Poza horyzont pośladka czyli o “Obsesji”

Net­flix od pewnego cza­su stara się schlebi­ać gus­tom tych widzów, którzy w fil­mach i seri­alach dostęp­nych na plat­formie szuka­ją przede wszys­tkim sek­su­al­nej pod­ni­ety. Przy czym — robi to zwyk­le dość sprawnie, przy­cią­ga­jąc przed ekrany tych, którzy czeka­ją aż pani z panem w kon­fig­u­rac­jach różnych prz­eróżnych zaleg­ną razem połączeni dzikim pożą­daniem. Oczy­wiś­cie im więcej psy­cho­log­icznego tła, czy zewnętrznych kom­p­likacji tym lep­iej. Wiado­mo bowiem, że samo chę­doże­nie to za mało i widz potrze­bu­je jeszcze czegoś co sprawi, że krew popłynie szy­b­ciej, źrenice się rozsz­erzą a zapotrze­bowanie na opowieść z pikant­ny­mi szczegóła­mi zostanie spełniona. Potenc­jal­nie ser­i­al „Obses­ja” speł­nia wszys­tkie te warun­ki. Tylko sko­ro jest tak dobrze, to dlaczego jest tak słabo.

„Obses­ja” to kole­j­na już ekraniza­c­ja powieś­ci Josephine Hart, poprzed­nia, z lat dziewięćdziesią­tych miała tytuł „Skaza” i swego cza­su wywołała wiele dyskusji, gdyż — tabu łamała. Tu od razu muszę powiedzieć, że widząc w niewielkiej odległoś­ci cza­sowej zarówno „Obsesję” jak i „Skazę” też opowiadam się za filmem z lat dziewięćdziesią­tych, który może nie zes­tarzał się najpiękniej, ale przy­na­jm­niej coś w sobie ma czego o seri­alu nie za bard­zo da się powiedzieć. His­to­ria ukła­da się następu­ją­co — główny bohater jest znanym lekarzem, chirurgiem, u progu poli­ty­cznej kari­ery. Ma żonę i dzieci, jest raczej zad­owolony ze swo­jego życia i sta­tusu. Wszys­tko było­by dobrze, gdy­by nagle w zasięgu wzroku i lędźwi nie pojaw­iła się dziew­czy­na, a potem narzec­zona jego syna. Kobi­eta mło­da, tajem­nicza a przede wszys­tkim — odwza­jem­ni­a­ją­ca zain­tere­sowanie i gotowa wdać się w sza­lony i rujnu­ją­cy życie romans. Do tego po cza­sie okazu­je się, że pięk­na dziew­czy­na, nie pier­wszy raz pada ofi­arą obsesji ze strony mężczyzny, a może sama ją prowoku­je, a może wszys­tkie jej dzi­ała­nia wynika­ją z fak­tu, że jest osobą zran­ioną i niosącą w sobie olbrzy­mi bagaż (Tytuł ory­gi­nału „Dam­age” właśnie na tą skazę wskazuje).

_DSC7975.NEF

Moż­na zal­iczyć „Obsesję” do klasy­cznych nar­racji z rodem thrillerów psy­cho­log­iczno — eroty­cznych, gdzie za dzikie seksy trze­ba zapłacić smut­ną prawdą — z kobi­eta­mi jest coś nie tak. To ciekawe, że ser­i­al jak­by nie jest w stanie przepisać tej jed­nak już moc­no przes­tarza­łej w fil­mowej nar­racji o kobi­etach, które z jed­nej strony dają seks z drugiej — wyni­ka to z ich psy­cho­log­icznej i emocjon­al­nej niesta­bil­noś­ci. Na przełomie lat osiemdziesią­tych i dziewięćdziesią­tych była to całkiem pop­u­lar­na nar­rac­ja, ale obec­nie oczeki­wal­ibyśmy czegoś więcej. Nieste­ty — nic takiego się nie dzieje i w sum­ie, oglą­da­jąc „Obsesję” miałam cały czas poczu­cie jak­bym miała do czynienia z jakąś ramotką, co jest słowem ciekawym biorąc pod uwagę, że momen­ty były. Z resztą cała his­to­ria cier­pi na ten sam prob­lem co wiele filmów tego typu — opiera się właś­ci­wie całkowicie na tym, że uwierzymy od pier­wszej sce­ny, że bohaterowie są w stanie odrzu­cić wszys­tko w imię pożą­da­nia. Co niekoniecznie zawsze dzi­ała. W przy­pad­ku „Obsesji” moż­na dojść do wniosku, że atmos­ferę napię­cia i zagroże­nia budu­je w seri­alu niemal wyłącznie muzy­ka. Twór­cy korzys­ta­ją z niej niezwyk­le mało sub­tel­nie a nawet niekiedy karykaturalnie.

