Hej
W Internecie można znaleźć taki mem (poniżej) na którym kot delikatnie kładzie łapę na ręce osoby korzystającej z komputera, podpis pod spodem brzmi “It’s time to stop posting”. Mem pojawia się często wieczorem jako sygnał, że któryś z rozmówców jest tak zmęczony, że powoli traci rozum, ewentualnie kiedy ktoś pisze bzdury. Zwierz musi powiedzieć, że czasem kiedy ogląda filmy i seriale ma w głowie ten Mem. Tym razem jednak kot nie kładzie łapy na ręce przypadkowego internauty tylko scenarzysty. Bo serio nie ma nic gorszego od scenarzysty, który nie wie kiedy przychodzi ten czas by przestać komplikować pewne sprawy i dodawać nowe problemy.
Myśl ta naszła zwierza w czasie oglądania filmu “Perks of being a Wallflower”. Ten ponoć już kultowy film oglądali praktycznie wszyscy. Być może dlatego polski dystrybutor postanowił nie tylko wydać go pod zmienionym tytułem (Charlie) ale także z tak kuriozalnie nie przystającymi do dialogów napisami, że śledzenie rozbieżności stało się osobną rozrywką. W dużym skrócie fabuła filmu toczy się wokół jednego roku jaki Charlie — uczeń pierwszej klasy szkoły średniej stara się przeżyć w nowym środowisku. Poznaje nowych znajomych, stara się poradzić ze swoimi lękami i problemami psychicznymi, zakochuje się, odkochuje, okazuje się znakomity na lekcjach literatury i w ogóle przeżywa sporo mniej lub bardziej ważnych momentów w swoim nastoletnim życiu. Film ogląda się dobrze ale jak zwrócił uwagę brat zwierza to nie jest dobry film. Dlaczego? Oto w jednym filmie znalazły się niemal wszystkie możliwe problemy — od choroby psychicznej, przez skrywany homoseksualizm, po przemoc w rodzinie i związku, molestowanie, poczucie wyobcowania, samobójstwo ‑a to chyba nawet nie jest pełna lista. Kiedy ogląda się film — zadając sobie pytanie gdzie bohatera zaprowadzi akcja jest nawet fajnie. Ale kiedy po seansie podsumuje się ilość problemów i nieszczęść zaczyna się człowiek zastanawiać czy jednak nie za dużo tych problemów na raz.
Film nie jest zły i ma kilka wspaniałych dialogów i momentów, ale w pewnym momencie człowiek ma wrażenie, że byłaby to bez porównania lepsza produkcja (zwierz nie czytał książki) gdyby jeden czy dwa problemy z niej wyjąć.
No właśnie, zwierz ma czasem wrażenie, że niektórzy scenarzyści i pisarze (ci drudzy nawet bardziej) nie zawsze umieją się powstrzymać przed poruszaniem wszystkich problemów na raz, lub też — komplikowaniu sytuacji bohatera do granic możliwości. Zwierz doskonale pamięta jak strasznie męczył się oglądając brytyjski mini serial Single Father z Davidem Tennantem. Serial zaczyna się całkiem nieźle — w wypadku samochodowym ginie żona bohatera a ten zostaje na głowie z czworgiem dzieci z których jedno nie jest jego (tzn. to córka żony z wcześniejszego związku). Sam temat wydaje się znakomity. Ale scenarzyści jakby nie umieli zaufać jednej komplikacji — dorzucili więc żonę z pierwszego małżeństwa i córkę z pierwszego małżeństwa i jeszcze załatwili tej córce własne dziecko które powiła jako nastolatka, a potem jeszcze dorzucili bohaterowi romans z przyjaciółką, żony, podejrzenia, że dzieci nie są jego — a to nawet nie jest połowa streszczenia. Zwierz któremu pierwszy odcinek bardzo się podobał czuł wtedy lekką wściekłość na scenarzystę, który jakby nie ufał historii, którą sam opowiada. O ile bowiem jeszcze zwierz rozumie, że czasem trzeba komplikować kiedy ma się serial na 1001 odcinków ale żeby wciskać wszystko naraz kiedy ma się kilka odcinków. Ostatecznie ilu jest dobiegających 40 samotnych ojców 4 dzieci, którzy jednocześnie są dziadkami i na dodatek wygląda na to, że będą się spodziewali kolejnego potomstwa? Serio grany przez Tennanta bohater w pewnym momencie stał się postacią, która mogłaby trafić na okładkę Faktu.
