Przyznam szczerze, że nic nie zaskoczyło mnie bardziej niż fakt, że w końcu miał swoją premię serial „Jak poznałam waszego ojca”. Bo nie ukrywajmy – wydawało się, że ten pomysł nigdy nie ujrzy światła dziennego.
Zacznijmy w roku 2014 kiedy kończyło się właśnie „Jak poznałem waszą matkę”. Pomysł by CBS zastąpiło niesłychanie popularny wówczas sitcom nową produkcją, która odwracałaby role – tym razem to kobieta opowiadałaby o tym jak poznała „tego jedynego”, wydawał się dość logiczny. Co prawda pamiętam jak wówczas myślałam, że to proste i nieco naiwne odcinanie kuponów od popularności serialu (zwłaszcza, że poszukiwanie tego jedynego przez kobietę jest tematem nieskończonej ilości produkcji) ale CBS wydawało się pewne że ten pomysł wypali.
Pilot serialu „How I Met Your Dad” pojawił się w 2014 – pamiętam, że pewne emocje budził fakt, że głosem starszej matki miała być Meg Rayan zaś główną bohaterkę miała grać Greta Gerwig co wydawało się zupełnie nie pasować do jej aktorskiego profilu. Pilot serialu powstał i… na tym się skończyło. Choć punkt wyjścia wydawał się całkiem ciekawy (bohaterka miała być świeżo po rozwodzie co dawało nieco inną perspektywę niż w przypadku Teda który szukał swojej pierwszej wielkiej miłości) to jednogłośnie uznano, że coś w tym pilocie nie pasuje i bez wielkich poprawek nie ma sensu. Poprawek nie wprowadzono a pilot jak wiele przed nim wylądował na półce.
Potem w 2016 roku (wciąż dość krótko po zakończeniu oryginalnego serialu) pojawiła się kolejna próba która jednak nie skończyła się nawet pilotem– głównie dlatego, że zaangażowane w scenariusz i produkcję autorki zaczęły pracować nad „This is Us”. Ostatecznie więc serial dostaliśmy dopiero w 2021 roku (pod tytułem „Jak poznałam waszego ojca” a nie „Jak poznałam waszego tatę”). Oczywiście zmianie uległa cała obsada. Starszą wersję matki zagrała Kim Cattrall (która chyba może być zadowolona że wybrała ten projekt a nie kontynuację „Seksu w Wielkim Mieście”) a w głównej roli wystąpiła Hilary Duff. To ciekawe bo Duff dopiero co skończyła grać w „Younger” gdzie jej bohaterka była młodą dwudziestoparoletnią dziewczyną w wielkim mieście, która niekoniecznie wiedziała co zrobić ze swoim życiem i jak znaleźć miłość. Innymi słowy – nie jest to casting podobny do tego, z jakim mieliśmy do czynienia w przypadku „HIMYM” gdzie grający Teda Josh Radnor był właściwie nieznany szerszej publiczności. Hilary Duff to jednak popularna telewizyjna gwiazda.
Skoro już przeszliśmy przez cierpienia produkcji czas zadać sobie pytanie – czy warto było czekać. Tu należałoby się cofnąć odrobinę do tego jakie dziedzictwo zostawiło za sobą „HIMYM”. Otóż serial – choć był swego czasu absolutnie ukochaną produkcją – mierzącą się być może wyłącznie z „Teorią Wielkiego Podrywu” pod wieloma względami zestarzał się szybciej niż ktokolwiek się spodziewał. W ciągu zaledwie kilku lat uroczy i romantyczny Ted stał się w oczach widzów postacią dość nieznośną, zaś kochający podryw Barney – bohaterem idealnie obrazującym jak wiele toksycznych męskich zachowań wydawało się przez lata całkiem ok. Przemiany obyczajowe to jednak nie wszystko – największym problemem „HIMYM” jest słynne rozczarowujące zakończenie, które sprawiło, że wiele osób przesrało z sentymentem myśleć o produkcji, wręcz przeciwnie samo wspomnienie o niej wywołuje głęboką frustrację. Co znaczy, że odbicie się od popularności oryginały jest po tych kilku latach dużo trudniejsze.
