?
Hej
Zwierz obiecywał na dziś wpis nieco inny niż zwykle. Dlaczego? Nie dlatego, że zwierz nie ma pomysłów, ale dlatego, że pewna obserwacja ciągle za zwierzem chodzi i zwierz nie ma się gdzie nią podzielić (ludzie już prawie nie chcą słuchać zwierza) więc zdecydował się porozmawiać z wami. Skoro bowiem wykształcił w was już odruch zaglądania na bloga, może tu od czasu do czasu coś przemycać w nadziei że przeczytacie to odruchowo (tu proszę wstawić demoniczny śmiech zwierza). Ale tak na serio zwierz po prostu musi coś z siebie wyrzucić i spokojnie nie będzie zupełnie nie popkulturalnie. Zaczęło się z resztą od pewnych narzekań zwierza, że nie może wzorem wielu innych blogów wrzucić zamiast postu wielu ładnych zdjęć i po prostu podpisać inspiracje. I tu właśnie ruszył cały myślowy proces zwierza.
Zwierz już kilka razy pisał o platformach mikroblogowych takich jak tumblr czy soup ale też nasz swojski kwejk, 9gag, czy jakikolwiek inna popularna właśnie strona z obrazkami. Zdaniem zwierza to właśnie te strony bardziej niż portale społecznościowe nadają ton współczesnemu internetowi – nawet facebook powoli zaczyna się stawać platformą do wymiany obrazków które znaleźliśmy na innych stronach. Każdy kto posiada fb ma choć jednego takiego znajomego, który zarzuca go od rana do nocy obrazkami, zdjęciami i wspaniałymi wynalazkami, które są piękne i których nigdzie nie można kupić. Do tego są specjalne strony na fb jak np. I like desing które nie robią nic innego tylko wrzucają ładne obrazki. Podobnie jak niektóre fanpage – niezależnie czy lubisz telefonię komórkową czy producenta opon ktoś wcześniej czy później podrzuci ci na facebookową tablicę jakiś ładny obrazek. Przy czym im dłużej zwierz siedzi w Internecie tym bardziej dostrzega, że ilość ładnych obrazków a na pewno ich kategorii to właściwie zbiór skończony. A jednak wciąż chcemy się nimi wymieniać. Czy naprawdę tak bardzo lubimy kulturę obrazkową a może to jednak jest kwestia czego innego.
To ten moment wpisu w którym pojawia się przykład z życia blogera. Otóż w domu rodzinnym zwierza nie było nigdy zbyt wielu pięknych rzeczy (dom rodzinny zwierza stanowi typowy przykład tego co dzieje się z mieszkaniem kiedy ma się za dużo książek i rodzinę, która uważa że każda czynność jest lepsza od sprzątania) ale cukier zawsze był w srebrnej cukiernicy. Zwierz nie wie ile lat ma cukiernica, i co prawda pokryła się ona już patyną, zaś część cukru przywarła do niej na dobre, ale nie zmienia to faktu, że cukiernica jest piękna. Takich już się nie robi, a większość ludzi posiadających srebrne cukiernice traktuje je z nieco większym szacunkiem niż rodzina zwierza, która przestawia ją z kąta w kąt wciąż ją gubiąc w porze herbaty. Zwierz nigdy nie zwracał szczególnej uwagi na srebrną cukiernicę do czasu kiedy się nie wyprowadził i nie postanowił, że kupi sobie coś do przetrzymywania cukru. Okazało się nagle, że coś takiego jak naprawdę ładna cukiernica nie istnieje. A właściwie istnieje ale w cenie, której zwierz nigdy nie zapłaciłby za pojemnik do przetrzymywania cukru. Ostatecznie zwierz kupił coś co nie jest ani ładne ani wygodne i od dwóch lat posłodził sobie tylko dwa kubki herbaty cukrem z tej cukiernicy. Na co dzień sięga po prostu do torebki z cukrem przyniesionej ze sklepu.
