Zapomnij zwierzu to Mob City czyli możesz strzelać póki nosisz kapelusz

Hej

Zwierz wcale nie miał ochoty oglą­dać Mob City. A na pewno nie chci­ał oglą­dać dwóch pier­wszych odcinków. Nieste­ty popełnił kluc­zowy błąd i wszedł na tum­blr, który pod­powiedzi­ał mu, że w pier­wszym odcinku seri­alu gra Simon Pegg. Ponieważ zwierz darzy Peg­ga uczu­ci­a­mi cieple­jszy­mi niż gorące, i chełpi się, że żaden jego wys­tęp nie pozostanie nieza­uważony. I tak zwierz zasi­adł przed kom­put­erem oglą­dać jak polic­jan­ci i złodzieje gani­a­ją się po Los Ange­les Lat 40. I zan­im zaczniecie czy­tać, zwierz musi zaz­naczyć jed­no. Widzi­cie, nigdy nie był fanem tego rodza­ju pro­dukcji. Choć przestęp­ca w kapeluszu na głowie wyglą­da sty­lowo, a polic­jant w gar­ni­turze z papierosem w kąciku ust zawsze przy­cią­ga kobi­ety (głown­ie te na fil­mach) to jed­nak zwierza takie pro­dukc­je śmiertel­nie nudzą. Filmy Noir zwierz oczy­wiś­cie oglą­da, Bog­a­r­ta wiel­bi ale głown­ie dlat­ego, że  dziś kiedy się je oglą­da zaczy­na się czuć, że są one jak­by nieco autoiron­iczne w swo­jej śmiertel­nej powadze bohat­era, szy­bkim mod­elu pojaw­ia­nia się bohaterek (zabłyśnij, uwiedź, zgiń) i w całym tym przeko­na­niu, że świat jest złym miejscem zas­nu­tym papierosowym dymem. Wszys­tkie późniejsze pode­jś­cia do tego okre­su wydawały się zwier­zowi zawsze zbyt poważne. No może z wyjątkiem Chi­na­town, które jest po pros­tu znakomite. W każdym razie bez wdawa­nia się w szczegóły zwierz nie jest fanem gatunku, co należy zaz­naczyć zan­im zwierz prze­jdzie do szczegółów. W końcu macie pra­wo wiedzieć.

Zwierz musi od razu pochwal­ić ser­i­al za sposób kon­struowa­nia odcinków. Każdy z nich (zwierz widzi­ał dwa) zaczy­na się w lat­ach dwudzi­estych jed­ną sceną, która pozornie jest zupełnie pozbaw­iona kon­tek­stu. Dopiero pod koniec, głos głównego bohat­era pod­powia­da nam z offu, kogo właśnie widzieliśmy, tak poz­na­je­my najważniejszych bohaterów całej his­torii — sze­fów magii w Los Ange­les czy sze­fa policji. Potem akc­ja przeskaku­je dwadzieś­cia lat w przód i jesteśmy już w zupełnie innej rzeczy­wis­toś­ci lat czter­dzi­estych. Pomysł ten podo­ba się zwier­zowi z dwóch powodów — po pier­wsze jakoś trze­ba nam bohaterów przed­staw­ić a głos z offu sprawdza się lep­iej przy ret­ro­spekc­jach. Po drugie — ostat­nio tyle siedz­imy w lat­ach dwudzi­estych i trzy­dzi­estych, że dobrze przy­pom­nieć sobie, że na tym his­to­ria świa­ta przestępczego się nie skończyła. Poza tym, co to za film noir gdzie nie słyszymy zachryp­niętego gło­su głównego bohat­era z offu. Gorzej jest z tym, co w odcinku następu­je dalej. Zwierz nie ukry­wa, że w pewnym momen­cie połączył oglą­danie seri­alu ze sprzą­taniem (zwierz uświadomił sobie, że ma tak małe mieszkanie, że może w nim sprzą­tać nie zde­j­mu­jąc słuchawek z uszu), bo po pros­tu zaczął się nudz­ić. Głównie, dlat­ego, że oba odcin­ki mają niesły­chanie dużo scen, w których ktoś gdzieś jedzie, albo kam­era prze­suwa się niespiesznie, bo gra­ją­cym w barze zes­pole czy twarzach bohaterów. Zwierz rozu­mie, że twór­cy chcieli zachować niespieszne tem­po dawnych filmów, ale jak już gdzieś wspom­ni­ał — nigdy nie był jego fanem. Może jest pokole­niem MTV a może lubi jak na ekranie coś się dzieje a nie ludzie jadą samo­cho­dem. A już sce­ny gdzie ktoś za kimś idzie, albo ktoś gdzieś jedzie a ktoś go śledzi samo­cho­dem — cóż w świecie, w którym kine­matografia była­by dopa­sowana ide­al­nie do gus­tu zwierza, wszys­tkie takie sce­ny mogły­by mieć maks 30 sekund. No i nie było­by żad­nych scen gdzie ktoś stoi w cie­niu a potem się z niego wyco­fu­je i nie wiemy kto to jest przez cały odcinek. To taka strasz­na, strasz­na klisza.

