Ugotuj to jeszcze raz czyli moje ulubione kulinarne reality show

Zori­en­towałam się, że nigdy nie napisałam wam o mojej wielkie trwa­jącej od lat pasji. To pro­gramy kuli­narne. A właś­ci­wie — kuli­narne real­i­ty show z ele­mentem rywal­iza­cji. To są dokład­nie te pro­gramy, które oglą­dam po kilka­naś­cie odcinków bez zas­tanowienia. Kiedy pojaw­ia się nowy pro­gram — naty­ch­mi­ast sprawdzam czy mi się spodo­ba. Więcej — nawet jak mi się nie podo­ba oglą­dam dalej. postanow­iłam też zro­bić małe zestaw­ie­nie kuli­narnych pro­gramów real­i­ty i napisać — za co je lubię, a za czym niekoniecznie przepadam.

 

Zacznę od razu od pewnego stwierdzenia, które niekoniecznie jest oczy­wiste. Nie jestem w stanie oglą­dać pol­s­kich wer­sji kuli­narnych real­i­ty. W sum­ie to żad­nych pro­gramów real­i­ty. Dlaczego? Mam wraże­nie, że to kwes­t­ia języ­ka. Po pol­sku częs­to dużo bardziej „czu­ję” sztuczność dialogów (bo prze­cież sporo z nich zostało napisane), przeszkadza­ją mi nieprzy­jemne uwa­gi, krzy­cze­nie czy pouczenia Inna sprawa — uważam, że zwyk­le próbu­ją one dość bezre­fleksyjnie odt­worzyć schemat pro­gramów amerykańs­kich czy ang­iel­s­kich, ale nie mają tej swo­body czy uroku. Wiem, że wielu osobom to nie przeszkadza, ale ja oso­biś­cie tego nie lubię.

 

Mas­ter Chef (edy­c­ja amerykańs­ka i aus­tral­i­js­ka) - zde­cy­dowanie mój ulu­biony pro­gram. Był taki rok, kiedy nadro­bil­iśmy z Mateuszem chy­ba pięć sezonów w ciągu kilku tygod­ni. Dlaczego lubię ten pro­gram? Przede wszys­tkim — nie ekspery­men­tu­je za bard­zo ze sprawd­zoną for­mułą. Po kilku sezonach wiado­mo czego się spodziewać — jakie wyzwa­nia będą czekać na zawod­ników. To bard­zo trady­cyjny pod wzglę­dem for­mat pro­gram — kilku­nas­tu uczest­ników, po jed­nym lub dwa wyzwa­nia w odcinku, najsłab­sza oso­ba w danym tygod­niu odpa­da. Na przestrzeni kilku­nas­tu tygod­ni łat­wo wybrać swoich fawory­tów. Jed­nocześnie wiado­mo, że w każdym odcinku będą wybrane przez real­iza­torów najbardziej dra­maty­czne momen­ty, które spraw­ią, że będziemy chcieli oglą­dać dalej. Ostate­cznie jed­nak wszys­tko sprowadza się do jedzenia i do przy­jem­noś­ci obser­wowa­nia jak różne oso­by wybier­a­ją różne pode­jś­cie do zada­nia. Podo­ba mi się też to, że na przestrzeni pro­gra­mu wychodzą silne i słabe strony niek­tórych zawod­ników. Ktoś może świet­nie gotować, ale niekoniecznie sprawdza się w zada­ni­ach grupowych, ktoś nieźle zarządza grupą, ale potem nie jest w stanie zro­bić dobrego dania. Przy czym to co moim zdaniem jest najwięk­szym plusem — czyli bez­piecz­na pow­tarzal­ność — po pewnym cza­sie może zacząć ciążyć. Jed­nocześnie zwró­cil­iśmy uwagę, że to jest taki show, który też w sum­ie moc­no opiera się na kom­pe­tenc­jach kul­tur­owych uczest­ników. Inny­mi słowy — jeśli pochodzą z mniejs­zoś­ci etnicznych, czy są z uboższych rodzin, show jest dla nich trud­niejszy, bo spo­tyka­ją się ze smaka­mi i doświad­czeni­a­mi kuli­narny­mi, które nie są częś­cią ich codzi­en­noś­ci. Kiedyś pisałam o tym, że w sum­ie Mas­ter Chief dość dobrze odd­a­je pewne kla­sowe prob­le­my tego typu programów.