Po co ta tragiczna dygresja cukiernicza (a właściwie cukrownicza)? Otóż zdaniem zwierza nasza miłość do pięknych obrazków wynika po części z faktu, że przedmiot codziennego użytku zupełnie zatraciły swoją urodę. Wszystko stało się jakieś takie mniej ładne – nic dziwnego, w końcu data przydatności do spożycia przedmiotów zdecydowanie się skróciła. Stuletnia solniczka brzmi w kontekście tego w czym przetrzymujemy sól raczej śmiesznie, podobnie jak sztućce, lusterka, szczotki do włosów, kubki, pojemniki na biżuterię i wszystkie te drobne rzeczy, którymi się otaczamy. To czym zapełniano domy w poprzednich stuleciach zapełnia muzea, po nas jak pisał nie tak dawno zwierz niewiele materialnie zostanie – przetrwamy głównie w filmach i zdjęciach. Wiąże się to oczywiście pozytywnie ze zmianą ceny (wszystko jest tańsze) i nie do końca pozytywnie ze zmianą materiałów (no raczej głupio byłoby używać najdroższych i najtrwalszych materiałów skoro mamy tańsze). No i rzecz jasna z pewną demokratyzacją przedmiotów codziennego użytku – w końcu piękne rzeczy stały w domach bogatych a w biednych po prostu ich nie było. Niemniej wydaje się, że ten trend do znikania pięknych przedmiotów wcale nie jest spójny z naszą potrzebą szukania rzeczy ładnych. Potrzebą w dużym stopniu rozbudzoną przez fakt, że po raz pierwszy w historii mamy świadomość jak ładne mogą być przedmioty – nigdy wcześniej nie było możliwości takiego porównywania przedmiotów którymi się otaczamy z najlepszą ich wersją(stąd też mniej bolała ich nieobecność w życiu).
Innymi słowy zwierz dochodzi do wniosku, że żyjemy w ciekawym świecie gdzie z jednej strony otaczające nas rzeczy są co raz brzydsze, z drugiej co raz bardziej zdajemy sobie sprawę z tego, że gdzieś tam są rzeczy piękne i chcemy jednocześnie jednego i drugiego, bo rzeczy tanie są brzydkie a na rzeczy piękne nas nie stać. I tu właśnie wchodzi cała kultura przekazywania sobie w sieci obrazków. Zwierz ma wrażenie, że wytworzyło się dość ciekawe zjawisko w którym obrazek jest przechowywany przez użytkowników sieci nie tylko jako symbol czegoś ładnego ale staje się jakby pośrednio tym posiadanym przedmiotem. Zwierz zna całkiem sporo osób które mają na komputerze folder z obrazkami ładnych rzeczy – przy czym to nie jest tak jak u zwierza gdzie taki folder zawiera fan arty, dowcipne obrazki czy minimalistyczne plakaty. Ci ludzie przechowują zdjęcia półek na książki, pięknych stołów, długopisów ba niekiedy nawet szczególnie udanych wypieków, maszyn do pisania i mnóstwa innych rzeczy, których nie mają. A jakby mieli.
Jak już zwierz kiedyś napisał ta kultura zbierania obrazków zamieniła Internet w wielki supermarket gdzie można swobodnie wybierać najładniejsze produkty i nic za nie nie płacić. Co więcej właściwie taka kolekcja nie różni się od żadnej innej materialnej. Ktokolwiek naprawdę zajmuje się kolekcjonowaniem w końcu i tak sprowadza całą zabawę do tego, że trzyma rzeczy i na nie patrzy zamiast ich używać. Tak więc w sumie nasze kolekcje zdjęć nie różnią się bardzo od tych zupełnie realnych no może poza tym, że my nasze mamy za darmo. Przy czym zwierz ma wrażenie, że paradoksalnie większość z tych rzeczy tak naprawdę nie istnieje. Choć mem ” Take my money now” sugeruje, że gdybyśmy tylko mogli kupilibyśmy wszystkie te śliczności natychmiast w istocie nikt nie tylko nie chce ich kupować ale też nie za bardzo ma gdzie. Wymieniamy się bowiem często zdjęciami rzeczy pojedynczych albo stworzonych jedynie w bardzo niewielkiej liczbie – z góry nie przeznaczonych na to by były posiadane przez wielu. To czyni takie przedmiot jeszcze bardziej atrakcyjnymi – mamy coś czego nie możemy mieć. Gdyby ktokolwiek chciałby to nam naprawdę sprzedać pewnie grzecznie byśmy podziękowali. Pewne rzeczy są piękne i warte posiadania tylko na zdjęciach.
Przy czym zdaniem zwierza to kolekcjonowanie obrazków pięknych rzeczyto zupełnie inne zjawisko niż kolekcjonowanie zdjęć pięknych miejsc. W przypadku zdjęć pięknych miejsc zdajemy się dużo bardziej świadomi, że to czynność zastępcza – skoro tam nie będziemy albo co więcej będziemy (ale miejsca i tak nie będą wyglądać tak dobrze na zdjęciu) to warto sobie popatrzeć na najlepsze możliwe ujęcie. Podobnie w przypadku rozpowszechniania zdjęć pięknych ludzi – też jesteśmy świadomi, że zdjęcie ślicznej dziewczyny czy przystojnego chłopaka to odpowiedź na brak tak pięknych przedstawicieli naszego gatunku. Przy obrazkach przedstawiających piękne pióra i wspaniałe tapety jesteśmy nieco mniej refleksyjni. Może od czasu do czasu wrzuca się je na jakieś blogi z podpisem „inspiracja” ale potem trudno dociec do czego miałaby to być inspiracja. Choć trzeba przyznać, że zwierz nie tak dawno dostrzegł, że to co dotyczy przedmiotów użytkowych przekłada się też na kwestie mody – obrazy pięknych sukni krążą po sieci mniej więcej na takiej samej zasadzie jak obrazy pięknych regałów – nie możemy ich posiadać, wiemy że nie będziemy w nich dobrze wyglądać ale i tak chcemy mieć zdjęcie.
