Podejrzewam, że czekacie na recenzję kolejnego odcinka Doktora, albo na moje poważne przemyślenia po całym sezonie Księgi Czarownic. Albo na któryś z wpisów w którym mówię wam na co pójść do kina. Te wpisy powstaną, nie bójcie żaby. Tylko, że chwilowo mam naprawdę dużo na głowie. Byłoby mi smutno gdyby to nie były naprawdę fajne projekty. Jak na przykład ten który ujrzy światło dzienne 24 października o 19:00 w czasie pierwszej rozmowy w ramach kulturalnego cyklu Zwierza w Kinie Praha.
To ciekawe, że czasem właściwie z nieba pojawiają się propozycje które są tak fantastyczne, że aż trochę w nie uwierzyć. Kino Praha to takie kino instytucja, jedno z tych miejsc w Warszawie, które stara się pokazać po co nam kina (w świecie gdzie wszystko wcześniej czy później trafi na Netflixa). Oprócz pokazów filmowych, transmisji oper i przedstawień teatralnych, kino chce być też przestrzenią rozmowy z twórcami filmowymi (stąd np. spotkania prowadzone przez Janusza Wróblewskiego z Tygodnika Polityka) czy z podróżnikami – którzy pokazują slajdy ze swoich wyjazdów. A jakby tego było mało co pewien czas Kino Praha gości u siebie jakiś filmowy festiwal. I właśnie ta instytucja – znana mi właściwie całe życie (choć nasze czułe zbliżenie nastąpiło po renowacji kina) wystosowała do mnie uprzejmy mail w którym pojawiła się propozycja współpracy.
Początkowo myślałam, że to propozycja poprowadzenia spotkania przed jakimś pokazem filmowym. Jakie było moje zdziwienie kiedy okazało się, że koncepcja jest zupełnie inna. Zamiast rozmawiać pół godziny przed kolejnym pokazem filmowym (na który ludzie się wtedy strategicznie spóźniają), postanowiliśmy zaproponować rozmowę bez pokazu. Co więcej – nie jedną, ale cykl rozmów. Dlaczego? Bo głęboko wierzę, że rozmawianie o kulturze nie tylko jest przyjemne ale też wciąż jest go za mało. Jasne, sporo jest paneli z filmowcami, albo wydarzeń towarzyszących festiwalom czy imprezom filmowym. Ale taka rozmowa. Po prostu o kulturze. W środku tygodnia, wieczorem? W miłej atmosferze? Z dziennikarzami, blogerami, naukowcami? Kto by pomyślał. A tymczasem, mam poczucie, że strasznie nam tego brakuje. Bo rozmawianie o kulturze jest przyjemne i potrzebne.
Wymyślanie tematów kolejnych spotkań było jednocześnie wyzwaniem ale też przyjemnością. Naturalnie najchętniej mówiłabym tylko o kinie, ale wewnętrzny głos podpowiadał, że to jednak nie jest dobry pomysł. Zdecydowanie lepiej zróżnicować tematy. Ale od kina zaczniemy – w środę 24 października – pierwsza rozmowa (goście są już zaproszeni ale ponieważ jeszcze dzwonię po ludziach to niech uczestnicy jeszcze przez chwilę będą owiani rąbkiem tajemnicy) dotyczyć będzie tego czy umiemy rozmawiać o kinie. Tego czego nam brakuje – jakiej wiedzy, jej źródeł, jak ją nadrobić. Jeśli mnie znacie – jestem olbrzymią entuzjastką dokształcania się całe życie, a jednocześnie doświadczenie nauczyło mnie, że niekoniecznie wszyscy spędzili młodość czytając Encyklopedię Kina od A do Z. Chciałabym, żeby na tym spotkaniu porozmawiać o tym jak rozmawiać o filmie, ale też żeby miało pewien wydźwięk edukacyjny – było podpowiedzią gdzie tej wiedzy szukać. Tytuł naszego pierwszego spotkania to „Fajny film wczoraj widziałem. Czyli jak rozmawiać o kinematografii”
Zdjęcie:Adrian Grycuk
Pomysły na dalsze dwa spotkania mogę wam już ujawnić. Pierwszy – to próba odpowiedzi na pytanie czy dzięki technologiom zbliżamy się do kultury, czy może stajemy się niewolnikami algorytmów które podsuwają nam jeszcze więcej tego samego. To temat przekorny (wymyślony, przez kogoś kto ma obecnie chyba osiem różnych kulturalnych abonamentów od muzyki na książkach skończywszy) który jednak w budynku kina może dać do myślenia nad tym co tracimy kiedy całą naszą kulturę bierzemy z Internetu. A może nic nie tracimy. Tu do gości jeszcze nie rozesłałam maili ale zrobię to lada dzień. Nie ukrywam, że mam nadzieję, że uda nam się trochę pokłócić nad tym co zrobić kiedy na Spotify nie ma płyty z naszego ulubionego musicalu (to znaczy jest ale w złym wykonaniu).
