Kiedy miałam osiem lat zobaczyłam Wiele Hałasu o Nic w reżyserii Kennetha Branagha moje życie się zmieniło. Od tamtego czasu minęły dwadzieścia dwa lata. Wiem bo właśnie dziś kończę lat trzydzieści. A wczoraj zobaczyłam Kennetha na żywo. I wszystko to ma sens. Nawet to, że czytacie o tym na moim popkulturalnym blogu.
Widzicie są takie momenty w życiu człowieka, że wie iż coś się zmieniło. U zwierza było tak właśnie wtedy kiedy będąc jeszcze bardzo młody zobaczył sam początek Wiele Hałasu o Nic. Może to była doskonała muzyka Patricka Doyle’a może to była czyta radość jaka bije z tych pierwszych scen, może chodziło o doskonały tekst Szekspira. Nie ważne co to było. Zwierz przepadł. Tak jak przepadł wtedy tak nigdy się z tego stanu do końca nie wydostał. Przez lata oglądanie sztuk Szekspira, interesowania się kulturą Wielkiej Brytanii i oglądania każdej produkcji w której się pojawił Sir Ken sprawiło, że zwierz stał się na naszym małym polskim blogowym poletku swoistym ekspertem. Nie planował tego, ale teraz kiedy patrzy na ostatnie dekady swojego życia, to wszystko bardzo logicznie składa się w całość. A wszystko zaczęło się wtedy kiedy zwierz przepadł, przepadł tak bardzo że może wam powiedzieć że kiedy tylko zamontowano mu w pokoju internet — gdy miał lat chyba niecałe osiemnaście to rzucił się nań przede wszystkim by ściągnąć nieznane sobie jeszcze filmy z Sir Kenem. Pierwszy z nich ściągał się tydzień. Zwierz czekał. Bo wiedział, że będzie warto. Od tamtego czasu niewiele się zwierzowi w głowie zmieniło. Zwierz zawsze cierpliwie czekał.
Zwierz siedział w ostatnim rzędzie i gdyby nie fakt że miejsce przed nim było — o dziwo!- zupełnie wolne, to pewnie by nic nie widział
Jeśli zwierz miałby wam dać jakąś radę na trzydzieste urodziny to powiedziałby, że nie ma lepszego przepisu na szczęście niż być cierpliwym. Rzeczy w naszym życiu się dzieją. Niektóre szybciej, niektóre wolniej. Nie wszystkie wtedy kiedy wydaje się nam, że powinny się zdarzyć. Cierpliwość sprawia, że możemy sobie żyć zupełnie spokojnie z przekonaniem że pewne rzeczy się zdarzą. Kiedy znajomi zwierza zaczęli jeździć za granicę by oglądać tam spektakle ze swoimi ulubionymi aktorami zwierz doszedł do wniosku, że pójdzie ich śladem. Pierwszym spektaklem który wpadł mu w oko to był właśnie Makbet z Branaghem kilka lat temu wystawiany na Festiwalu Teatralnym w Monachium. Zwierz czekał, oszczędzał i się czaił. Bilety rozeszły się w cztery minuty. Mógłby być zawiedziony ale czekał i cieszył się wszystkim — łącznie z tą trochę szaloną wyprawą na weekend do Pragi Czeskiej tylko po to by zobaczyć w kinie transmisję tego spektaklu. Kiedy w środku nocy ktoś przesłał mu świeżego newsa że Branagh zajmie Garrick Theatre na rok zwierz poczuł gulę w gardle. Że znów się nie uda. Ale był cierpliwy. Teraz kupił bilet rok wcześniej — chyba pierwszego dnia ogłoszenia programu na cały rok. Zwierz nie pozwolił sobie jednak na nadmierny entuzjazm. Rok to strasznie dużo czasu, do chwili kiedy usiadł w ostatnim rzędzie teatru cały czas traktował tą przyjemność jako rzecz w niedomówieniu. Wszystko mogło się jeszcze zdarzyć. Teatr stanąć w ogniu, aktor zachorować, zwierz dostać pilny telefon. Nic się jednak nie stało. Cierpliwość została wynagrodzona. Dwadzieścia dwa lata od chwili pierwszego zauroczenia zwierz znalazł się w tym samym pomieszczeniu co jego ulubiony aktor i mógł podziwiać jego talent na żywo.
Zwierz musi powiedzieć, że nie zaszedłby tak daleko w życiu gdyby nie kawa
Zakończenie tym akcentem lat dwudziestych swojego życia, było w istocie jedną wielką pochwałą nie tylko cierpliwości ale i spokoju. Zwierz nigdy nie przypuszczał że przed trzydziestym rokiem życia zostanie blogerem, wyda książkę, będzie chodził do radia i telewizji czy będzie planował ślub. Większość z tych rzeczy wydawała się zwierzowi mało prawdopodobna — dwa lata temu nie było ani książki, ani chłopaka a zaproszenia do mediów trafiały do innych blogerów. Ale jednocześnie — zwierz nigdy się za bardzo nie przejmował. Jeśli się uda to się uda, jeśli nie trzeba się dobrze bawić. Zwierz wciąż ma cały plan swojego życia ustalony zgodnie z zasadą — że wszystko co się udało może się nie udać. I wiecie co — to jest dużo lepsze podejście niż karmić się wielkimi marzeniami i wyznaczaniem sobie dat. Człowiek nie musi mieć chwil do których ma coś zrobić — rzeczy zdarzą się wtedy kiedy się zdarzą i choć możemy pomagać losowi to nie ma się co oszukiwać, czasem nam wyjdzie czasem nie. Jeśli będziemy przykładać do dat za dużo wagi więcej będzie z tego smutku niż satysfakcji. Nie ma się więc co za bardzo przejmować i tak mnóstwo rzeczy dzieje się trochę przypadkiem — gdyby zwierz nie skrytykował książki Katarzyny Michalak sam by nie wydał książki, gdyby nie pojechał na konferencję do Olsztyna nie byłby dziś zaręczony, gdyby nie został posadzony przed telewizorem mając osiem lat nie mógłby głęboko wzdychać w londyńskim teatrze patrząc na aktora którego widział w każdej nawet najmniejszej roli. W żadnym z tych momentów nie wiedział co się dzieje. Dlatego mógł się nimi spokojnie cieszyć.