Jed­nak zwierz jest w stanie wiele wybaczyć i wiele zrozu­mieć, jeśli ser­i­al da mu bohat­era, lub bohaterów, którym może kibi­cow­ać czy nawet się o nich martwić. Tym­cza­sem Joe Teague — były marines, obec­nie polic­jant pracu­ją­cy trochę dla tych dobrych trochę dla tych złych (jak sam twierdzi w świecie gdzie dobrzy noszą białe kapelusze a źli czarne on prze­by­wa wśród szarych) jest po pros­tu nud­ny. Widzi­cie zwyk­le bohater takich his­torii jest trochę nud­ny — niby flir­tu­ją­cy ze światem przestępczym, ale dzi­wnie hon­orowy, niby twardziel, ale wystar­czy, że kobi­eta, którą kochał prze­jdzie przez drzwi a naty­ch­mi­ast zmienia się w fac­eta, którym rządzi jedynie uczu­cie. Twardy, ale też trochę mięk­ki, od samego początku skazany na podążanie drogą prowadzącą do kon­flik­tu a kto wie gdzie dalej. Żeby taka postać zadzi­ałała a nie zagrze­bała się w sztampie potrzeb­ny jest aktor charyz­maty­czny. Tym­cza­sem Jon Bern­thal gra­ją­cy głównego bohat­era po pros­tu na ekranie jest i jak­by go nie było też by się nic nie stało. Właś­ci­wie jedynym ciekawym polic­jan­tem jest William H. Park­er szef policji w LA. Ale zwierz nie jest pewien czy to nie, dlat­ego, że gra go Neal McDo­nough, który ma tak niesamowite oczy że zwierz zawsze ma wraże­nie, że jego bohater jest zdol­ny do najbardziej bru­tal­nych i sza­lonych czynów. Poza tym jest mnóst­wo innych polic­jan­tów, ale zwierz jeszcze nie jest w stanie nic o nich powiedzieć, – co zdaniem zwierza jest pewnym błę­dem jak na to, że widzi­ał już dwa odcin­ki. A właś­ci­wie gorzej – nie chce się więcej o nich dowiedzieć.

Po stron­ie mafi­jnej też nie jest dużo lep­iej Ani Jere­my Luke gra­ją­cy Micky Cohena ani Eward Burns gra­ją­cy Bugsego Siegela nie wypada­ją na ekranie szczegól­nie intere­su­ją­co. Widzi­cie zwierz nie ma nic prze­ci­wko temu by nie roz­dawać ról mafiosów tym, którzy najbardziej na nich wyglą­da­ją i będą robić przed kamerą par­o­dię ojca chrzest­nego, zwierz bard­zo popiera takie nie oczy­wiste castin­gi. Ale jed­nocześnie, kiedy w poko­ju jest dwóch najważniejszych gang­sterów w Los Ange­les to zwierz chce czuć, że nawet, jeśli nic się nie dzieje to coś może się stać. Tym­cza­sem ich obu zja­da na śni­adanie Alexa Dava­l­os gra­ją­ca Jas­mine Fontaine (jak­by nie moż­na znaleźć bardziej sztam­powego imienia dla femme fatal), która pojaw­ia się niby przy­pad­kowo, ale od razu widz­imy, że będzie odgry­wać ważną rolę. Ogól­nie jed­nak wszyscy pozostali przestęp­cy są trochę tacy sami i gdy­by zami­ast kapeluszy mieli na głowie czap­ki z daszkiem to w ogóle byśmy się nimi nie zainteresowali.

