Niektórzy chodzą do kina z miłości do filmu, inni zaintrygowani reklamami, jeszcze inni by obściskiwać się w ostatnich rzędach. Latem, należę do grupy, która chodzi do kina dla klimatyzacji. Dwie godziny wśród zimnych powiewów? Nie musicie mnie bardziej namawiać. Co więcej latem pojawia się zawsze taka pozycja „klimatyzacyjna” czyli niezbyt mądra latenia produkcja, w czasie której nie trzeba za bardzo myśleć. W tym roku tą lukę wypełnia „Meg 2: Głębia”.
Przyznam, nie spodziewałam się, że Meg — piękna produkcja o braku przyjaźni pomiędzy Jasonem Stathamem a wielkimi rekinami, doczekać się kontynuacji. Od Meg minęło parę dobrych lat i zwykle, jeśli takie filmy od razu nie idą za ciosem to po latach jakoś trudno zachęcić ludzi do oglądania spotkania człowieka i ryby, nawet jeśli człowiek jest malutki a ryba wielka. Kolejna część jednak powstała i co ciekawe — poza tym, że znów jest to koprodukcja amerykańsko-chińska to reżyserem jest Ben Wheatley. Tak, tak nowe spotkanie Stathama i rekina reżyseruje twórca nazywany swego czasu Enfant terrible brytyjskiego kina niezależnego. Cytując klasyka „Jak do tego doszło nie wiem”. Pewnym jest natomiast, że nowy reżyser raczej nie nasycił rekiniej epopei nomen omen głębią.
„Meg 2: Głębia” jest czymś co nazywałabym połączeniem Jurassic Park ze Szczękami. Mamy tu bowiem absolutny misz masz. Chcecie ludzi podróżujących na morskie dno by tam walczyć z rekinami? Dostaniecie. Chcecie ludzkiej chciwości, która wypuszcza wielkie rekiny na szerokie wody? Dostaniecie. Chcecie dziwne prehistoryczne stwory, które wychodzą z wody? Dostaniecie. Chcecie wielgaśne rekiny i ośmiornice atakujące popularny kurort turystyczny? Dostaniecie. W tym filmie jest tyle pomysłów, że spokojnie mogłyby to być trzy osobne opowieści, połączone cienką linią rekiniej płetwy. Więcej, nawet pod względem tonu, film zmienia się kilka razy. Początkowo mamy raczej thriller, potem trochę akcji, by na końcu nagle pojawiło się mnóstwo elementów komediowych.
Nikt nie idzie na film „Meg 2” po refleksje społeczne i filmowe oświecenia. Prawda jest taka, że wszyscy zjawiamy się w kinie z jednym pytaniem. Ile tam będzie tych wielkich rekinów. No i tu jestem niestety zawiedziona. Rekinów jest więcej (ten zły rekin ma szramę przez oko, żebyśmy wiedzieli, że jest paskudniakiem) ale poświęcamy im zdecydowanie za mało czasu. Absolutnie mnie nic nie obchodzą ludzie pragnący zabić innych ludzi — to jest nudne, jeśli idę na film o wielkim prehistorycznym rekinie, to chce, żeby było dużo kłapania zębami. Co prawda film zawiera piękną scenę, w czasie której Statham na skuterze wodnym walczy z wielkimi rekinami niczym prawdziwy rycerz krucjaty anty rekinowej, ale to jest zdecydowanie zbyt krótka sekwencja. Co sugeruje, że w budżecie być może zabrakło pieniędzy na więcej scen z wielkimi rekinami. Przy czym to jest ciekawe — rekinów jest więcej, ale jakby było ich mniej. To klasyka — zwiększa się grupa przeciwników, ale poświęcamy im mniej czasu. To jest bolesne, kiedy człowiek właśnie dla tego rekina (zaraz po klimatyzacji) wybrał seans.
Co więc nam pozostaje? Podobnie jak ostatnim razem Statham gra tu bohatera, który absolutnie nie ma zamiaru mierzyć się z potworami z głębin, ale cóż zrobić. Tym razem nie ma wątków romantycznych ani romantycznych sugestii, jest za to dynamika rodzinna. Czyli ojczym i wujek starają się, żeby czternastoletnia bohaterka przeżyła wszystkie przygody. W tle zaś pojawiają się ludzie, których trzy po trzy kojarzymy z poprzedniego filmu (to było pięć lat temu, dlaczego ktoś wymaga ode mnie żebym ich pamiętała). Najbardziej spodobał mi się bohater, który mając już doświadczenia w spotykaniu się z wielkim rekinem postanowił się do kolejnego spotkania przygotować zawczasu. Podziwiam postaci, które wyciągają wnioski ze swoich przygód.
Jak wspomniałam — to film wybitnie „klimatyzacyjny”, ale oglądając go pojawiła się u mnie pewna refleksja. Ponieważ jest to film skierowany raczej na rynek chiński (premierę miał w czasie festiwalu w Szanghaju) to obyczajowo jest bardzo grzeczny. Wszystkie takie klasyczne elementy akcyjniaków, które się źle starzeją, są tu zastąpione historią rodzinną. Bohaterki oczywiście są, do tego mają kompetencje, ale żadne iskry nie latają, a jak ktoś rzuci głupią uwagą to zje go wielka ośmiornica. I wiecie co — jest w tym coś nawet przyjemnego — zwłaszcza jeśli ktoś lubi atmosferę Jurassic Park ale nie chce się co chwilę otrząsać słuchając dialogów jakie ostatnio ta seria nam fundowała. Przy czym ponownie — punktem odniesienia takiego filmu jest raczej kolejna produkcja z The Rockiem, którą człowiek ogląda i po pół roku nie jest do końca pewien, jaki tytuł miał ten film i o co w nim chodziło.
Nie tak dawno temu obejrzałam filmik, na którym ktoś gładzi rekina po nosie. Rekin robi kółko a potem wraca po więcej głaskania. Od obejrzenia tego filmiku jestem w ogóle „team rekin” i zawsze kibicuje rekinom, nawet jeśli mają bliznę na pysku. Mam wrażenie, że twórcy filmu trochę tą zmianę naszych odczuć względem rekina wyczuli, bo film sugeruje, że możliwa jest jakaś rekino-ludzka relacja nie oparta na zębach i wybuchach. Bardzo chciałabym, żeby to poszło w tą stronę. Statham bijący się na pięści z olbrzymim rekinem to jedno, Statham związany z rekinem przyjaźnią — to jest coś na co chyba wszyscy czekamy — nawet jeśli jeszcze o tym nie wiemy.