Hej
Kiedy zwierz dostał maila z propozycją testowania aplikacji do słuchania muzyki, chciał natychmiast odmówić. Widzicie zwierz nie należy do ludzi, którzy nie mogą żyć bez muzyki. Nie idzie przez świat z słuchawkami na uszach, co więcej strasznie z niego ekscentryczny i chimeryczny słuchacz. Są tygodnie w życiu zwierza kiedy nie wyjdzie z domu bez swoich ukochanych bladoróżowych “buł” Sony (zwierz poprosił rodzinę o różowe słuchawki wiele lat temu a oni zrozumieli że zwierz chce jakieś gustowne a nie takie żarówiaste i tak już zostało). Ale są też długie miesiące kiedy jedyna muzyka jaka rozbrzmiewa w życiu zwierza dobywa się ze stojącego w kącie pokoju pracy radia, zawsze nieco przyciszonego by nie zakłócać życia działu. Co więcej muzyczny gust zwierza w żaden sposób nie chce się zmieścić w rozsądnych ramach. Gdyby zajrzeć na jego odtwarzacz mp3 znalazłoby się tam trochę muzyki zasłyszanej w serialach, reklamach i filmach, trochę muzyki filmowej, sporo poezji śpiewanej oraz muzyka klasyczna pomieszana z bardzo nowoczesną choć wciąż instrumentalną. Jak sami zresztą wiecie zwierz ma tylko jeden ulubiony zespół (Mumford&Sons) którego wszyscy członkowie są jeszcze żywi, a do tego zwierz jeszcze nie rozgryzł co to jest dubstep. I chyba już nie rozgryzie
Zwierz został jednak przekonany, że nawet kapryśnym słuchaczom wszystkiego i niczego nie zaszkodzi od czasu do czasu spróbować czegoś nowego. Zwłaszcza że aplikacja WiMP o której będzie mowa ma zakładkę “Muzyka klasyczna”. Cały koncept aplikacji opiera się na genialnym w swej prostocie pomyśle — po wykupieniu abonamentu (9,90 lub 19,90 miesięcznie) otrzymujemy dostęp do olbrzymiej bazy 20 milionów utworów, których możemy słuchać w każdym momencie wedle własnego upodobnia, dzięki streamingowi. WiMP działa więc na tej samej zasadzie co Dreezer czy Spotify (zwierz nie jest w stanie porównać działania z innymi aplikacjami bo po prostu z innych nie korzystał). Zwierz słyszał już wcześniej o tym cudzie techniki ale pomysł by z niego korzystać napawał zwierza pewnym lękiem. Takie programy dobrze brzmią na papierze ale przynajmniej zwierzowi zawsze wydawały się trudne w obsłudze i oswojeniu. Tymczasem sam WiMP przynajmniej w strefie obsługi jest niezwykle prosty. Ściągnięcie aplikacji na telefon z Google Play oraz założenie konta (można się zalogować przez Facebooka co leniwy zwierz od razu zrobił, bo lubi mieć wszystko w jednym miejscu) zajęło waszemu blogerowi jakieś oszałamiające dwie minuty. Zainstalowanie na komputerze było równie łatwe i przyjemne i poza klikaniem “dalej” zwierz nie wysilił się wcale i nawet jeśli brakowało mu jakiejś wtyczki to instalator sam sobie ze wszystkim poradził. Zwierz musi przyznać, że uwielbia rzeczy, które tak szybko się ściągają i nie zawracają mu głowy. Kiedy już zainstalujemy aplikację na telefonie i komputerze pozostaje tylko jedno pytanie. Czego chcemy słuchać.