Możecie zwierzowi zarzucić że odkrywa Amerykę w konserwie bo przecież ludzka skłonność do otaczania się rzeczami pięknymi jest stara jak świat. Kwestia polega na tym, że dziś można się otaczać rzeczami wcale ich nie mając. Zwierz zastanawia się jak to koresponduje z nowym trendem do tego by żyć minimalistycznie i nie mieć w domu nic zbędnego. Czyżbyśmy niedługo mieli wyrzucać nasze brzydkie szklane cukiernice, i czuć się wyzwolonymi podczas kiedy obrazek pięknej desingerskiej cukiernicy będzie przebywał na twardym dysku naszego komputera? Zwierz cały czas nie jest w stanie dojść do tego czy takie wirtualne posiadanie nie jest w sumie równie obciążające jak realne, choć z całą pewnością tańsze. Z pewnością też pokazujące jak bardzo jesteśmy otwarci na to co nazywa się designem a kiedyś za dawnych czasów wzornictwem – ten rodzaj sztuki nadal do nas przemawia choć dziś zdecydowanie uczymy się podziwiać go na odległość. Niemniej zwierz szukając ilustracji do tego wpisu złapał się na tym, że to uzależnia. Ładne obrazki, ładne przedmioty, ciekawe pomysły. Znajduje się kolejne zdjęcia rzeczy, których się nie ma i zachowuje się je na później by się im przypatrzeć. I choć zwierz nie przeczy – być może -pływa to na nasze poczucie estetyki jest w tym też coś raczej niepokojącego. Zwłaszcza, że właściwie skoro nie ma pieniędzy nie ma temu końca – obrazki pięknych rzeczy można przeglądać bez końca, godzinami aż w ogóle zapomnimy o tym co nas otacza.
Przy czym warto zauważyć, że zwierz opisuje właściwie tylko jeden nurt obrazkowej wymiany. Jest przecież jeszcze nieopisany tu przez zwierza trend do wymieniania się pięknymi zdjęciami czy udanymi instalacjami artystycznymi nie mającymi nic wspólnego z życiem codziennym i przedmiotami, które chcielibyśmy lub moglibyśmy posiadać. To także zwierza fascynuje bo po pierwsze – w większości przypadków dzieła zaczynają żyć zupełnie oddzielnie od swoich najczęściej mało zdanych międzynarodowo autorów (z resztą jeśli trafi się w gust można być nikim i zdobyć internetowo/obrazkową sławę) ponieważ prawie nikt nie podpisuje tego co przekleja. Po drugie – to jeden z niewielu momentów w historii gdzie dobór tego co uznaje się za piękne i wartościowe następuje wyłącznie oddolnie. Nie ma kuratora tej internetowej galerii, ani akademii przed którą trzeba pokazać swoją pracę. Nie dziwi więc że w większości przypadków mamy do czynienia z pięknem w bardzo konwencjonalnym znaczeniu. Czego zwierz nie piętnuje tylko po prostu dostrzega. To ciekawe zjawisko ale zdecydowanie nie równające się naszej nowo odkrytej miłości do desingnu.
Czy rozważania zwierza mają jakąś konkluzję? Chyba raczej żadną poza pewną niezmiennością natury ludzkiej i zmiennością środowiska w jakiej owa natura daje o sobie znać. Z drugiej strony zwierz nie jest w stanie wam powiedzieć co jest lepsze. Posiadanie pięknej cukiernicy, posiadanie obrazka pięknej cukiernicy a może nie posiadanie cukiernicy. W końcu słodzenie szkodzi. Ot taka niespodziewana konkluzja.
Ps: Zwierz z przerażeniem stwierdza, że posiadanie przedmiotów stało się niemal osobnym działem jego rozważań nawet jeśli zwierz ma do posiadania stosunek bardzo ambiwalentny. Bo zwierz lubi rzeczy, tylko się do nich zupełnie nie przywiązuje. I bardzo wam to poleca.
Ps2: Zwierz uznał, że warto podać projektantów bo w sumie nigdy nie spotkał się z tym by ładne zdjęcia były podpisywane tak by oddać twórcom to co ich.