Zakłócenia w polu widzenia czyli o dwóch nie tak różnych aktorkach

Hej

Ostat­nio męs­cy czytel­ni­cy zwierza pod­nieśli larum. Zwierz bowiem nie tylko okazał się kobi­etą ale na dodatek kobi­etą paskud­nie het­ero­nor­maty­wną to znaczy taką co to gotowa jest wzdy­chać godz­i­na­mi nad urodą męską (tal­en­tem też) do kobi­et zaś odnoszącą się z lekkim dys­tansem. Choć zwierz przyz­na­je się do olbrzymiej sym­pa­tii jaką darzy  Rebec­cę Hall, Kat Den­nings czy przews­pani­ałą Ruth Wil­son ale gdzie zwier­zowym zach­wytom do wpisów które poświę­ca zazwyczaj aktorom męskim. Dziś jed­nak  zwierz zwró­ci się ku swo­je­mu czytel­nikowi spragnione­mu rozważań o aktorkach. Bo zwierz nie napisze o jed­nej ale o dwóch kari­er­ach i ich zaskaku­ją­co różnej recepcji. Oto będzie o dwóch aktorkach żydowskiego pochodzenia, które grać zaczęły jako dzieci, mają na swoim kącie udzi­ały w fil­mach Wood­ego Allena, pro­dukc­jach niskobudże­towych, wiel­kich komer­cyjnych hitach z efek­ta­mi spec­jal­ny­mi, kil­ka kam­panii reklam­owych na końcu i bard­zo wyraźnie angażu­ją­cych sie w kwest­ie poli­ty­czne. Obie zagrały w ekraniza­c­jach komik­sów Mar­vela. A przy tym sa postrze­gane zupełnie inaczej. Tak zwierz ma wam zami­ar udowod­nić że zestaw­ian­ie kari­ery Natal­ie Port­man i Scar­lett Johans­son wcale nie jest takie sza­lone i kto wie może przy­pom­i­nać zestaw­ian­ie kari­er Audrey Hep­burn i Marylin Mon­roe (zan­im zaczniecie przewracać oczy­ma zwierz uprzedza, że to dalekie porów­nanie zwłaszcza że porównu­je­my kari­ery jeszcze nie zakończone).

Zaczni­jmy od tego, że kari­era obu aktorek zaczy­na się wcześnie — Natal­ie Port­man pod­biła wid­own­ię swo­ją rolą w Leonie Zawodow­cu. Powiedzmy sobie szcz­erze, nieza­leżnie od genial­nych ról Jeana Reno i Garego Old­mana ten film nie udał­by się gdy­by nie wspani­ała rola Port­man jako Matyldy. I to nie dlat­ego, że dziew­czy­na okaza­ła się po pros­tu bard­zo dobrą aktorką, w tym bal­an­su­ją­cym jed­nak na grani­cy tego co dopuszczalne (uczu­cia ojcowskie) i tego co prowoku­jące (uczu­cia roman­ty­czne) potrzeb­na była aktor­ka, której niewin­ność nie będzie budz­iła naszych zas­trzeżeń i która nawet gra­jąc lolitkę nigdy nią na ekranie nie będzie. I to się sprawdz­iło, film stał się dziełem abso­lut­nie kul­towym (na którym opiera się właś­ci­wie całe współczesne zau­fanie do Luca Bessona) zaś Natal­ie Port­man stała się młodą aktorką która wzbudz­iła wielkie nadzieje. Mało kto pamię­ta że podob­nie wielkie nadzieje wzbudz­iła na samym początku swo­jej kari­ery kiedy zagrała dziew­czynkę, która w wypad­ku straciła nogę i musi się na nowo nauczyć nie tylko chodz­ić ale także pogodz­ić się z nową sytu­acją. Choć Zak­li­nac­zowi Koni było bard­zo daleko do wspani­ałej cud­ownoś­ci Leona ale mło­da Scar­lett Johans­son trafiła na listę dziecię­cych gwiazd do obserwowania.