Zresztą tak jest z tymi pier­wszy­mi odcinka­mi. Oglą­da się dwa i człowiek rzad­ko czu­je, że naprawdę cokol­wiek mu pokazano. Pół­torej godziny początku jakiejś intry­gi to trochę za dużo jak na zwierza, który cza­sem jest w stanie przeżyć nawet jak­iś niedorzeczny skrót fab­u­larny byle­by tylko coś zaczęło się dzi­ać. Ale ponown­ie — zwierz jest z tych, których nie bawi długie śledze­nie kogoś w poszuki­wa­niu dowodu, czy sce­ny planowa­nia oper­acji pol­i­cyjnej. Niem­niej zwierz jest przeko­nany, że świat jest pełen ludzi, którzy zna­j­du­ją takie sce­ny ciekawy­mi. Prob­lem pole­ga też na tym, że całe mnóst­wo dialogów brz­mi tak jak­by autorzy chcieli napisać coś, co brz­mi jak z filmów nori ale nie potrafi zała­pać do tego języ­ka odpowied­niego dys­tan­su. I tak bohaterowie mówią jak wyobrażamy sobie, że ludzie mówili w przeszłoś­ci, bo naoglą­dal­iśmy się filmów z Bog­a­rtem. Na dłuższą metę czyni to część dialogów po pros­tu nieznośnie szty­wny­mi i sztam­powy­mi. Właś­ci­wie moż­na to powiedzieć o całym seri­alu — który jest sztam­powy i to bez chwili odd­echu, która pozwala dostrzec, że twór­cy mają do tej sztampy jak­iś dys­tans. Co więcej prob­lem pole­ga na tym, że twór­cy seri­alu chy­ba dali się zła­pać w pułap­kę seri­alu dziejącego się w przeszłoś­ci. Ostat­nio seri­ale osad­zonej w niedalekiej przeszłoś­ci (mówimy z his­to­rycznej per­spek­ty­wy, czyli o tych dzieją­cych się w XX wieku) budzą wielkie zain­tere­sowanie kry­tyków i widzów. Zakazane Imperi­um jest jed­nym hitów HBO i słusznie zbiera nagrody. Mad Men to ser­i­al, którym chwalą ludzie, którzy nie oglą­da­ją seri­ali, Mas­ters of Sex pod­bi­ja ser­ca kole­jnych kry­tyków, Mag­ic City ma dobre opinie (ser­i­al o Mia­mi w lat­ach 50) nawet, jeśli zwierz nie spotkał niko­go, kto by reg­u­larnie oglą­dał ser­i­al. Wyda­je się, więc, że nie ma prost­szego sposobu by zdobyć pop­u­larność i przy­ciągnąć kry­tyków niż po pros­tu nakrę­cić coś dziejącego się w przeszłoś­ci. Ładne uję­cia, piękne ubra­nia, możli­wość naw­iąza­nia do klasy­ki kina i te sce­ny, w których kobi­ety są kobi­eta­mi, a mężczyźni mężczyz­na­mi (wedle wszys­t­kich stereo­typów) i nikt nie oskarży nas o sek­sizm, bo prze­cież kręcimy ser­i­al o przeszłoś­ci. Nieste­ty, aby ta mieszan­ka zadzi­ałała trze­ba mieć jeszcze dobry sce­nar­iusz albo dobrych aktorów. A najlepiej mieć jed­no i drugie.

  Zwierz obe­jrzał ser­i­al, żeby zobaczyć jak poradz­ił sobie Pegg i tu nie ma zas­trzeżeń bo jak zwyk­le okaza­ło się, że najlep­szym ele­mentem amerykańskiego seri­alu jest Brytyjczyk ;)

Wraca­jąc do początku — w tych 90 min­u­tach (tyle zajęły dwa odcin­ki) zwier­zowi naprawdę podobała się tylko jed­na rzecz Simon Pegg. Simon Pegg ma wiele zalet — na przykład potrafi mówić zupełnie bez bry­tyjskiego akcen­tu, co jest dla zwierza zawsze niesamowite — gdy­by ktoś kazał zwier­zowi mówić zupełnie inaczej pewnie cały czas zas­tanaw­iał­by się tylko nad tym. Nieste­ty Pegg jest aktorem gościn­nym. Kiedy znikł zwierz trochę stracił powód do oglą­da­nia seri­alu dalej. Nie jest to zbyt zachę­ca­jące. No, ale jak już stwierdzil­iśmy — zwierz nie jest fanem gatunku, więc kto wie może w ogóle nie powinien się wypowiadać. W końcu zawędrował przed ekran dla Peg­ga i dostał Peg­ga w formie. Nie ma, więc w sum­ie powodu do narzekań. Ale narze­ka już czwartą stronę, więc czas kończyć.

Ps: Dziś zwierz wybiera się do teatrów, więc jutro będzie starał się powiedzieć jak wyglą­da­ją Anioły w Ameryce na sce­nie. O ile zwierz dotrze, bo przed­staw­ie­nie jest tam gdzie kończy się cywilizacja.

Ps2: Zwierz dowiedzi­ał się, że Krakowskie spotkanie Secret San­ta odby­wa się dopiero 14.12 Ale musi­cie wybaczyć, jeśli zwierz pod­sumu­je wydarze­nie nieco wcześniej — wyglą­da na to, że po tym week­endzie więk­szość się spotkań się już odbędzie.