Choć z drugiej strony zwierz też czuje czasem wewnętrzny sprzeciw w czasie oglądania seriali. Kilka lat temu kiedy oglądał Nip/Tuck zaczął w pewnym momencie podsumowywać życie dwóch chirurgów plastycznych o których opowiadał serial i zorientował się, że ilość wydarzeń — dziwnych, tragicznych, przerażających w ich życiu przeszła jakiekolwiek stężenie (podobnie jest np. w Grey’s Anatomy gdzie bohaterowie przeżyli i strzelaninę w szpitali i spadający samolot. Choć to i tak lepiej niż w Ostrym Dyżurze gdzie na jednym z bohaterów ewidentnie mściły się helikoptery). Niby zwierz wie, że losy bohaterów muszą co tydzień zmieniać ale gdzieś jest granica. Gdzie jest granica? Zwierz zazwyczaj uważa, że gdzieś w tym miejscu, w którym podsumowanie dotychczasowych losów bohaterów przestaje nawet odrobine przypominać możliwy scenariusz czyjegoś życia. Z kolei Glee zwierz porzucił z powodu wrzucania do serialu zbyt wielu problemów. Co odcinek okazywało się że bohaterowie muszą stanąć twarzą w twarz z nowym problemem społecznym od nastoletniej ciąży, przez dyskryminację osób niepełnosprawnych, problemy młodzieży homoseksualnej, wstyd z powodu braku pieniędzy itd. W pewnym momencie ilość problemów z jakimi stykali się bohaterowie wydawała się nie tylko niesamowicie duża jak na jedną dość wąską grupę osób ale także prowadziła do tego, że żadnego problemu nie traktowano poważnie. Jeden odcinek pochylał się nad nim dłużej by w następnym znaleźć zupełnie inny. w ten sposób w nadmiarze znaczenie każdego z nich zaczynało się rozpływać, aż w końcu można było dojść do zupełnie nie zamierzonego przez scenarzystę wniosku, że nie wiadomo o co tyle krzyku.
Zwierz zawsze się zastanawia co stoi za scenarzystami, którzy decydują się karmić nas taką stężoną dawką problemów z gatunku “siła złego na jednego”. Zwierz ma w głowie kilka możliwych rozwiązań. Pierwsze jest dość jasne — dobre intencje próba oddania naszej rzeczywistości, która jednak nigdy nie chce się dać przenieść na papier a tym bardziej na taśmę filmową. No bo rzeczywiście, zwierz patrzy po swoich znajomych i znajdą się wśród nich ludzie z różnymi — mniejszymi lub większymi problemami i po trudnych przejściach. problem jednak polega na tych, że w życiu raczej wydarzenia trudne, czy ważne zwierzenia nie pojawiają się na raz — skoncentrowane w jednej pigułce jak w filmie. Jednego dnia usprawiedliwia się znajomego, na zajęciach bo jest w szpitalu psychiatrycznym, rok później ktoś z bliskiego towarzystwa oświadcza że jest gejem, komuś ktoś umiera, ktoś popada w depresję — bywa różnie, nie wszystkie wydarzenia mają swoje poruszające konsekwencje. Tymczasem film daje nam wszystko na raz natychmiast i zamiast oddać wielowątkowość życia ściska wydarzenia w małą — trudną do zaakceptowania pigułkę. Zresztą zwierz żyje w takim świecie gdzie zdecydowanie woli filmy nawet bardzo “o czymś” niż o wszystkim na raz. Lubi też filmy o niczym ale to inna kategoria.
To największe kłamstwo jakie mogą powiedzieć bohaterowie seriali medycznych — najczęściej wcale nie jest w porządku a nawet jeśli jest to tylko dlatego, że scenarzysta torturuje w tym momencie kogoś innego.
Inna hipoteza zwierza to brak zaufania do jednego pomysłu. Tak jakby ktoś nie miał wiary, że koncentrując się na jednym dwóch problemach naprawdę ma nam coś ciekawego do opowiedzenia. Więc zamiast drążyć jeden temat przeskakuje do następnego. W ten sposób unika odpowiedzi na trudne pytania bo przecież jesteśmy już trzy ważne i ważkie problemy dalej. Trzecia hipoteza zwierza to hipoteza “Małej Księżniczki” zwana też niekiedy hipotezą “Samotności w Sieci”. O co chodzi? Otóż widzowie lubią kiedy na bohaterów spadają nieszczęścia i ogólnie jest źle. Zwierz kiedy był mały uwielbiał Małą Księżniczkę między innymi dlatego, że bohaterkę traktowano co raz bardziej niegodziwie (zwierz może był psychopatycznym dzieckiem ale ma wrażenie, że to tak częsty motyw że zwierz nie może być sam), z kolei czytając samotność w sieci trudno nie dostrzec że czyta sie kronikę nieszczęść wszelkich i kuriozalnych. No właśnie, widz/czytelnik lubi kiedy na bohaterów spadają kolejne ciosy od losu. Dlaczego? Wydaje się, że za wszystkim stoi nadzieja, że ile by tego naszego bohatera nie bili i nie poniżali on i tak jakoś się w końcu pozbiera i pokaże — ludziom, sobie życiu jako takiemu, że zniszczyć się go nie da. A skoro on może to my też. Oczywiście np. w przypadku seriali gdzie bohaterów spotykają nieszczęścia hurtem przede wszystkim chodzi o podtrzymanie zainteresowania ale w przypadku książek nie jest to aż tak oczywiste.
