Nie jestem zwolenniczką teorii spiskowych, ale jestem prawie pewna, że za filmem „Dzisiaj śpisz ze mną” stoją połączone siły ministerstwa turystyki Islandii i ludzie sprzedający bilety do tego kraju. Inaczej nie jestem w stanie wyjaśnić powstania tego filmu, gdzie Polacy cierpią trochę w ojczyźnie by w pełni cierpieć w gościnie u Islandczyków.
Główna bohaterka filmu, dziennikarka, matka dwójki dzieci, mieszka w przepięknym, choć surowym w wystroju domu (jak wszystkie nieszczęśliwe kobiety — nic tak nie unieszczęśliwia kobiet jak szare kafelki) ze swoim mężem, który jak rozumiemy jest pracoholikiem i nie zwraca na nią uwagi. Prawdę powiedziawszy ona na niego tez uwagi za bardzo nie zwraca i oboje trwają w takim stanie niewielkich pretensji i niedopowiedzeń. Bo ona zapomina o wieczornym spotkaniu z rodzicami, on prosi jej matkę o pomoc w odebraniu dzieci, co jest zdradą jakiegoś porozumienia, że matki o nic nie proszą. No ogólnie — nie dzieje się w tym związku najlepiej. Do tego mąż ów, egoistycznie wybiera się sam na miesiąc na Islandię do czego bohaterka nasza podchodzi z taką pasywno-agresywną obojętnością.
I pewnie nic by się nie działo, gdyby nie fakt, że przydzielono jej nowego asystenta. Asystent ów (grany przez Maciej Musiała) to piękne chłopię. I naszej bohaterce nieobojętne, gdyż — dziesięć lat wcześniej mieli oni romans (tak film zakłada różnicę wieku, która nie jest częsta — czyli bohaterka jest starsza od swojego kochanka). No i tu zaczyna się sprawa komplikować. Mąż na Islandii, piękne chłopię strzela oczyskami pod bokiem. Nasza bohaterka, więc ulega, ulega, bo, która by nie uległa. Zwłaszcza, że romans wydaje się niezwykle prosty, męża nie ma, dziećmi zajmuje się babcia, a młodzieniec ma własne przytulne mieszkanko w stylu „Przytulne mieszkanka z komedii romantycznych”. Bo jak wiadomo kobiety cierpią wśród szarych kafelków, ale ich serce bije szybciej w pomieszczeniach z drewnianymi meblami i retro tapetami. Takie jesteśmy proste.
No i tu film prowadzi nas do swojego głównego węzła dramatycznego. Czy należy pozostać z mężem, którego jak się nam sugeruje — bohaterka nie kocha. Czy też porzucić go i ruszyć w nową drogę życia z pięknym chłopięciem. Bohaterka chodzi i czeka aż ktoś jej powie co jest dobre a co złe. Matka radzi zostać — a że film przyjmuje, że to matka najgorsza (w sumie nie zawsze można się zorientować, dlaczego) to rada ta jest uznawana za samą w sobie okrutną. Ojciec ma inne podejście, mówi — idź dziewczyno, twój brak szczęścia nikogo nie uszczęśliwi. Sama bohaterka miota się bardzo i cierpi bardzo. Bo wiecie — nie da się z tej sytuacji wyjść, gdyż najwyraźniej — nikt nigdy w Polsce się nie rozwiódł.
Tonight You’re Sleeping With Me. Roma Gąsiorowska as Nina and Tonight You’re Sleeping With Me. Cr. Courtesy of Netflix © 2023
Nie powiem wam jaką decyzję podejmuje bohaterka, ale warto odnotować, że w pewnym momencie wszyscy bohaterowie spotykają się na Islandii. Co ponownie wraca do mojej myśli o spisku — prowadzącym nas do wmówienia Polakom, że bilety na Islandię są tak tanie, że można tam przeżywać rodzinne dramaty równie dobrze co w Polsce. Nie wiesz, czy się rozwieść? Chcesz przedstawić mężowi swojego kochanka? Kobieta, którą kochasz ma już ułożone życie? Przyjedź na Islandię, twoja sytuacja się jakoś drastycznie nie zmienia, ale przynajmniej zobaczysz ładne wulkany i zrobisz super zdjęcia z drona. Zapraszamy!