 

Muszę tu jeszcze zaz­naczyć, że naprawdę ciekawą edy­cję pro­gra­mu ma Aus­tralia. Jest tam dużo, dużo więcej odcinków i sam pro­gram ma zupełnie inny nas­trój niż ten amerykańs­ki. Jest przy­jem­niejszy, jest w nim mniej dramy, sami jurorzy nie próbu­ją tak bard­zo sprzedać samych siebie. Mam wraże­nie, że to jest niezwyk­le ciekawa edy­c­ja, dużo bardziej sku­pi­ona na jedze­niu. Jed­nocześnie — moż­na rzu­cić okiem na aus­tral­i­jską kul­turę kuli­narną, tak różną od naszej, naprawdę jak szuka­cie konkur­su kuli­narnego, przy którym moż­na zapom­nieć, że to konkurs — to jest pro­gram dla was.

 

 

Great British Bake Off - abso­lut­nie kul­towa pro­dukc­ja, którą najbardziej kochałam, kiedy był jeszcze starszy zespół sędz­iów (choć z nowym też sobie nieźle radzi). W najwięk­szym skró­cie — gru­pa ama­tors­kich cukierników siedzi w namio­cie na bry­tyjskiej prow­incji I piecze. Brz­mi nud­no, ale każdy kto oglą­dał pro­gram może was zapewnić, że godzin­ka z pieką­cy­mi Bry­tyjczyka­mi (choć ostat­nio był POLAK!) to lek na całe zło. Tak to konkurs, ale wszyscy zachowu­ją się jak­by byli nieco zakłopotani fak­tem, że ktoś musi odpaść. Atmos­fera jest lek­ka, przy­jem­na, dużo jest dow­cipów a niek­tóre komen­tarze doty­czące wyp­ieków brzmią hmm… co najm­niej dwuz­nacznie (nikt mnie nie przekona, że tak nie miało być). Do tego, to jest ten pro­gram, w którym nie zniechę­ca się i nie karze uczest­ników za poma­ganie sobie przy pra­cy. Co znaczy, że cza­sem dosta­je­my fajny dowód na to, że moż­na rywal­i­zować i sobie poma­gać. Minus? Kil­ka razy o mało nie dostałam zawału jak ktoś szedł ze swoim tortem czy inną upiec­zoną kon­strukcją i nie byłam pew­na czy doniesie całość w jed­nym kawałku. Serio te emoc­je? A i pole­cam wam dodatkowo oglą­dać bry­tyjskie odcin­ki z cele­bry­ta­mi — są abso­lut­nie przeu­rocze a aktorzy i cele­bryci wyda­ją się bardziej prze­ję­ci wyp­ieka­mi niż czymkol­wiek innym w swoim życiu.

 

Top Chef — to jest dopiero klasy­ka telewiz­ji — kiedy na Net­flix parę lat temu wylą­dowały pier­wsze sezony pro­gra­mu (który pokazy­wała na początku lat dwu­tysięcznych telewiz­ja Bra­vo) to sama jakoś nagrań przy­pom­i­nała jak stary to pro­gram. Zasady są proste — w pewien sposób podob­ne do Mas­ter Chefa — mamy grupę śmi­ałków rywal­izu­ją­cych o nagrodę, mamy prowadzącą i mamy grupę sędz­iów. Różni­ca jest taka, że tym razem nie rywal­izu­ją ama­torzy tylko pro­fesjon­al­ni sze­fowie kuch­ni. To spraw­ia, że ma się więcej wyma­gań, ale też zada­nia są nieco trud­niejsze. Lubię ten pro­gram głównie za to, że pozwala przyjrzeć się pewnym przyzwycza­je­niom i mod­om jakie panu­ją wśród kucharzy. Niezwyk­le ciekawe jest np. oglą­danie pro­gramów z początku lat dwu­tysięcznych, gdzie moż­na zobaczyć jak podawano dania — dziś więk­szość ówczes­nych pomysłów jest już zupełnie niemod­na — to intrygu­jące patrzeć na to jak zmienia się este­ty­ka podawanych dań. Minus pro­gra­mu to jego niesamowi­ta pow­tarzal­ność. Tak wiem, że chwal­iłam to przy Mas­ter Chef, ale tam mam wrażanie, wyrównu­ją to coraz bardziej spek­taku­larne dodat­ki czy charak­ter sędz­iów. Tu mamy kil­ka sezonów, które są moim zdaniem tak podob­ne, że trud­no zapamię­tać kogokol­wiek. Po pewnym cza­sie Top Chef stał się wielką franczyz z kilko­ma spin offa­mi — nie śledz­iłam wszys­t­kich, ale mogę założyć, że mają podob­ny sta­bil­ny poziom. Co ciekawe — seria nadal trwa i ma swój chy­ba dziewięt­nasty sezon.

