementów. Póki w ramach świata przedstawionego ma to sens – wtedy możemy mówić o udanym projekcie. Oczywiście nie jest tak, że czasem nadużycia względem rzeczywistości nie rażą (doskonałym przykładem będą sceny sądowe w drugim sezonie Broadchurch) ale zgodność z realiami wcale nie jest absolutnie kluczowa. Chociażby dlatego, że takiego stuprocentowo zgodnego z realiami kryminały czy Thrillera prawie nie da się napisać, a już żeby był zagmatwany i intrygujący – jeszcze trudniej. Zresztą np. uwagi, że kobieta której zaginęło dziecko nie kontynuowałaby kariery politycznej nie ma sensu. Nawet jeśli to mało prawdopodobne to w świecie przedstawionym tak właśnie się zdarzyło. Historia którą poznajemy nie musi być najbardziej typowa czy prawdopodobna. Musi być intrygująca.
Historia może nie jest wybitnie oryginalna ale postacie są ciekawie poprowadzone
Zwierz przyzna szczerze że jest The Family zaintrygowany ale ma nadzieję, że skończy się na tych zapowiedzianych trzynastu odcinkach. Bo to właśnie na taką zamkniętą historię wygląda, a powolne odkrywanie prawdy o bohaterach zdecydowanie bardziej bawi jeśli nie jest za bardzo przeciągane. Zwłaszcza, że rzeczywiście jest w The Family coś z popularnych ostatnio zwłaszcza w Wielkiej Brytanii historii o niewielkich społecznościach i przestępstwach których ofiarami są dzieci. Jak może pamiętacie była próba przeniesienia brytyjskiego Broadchurch do Stanów – Gracepoint to była rzecz trudna do oglądania mimo obecności Davida Tennanta. Właśnie skoro przy The Family jesteśmy to jeszcze dwa słowa o obsadzie. Matkę rodziny gra Joan Allen i do trzeciego odcinka zwierz miał wrażenie że stanowi ona słaby punkt obsady po czym zdanie zupełnie zmienił. Rupert Graves – tu ojciec rodziny – gra z kolei postać którą ma właściwie opanowaną do perfekcji – mężczyzny nieco zagubionego, może nie do końca uczciwego, który wydaje się być najsłabszy ze wszystkich postaci. Zwierz lubi go w takich rolach bo jak kiedyś pisał – zawsze brakuje aktorów do grania tych bohaterów mniej pewnych siebie, miękkich i słabych. Jednak największe wrażenie robią na zwierzu aktorzy obsadzeni w rolach dzieci. Alison Pill jako córka Warrenów jest doskonała – cicha, porządna, bawiąca się swoim medalikiem ale coś jest z nią nie tak. Zwierz lubi aktorkę bo ilekroć ją widzi to jej postacie wydają się nieco inne niż na pierwszy rzut oka. Z kolei zaginionego Adama gra Liam James – zwierz pamięta go z przeuroczego filmu Najlepsze Najgorsze Wakacje i musi powiedzieć, że tu też jest znakomity – tam był uroczy w The Family jest tak creepy, że jak zwierz pisał – jego spojrzenie wystarczy za cały serial.
Zwierz jak rzadko jest naprawdę bardzo ciekawy co będzie dalej
Ogólnie dawno zwierz nie miał takiego uczucia, że koniecznie musi wiedzieć co będzie dalej. Tymczasem w przypadku The Family wypatruje kolejnych odcinków z olbrzymią niecierpliwością. I co ciekawe – zdaniem zwierza to wcale nie jest taki oryginalny pomysł ani oryginalny zbiór postaci, ale wszystko jest na tyle dobrze napisane, zagrane i zrealizowane że naprawdę wciąga. To zresztą zdaniem zwierza jest klucz do udanej telewizji – nie zawsze chodzi o to, żeby opowiedzieć najbardziej błyskotliwą rzecz ale o to by znaleźć odpowiedni język do opowiedzenia tej historii którą się ma. I tu zdaniem zwierza się zdecydowanie udało. Co ciekawe serial jakoś niedługo (chyba na początku kwietnia) będzie jako Rodzina Warrenów leciał na Canal Plus. Czyli naprawdę tuż po amerykańskiej emisji. Więc będziecie się mogli sami przekonać czy zwierz was nie zawodzi.
Ps: Wbrew pozorom to nie jest wpis będący wynikiem współpracy – zwierzowi po prostu informacja o emisji na Canal + wpadła w oko.
Ps2: Dziś dzień Irlandczyków! Będzie ich festiwal na Facebooku