Home Film Pokochać potwora czyli o “Love and Monsters”

Pokochać potwora czyli o “Love and Monsters”

autor Zwierz
Pokochać potwora czyli o “Love and Monsters”

W ostat­nich dni­ach siedzę sobie w mniejszych i więk­szych nomi­nowanych do Oscarów pro­dukc­jach (wciąż ubole­wa­jąc że nie da się w Polsce zobaczyć wszys­t­kich) i z każdym filmem coraz bardziej czu­ję tęs­knotę za ucieczką w kierunku kina które pewnie wypeł­ni­ało­by pro­gramy mul­ti­plek­sów pod koniec wios­ny i latem. Czyli filmów prostych, przy­jem­nych i dostar­cza­ją­cych rozry­w­ki. A takim jest „Love and Mon­sters” (na całe szczęś­cie nomi­nowany do Oscara w jed­nej kategorii)

Love nad Mon­sters” wpisu­je się w gatunek, na który przez moment był mały boom w kinie amerykańskim — czyli w his­torię dow­cip­nego pode­jś­cia do koń­ca świa­ta. Ma trochę wspól­nego z „Zom­bieland” (niek­tóre postaci wyda­ją się niezwyk­le podob­ne do tych z pop­u­larnej komedii), trochę z „Wysypem żywych trupów” gdzie kluc­zowe jest prze­jś­cie z punk­tu A do punk­tu B. O ile w wymienionych przeze mnie pro­dukc­jach prob­le­mem były zom­bie o tyle w „Love and Mon­sters” mamy zmu­towane gady, płazy i wszelkiego rodza­ju owady i robaki.

 

 

Nasz bohater Joel ura­tował się po pier­wszym ataku pot­worów i miesz­ka w bunkrze gdzie niby wszys­tko jest w miarę w porząd­ku, ale tęskni za miłoś­cią. Nie jakąkol­wiek miłoś­cią, tylko za dziew­czyną,  z którą się spo­tykał tuż przed końcem wszys­tkiego. Aimee miesz­ka w kolonii odd­alonej o sie­dem dni pieszej wędrów­ki od bunkra w którym miesz­ka Joel. Nie pozosta­je nic innego jak wyruszyć na wyprawę by rzu­cić swe serce u stóp dziewczyny.

Sam schemat podróży prze­b­ie­ga zgod­nie z klasy­cznym pomysłem na tego typu filmy. Bohater choć początkowo nie posi­a­da umiejęt­noś­ci które poz­woliły by mu przetr­wać w tym niebez­piecznym świecie, ma sporo szczęś­cia ale też uczy się jak przetr­wać. Oczy­wiś­cie spo­ty­ka też oso­by które mu pomogą. Nie było by też porząd­nej postapokalip­ty­cznej przy­gody bez wiernego i niesamowicie inteligent­nego psa. Zresztą ten pies otwiera zupełnie nowe sko­jarzenia bo oczy­wiś­cie przy­pom­i­na się człowiekowi “Jestem Leg­endą” ale też prze­cież “Fall­out”. Inna sprawa, pojaw­ie­nie się wiernego psa na ekranie od razu spraw­ia, że widz oglą­da film w niespoko­jnym napię­ciu zada­jąc sobie pytanie czy psi­na doży­je do napisów koń­cowych. I choć wiemy, że amerykańs­ki film prędzej poświę­ci głównego bohat­era niż psa, to wciąż budu­je to napięcie.

 