 

 

The Final Table — chy­ba najlep­szy pro­gram kuli­narny w his­torii. Wśród uczest­ników — sze­fowie kuch­ni, ale nie byle jacy, tylko najlep­si na świecie (jest to bowiem konkurs między­nar­o­dowy). Poziom rywal­iza­cji — kos­miczny, stawka… no właśnie — o co mogą rywal­i­zować ludzie, którzy mają własne doskon­ałe restau­rac­je? Nagrodą jest stat­uet­ka i miejsce za tym finałowym stole, przy którym siedzą kuli­narne leg­endy. To właśnie ten brak wielkiej zawodowej czy finan­sowej nagrody czyni ten show tak ciekawym. Bohaterowie rywal­izu­ją o potwierdze­nie swo­jego miejs­ca na kuli­narnym pan­teonie a nie o kasę na nową restau­rację. Nie ma tu słabych zawod­ników, wszyscy są świet­ni, widać, że nie ma tu miejs­ca na proste błędy. Mimo, że sam pro­gram jest rywal­iza­cją to moim zdaniem ma w sobie bardziej wymi­ar cel­e­bracji gotowa­nia. Bard­zo żału­ję, że nie nakrę­cono więcej sezonów. Mam wraże­nie, że Net­flixa po pros­tu nie było za bard­zo stać na pro­gram z taki­mi gość­mi i tak wysoki­mi stawka­mi. Późniejsze pro­gramy real­i­ty real­i­zowane przez Net­flixa były zde­cy­dowanie skrom­niejsze i miały mniejsze budże­ty. Wyda­je mi się, że ten pro­gram jest ciekawszy, kiedy mniej więcej kojarzy się ludzi, którzy star­tu­ją czy oce­ni­a­ją. Mam wraże­nie, że jak się zupełnie nigdy nie słysza­ło o tych wszys­t­kich sze­fach kuch­ni to dość szy­bko pro­gram może się znudz­ić. Choć tu na mar­gin­e­sie — jego plusem jest fakt, że jest kró­ci­ut­ki i ma tylko kil­ka odcinków.

 

 

Akademia Czeko­la­dy — lubię pro­gram które spec­jal­izu­ją się tylko w jakichś określonych sposobach gotowa­nia czy potrawach. To spraw­ia, że nawet jeśli na wstępie nie wiem za wiele o danej dziedzinie gotowa­nia to pod sam koniec — mam poczu­cie, że wiele się nauczyłam. W przy­pad­ku Akademii Czeko­la­dy mamy do czynienia z bard­zo specy­ficznym cukier­nictwem, bo takim, które spec­jal­izu­je się w czeko­lad­owych kon­strukc­jach i w ogóle — korzys­ta z czeko­la­dy zarówno jako skład­ni­ka dań jak i budul­ca do niesamow­itych kon­strukcji, które wyglą­da­ją bardziej jak popis umiejęt­noś­ci inżynieryjnych niż kuli­narnych. To co naprawdę mi się w pro­gramie podo­ba, to fakt, że jest w nim taki ele­ment eduka­cyjny — prowadzą­cy pro­gram Amau­ry Gui­chon doskonale wie, że żaden z uczest­ników nawet nie zbliża się do jego poziomu (z resztą jego czeko­lad­owe kon­strukc­je oraz pro­ces ich tworzenia moż­na podzi­wiać w Internecie — mi wyskaku­ją zarówno na Insta­gramie jak i na Tik Toku) i trak­tu­je uczest­ników bard­zo jak uczniów. Pro­gram nie jest bard­zo duży czy bom­basty­czny — wszys­tko sprowadza się do kole­jnych zadań i lekcji. Ale w przy­pad­ku tak pre­cyzyjnej rzeczy jak czeko­lad­owe kon­strukc­je — całkiem dobrze się sprawdza. Jedyny minus — nie ma tam aż tak wiele cza­su by lep­iej poz­nać uczest­ników co znaczy, że doskonale pamię­tam kon­strukc­je, ale już nie kto je tworzył.