Tym co mnie zaintrygowało w tym filmie, to fakt, że w sumie podchodzi do kwestii romansu jako do historii, która nie niesie za sobą żadnego moralnego ciężaru. Bohaterka się zakochała, więc w sumie ma prawo zdradzić męża, zwłaszcza, że mąż na Islandii a wiadomo — kto jest na Islandii ten zostaje na Islandii. Nigdzie nikt się nie zatrzymuje by powiedzieć bohaterce, że nie sorry dziewczyno (czy właściwie kobieto), uczucia, uczuciami, piękne oczka Musiała pięknymi oczkami, ale mąż nie zrobił niczego co usprawiedliwia takie świństwo. Bo wiecie, nie mówię, że zakochiwanie się w kimś jak się jest w związku jest niemoralne. Jest życiowe. Ale już romans to nie jest coś co MUSI się zdarzyć — tam gdzieś jest element decyzji. Można spokojnie nie romansować za plecami męża. Nawet jeśli chce się od niego odejść. To jest taka rzecz, o której mamy zapomnieć, bo przecież ona tak kocha tego chłopaka. Ale sorry, gdybyśmy zamienili płci wszystkich zainteresowanych i byłaby to opowieść o facecie to jakby… trudno byłoby tak zapomnieć o tym, że zdrada niczym neutralnym nie jest.
Film zawiera też boskie nieporozumienia w nagromadzeniu, które doprowadza mnie do szału. Znaczy, bohaterowie mogliby sobie wszystko powiedzieć i rozwiązać wiele dylematów i problemów, ale zamiast tego wybierają pół słówka, niedopowiedzenia, urwane zdania, tylko po to by budować napięcie. Bo też trzeba przyznać, że jak na film o zdradzie, moralnych wyborach i w ogóle trudnych życiowych sytuacjach jest to film zaskakująco nudny. Być może dlatego, że Roma Gąsiorowska chyba poprzysięgła sobie, że przez cały film nie zmieni tonu głosu. Nie ważne czy właśnie się zakochuje, denerwuje, czy dramatyzuje — wszystko mówi tak samo, co sprawia wrażenie jakby jaj bohaterka była zaskoczona, że w ogóle żyje. Z kolei Musiał postanowił, że będzie po prostu cały czas mówił rzeczy, jakby wyznawał bohaterce miłość, co się robi irytujące jakoś po kwadransie. Najlepiej ma Wojciech Zieliński, bo musi sobie po prostu chodzić po Islandii i co pewien czas dzwonić do żony. Serio to jest takie wszystko bułowate, że aż trudno uwierzyć
Tu pewnie część z was zastanawia się — skoro jest tak źle, to dlaczego jest tak dobrze. Film znajduje się w TOP 10 najchętniej oglądanych produkcji w Polsce, stał się też niespodziewanie hitem za granicą. Moim zdaniem odpowiedź jest prosta — bo ludzie łakną opowieści obyczajowych. Chcą historii, które nie są komediami romantycznymi, które stawiają bohaterów w obliczu wielkich uczuć i wyzwań. Prawda jest taka, że film rzeczywiście próbuje wypełnić pewną lukę na rynku. To nie jest film erotyczny (te ostatnio zdominowały trochę kino obyczajowe — wstawiając gorące momenty do życiowych sytuacji), to nie jest fantazja. To jest opowieść, która ma być blisko emocjonalnych potrzeb odbiorców. Literatura, wypuszcza co miesiąc dziesiątki taki książek, bo ludzie chcą je czytać. Nic dziwnego, że kiedy pojawia się taki film ludzie go oglądają. To, że oglądają nie znaczy, że wysoko oceniają, raczej że jest w nich głód takich opowieści, głód którego ten film wyraźnie nie zaspokaja. Plus należy docenić fakt, że po swoich występach w międzynarodowych serialach Netflixa Musiał stał się aktorem, który może przyciągnąć do filmu wielu fanów i fanek. Wielki ciężar, wielkiego talentu jak to mówią.
Zawsze będziemy mieli Islandię chciałoby się westchnąć. Ale tak serio — dlaczego te wszystkie filmy, które w sumie chcą pójść wydeptaną drogą klasycznego melodramatu tak często wywracają się na pysk? Mam wrażenie, że kluczem jest oderwanie bohaterów od realiów. Kiedy widzimy bohaterkę cierpiącą w swoim olbrzymim domu z ogrodem, pracującą oczywiście w pięknym budynku redakcji, kiedy wszyscy mają czas, a dziećmi zawsze ktoś się zajmie — wtedy nagle bohaterowie przestają być realistyczni. Wszystko staje się wydestylowane, jak zdjęcia Islandii z drona. Nie ma tego co sprawia, że myślimy o ich jako o kimś kto mógłby mieszkać obok nas, sąsiadce z bloku, która pracuje w księgowości, ma mieszkanie m2 i właśnie przeżywa dylematy godne heroin romansów. To właśnie to zestawienie — tego normalnego życia, z tymi wielkimi uczuciami zwykle najbardziej rusza nasze serca. Tylko wtedy zwykle okazuje się, że nie wyszedł film na popołudnie tylko jakiś Kieślowski. A tam ani Islandii ani Musiała bez koszulki. I to proszę państwa są greckie tragedie na miarę naszych czasów.
PS: Wiem, że film jest ekranizacją książki, książki nie czytałam. Może jest dobra, ale nie książkę oceniam.