Cała his­to­ria prowadzi nas zaś do ostat­niego aktu, który — jak moż­na się spodziewać po wcześniejszym tonie nar­racji — nieco wywraca na głowę wiz­ję wielkiego roman­ty­cznego ges­tu jakim jest narażanie swo­jego życia w imię przy­pom­nienia o sobie dziew­czynie, którą ostat­ni raz widzi­ało się kil­ka lat wcześniej. Pod pewny­mi wzglę­da­mi film ład­nie wpisu­je się we współczes­ny trend przy­pom­i­na­nia że dru­ga oso­ba, nic nie jest nam win­na — nawet jeśli chce­my obdarzyć ją uczu­ciem.  Ten wątek — zadawa­nia sobie pytań odnośnie sen­su i znaczenia wiel­kich roman­ty­cznych gestów to ciekawy znak cza­sów. Wielkie roman­ty­czne gesty były przez dekady Hol­ly­wood trak­towane jako coś pożą­danego, wręcz wyma­ganego do wspani­ałej opowieś­ci. Z cza­sem doszła jed­nak inna nar­rac­ja wskazu­ją­ca jak bard­zo takie zachowanie potrafi być obciąża­jące dla oso­by wobec której dokonu­je­my poświęceń. Ciekawe, że ta per­spek­ty­wa zaczy­na się pojaw­iać w filmie rozrywkowym.

Inna sprawa, „Love and Mon­sters” wpisu­je się w ten ciekawy trend w kinie rozry­wkowym, w którym bohater — prezen­towany jest nam jako nieu­dacznik, jed­nak ostate­cznie okazu­je się, że jest osobą, która niesły­chanie szy­bko dos­tosowu­je się do nowych okolicznoś­ci. Zresztą sam film pro­ponu­je nam hasło “Jeśli ja przetr­wałem kil­ka dni na powierzch­ni to każdy może to zro­bić”. Z jed­nej strony — brz­mi to motywa­cyjnie — wskazanie, że w każdym z nas może drze­mać bohater. Z drugiej — prowadzi to jak zawsze w takich pro­dukc­jach do kon­kluzji, że wszyscy mamy te same umiejęt­noś­ci tylko najwyżej za mało je ćwiczymy, czy nie znaleźliśmy w sobie odpowied­niej motywacji. Niby dosta­je­my trochę dupowa­t­ego bohat­era, ale jed­nocześnie — okazu­je się, że to jest w jakimś stop­niu wybór. Nie ukry­wam, że chci­ałabym zobaczyć kiedyś postać, która nie przeży­wa żad­nej przemi­any, nie sta­je się mis­trzem przetr­wa­nia i pole­ga wyłącznie na szczęś­ciu i cud­zych kompetencjach.

 

 

Oglą­da­jąc film zaczęłam się zas­tanaw­iać też nad jeszcze jed­nym aspek­tem fil­mu, który właś­ci­wie zosta­je roze­grany tylko w połowie. Otóż nie da się ukryć, że owe pot­wory, z który­mi wal­czy nasz bohater to nie są żadne mon­stra z kos­mo­su, to wielkie zmu­towane stworzenia, które zamieszku­ją ziemię już dziś. Twór­cy fil­mu słusznie założyli, że należy wye­lim­i­nować z tych niesamow­itych mutacji ssa­ki, bo bohater zabi­ja­ją­cy wielkiego morder­czego kró­li­ka pewnie nie wzbudza­ł­by takiej sym­pa­tii. Nie zmienia to jed­nak fak­tu, że wal­czy z wielki­mi stworzeni­a­mi, które prze­cież znamy, cza­sem wal­czymy by zachować je przy życiu (jak w przy­pad­ku żab i ropuch).

 

Jest w tym coś ciekawego — oglą­da­jąc film poczułam, że choć nie jest trud­no mi kibi­cow­ać bohaterowi (bo wyda­je się całkiem sym­pa­ty­czny) o tyle sama sytu­ac­ja w ostat­nich lat­ach przes­tała być taka jed­noz­nacz­na. Człowiek przes­tał z góry zakładać, że przetr­wanie ludzkoś­ci to najlep­sza rzecz jaka może się zdarzyć. Więcej im dłużej patrzy się na tą wielką rop­uchę, kra­ba czy wija człowiek sobie myśli — może to nie jest takie złe rozwiazanie. Zresztą sami twór­cy fil­mu chy­ba też odczuwa­ją trochę tą zmi­anę w naszym pode­jś­ciu do tych złych pot­worów bo troszkę zaczy­na­ją je różnicować.