 

 

Pres­sure Cook­er (pol. Gotowanie pod ciśnie­niem) — nowość na Net­flix. Ciekawy pomysł na pro­gram kuli­narny, bo psy­cho­log­icz­na gra pomiędzy uczest­nika­mi liczy się tu w równym stop­niu co gotowanie. W pro­gramie nie ma ani zewnętrznych sędz­iów ani prowadzą­cych. Uczest­ni­cy dosta­ją polece­nia przez drukarkę (która wyrzu­ca kole­jne „zamówienia”) i sami dobier­a­ją się w pary czy grupy, sami decy­du­ją kogo spośród siebie wye­limin­u­ją. Żeby było ciekaw­iej — wye­lim­i­nowane oso­by wraca­ją potem jako sędziowie czy właś­ci­wie degus­ta­torzy i próbu­ją dań — z jed­nej strony robią to na śle­po z drugiej — po pewnym cza­sie umieją się domyślić, kto co przy­go­tował. W tym show podo­ba mi się przede wszys­tkim ode­jś­cie od takiego prostego schematu prezen­towa­nia dań grupie sędz­iów. Jed­nocześnie naj­ciekawsze momen­ty pro­dukcji nie mają nic wspól­nego z gotowaniem — raczej z knu­ciem uczest­ników pro­gra­mu prze­ci­wko sobie. To nie jest pro­gram dla każdego — mam wraże­nie, że wiele osób, które oglą­da pro­gramy kuli­narne woli, gdy tych inter­akcji pomiędzy uczest­nika­mi nie ma aż tak wiele — chcą więcej gotowa­nia. Ja jestem trochę roz­dar­ta, bo nie ukry­wam — lubię te wszys­tkie knowa­nia i układy, pak­ty i nies­nas­ki. Plus jest taki, że to pro­gram, w którym wys­tępu­ją sami pro­fesjon­al­ni kucharze, więc gdy przy­chodzi do gotowa­nia — dosta­je­my całkiem ciekawe propozycje.

 

 

Zum­bo Just Desserts — pro­gram skon­cen­trowany całkowicie na deser­ach. Moim zdaniem — ma niesamow­ity potenc­jał, ale prob­le­mem jest sposób przy­dziela­nia I podlicza­nia punk­tów. Nie dość, że jest zupełnie nie prze­jrzysty to dodatkowo — niezbyt emocjonu­ją­cy. Co nato­mi­ast jest ciekawe to boje jakie toczą uczest­ni­cy z zasada­mi przy­go­towywa­nia deserów I ciast. Jak wiado­mo — to ten wymi­ar sztu­ki kuli­narnej który nie wybacza żad­nych błędów. Choć uważam, że pro­gram ma sporo wad I przede wszys­tkim — zupełnie pozbaw­ionych charyzmy prowadzą­cych to jed­nak… od chwili, kiedy zobaczyliśmy z Mateuszem Zum­bo co pewien czas mówimy o mści­wych “bogach tęże­nia”, którzy są odpowiedzial­ni za to czy deser się zetnie. Bo cza­sem owi bogowie nie są łaskawi dla kucharzy i wtedy cóż — na nic wysił­ki — jak się nie chce coś ściąć to się nie zetnie. Także — mam, wobec tego pro­gra­mu mieszane uczu­cia — były frag­men­ty, które dały mi mnóst­wo emocji, ale też momen­ty, kiedy myślałam, że w sum­ie nie miałabym ochoty skosz­tować niczego co przy­go­towano w tym pro­gramie. Co z resztą w ogóle jest moim prob­le­mem, bo ja nie jestem jakoś szczegól­nie zain­tere­sowana desera­mi, piecze­niem czy ciastka­mi a nieste­ty coraz więcej pro­gramów kuli­narnych sku­pia się właśnie na cukier­nictwie. A ja lubię, jak oni gotu­ją wytrawne rzeczy, bo tu zwyk­le mam więk­szą ochotę skosz­tować przy­go­towanych dań.