Jednak tym co naprawdę odróżnia „Jak poznałam waszego ojca” od „Jak poznałem waszą matkę” jest sama oryginalność punktu wyjścia. Otóż nie ukrywajmy – sitcomów i seriali czy filmów o kobiecie poszukującej na przełomie dwudziestki i trzydziestki tego jedynego było całkiem sporo. Można powiedzieć, że romantyczka szukająca partnera na całe życie to plus minus streszczenie połowy filmów kierowanych do kobiecej publiczności. „Jak poznałem waszą matkę” odwracało schemat czyniąc z mężczyzny największego romantyka wśród znajomych, człowieka który zbyt szybko deklaruje uczucie i zbyt mocno wierzy w miłość aż po grób. Można Teda nie lubić ale było to coś nowego, pod wieloma względami ciekawego, odrzucającego schemat niegotowych i nieodpowiedzialnych mężczyzn, którzy nigdy nie są gotowi na poważne związki. Ted chciał znaleźć żonę i matkę swoich dzieci w czasach w których większość osób szuka randki z Tindera. Jakby nie patrzeć – było to coś innego.
Tego zaoferować nam „Jak poznałem twojego ojca” nie może, więc zostaje nam dość klasyczna propozycja – samotna dziewczyna w wielkim mieście i grupa jej przyjaciół. Twórcy nie starali się jakoś bardzo oddać dynamiki oryginalnej grupy. Mamy tu rodzeństwo (choć adopcyjne co ma znaczenie), mamy najlepszą przyjaciółkę, mamy jedną zaręczoną parę (oczywiście on w tej parze jest barmanem bo bar to rzecz kluczowa) i jednego nieco skołowanego Brytyjczyka, który znalazł się w Nowym Jorku z miłości. Patrząc na układy i relacje pomiędzy bohaterami odniosłam wrażenie, że najwięcej wysiłku włożono by nie pojawiła się jedna taka postać jak Barney tylko byśmy mieli aż troje bohaterów, będących w jakiś sposób „over the top”.
Jak to się sprawdza? Powiem tak – nie jest to nieprzyjemny sitcom – ogląda się go w sumie całkiem miło. W swoim pierwszym sezonie dostał dziesięć odcinków co jest skandalicznie mało jak na powolną sitcomową narrację – nim zdążymy poznać bohaterów już sezon się kończy. Nie zmienia to jednak faktu, że ten pierwszy sezon ani nie odrzuca ani nie zachwyca. Na razie jest podobny do dziesiątków niemal identycznych seriali komediowych gdzie mamy kilkoro zabawnych bohaterów, którzy spędzają razem czas. Nie pojawiły się jeszcze takie elementy, które sprawiały, że lubiliśmy „Jak poznałem waszą matkę” – czyli te powracające stałe elementy wspomnień (jak słynne wymierzanie sobie policzków), które budowały napięcie wokół innych kwestii niż znalezienie sobie partnera czy partnerki. Obsada jest bardziej różnorodna niż w przypadku pierwszego serialu (nie wszystkie postaci są białe co kiedyś nikomu nie wadziło a dziś jednak kłuje w oczy), choć gdybym była brytyjskim dyplomatą wysłałabym do stacji surowy list dotyczący powielania kretyńskich stereotypów o Brytyjczykach.
Mam też problem z Hilary Duff w głównej roli. Nie jestem jej przeciwniczką jako aktorki – doskonale wie co ma grać. Problem w tym, że jak już wspomniałam – przez kilka ostatnich lat oglądałam ją w „Younger” gdzie grała niesamowicie podobną rolę i po prostu mam wrażenie powtórki z rozrywki. Tak już jest, kiedy gra się często podobne bohaterki. Strasznie długo oglądając pierwszy odcinek zastanawiałam się skąd kojarzę Chrisa Lowella, który w tej wersji historii gra kogoś na kształt Robin (tą pierwszą potencjalnie idealną osobę) kiedy przypominałam sobie, że przecież grał w Prywatnej Praktyce – co doprowadziło głównie do refleksji, że fajnie byłoby do tego serialu wrócić.
Czy robienie spin-offu znanego serialu kilka lat później ma sens? Nie wiem. Pod pewnymi względami, mam wrażenie, że „Jak poznałam waszego ojca” zadziałałoby lepiej gdyby nie chciało się nam kojarzyć z „Jak poznałem waszą matkę”. Z drugiej strony – trochę czekam na nawiązania do oryginału (w pierwszy sezonie naliczyłam już kilka łącznie z cameo Robin) bo może twórcy w ten sposób trochę poprawią tamto niekoniecznie dobre zakończenie. W każdym razie – w sumie – mimo, ze to nie jest idealna produkcja, cieszę się, że dostała kolejnych 20 odcinków bo w sumie ja jestem z tych co zawsze lubią mieć pod ręką jakiś komediowy serial o ludziach szukających miłości w wielkim mieście. Jestem romantyczką, zupełnie jak Ted Mosby.