Brzmi prosto? Mając do dyspozycji 20 milionów utworów nagle poraża nas ilość możliwości, przez pierwsze dwie godziny zwierz nie wysłuchał żadnego utworu do końca bo chciał wysłuchać wszystkiego na raz. Na pomoc przychodzą nam trzy niesłychanie przydatne opcje — po pierwsze mamy na wejściu listę najnowszych i najbardziej popularnych płyt i utworów. Skoro mamy wysłuchać 20 milionów utworów może od razu zacząć od tego co najnowsze — dzięki tej opcji zwierz wysłuchał całego najnowszego utworu Hugh Laurie (i zaczął trochę łkać, że nie kupił biletu na koncert), druga super sprawa to playlisty — posegregowane gatunkami czy hasłami (np. piosenki do ćwiczeń) wyzwalają nas z konieczności dobierania utworów (pisząc te słowa zwierz słucha muzyki z playlisty “Muzyka z: Mad Men”), w końcu zakładka polecane gdzie poleca się nam albumy, utwory czy utwory retro. Ponownie to doskonałe miejsce gdzie można wykopać coś na co jeszcze nie wiedzieliśmy, że mamy ochotę (zwierz znalazł Boba Dylana z The Times They Are A- Changin’ wersję koncertową i nagle osiągnął zen). Zresztą playlisty można układać samemu i robi się to tak dziecinnie prosto, że zwierz który normalnie nie korzysta z takiej funkcji zaczął wręcz maniakalnie układać sobie playlisty w tym jedną o tytule “Tramwaj” trwającą dokładnie tyle co jazda do pracy ;)
Jako, że zwierz miał zamiar aplikację testować bardzo sumiennie postanowił poskakać po całym spektrum swoich muzycznych fascynacji. Jak się okazuje można ułożyć playlistę na której będzie 8 Taniec Słowiański Dworzaka, Przeczucie Jacka Kaczmarskiego, Cohen’s Masterpice z Bioshocka czy piosenka o wrednych farmerach z Fantastic Mr. Fox. Aplikacja zawiodła zwierza dopiero w chwili kiedy okazało się, że nie ma w niej soundtracku do Moonrise Kingdom, choć w bazie są wszystkie informacje dotyczące albumu ale niestety dystrybutor nie udostępnił utworów. Przy czym dzięki znakomitemu wyszukiwaniu można bardzo średnio pamiętać czego się szuka — aplikacja szybko podsuwa opcje czego możemy szukać (bardzo ułatwia życie kiedy korzystamy z aplikacji na telefonie) i jest sympatyczna (rozumie, że wpisujemy Dworzak zamiast Antoni Dworzak itp.). Do tego kiedy już znajdziemy to co nas interesuje dostajemy coś cudownego — poza informacją o artyście aplikacja pokazuje nam wszystkie jego płyty jakie ma w zbiorze a także sugeruje podobnych artystów — tak więc np. jeśli wyszukujecie Aleksandra Desplata to nie tylko widzicie, że oprócz wyszukiwanej przez was płyty z muzyką, do “Jak zostać Królem” w zbiorach znajduje się np. muzyka Desplata do Królowej o której zupełnie zapomnieliście. Poza tym kiedy przejdziecie do zakładki podobne, znajdziecie innych kompozytorów filmowych. I podróż dopiero się zacznie a nie skończy.
Oczywiście 20 milionów utworów to wciąż nie wszystko. Z całej dyskografii Kaczmarskiego w zbiorach WiMP znajdują się tylko cztery płyty, Dworzak występuje jedynie na składance “The Best Of” ale już np. Dylan jest chyba cały. Przy czym zwierz się zupełnie na to nie gniewa. Jasne jest, że nie będzie wszystkiego, a już sam fakt, że w takim zbiorze pojawia się np. jedna płyta z Szantami świadczy, że twórcy bazy płyt naprawdę starali się zadowolić wszystkich słuchaczy. Zresztą nie ma co narzekać że w bazie nie ma całej dyskografii ulubionego artysty no bo przecież i tak już ją mamy. Niemniej nie można uznać aplikacji za bazę wszystkiego co kiedykolwiek napisano. Choć chyba nikt nie ma takiego zamiaru. Do tego cała aplikacja jest bardzo ładna. Choć nie wyróżnia się jakoś bardzo na komputerze (przypomina nieco z wyglądu Itunes) to na telefonie jest po prostu cudowna — przy każdej płycie pojawia się miniaturka okładki, całość jest dopracowana typograficznie, oszczędna w kolorach i ma prostą nawigację dzięki ładnym minimalistycznym ikonom. Można się w niej zorientować w sekundę i jedyny problem to jak potem z niej wyjść, bo skończył się czas na muzykę. Jak już zwierz pisał nie jest wam w stanie powiedzieć czy to najlepsza ze wszystkich aplikacji do słuchania muzyki może wam jedynie powiedzieć, że nigdy z lepszej nie korzystał.