 I tu pojaw­ia się pier­wsza zbieżność. Obie aktor­ki właś­ci­wie ominęły klasy­czny rozwój kari­ery aktorskiej która zaczy­na się w dziecińst­wie. Obie właś­ci­wie od razu przeskoczyły etap kina typowo dziecięcego i wskoczyły w granie młodych czy młodocianych bohaterek w fil­mach dorosłych (znakomi­ta rola Scar­lett Johans­son w Gosth Word i w Człowieku którego nie było,  oraz dwie sym­pa­ty­czne role Port­man w Wszyscy Mówią Kocham cię i w Pięknych dziew­czy­nach). Tym samym ominęło je to co sta­je się udzi­ałem wielu zaczy­na­ją­cych mło­do aktorek w Hol­ly­wood czyli niekończą­ca się para­da ról w famil­i­jnych pro­dukc­jach, które nie zapada­ją w pamięć, są pog­a­rdzane przez kry­tyków. Ten przeskok spraw­ił, że obie aktor­ki choć relaty­wnie młode (Port­man ma 31 zaś Scar­lett Johans­son 27 lat) wyda­ją się być obec­ne na naszych ekranach w dorosłych rolach od bard­zo dawna.

W przy­pad­ku Natal­ie Port­man prze­jś­cie od roli młodzieżowych w dorosłych fil­mach do ról dorosłych właś­ci­wie rozpoczęło się od Gwiezd­nych Wojen — trze­ba powiedzieć że to ciekawe jak dobrze rozpoz­nawal­ną (przy­na­jm­niej dla zwierza) aktorką była Port­man w chwili, w której Lucas wybrał ją na Ami­dalę. Teo­re­ty­cznie aktor­ka sporo ryzykowała — wiado­mo prze­cież że nad pro­dukc­ja­mi Lucasa wisi swego rodza­ju kląt­wa mówią­ca, że częs­to sta­ją się one końcem a nie początkiem kari­ery aktorów (na całych Gwiezd­nych Woj­nach dobrze wyszedł tak naprawdę tylko Har­ri­son Ford). Choć wid­ow­n­ia nowych gwiezd­nych wojen nie pokochała to Natal­ie Port­man ów brak miłoś­ci do nowej sagi nie zaszkodz­ił. Z resztą zaszkodz­ić za bard­zo nie mógł bo i tak aktor­ka wyco­fała się nieco z gry (przez kil­ka lat grała tylko mniejsze role) bo zajęła się stu­diowaniem na Har­vardzie. Wyda­je się z resztą że to właśnie to stu­diowanie na Har­vardzie uczyniło z niej dla wielu widzów aktorką z założe­nia intelek­tu­al­ną nawet jeśli nie koniecznie prze­maw­iały za tym pro­dukc­je w których wys­tępowała — nie mniej studi­u­ją­cy aktorzy o rozpoz­nawal­nych twarzach zawsze budzą podziw.

Scar­lett na stu­dia nie poszła ale za to zagrała w dwóch znakomi­tych fil­mach — po pier­wsze w Dziew­czynie z Perłą gdzie wbrew temu co mówi wielu kry­tyków (o których zaraz) ide­al­nie odd­ała postać skrom­nej dziew­czyny, którą do wielkiego Ver­meera zbliża podob­na wrażli­wość w postrze­ga­niu otacza­jącego ją świa­ta. Co więcej w tym filmie jeszcze nie zde­cy­dowano się grać jej sek­su­al­noś­cią (bardziej podobieńst­wem do sportre­towanej na obra­zie dziew­czyny) więc nie mamy jeszcze do czynienia z tym aktorskim emploi w której wpy­chać ją będą potem reży­serzy. Dru­ga rola to kochane przez zwierza Lost in trans­la­tion, film który jest zdaniem zwierza jed­nym z najwybit­niejszych przykładów kine­matografii amerykańskiej pier­wszej dekady XX wieku. Scar­lett jest tam po pros­tu młodą dwudziestoparo­let­nią dziew­czyną w obcym mieś­cie, która nie ma roman­su z Bille Mur­raye’m. Zdaniem zwierza jest w tym filmie tyle pięknych scen że moż­na było by nimi obsy­pać kil­ka filmów. I choć pier­wsze uję­cie fil­mu ukazu­je bohaterkę w samej prześwitu­jącej bieliźnie to w tym filmie aktor­ka zde­cy­dowanie nie epatu­je sek­su­al­noś­cią co pokazu­je, że nie jest to jak­iś ele­ment jej ekra­nowego zachowa­nia, bez którego nie jest w stanie grać.

Zwierz opisu­je ten moment w kari­erze obu aktorek bo właś­ci­wie to dość ciekawy paradoks — mieliśmy wys­tępu­jącą w filmie sf aktorkę uważaną za intelek­tu­al­istkę i dziew­czynę wys­tępu­jącą w bard­zo inteligent­nych fil­mach, którą co raz częś­ciej postrzegano głown­ie jako kole­jną ład­ną twarz (i fig­urę) w fab­ryce snów. Co ciekawe w prze­ciągu kilku lat role się nieco odwró­ciły, by potem spotkać się  w tym samym miejs­cu dosłown­ie i metaforycznie.

