Hej
Zwierz słyszał kiedyś anegdotkę o tym jak dziewczę powołane do komisji wojskowej zjawiło się na niej w ciąży. Osoba siedząca w komisji podała jej kwestionariusz na którym były tylko dwie odpowiedzi — ma dziecko, nie ma dziecka. Dziewczę spojrzało na sój brzuch i zapytało co ma wpisać. Przewodniczący komisji stwierdził że prawo nie przewiduje dziecka inside w związku z tym dzieci nie ma. Anegdotka ta zawsze przychodzi zwierzowi do głowy kiedy ogląda film o dzielnej amerykańskiej żołnierce ( chyba jest takie słowo). Otóż sami amerykanie którzy dopuścili do swojej armii kobiety już dość dawno nie wiedzą do końca co o tym myśleć. Z jednej strony są z siebie niesłychanie dumni — cóż tam inne armie świata skoro w ich piechocie, marynarce i lotnictwie są dzielne i do tego zawsze piękne kobiety. Zasadniczo rzecz biorąc filmy o kobietach w wojsku dzielą się na dwie kategorie. Pierwsza to — dowcipny film o kobiecie która do wojska się nie nadaje. Tu zupełnie jak w komediach z poprzedniego ustroju delikatne i słabowite dziewczę trafia w szeregi żołnierzy gdzie najpierw musi się przystosować do ciężkiego życia w koszarach, potem zdobyć zaufanie kolegów w końcu zaś przekonać wszystkich łącznie z przełożonym sceptykiem że nadaje się do zabijania równie dobrze co mężczyźni. Pod koniec zupełnie odmieniona dostaje wyróżnienie albo decyduje się na dalszą karierę w wojsku. Film ma nas przekonać że w sumie w każdej kobiecie czai się żołnierz trzeba tylko go odpowiednio ukształtować. Drugi rodzaj filmów to taki który pragnie bardzo poważnie i kompleksowo podejść do problemu kobiet w armii — pojawiają się więc tematy poniżania i dyskryminacji, przemocy fizycznej i psychicznej wobec kobiety, gwałty znęcanie się brak zaufania ze strony przełożonych. Niekiedy kobieta okazuje się lepsza — udowadnia sadystom na co ją stać, donosi przełożonym, ujawnia aferę, czy jako jedyna wykazuje się prawdziwą odwagą. W innych filmach kobieta jest z kolei ofiarą której cierpienie skrywają wojskowe władze w obawie że wyda się jak żołnierze traktują kobiety. Oba rodzaje filmów nie za bardzo zachęcają do koedukacji w wojsku ale z drugiej strony człowiek ma wrażenie że są do pewnego stopnia rozgrzeszeniem — skoro już zrobiliśmy o tym film i nie udajemy że takich zachowań nie ma to chyba wszystko jest w porządku. Jest jeszcze taki rodzaj filmów w których w ekipie samych żołnierzy znajduje się też kobieta — zazwyczaj przedstawiona jest ona jako zupełny babo-chłop — właściwie facet — choć trzeba tu zaznaczyć że bardzo często lepiej strzela od swoich przyjaciół i potrafi być tak mordercza i nieustraszona że człowiek zaczyna się zastanawiać kto takiej wariatce dał broń. Oczywiście są w filmach żołnierki piękne — pojawiają się w tych swoich spódnicach , wysokich obcasach i perfekcyjnym makijażu a gdy nasz bohater rzuci już jakąś seksistowską uwagę okazują się być jego przełożonymi lub też mają wyższe od niego stanowisko w armii i zamiast seksistowskich uwag należy im się pokorny salut.
Zwierz przyglądając się wizji kobiety w armii jaką dość radośnie kształtuje popkultura musi stwierdzić że sam do armii by nie wstąpił. Bo niezależnie od tego jak kończy się film we wszystkich historiach widać że to zabawa dla chłopców w których dziewczynka może co najwyżej starać się im dorównać ale w sumie nigdy nie uczyni jej swoją. Zwierz odnosi też wrażenie że choć armie co raz bardziej stawiają na równouprawnienie to ilość wątpliwości wobec nawet ochotniczej służby wojskowej obu płci razem wciąż jest olbrzymia. Ulotki propagandowe mogą kłamać ale popkultura prawdę ci powie — zwierz nie widział jeszcze filmu o kobiecie żołnierzu w którym bohaterka albo: a.) nie musiała się mierzyć z mężczyznami b.) nie podważano jej kompetencji c.)nie zachowywała się jak seryjny morderca z licencją. Pierwszy film w którym fakt że bohater żołnierz jest kobietą nie będzie centrum scenariusza uznam za widomy symbol faktu ze oto dokonało się równouprawnienie.