Seri­alowi z pewnoś­cią nie poma­ga fakt, że gra­ją­cy główną rolę Ruichard Aritage wyglą­da na głęboko zaskoc­zonego, że w ogóle gra w tym seri­alu. Lubię tego akto­ra, znam jego możli­woś­ci i skalę, ale w „Obsesji” naprawdę spraw­ia wraże­nie jak­by niekoniecznie wiedzi­ał co robi. Być może twór­cy dos­zli do wniosku, że to nie ma znaczenia tak dłu­go jak dłu­go pokażą nam jego poślad­ki, ale przyz­nam szcz­erze — mam wraże­nie, że fil­mow­cy przece­ni­a­ją mag­ne­ty­czną moc męskiego poślad­ka. Także Char­lie Mur­phy gra­ją­ca jego kochankę i narzec­zoną syna, wyda­je się nieco zdzi­wiona, że jej rola jest tak płas­ka. Pro­dukc­ja niby sugeru­je, że to jakaś kobi­eta mod­lisz­ka, ale zupełnie tego nie widać. Widać zaś pow­tarzanie tropu, gdzie oso­by niesta­bilne psy­chicznie czy z bagażem emocjon­al­nym niszczą — chy­ba z pre­m­e­dy­tacją życie innym. Troszkę passe to wątek.

Z resztą w ogóle gdzieś w połowie pier­wszego odcin­ka człowiek zaczy­na sobie zadawać pytanie — po co my właś­ci­wie oglą­damy całe to zamiesze­nie. Bo ani tu wybit­nej chemii nie ma, ani też — jeśli już zależy na „momen­tach” nie są one takie by policzek zapłoną szkarłatem. Gdzieś po drodze niemalże zupełnie wypadł z his­torii kon­tekst poli­ty­cznego awan­su głównego bohat­era, który mógł­by tu nadać jakiejś ciekawej głębi — zwłaszcza w kon­tekś­cie tego co się wybacza poli­tykom i osobom z elit społecznych. Biorąc pod uwagę, że po pan­demii, jest to żywy (zwłaszcza w UK) tem­at, to mogło­by to jeszcze nadać całej his­torii jakiegoś kry­ty­cznego wymi­aru. Bez niego naprawdę trud­no powiedzieć co niby takiego jest w tej his­torii, że zasłużyła na remake.