Po pier­wsze Kiedy Natal­ie Port­man skończyła stu­dia stało się jasne, ze jej powrót do aktorstwa nie ograniczy się do zakończenia sagi Gwiezd­nych Wojen (która aktorsko nie miała jej nic do zaofer­owa­nia) — choć w Cold Moun­tain pojaw­iła się na sekund­kę, zaś w Gar­den State grała Man­ic pix­ie Dream Girl to już w Clos­er jej rola była na tyle dobra i wyraź­na by zapewnić jej nom­i­nację do Oscara ( z resztą zasłużoną), zaś nakrę­cone dwa lata później V jak Vendet­ta do którego zgoliła włosy (co udowod­niło, że ład­ne­mu we wszys­tkim ład­nie bo Natal­ie z ogoloną głową wyglą­dała prześlicznie) co dla wielu jest oznaką że ma się do czynienia z prawdzi­wą aktorką bo prze­cież gwiazd­ka do roli się nie oszpeci. I choć kole­jne role Port­man nie do koń­ca były udane (Duchy Goi to jeden wiel­ki zawód, My Blue­ber­ry Nights to film, który zde­cy­dowanie nie wyszedł a Pana Mago­ri­um Cud­owne Empo­ri­um to jed­na z tych pro­dukcji o których chce się zapom­nieć) to jed­nak pozy­c­ja Port­man jako aktor­ki kina inteligent­nego się umac­ni­ała. Zwierz musi powiedzieć, że z tego okre­su lubi tylko jed­ną jej rolę a mianowicie w  krótkome­trażowym Hotelu Cheva­lier Wesa Ander­sona, gdzie jest kosz­marną kobi­etą, która łamie serce a na dodatek roz­biera się do naga co z per­spek­ty­wy pury­tańskiego kina amerykańskiego zawsze stanowi niesamow­ity przełom w kari­erze aktor­ki, bo właś­ci­wie wpisu­je ją na tą samą listę na którą wpisu­je się aktor­ki europe­jskie. Przy czym zwierz pod­kreśla, że nie jest to osąd zwierza jeno sposób funkcjonowa­nia  nagoś­ci w Hollywood.

W tym samym okre­sie Scar­lett weszła w najlep­szy i jed­nocześnie naj­gorszy okres swo­jej kari­ery. Z jed­nej strony zagrała w kilku pro­dukc­jach o których zde­cy­dowanie należało­by zapom­nieć (bard­zo nieu­dane w Doborowym Towarzys­t­wie, kre­tyńs­ka Wys­pa czy Dzi­en­nik Niani, który jest filmem zaskaku­ją­co o niczym). Z drugiej strony w jej życiu pojaw­ił się Woody Allen. Ten sam Allen który kil­ka lat wcześniej zatrud­nił Natal­ie Port­man do gra­nia rezo­lut­nej nas­to­lat­ki w Scar­lett dostrzegł ikonę sek­su. I tak ją przed­staw­ił na ekranie. Mówią­ca chrapli­wym głosem, promie­ni­u­ją­ca sek­su­al­ną energią bohater­ka Scar­lett we Wszys­tko Gra okaza­ła się być rolą która z jed­nej strony spraw­iła, ze jej nazwisko stało się jed­nym z najczęś­ciej odmieni­anych w Hol­ly­wood z drugiej raz na zawsze utr­wal­iły w głowach widzów jej wiz­erunek jako isto­ty kruchej słabej a jed­nocześnie wręcz niesamowicie pocią­ga­jącej. Z typu że mężczyźni chcieli­by się z nią zaopiekować i z nią przes­pać tylko nie mogą zde­cy­dować w jakiej kole­jnoś­ci. I choć w następ­nym filmie Allen próbował przed­staw­ić ją jako chłopczy­cę (Scoop) to raz stwor­zony wiz­erunek przyległ do niej na stałe, a pogłębiły go jeszcze role w Czarnej Dalii czy w Prestiżu gdzie ponown­ie spoglą­dała jedynie na bohaterów głown­ie zaj­mu­jąc się ład­nym wyglą­daniem na drugim planie.