Czy aplikacja ma jakieś wady? Największą wadą jaką znalazł zwierz jest to, że aplikacja nie istnieje w formie na Windows Phone co oznacza, że kiedy przyjdzie zwierzowi zdać przesłany jako narzędzie testowany telefon HTC z Androidem (a tak przy okazji — jakie to sympatyczne cacuszko), zwierz będzie przeżywał syndrom odstawienia. Bo taka aplikacja zmienia sposób słuchania muzyki. Teraz tylko nasz nastrój decyduje czego posłuchamy, nie ma tego zamykania się wyłącznie w kręgu tych samych utworów zgranych mniej lub bardziej przypadkowo na mp3 czy telefon. Jednego dnia możemy słuchać na zapętleniu hitu z radia drugiego eksperymentować czy nie ma tam gdzieś genialnej muzyki której jeszcze nie znamy. DO tego zwierz widz w takich aplikacjach inteligentną odpowiedź na problem piractwa. Po co ściągać nielegalnie muzykę skoro za dychę miesięcznie można sobie jej legalnie słuchać (nawet w tunelach metra o czym zwierz przekonał się kilka dni temu). Jeśli podzieli się na dni miesiąca wypadają zupełne grosze — nie ma problemu płyty, która się nam nie spodoba i braku miejsca w mieszkaniu. Sama myśl o dostępie do dwudziestu milionów utworów zupełnie legalnie to dla zwierza wspaniałe science fiction.
Entuzjazm zwierza jest autentyczny. Kiedy zwierz zgadzał się na wpis sponsorowany drżał, że przyjdzie mu pisać o czymś co będzie dla niego obce, obojętne, czy niepotrzebne. O tym, że tak nie będzie przekonał się po piętnastu minutach od zainstalowania aplikacji kiedy siedząc na zalanym słońcem placu Grzybowskim wyszukiwał z bratem kolejnych utworów. Poczuł wtedy, że pisanie tego wpisu będzie łączeniem przyjemnego… z przyjemnym. Dobra tyle entuzjazmu na dziś. Zwierz przypomina, ze pierwszy miesiąc korzystania z aplikacji jest za darmo więc sami możecie się przekonać czy entuzjazm zwierza nie jest przesadzony. A ponieważ pisanie o muzyce bez dzielenia się ekscentrycznymi zestawieniami się nie liczy zwierz zaprasza jutro na dwie filmowo/serialowo/popkulturalne playlisty oczywiście z wyczerpującymi przypisami.
Ps: Wpis jak już zwierz wspomniał jest sponsorowany ale brak przecinków wskazuje, że w jego treść raczej nikt się nie wtrącał.
Ps2: Trochę z innej beczki, cztery krakowskie studentki filmoznastwa badają internetową społeczność, która powstała wokół zwierza na facebooku (same z siebie, zwierz ich nie namawiał ani nie wynajął). Jeśli jesteście fanem zwierza na fb, możecie wypełnić ankietę (zwłaszcza dwa ostatnie pytania na końcu są podchwytliwe). Dziewczyny prześlą zwierzowi zbiorcze dane i powstanie portret zbiorowy na fan page’u.