Oglą­da­jąc „Obsesję” miałam wraże­nie, że twór­cy polegli, bo sto­ją w pewnym rozkroku. Bo dlaczego dosta­je­my tą nową odsłonę? Dlat­ego, że nawet ter­az kiedy to piszę już jak­iś czas po pre­mierze, ser­i­al utrzy­mu­je się w czołów­ce oglą­dal­noś­ci na Net­flix. Bo prze­cież nie o głębię his­torii chodzi, ale o to, że taki gatunek dobrze się sprzeda­je, uzu­peł­nia jakąś lukę, pozwala bez­piecznie zre­al­i­zować eroty­czne fan­taz­je. Tylko, że twór­cy jak­by się tego eroty­cznego wymi­aru swo­jej opowieś­ci wsty­dzili — sce­ny są ale nie mają ducha, aktorzy wyda­ją się bardziej skrępowani niż zafas­cynowani tym co przyszło im odgry­wać, całość chce szokować ale nie tak by wyjść z jakiejś stre­fy kom­for­tu. Ostate­cznie więc dosta­je­my coś przedzi­wnego — thriller eroty­czny, który jest jed­nocześnie odrobinę zaw­sty­d­zony tym fak­tem. Może nie użyłabym słowa pury­tańs­ki, ale na pewno nie wyz­wolony. Do tego mam reflek­sję, że to co powin­no budz­ić w nas jak­iś dys­tans — czyli różni­ca wieku pomiędzy kochanka­mi się zupełnie rozmy­wa. Głównie dlat­ego, że w fil­mach dużo starszym mężczyznom part­neru­ją młod­sze aktor­ki. Pięt­naś­cie lat różni­cy pomiędzy aktorką a aktorem (z resztą Armitage to taki bard­zo krzep­ki pięćdziesię­ci­o­latek) nie budu­je w nas dyskom­for­tu, bo prze­cież — to bardziej stan­dard niż coś co sugeru­je nam, że mamy tu do czynienia z przekraczaniem jakiegoś kom­for­tu.  I tak opowieść, która prze­cież łamie tabu, ostate­cznie roz­gry­wa się w zaskaku­ją­co kon­ser­waty­wnym schemacie.

Moż­na było­by oczy­wiś­cie spuen­tować te rozważa­nia, że może i dobrze, że niewiele dobrego się z tej mody na erotykę zrodz­iło. Ale z drugiej strony — jest to ciekawe, że żyje­my w świecie coraz bardziej otwartym, coraz bardziej świadomym zakrętów, który­mi kroczy ludzkie pożą­danie, ale nie przekła­da się to na erotykę. Rzekłabym — dawno nie było tak źle — nud­no, schematy­cznie, ale też — bez tego co erotykę powin­no napędzać, czyli chemia pomiędzy aktora­mi. I nie należę do ludzi, którzy twierdzą, że to wina np. koor­dy­na­torów intym­noś­ci — wręcz prze­ci­wnie jestem zda­nia, że dopiero ich pojaw­ie­nie się na planie pozwala w pełni uwol­nić potenc­jał aktorów. Bo ktoś kto się nie boi nadużyć, przekroczeń czy zwykłego molestowa­nia może się skupić na grze. Mogłabym podysku­tować do jakiego stop­nia za ten kryzys odpowia­da też jak­iś współczes­ny lęk przed sek­sem i cielesnoś­cią postrze­ganą przez pryz­mat przy­jem­noś­ci, zabawy a nie tylko prze­mo­cy i opresji.

Mam wraże­nie, że ostat­nio otworzyło się tyle rozmów o tym co w sek­sie złe (i dobrze!), że gdzieś po drodze zami­ast cele­brować to co w sek­sie dobre czy zabawne, zaczęliśmy się bać wszys­tkiego na raz. To słynne “lep­iej nic nie mówić” mam wraże­nie, że trochę dotknęło Hol­ly­wood, choć prze­cież nikt się nie zakazał ciup­ci­ać — nam tylko chodz­iło by robili to wyłącznie zain­tere­sowani i entuz­jasty­cznie nastaw­ieni. Trochę jest też oczy­wiś­cie ucieka­nia w bok — w zapis jakiejś starszej, może reak­cyjnej fan­tazji jak “365 dni” ale tam też eroty­ka leży. Ogól­nie wszys­tko tam leży. Albo stoi pod prysznicem.  Oso­biś­cie szukałabym tego kryzy­su w jakimś nieu­miejęt­nym prowadze­niu strony psy­cho­log­icznej. W niedostate­cznym napisa­niu nam kim są ludzie, którzy potem ze sobą leg­ną, w takim napisa­niu pożą­da­nia by widz naprawdę w nie uwierzył. Tym­cza­sem ostat­nio twór­cy żyją w  zau­fa­niu, że jeśli pokaże się wystar­cza­ją­co dużo biustów i poślad­ków to wystar­czy, że nie trze­ba nic więcej dodawać. A tym­cza­sem dobra eroty­ka wyma­ga by spo­jrzeć dalej. Poza hory­zont pośladka.