To w sum­ie ciekawe że tak różnie rozwi­ja­jące się kari­ery mają punkt sty­czny. The Oth­er Bolyen Girl to jed­no z najwięk­szych rozczarowań fil­mowych zwierza w his­torii. Po pier­wsze  sce­narzyś­ci uznali, że nie dostrzeże­my iż dwie fil­mowe siostry które gra­ją Scar­lett i Natal­ie są do siebie zupełnie nie podob­ne. Do tego z niez­nanych zwier­zowi przy­czyn ktoś uznał, że Eric Bana będzie dobrym Hen­rykiem VIII . No więc nie jest, zwierz próbował się do fil­mu przekon­ać wiele razy (zwłaszcza, że rolę męża Scar­lett gra tam a jakże Bene­dict Cum­ber­batch i grał ją tam jeszcze zan­im zwierz to dostrze­gał) ale nic nie pomoże. Jest to po pros­tu film zły, źle zagrany i pokazu­ją­cy zdaniem zwierza, że obie aktor­ki wcale nie różnią się bard­zo skalą tal­en­tu — obie jeśli nie są dobrze prowad­zone gubią się w swoich rolach i kończą robiąc dość głupie miny.

Po tym zde­cy­dowanie nieu­dany pro­jek­cie obie wró­ciły do tego co znały najlepiej — Natal­ie Port­man wys­tąpiła w kilku nis­zowych fil­mach (reży­seru­jąc dodatkowo sek­wencję fil­mu New York I Love You) i w końcu swoim wys­tępem w Black Swan zapewniła sobie w 2011 roku Oscara za najlep­szą rolę żeńską — zdaniem wielu kry­tyków abso­lut­nie bezdyskusyjnego i nieco dla tej aktor­ki wyczeki­wanego choć tak właś­ci­wie w jej fil­mo­grafii nie ma wielu wiel­kich ról. Co ciekawe zaraz po otrzy­ma­niu nagrody, aktor­ka zagrała w dwóch kosz­marnych fil­mach (przygłupie Your  Hig­ness i zupełnie nie zabawne No strings Attached oba spraw­ia­jące wraże­nie jak­by aktor­ka chci­ała jak najwięcej pob­ie­gać po ekranie zan­im urodzi dziecko i pójdzie na urlop macierzyńs­ki) by w końcu przed ode­jś­ciem na urlop macierzyńs­ki pojaw­ić się w Thorze, które to pojaw­ie­nie się jest uspraw­iedli­wione między inny­mi tym, że Tho­ra jak wiado­mo reży­serował Ken­neth Branagh co pozwala każde­mu aktorowi tłu­maczyć że wcale nie grał w ekraniza­cji komik­su tylko w filmie Branagha.

Z kolei Scar­lett zagrała jeszcze jed­ną role u Allena ( zwierz lubi Vicky Christi­na Barcelona ale ponown­ie jako dziew­czę niepewne tego co chce w życiu była nieco za bard­zo skłon­na rzu­cać się w męskie ramiona — czemu się zwierz nie dzi­wi bo to były ramiona Javiera Barde­ma — by zer­wać z wiz­erunk­iem słod­kiej napędzanej pożą­daniem istot­ki). Spirt w którym zagrała (mając zapewne nadzieje że będzie to coś na ksz­tałt Sin City) nieste­ty nie został zrozu­mi­any przez wid­own­ię (która najwyraźniej nie wiedzi­ała że to nie mogło być podob­ne do Sin City sko­ro komiks na pod­staw­ie którego pow­stało był niepoważny) a potem znów zagrała uwodzi­cielkę w He’s Just Not That Into You. Ale w końcu podob­nie jak Natal­ie Port­man bez­piecznie wylą­dowała w świecie Mar­vela gra­jąc Czarną Wdowę w Iron Manie 2 i Avenger­sach. Po drodze nie zdobyła Oscara ale za to dostała Tony za swój powszech­nie chwalony wys­tęp na Broad­wayu. Niczego też nie wyreży­serowała ale nagrała płytę z piosenka­mi Toma Wait­sa. Niezbyt dobrą ale zwierz szanu­je wybór utworów.