 

 

Amer­i­can Bar­beque Show­down (pol. Grill­mas­terzy w akcji)  — jed­nym z moich najwięk­szych prob­lemów z pro­gra­ma­mi kuli­narnym jest fakt, że w więk­szoś­ci kon­cen­tru­ją się one na gotowa­niu znanym z wyk­wint­nych europe­js­kich restau­racji. To zwyk­le oznacza, że całe mnóst­wo kuli­narnych tal­en­tów, pomysłów i tech­nik nigdy się tam nie pojaw­ia. Dlat­ego lubię, kiedy pro­gramy wychodzą z europe­jskiej kuch­ni i pro­ponu­ją nam coś innego — gotowanie określonych potraw czy skupi­e­nie się na innych tech­nikach. Właśnie dlat­ego bard­zo lubię ten Net­flixowy pro­gram, który w głównej mierze sku­pia się na gril­lowa­niu mięsa. Po pier­wsze — dlat­ego, że mamy do czynienia z zupełnie inną grupą uczest­ników — bycie mis­trzem gril­lowa­nia to coś zupełnie innego niż gotowanie w kuch­ni. Po drugie — dosta­je­my przegląd bard­zo ciekawych tech­nik, które przy­pom­i­na­ją jak wielowymi­arową czyn­noś­cią jest gotowanie i jak to co robimy w restau­rac­jach to tylko niewiel­ki ele­ment tej wielkiej kul­tu­ry. Minusem pro­gra­mu jest oczy­wiś­cie fakt, że sku­pia się głównie na mięsie. To w ogóle jest ciekawe, jak bard­zo nie wege­tari­ańskie i nie wegańskie są pro­gramy tego typu. Pamię­tam, że kiedy w Mas­ter Chef pojaw­iło się wegańskie wyzwanie wszyscy byli zaskoczeni i zdzi­wieni. Wraca­jąc jed­nak do Amer­i­can Bar­beque Show­down — jeśli nie czu­je­cie się dobrze patrząc na to jak przyrządzane jest mię­so to zde­cy­dowanie nie jest to pro­gram dla was. Poza tym — moim zdaniem jeden z najlep­szych i najprzy­jem­niejszych pro­gramów tego typu na Netflixie.

 

 

Iron Chief (pol. Kuchenne Poty­cz­ki. Kto zostanie leg­endą) - to nie jest pro­gram dla każdego — wywodzą­cy się z japońskiej pro­dukcji show kuli­narny ma w sobie ele­ment autoironii, kiczu i prze­sady. To jest pro­gram o gotowa­niu, ale poza tym — to jest trochę par­o­dia pro­gramów o gotowa­niu. Wszys­tko — od wyzwań po sposób prezen­tacji kole­jnych uczest­ników jest niesły­chanie „over the top” — do tego stop­nia, że dla częś­ci widzów może to być zupełnie nies­trawne. Ostate­cznie chodzi jed­nak o dość typową rywal­iza­cję — przy­chodzą­cy do pro­gra­mu zawod­ni­cy rywal­izu­ją z pię­cioma sze­fa­mi kuch­ni, spośród których jed­nego do poje­dynku wybiera prowadzą­cy pro­gram. Potem przy­go­towane dania (zaw­ier­a­jące tajem­niczy skład­nik, ujaw­ni­any na początku pro­gra­mu) oce­ni­a­ją jurorzy, którzy stara­ją się w zabawny sposób komen­tować to co dzieje się na planie. Przyz­nam, bez bicia — obe­jrza­łam cały nowy sezon na Net­flix w jedne dzień i zro­biłam to bez chwili zas­tanowienia. Ale mam wraże­nie, że ten sposób udzi­w­ni­a­nia pro­gramów lep­iej sprawdzał się w telewiz­ji. Kiedy obe­jrzy się kil­ka takich odcinków na streamin­gu człowiek czu­je się bardziej zmęc­zony niż rozbaw­iony. Wciąż — jeśli widzi­ałam już wszys­tko inne to skuszę się i na Iron Chief.