Trzeci temat będzie nieco inny – porozmawiamy o muzeach i ich problemach, walce o widza, nowych sposobach przyciągania zwiedzających, a także o przekształcaniu się muzeów w miejsca które nie tylko pokazują zgromadzone zbiory ale także stają się przestrzenią kulturalną w mieście. Taka rozmowa w Warszawie jest szczególnie ciekawa bo w ostatnich latach powstało, lub przeszło generalny remont sporo muzeów i teraz wszystkie walczą o tych którym do muzeów chce się chodzić ale jak zawsze mają za mało czasu. Tu jestem najbardziej ciekawa tego jakie są plany twórców muzeów na przyszłość – kiedy interaktywne wystawy przestaną już tak przyciągać zwiedzających.
To pierwsze trzy tematy planowanych spotkań. W mojej wyobraźni (która pracuje tylko w dwóch trybach – będzie pięknie albo będzie strasznie) takie spotkanie byłoby częściowo dyskusją panelową, ale też rozmową otwartą. Uważam że skoro uda się zebrać w jednym miejscu ludzi, którzy interesują się kulturą, to grzechem byłoby uznać, że ciekawe pytania do zadania mam tylko ja. Jednocześnie – dobrze się rozmawia o kulturze w sympatycznej atmosferze gdzie każdy może zadać pytanie i nie ma złych odpowiedzi ani zbyt błahych kwestii. W moich najpiękniejszych snach, siedzimy na sali i czujemy się jak w tych rzadkich momentach kiedy wszyscy w kuchni na imprezie rozmawiają o naprawdę ciekawych sprawach.
Wysyłając maile do wszystkich znanych mi ciekawych osób (okazało się, że jest ich dużo więcej niż myślałam) pod koniec każdego zaproszenia dodawałam jedno zdanie „obiecuję nie zadawać głupich pytań”. To mogę obiecać też wam. Zbyt wiele czasu spędziłam na panelach na których rozmawiało się o wszystkim tylko nie o kulturze by wiedzieć, że nie ma nic bardziej frustrującego niż kiedy czekasz na ten panel o kulturze (jeden na pośród miliona paneli o marketingu) a rozmowa się rozłazi i ostatecznie znów wszyscy mówią o marketingu. Obiecuję, że przeleję w ten cykl całą moją miłość do kultury i frustrację tym jak mało o niej rozmawiamy.
Nie będę ukrywać, przyjęłam propozycję poprowadzenia tego cyklu właśnie dlatego, że przez lata blogowania o kulturze tylko dwa razy zdarzyło mi się trafić na wydarzeniu blogerskim na panel o kulturze. Dwa razy. Przez dziewięć lat blogowania. Mało. Dlatego, też jeśli czytają mnie blogerzy – zapraszam was bardzo na spotkanie – mam poczucie, że wasz głos może być ważny, a wasza obecność nie będzie zmarnowanym czasem. Zwłaszcza, że zawsze wśród zaproszonych gości znajdzie się ktoś z blogosfery, bo uważam że dobrze dobrany głos z Internetu to zawsze cenny głos.
Mam nadzieję, że zobaczymy się w kinie. Jeśli jesteście zainteresowani wydarzeniem, to zaznaczcie swoją obecność na Facebooku – na wydarzeniu. Od razu uprzedzam, że spotkania będą płatne (całe dychu) , ale w sumie mnie to cieszy – ktoś wierzy, że na cyklicznych rozmowach o kulturze da się zarabiać! Jakiż to cudowny przejaw wiary w Zwierza, kulturę i frekwencję. W każdym razie, bardzo chętnie was zobaczę, posłucham i będę trzymać kciuki za to by prowadząca panel nie przynudzała. Choć ponoć to zależy od jakiegoś Zwierza.
Ps: Ponieważ czekają mnie niesamowicie pracowite dwa tygodnie przerywane wyrywaniem zębów to naprawdę nie ręczę za regularność (zwykle staram się nie opuszczać trzech wpisów pod rząd) w najbliższych dniach.
Ps2: Wiecie że Camping z Tennantem zadebiutowało na HBO GO?