 I tak dochodz­imy do dnia dzisiejszego, który zas­ta­je Natal­ie i Scar­lett w zaskaku­ją­co podob­nym momen­cie kari­ery. Obie aktor­ki mają ambitne plany na przyszłość — Port­man właśnie krę­ci nowy film Ter­ren­ca Mali­ka, który może będzie okrop­ny ale nikt go nie prze­gapi. Scar­lett pojawi się jako Janet Leight w filmie o Hitchocku który niedłu­go pojawi się na ekranach. Obie też co warto zauważyć  nie spowodowały w swo­jej kari­erze żad­nego wielkiego skan­dalu towarzyskiego — Port­man grzecznie wzięła ślub z fran­cuskim balet­mistrzem, a Scar­lett co praw­da rozwiodła się z Ryanem Raynold­sem ale trze­ba przyz­nać, że było to wyjątkowo nie dostar­cza­jące plotek małżeńst­wo od swo­jego początku do koń­ca. Co praw­da pojaw­iła się afera z pry­wat­ny­mi zdję­ci­a­mi aktor­ki które wyciekły do sieci ale ponieważ stało się to na skutek ataku hack­er­skiego nie za bard­zo zmieniło wiz­erunek gwiazdy (nie wrzu­cała ich do sieci sama co się jed­nak aktorom i aktorkom zdarza)

Przyglą­da­jąc się tym dwóm aktorskim biografiom nie sposób dojść do wniosku, że postrze­ganie obu aktorek uksz­tał­towało coś innego niż jakość filmów w których wys­tępowały, a nawet nie koniecznie role w jakich były obsadzane. Tak właś­ci­wie zwierz ma prz­er­aża­jące wraże­nie że o tym  jak się je postrze­ga zade­cy­dował ich wygląd. Hol­ly­wood zde­cy­dowało  że Scar­lett Johans­son będzie reinkar­nacją Marylin Mon­roe i tak ją też postrze­ga. Kole­jne styl­i­zowane nieco na tą gwiazdę ses­je zdję­ciowe tylko zda­ją się to potwierdzać (choć warto zaz­naczyć, że głównie na taki jej wiz­erunek decy­du­ją się firmy z który­mi współpracu­je takie jak Dolce &Gabbana). I to nie jest tak, że aktor­ka bard­zo ten wiz­erunek napędza — tak praw­da jest że u Allena zagrała postać wybit­nie sek­su­al­ną ale właś­ci­wie w pozostałych swoich rolach już tak świadomie sek­su­al­noś­cią nie epatu­je — no chy­ba że nieświadomie bo prze­cież nie jest jej wina że ma zde­cy­dowanie bujniejszą niż więk­szość współczes­nych aktorek fig­urę, wydatne usta i ten nis­ki chrapli­wy głos. Tak wyglą­da i nic z tym nie zro­bi. Oczy­wiś­cie mogła­by nie bie­gać w super obcisłym kostiu­mie po planie Avenger­sów ale wtedy przyszło­by jej pewnie zrezyg­nować z całej, bard­zo fajniej roli bo wiado­mo, ze w fil­mach tego typu wszys­tkie kobi­ety bie­ga­ją w bard­zo obcisłych strojach.

Z kolei Natal­ie Port­man jest tą aktorką, którą zawsze chwali się za piękne klasy­czne ubra­nia, która rekla­mu­je co praw­da per­fumy Dio­ra nago ale raczej urok­iem a nie sek­sem i która zawsze ma coś ciekawego do powiedzenia i to w kilku językach który­mi wła­da, która zasi­a­da w Jury fes­ti­walu w Cannes i wybiera ciekawe nis­zowe pro­jek­ty (nawet jeśli kil­ka jej ostat­nich filmów nie miało z nis­zowoś­cią nic wspól­nego). Wszys­tko zaś dopraw­ione raczej przeko­naniem, że mamy do czynienia z aktorką bard­zo piękną która przy­wodzi na myśl wielkie gwiazdy Hol­ly­wood. Nie budzi wiel­kich emocji przez co budzi sporą sym­pa­tię. Staw­ia się ją częs­to jako prze­ci­wwagę do pustych gwiazdek, które niczym sobą nie reprezen­tu­ją pod­czas gdy ona oprócz dyplo­mu z Har­var­du i pub­likowanych artykułów naukowych, wspiera liczne orga­ni­za­c­je między­nar­o­dowe, par­tie demokraty­czną (choć nie tak wytr­wale jak Scar­lett) i dodatkowo jeszcze jest weganką.