 

 

The Big Fam­i­ly Cook­ing Show­down — ciekawy pomysł na show kuli­narny, gdzie rywal­izu­ją ze sobą dwie rodziny — trochę brz­mi jak kuli­nar­na Famil­i­a­da i nie ukry­wam — ma to niekiedy taki nas­trój. Zwłaszcza w pier­wszym sezonie, gdzie jed­no z zadań pole­gało na przy­go­towa­niu i poda­niu posiłku we włas­nym domu. Tym co najbardziej mi się podobało, to wyzwanie — obec­ne w obu sezonach pro­gra­mu, gdzie rodz­i­na gotowała posiłek, ale miała do wyda­nia tylko dziesięć fun­tów. Bard­zo lubię finan­sowe ogranicza­nia w takich pro­gra­mach, bo cza­sem mam wraże­nie, że nietrud­no świet­nie gotować kiedy ma się pod ręką nieogranic­zony dostęp do najlep­szych skład­ników. Co ciekawe — pro­gram znacznie się zmienił pomiędzy pier­wszym a drugim sezonem — do tego stop­nia, że pod pewny­mi wzglę­da­mi — była to już zupełnie inna pro­dukc­ja. Wciąż — był to pro­gram kuli­narny od BBC co znaczy, że nas­trój całoś­ci był dużo bardziej przy­jazny i mniej rywal­iza­cyjny niż ma to miejsce w pro­gra­mach amerykańs­kich. To taki pro­gram, który oglą­da się jed­nym okiem przy posiłku — także dlat­ego, że ostate­cznie nie zależy ci aż tak bard­zo na konkret­nym zwycięzcy.

 

 

Best Left­overs Ever! (pol. Ucz­ta z resztek) - jeden z najbardziej zmarnowanych pomysłów na pro­gram kuli­narny jak widzi­ałam. Sam pomysł wyjś­ciowy jest moim zdaniem doskon­ały. Uczest­ni­cy mają przy­go­tować ciekawe dania, ale korzys­ta­ją do tego z resztek — coś co mil­iony osób na całym świecie trenu­ją zaglą­da­jąc do swo­jej lodów­ki. Dlaczego uważam, że to zmarnowany pomysł? Bo nieste­ty, nie da się odt­worzyć tego czym jest gotowanie z resztek, a też same wybrane dania, które mieli prz­er­abi­ać nasi uczest­ni­cy niekoniecznie były dobrze wybrane. Prob­lem był też taki, że zami­ast zro­bić dobre jedze­nie wielu uczest­ników wyraźnie chci­ało ode­jść jak naj­dalej od tego co znaleźli w lodów­ce i ostate­cznie — miałam wraże­nie, że wiele nowych dań było zupełnie nieapety­cznych. Pro­gram miał miłą prowadzącą i dobry punkt wyjś­cia, ale jakoś mam wraże­nie, że nikt dokład­nie nie prze­myślał — jak to zro­bić by odd­ać te życiowe zma­gania ludzi zaglą­da­ją­cych do pustych lodówek. Czy obe­jrza­łam całość — oczy­wiś­cie! Ale w sum­ie z żalem, że nie udało się zro­bić ciekawszego programu.

 

 

Nailed It! — jedyny pro­gram kuli­narny Net­flixa którego nie zdzierżyłam, pomi­mo tego, że sam punkt wyjś­cia uważam za doskon­ały — uczest­ni­cy stara­ją się odt­worzyć skom­p­likowane wyp­ie­ki, tylko że sami niekoniecznie mają kom­pe­tenc­je by to zro­bić. Sam pro­gram nar­o­dz­ił się w odpowiedzi na pop­u­larność w sieci filmików które zestaw­iały piękne zdję­cia wyp­ieków z Pin­ter­s­ta czy Insta­gra­ma i czy­jeś domowe pró­by odt­worzenia takich stwor­zonych przez pro­fesjon­al­istów cud­ów. Pomysł zro­bi­enia pro­gra­mu kuli­narnego nie do koń­ca na poważnie początkowo bard­zo mi się podobał. Ale po kilku odcinkach nie dałam rady. Za dużo było tam chao­su, przeszkadza­nia, wytrą­ca­nia z równowa­gi. Miałam wraże­nie, że pro­gram nie wierzy we własne założe­nie, że poraż­ka kuli­nar­na może być zabaw­na i na każdym kroku próbował mnie dodatkowo rozśmieszyć. To było dla mnie zde­cy­dowanie zbyt wiele.   Zda­ję sobie sprawę, że sporo osób to bawi, ale mnie pro­gram zupełnie nie wciągnął. Chy­ba jed­nak lubię inne emocje.