Nie ma to jak zacząć dzień pysznym angielskim śniadaniem — zwierzowi wychodzą tu głównie zdjęcia jedzenia więc takie ilustrują ten wpis
Zwierz jest wielkim zwolennikiem przekonania, że nigdy nie wiemy co będzie w naszym życiu ważne i istotne. Z jednej strony to straszne z drugiej cudowne. Być może najważniejsze momenty waszego życia już się wydarzyły a wy o tym jeszcze nie wiecie. Może się wydarzą ale tego nie dostrzeżecie. Dopiero po czasie okazuje się co było dla nas ważne, co nas ukształtowało, co zmieniło tok naszego myślenia, działania, kariery i życia. Jak to cudownie zwalnia nas z łapczywego poszukiwania punktów zwrotnych i momentów ważnych. Można iść przez życie bez ciągłego poszukiwania najpiękniejszych i najważniejszych wspomnień, bo potem okaże się, że wspomnieniem istotnym jest fakt że się kupiło lody pietruszkowe, obejrzało film pocięty na kilkadziesiąt części na Youtube czy zdenerwowało się artykułem o Oscarach. Dzięki temu jest dużo łatwiej, bo zdejmuje to ciężar z przeróżnych potencjalnie ważnych chwil. Im mniej presji by konkretne chwile i dni — wyznaczone nam odgórnie były ważne tym bardziej możemy się nimi cieszyć. Zwierz nie wierzy by dzień trzydziestych urodzin był jakoś niesłychanie ważny tylko dlatego, że zaczyna kolejną dekadę życia. Nie musi się więc bać ani za bardzo planować co zrobi. Może bardzo poważnie myśleć o jedynej ważnej rzeczy. Prezentach. Taki zwierz jest dojrzały.
Zwierz na zdjęciu niby zaraz dobije lat trzydziestu ale nadal taki nieuczesany
Kiedy zwierz wyszedł z teatru, trochę ogłuszony, trochę zachwycony, trochę — chyba pierwszy raz w życiu — pozbawiony umiejętności precyzyjnego wyrażenia co dokładnie czuje, zdał sobie sprawę, że wszystko to co przeżywa nic ma nic wspólnego z wiekiem. Choć fajnie powiedzieć, że skończyło się dwadzieścia dziewięć lat siedząc w Londyńskim teatrze na spektaklu ulubionego aktora, to tak naprawdę ile ma się lat nic tu nie zmienia. Co najwyżej — jak zwierz pisał — pozwala uwierzyć, że wcześniej czy później wszystko się stanie, jeśli będzie się cierpliwie czekać. Zwierz chyba jest z natury cierpliwy (chyba że wychodzi z domu — wtedy uważa że należy biec jak najszybciej) i uważa, że i tak udało mu się dość szybko zajść dużo dalej niż się kiedykolwiek spodziewał, że zajdzie. Nie mniej naprawdę — dziś zwierz nie obudził się innym zwierzem niż położył się spać wczoraj. Co więcej — jakoś nie umie się za bardzo przejmować tym, że ma więcej lat. Kolejne lata życia są jak figurki Funko Pop które zwierz uwielbia sobie kupować. Te figurki nie mają żadnego zastosowania, są po prostu ładne i zbierają kurz. Ale zwierz lubi je zbierać i czasem na nie patrzeć. Z kolejnymi latami swojego życia zwierz ma bardzo podobnie. Ich zbieranie nie ma jakieś wyższego sensu, ale zwierz lubi patrzeć na swoje wspomnienia z zadowoleniem i nigdy nie jest mu mało. Tak więc nie ma co się przejmować, trzeba czekać na kolejną dostawę wspomnień. Trochę jak wtedy kiedy ma się kilka lat i chce się być coraz starszym bo wierzy się, że bycie starszym przyniesie mnóstwo wspaniałych chwil i możliwości. To nigdy nie powinno się zmienić.
Zwierz musi powiedzieć że przed trzydziestym rokiem życia empirycznie potwierdził, że na wielu rzeczach można oszczędzać ale gin naprawdę im droższy tym lepszy. Uczcie się od starszych
Jeśli więc szukacie jakiejś wielkiej mądrości od zwierza na trzydzieste urodziny to zwierz ma dla was takie właśnie proste rady. Bądźcie cierpliwi, nie wymagajcie od życia zbyt wielu ważnych i pięknych momentów (zwłaszcza tych zaplanowanych) i nigdy nie porzucajcie uczuć do aktorów w których zakochaliście się mając osiem lat. Czekajcie na to co was czeka i żyjcie w przekonaniu, że na niektóre rzeczy naprawdę nie macie wpływu.Wszystko inne powinno się mniej lub bardziej, wcześniej czy później ułożyć. A jeśli nie ułoży się przed trzydziestką to znaczy ni mniej ni więcej tyle, że najlepsze rzeczy jeszcze na was czekają. Jak np. kto wie może zwierz jeszcze zwieje z Sir Kenem w siną dal. Ma na to całą następną dekadę.
Ps: Zwierz na pewno napisze porządną recenzje The Enterteiner ale dopiero jak wróci z UK.