Nie trud­no dostrzec, że te dwa odmi­enne wiz­erun­ki właś­ci­wie zasadza­ją się na czymś dalekim od fil­mowej kari­ery. Zwierz wbrew temu co twierdzi wiele osób, nie uważa by Scar­lett Johans­son była złą aktorką. Wręcz prze­ci­wnie zdaniem zwierza ma naprawdę spory potenc­jał ale jest to jed­na z tych aktorek, które potrze­bu­ją dobrego reży­sera. Zresztą to samo tyczy się Natal­ie Port­man, która mimo Oscara w kieszeni potrafi grać bard­zo marnie jeśli film jest marny (serio No Strings Attached nie jest popisem jej zdol­noś­ci aktors­kich). Ale obie aktor­ki dzieli morze jeśli chodzi o opinie widzów. Zdaniem zwierza wpły­wa na to jeszcze jeden czyn­nik. Czyn­nik o którym zwierz musi napisać nawet jeśli zostanie posąd­zony o prze­sadę czy seksizm.

Kobi­ety nien­aw­idzą Scar­lett Johans­son. Zwierz wie, że to brz­mi idio­ty­cznie. Ale zwierz dostrzegł, że ilość kobi­et które nie mogą znieść aktor­ki na ekranie jest olbrzymia. Zwierz słyszał pod jej adresem naj­gorsze wyzwiska które zawsze padały z ust kobi­et niezwyk­le rzad­ko zaś z ust mężczyzn. Zwierz nie wie dlaczego tak jest. Może Scar­lett należy do tego typu aktorek które po pros­tu podoba­ją się mężczyznom a nie podoba­ją się kobi­etom. Podob­nie jak wiele kobi­et bard­zo lubi Natal­ie Port­man (choć tu raczej ogól­nie wszyscy lubią Natal­ie Port­man). Nie mniej zwierz ma wraże­nie, że niechęć jaką kobi­ety czu­ją do Scar­lett jest jed­nym z najbardziej szkodzą­cych jej kari­erze czyn­ników na który aktor­ka nie ma wpły­wu. Bo ona nie gra dużo gorzej od wielu innych młodych aktorek, wybiera ciekawe role, ba nawet role w fil­mach które kobi­ety kocha­ją ale wciąż nie może pod­bić serc kobiecej wid­owni.  I tu właśnie wracamy do wspom­ni­anej wcześniej Marylin i Hep­burn. nie chodzi bowiem jedynie o pewne fizy­czne podobieńst­wo Scar­lett do ikony kina. Chodzi też o myśl, która pod­sunęła zwier­zowi Ninedin — niewielu mężczyzn stwierdzi, że ich ukochaną gwiazdą kina jest Audrey Hep­burn ale za to plakaty z nią zna­jdziemy w wielu kobiecych poko­jach (w tym zwier­zowym). Troszkę podob­nie jest z Natal­ie Port­man za którą wiele kobi­et przepa­da właśnie nie ze wzglę­du na jej rolę, ale na jak­iś taki unoszące się nad nią wraże­nie postaci inteligent­nej. Z takim emploi Scar­lett nie ma żad­nych szans.

Może­cie dość słusznie spy­tać dlaczego zwierz w ogóle snu­je te rozważa­nia (poza wypełnie­niem woli męskiej wid­owni i pokazaniem że zwierz pisze także o aktorkach). Otóż zwierz ma wraże­nie, że w przy­pad­ku aktorek — zwłaszcza takich jak Scar­lett zde­cy­dowanie za dużą rolę gra to jak wyglą­da­ją. A może jeszcze bardziej — to jak każe się nam ich wygląd inter­pre­tować. choć zach­wycamy się urodą męską rzad­ko zdarza się by aktor który jest (uwa­ga poję­cie którego zwierz nien­aw­idzi !) ‘ciachem” nie mógł się zupełnie z tego emploi wyr­wać — spójrz­cie na Zaca Efrona bożyszcze nas­to­latek którego chwali się za wys­tępy w Paper­boy, na bied­nego Pat­tin­sona którego do dość w sum­ie nieatrak­cyjnej roli zatrud­nia Cro­nen­berg. Zwierz każe wam w ser­ca spo­jrzeć i zapy­tać — dokąd ma uciec Scar­lett — do kuszą­cych nią widzów reży­serów takich jak Woody Allen czy w przyle­ga­ją­cy kostium Czarnej Wdowy. Bo nie może jak Natal­ie Port­man zagrać naukow­ca. Nie wygląda.

Ps: Zwierz prosił­by by w komen­tarzach nawet jeśli nie lubi­cie Scar­lett czy Natal­ie Port­man to jed­nak pow­strzy­mać się od komen­tarzy jakoś szczegól­nie nie miłych. Zwierz ma wraże­nie że niechęć do aktorek częs­to prz­er­adza się w jakąś for­mę agresji której zwierz nigdy nie umi­ał zrozumieć.??