 

 

Hell’s Kitchen (edy­c­ja amerykańs­ka) - to jest w ogóle naj­ciekawszy przy­padek na tej liś­cie. Hell’s Kitchen było pier­wszym pro­gramem kuli­narnym jaki oglą­dałam. Było to dawno temu i moim pod­sta­wowym źródłem dostępu do kole­jnych odcinków, były chińskie ser­w­ery, na których każdy odcinek był pokro­jony na kilka­naś­cie kawałeczków. Cały pomysł opiera się na rywal­iza­cji osób, które nie mają doświad­czenia pra­cy w restau­ra­cyjnej kuch­ni (lub mają doświad­cze­nie ogranic­zone) a rywal­izu­ją by dostać posadę w ekskluzy­wnej restau­racji.  Te kilka­naś­cie lat temu zupełnie mi nie przeszkadza­ło to ile w pro­gramie jest krzy­czenia na uczest­ników, jak częs­to komuś wysi­ada­ją ner­wy itp. Ale po pewnym cza­sie, kiedy wró­ciłam do Hell’s Kitchen zdałam sobie sprawę, że jed­nak nie oglą­da mi się tego tak przy­jem­nie — wręcz prze­ci­wnie, mam wraże­nie, że choć pro­gram nadal leci i ma nowe sezon, to ta for­muła już zupełnie nie pasu­je, do współczes­nej telewiz­ji — jak­by już zobaczyliśmy wszys­tko to co było dla nas nowe — jeśli chodzi o pracę w kuch­ni i chy­ba nie potrze­bu­je­my kole­jnych sezonów zro­bionych wedle tego samego pomysłu. Z resztą na przestrzeni lat zaczę­to coraz głośniej mówić, że ten sposób prowadzenia kuch­ni, który przed­staw­ia się tu jako obow­iązu­ją­cy, jest już przes­tarza­ły i fakt — krzy­cze­nie na siebie było swego cza­su domeną kucharzy, ale to naprawdę nie jest jedyny sposób by się porozu­miewać w pra­cy. W każdym razie — wciąż mam do pro­gra­mu pewien sen­ty­ment, bo pamię­tam, jak zary­wałam dla niego noce na stu­di­ach, ale mam poczu­cie, że nie tylko ja z niego wyrosłam, ale w ogóle jako wid­zowie trochę wyrośliśmy z takich pro­gramów reality.

 

 

Jak widzi­cie — więk­szość pro­gramów widzi­ałam na Net­flix. Tam jest nie tylko najwięk­szy kat­a­log takich real­i­ty show, ale też co chwila dorzu­cane są nowe. W momen­cie, w którym piszę ten post mam jeszcze dwa pro­gramy (jeden prowad­zony przez Antoniego Porowskiego, dru­gi o robi­e­niu drinków), których nie widzi­ałam. Mam też pro­gramy, które odrzu­ciłam (nie jestem w stanie zrozu­mieć uroku Cooked with Cannabis — obe­jrza­łam jeden odcinek i zupełnie nie poczułam tego pro­gra­mu) czy takie, które nie są w ogóle rywal­iza­cją („Chef’s Table” czy „Some­body Feed Phil” i wiele, wiele innych) ale wciąż — żad­na inna plat­for­ma nie daje mi tyle kuli­narnych przy­jem­noś­ci. Mam nadzieję, że może wkrótce inne plat­formy pójdą tą drogą, bo cza­sem jak mi się skończy na Net­flix zestaw kuli­narnych pozy­cji, to naprawdę nie mam czego oglą­dać do obiadu i muszę sobie robić powtór­ki „Han­ni­bala” (poza piątka­mi, kiedy jest nowy odcinek Makłow­icza). Sami widzi­cie — nie ma takiej iloś­ci konkursów kuli­narnych, których nie byłabym w stanie obejrzeć.