 

 

Choć sama pro­dukc­ja jest miła, i po sean­sie człowiek raczej ma przeko­nanie, że przy­jem­nie spędz­ił czas to jed­nak nie jest zupełnie pozbaw­iona wad. Oso­biś­cie mam poczu­cie, że twór­cy tworząc świat w którym porusza się nasz bohater nie wyko­rzys­tali wielu ele­men­tów które mogły­by być ciekawe. Najbardziej jestem zaw­iedziona fak­tem, że zapowiedziana od samego początku słabość naszego bohat­era do zbiera­nia infor­ma­cji o pot­worach nie zosta­je w żaden sposób wyko­rzys­tana. To ciekawe — jak­by film podświadomie  odrzu­cał fakt, że z tym co niebez­pieczne i niez­nane najlepiej wal­czyć przez gro­madze­nie wiedzy a nie przez strze­lanie z kuszy. Inna sprawa — trochę żału­ję, że wątek „umier­a­ją­cych” robot­ów domowych — które dzi­ałały trochę jak Alexa trochę jak sztuczne inteligenc­je, nie został pociąg­nię­ty dalej. Troszkę szko­da, bo pojaw­ie­nie się tych dodatkowych ofi­ar koń­ca świa­ta wydało mi się ciekawe, i zaskaku­ją­co przygnębi­a­jące w tej — w sum­ie dość optymisty­cznej opowieś­ci. Zas­tanaw­iam się czy twór­cy nie zdali sobie sprawy, że ten wątek trochę zaburza sym­pa­ty­czny i optymisty­czny wydźwięk całej historii.

 

Nie wyda­je mi się by „Love and Mon­sters” wyma­gało dłuższej anal­izy — przy­na­jm­niej nie bez wchodzenia w reflek­sję nad tym jak postapokalip­ty­czne filmy rezonu­ją w świecie, który spraw­ia wraże­nie jak­by się do apokalip­sy zbliżał. Inna sprawa, że nie ukry­wam — bawi mnie nieco, że Dylan O’Brien (który zresztą właś­ci­wie automaty­cznie budzi sym­pa­tię w czym by nie zagrał) który zbliżą się do 30 wciąż gra tego chłopa­ka, który jest w wieku „ogól­nie koło nas­to­let­nim” już tak od 10 lat Kidy zagrał w Teen Wolf. Jestem ciekawa co czeka go dalej bo prze­cież kiedyś musi zacząć dostawać inne role (i przes­tać się mierzyć z kole­jny­mi apokalip­sa­mi bo jed­ną w Więźniu Labiryn­tu ma już za sobą).

Nomi­nowane do Oscara za efek­ty spec­jalne „Love and Mon­sters” przy­pom­ni­ało mi radochę oglą­da­nia filmów w kinie. Co praw­da widzi­ałam film na swoim niezbyt kinowym telewiz­orze ale z każdą kry­ty­czną uwagą która pojaw­iała się w mojej głowie myślałam „Gdy­bym była na tym filmie w kinie to pewnie baw­iłabym się lep­iej”. Co zresztą skła­nia mnie do reflek­sji, że jeśli kina przetr­wa­ją obec­ne cza­sy to wid­zowie chęt­nie do nich wrócą bo jed­nak są takie pot­wory, które chce się oglą­dać na dużym ekranie. Jakoś łatwiej je wtedy pokochać.

0 komentarz
3

Powiązane wpisy

judi bola judi bola resmi terpercaya Slot Online Indonesia bdslot
slot
slot online
slot gacor
Situs sbobet resmi terpercaya. Daftar situs slot online gacor resmi terbaik. Agen situs judi bola resmi terpercaya. Situs idn poker online resmi. Agen situs idn poker online resmi terpercaya. Situs idn poker terpercaya.

Kunjungi Situs bandar bola online terpercaya dan terbesar se-Indonesia.

liga228 agen bola terbesar dan terpercaya yang menyediakan transaksi via deposit pulsa tanpa potongan.

situs idn poker terbesar di Indonesia.

List website idn poker terbaik. Daftar Nama Situs Judi Bola Resmi QQCuan
situs domino99 Indonesia https://probola.club/ Menyajikan live skor liga inggris
agen bola terpercaya bandar bola terbesar Slot online game slot terbaik agen slot online situs BandarQQ Online Agen judi bola terpercaya poker online