Dla zwierza Nip/Tuck pozostanie zawsze doskonałym przykładem jak można przekroczyć granicę między — bohaterom przydarzają się różne rzeczy a “to jest tak niedorzeczne, że streszczenie brzmi gorzej niż scenariusz Klanu”
Oczywiście po części winni jesteśmy my sami — wybredni widzowie. Chcemy wielowątkowości, chcemy różnych problemów, chcemy by wciąż się coś działo i lubimy szerokie panoramy społeczne. Chcemy żeby było tak różnorodnie jak w życiu i nie chcemy by było przeładowane pobocznymi wątkami. Wymagamy od scenarzystów by napisali nam takie problemy, w które uwierzymy i nie przekroczyli tej cienkiej linii, która sprawi, że fabuła wyda się nam wydumana i przeładowana. To trudne, zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę jak wielu widzów całkiem lubi konwencję “Samotności w Sieci” bo tam gdzie dużo komplikacji i problemów tam też sporo miejsca na wzruszenia. A ludzie uwielbiają się wzruszać. Nawet jeśli muszą za to zapłacić prawdopodobieństwem historii. Kto wie, może zwierz, który widzi oczyma duszy swojej jak chodzi nocą po domach i wyłącza scenarzystom laptopy jest w mniejszości. Może nie powinien się wściekać kiedy każdy pojawiający się w filmie czy serialu bohater niesie ze sobą jakiś problem a bohater cudem wychodzi już z dwudziestej opresji.
Zwierzowi przyszło jeszcze w czasie pisania postu do głowy, że nagromadzenie nieszczęść denerwuje tym bardziej im bliżej nam do danego środowiska. W filmach amerykańskich denerwuje ale bez porównania mniej niż np. w produkcjach polskich typu Sala Samobójców czy Bejbi Blues gdzie człowiek mniej więcej zna realia życia i zdaje sobie sprawę, że scenarzysta zdecydowanie przekroczył granicę wiarygodności. Być może też — taka próba opisania wszystkich możliwych problemów na raz jest wpisana pośrednio w sam gatunek filmu młodzieżowego, bo przecie o szczęśliwej bezproblemowej młodzieży nikt oglądać filmów i seriali nie chce a poza tym widownia do której przeznaczone są te filmy jest właśnie szczególnie podatna na możliwe do wywołania w ten sposób wzruszenia. Nie zmienia to jednak faktu, że zwierz nie cierpi przeładowanych wątkami filmów. I ta niechęć bierze się nie tyle z ich niewiarygodności ale z przekonania, że byłby bez porównania lepsze gdyby ktoś w pewnym momencie powiedział “wystarczy!” scenarzyście.
Na koniec co raz bardziej tradycyjne pytanie zwierza do czytelników czy mają podobnie. Bo zwierz właśnie nie wie czy jest w tej swojej skłonności osamotniony czy może imię jego legion. Tak więc jeśli będziecie mieli dziś czas oderwać się od lepienia króliczka wielkanocnego ze śniegu, oraz przystrajania choinki pisankami to zwierz jest bardzo ciekawy waszych opinii
Ps: Zwierz powtórzy bo może ktoś będzie miał mylny osąd “Perks of being a wallflower” zwierzowi oglądało się bardzo fajnie, ale to nie jest AŻ TAK dobry film. Zwierz nie za bardzo rozumie skargi na grę Emmy Watson i ma wrażenie że gdyby ludzie nie czekali na potknięcie aktorki po Potterze oceniono by ją zdecydowanie mniej krytycznie.
Ps2: Zwierz postanowił dać szanse wikingom ale o nich dopiero po wpisie o Doktorze, który powraca już dziś (a na BBC Enterteiment będzie już jutro!).