Królestwo dla smoka czyli “Ród Smoka” od HBO

Przyz­nam szcz­erze — nie czekałam jakoś bard­zo na „Ród Smo­ka”. Nie dlat­ego, żebym pałała niechę­cią do świa­ta „Gry o Tron” ale miałam wraże­nie, że po niezbyt udanym finale seri­alu, entuz­jazm widzów i komen­ta­torów opadł. Moż­na było wręcz dojść do wniosku, że pojaw­ie­nie się nowej pro­dukcji to trochę pró­ba rean­i­mowa­nia tru­pa — bo GOT wytracił pewien swój kul­towy potenc­jał zan­im się jeszcze skończył ostat­ni sezon. Czy rzeczy­wiś­cie, „Ród smo­ka” to skok HBO na kasę, czy wyszło coś ciekawego? Post nie zaw­iera spoilerów.

Nie będę was trzy­mać w niepewnoś­ci — po pier­wszym odcinku seri­alu jestem nie tylko zain­try­gowana, ale też przeko­nana, że mamy przed sobą coś co może przy­wró­cić entuz­jazm widzów wobec świa­ta opisanego przez Geor­ga R. R. Mar­ti­na. His­to­ria roz­gry­wa­ją­ca się pon­ad sto lat przed wydarzeni­a­mi z serii „Gra o Tron” jest bowiem pod wielo­ma wzglę­da­mi osob­na i nieza­leż­na, ale pełny­mi garś­ci­a­mi czer­pie ze świa­ta zbu­dowanego wcześniej przez kil­ka sezonów seri­alu. Fakt, że wid­zowi nie trze­ba tłu­maczyć kim są Tar­garienowie, skąd się wzięły smo­ki, jak dzi­ała Wes­t­eros i gdzie w ogóle jesteśmy — spraw­ia, że może­my od razu zanurzyć się w świat fabuły — a to z kolei — czyni całą nar­rację dużo bardziej dynam­iczną. Pod­czas kiedy wiele pro­dukcji sci­ence fic­tion czy fan­tasty potrze­bu­je kilku odcinków na przed­staw­ie­nie nam świa­ta, w którym roz­gry­wa się his­to­ria, „Ród smo­ka” oglą­da się bardziej jak ser­i­al his­to­ryczny, gdzie widz na wstępie ori­en­tu­je się w pewnych realiach.

Sam punkt wyjś­cia, przy­wodzi z resztą na myśl wszys­tkie pro­dukc­je dynasty­czne — czy to osad­zone w cza­sach Tudorów czy współczesne — jak „Sukces­ja”. Oto na tron­ie zasi­a­da król Vis­erys. Nie ma męskiego potom­ka, choć oczeku­je, że już zaraz jego żona urodzin mu następcę. Ma za to córkę Rhaenyrę która tronu raczej nie może odziedz­iczyć. Nie stoi za tym pra­wo, ale oby­czaj — już wcześniej gdy panowie Wes­t­eros decy­dowali kto zasiądzie na tron­ie po długim panowa­niu poprzed­niego bezdziet­nego króla nie wybrali kobi­ety. Wszys­tko wskazu­je więc na to, że spad­ko­bier­cą tronu zostanie brat Vis­erysa — Dae­mon. Prob­lem w tym, że Dae­mon to typ dość paskud­ny, trochę psy­chopaty­czny i jak zgadza się cała królews­ka rada — zupełnie nie odpowiedzial­ny. Pozosta­je więc tylko czekać na nar­o­dziny męskiego następ­cy i mieć nadzieje, że jakoś sprawa sukcesji rozwiąże się pomyśl­nie. Nie musi­cie być bard­zo inteligent­ni by zdać sobie jed­nak sprawę, że dobre i proste rozwiąza­nia rzad­ko pojaw­ia­ją się w świecie Gry o Tron.

Ta niezbyt w sum­ie skom­p­likowana, acz znana z his­torii dynasty­cz­na bolącz­ka, sta­je się punk­tem wyjś­cia do intry­gi, w której stawką, a jakże jest przyszłość ustalonego ładu i samego rodu Tar­gari­en­tów. Pier­wszy odcinek niezwyk­le sprawnie pokazu­je nam kto ma jakie interesy, jakie sojusze i czego może­my się spodziewać. Mamy bowiem nie tylko króla i jego bra­ta — którzy jak moż­na bez trudu pode­jrze­wać mają nieco inne wiz­je włada­nia kra­jem, ale też młodą księżniczkę, która musi się odnaleźć w tym, że jej płeć stanowi prob­lem dla całego królest­wa czy dorad­ców i krewnych, którzy stara­ją się zbić na całej sytu­acji poli­ty­cz­na (i nie tylko) for­tunę, umac­ni­a­jąc swo­ją pozy­cję. Inny­mi słowy, jesteśmy w samym cen­trum typowych dwors­kich roz­gry­wek, z tą różnicą że co pewien czas pojaw­ia się smok i jest to kraina mag­icz­na i tajem­nicza gdzie nie wszys­tko znamy z podręczników his­torii (co powiedzi­awszy — jeśli zna­cie his­torię West­seros to pewnie sporo wiecie o tym co będzie dalej).

Zgod­nie z trady­cją Gry o Tron — jest sporo krwi, prze­mo­cy i sek­su (niekiedy ten ostat­ni jest nieza­mierze­nie zabawny) — jeśli nie podobało się to wam w ory­gi­nal­nej pro­dukcji — tu raczej złagod­zonej wer­sji nie dostaniecie. Widać jed­nak, że twór­cy nowego seri­alu wzięli pod uwagę dyskus­je wokół Gry o Tron i przy­na­jm­niej na pier­wszy rzut oka wyda­je się, że będą mieli nieco inne pode­jś­cie do kobiecych postaci — trud­no to jed­nak potwierdz­ić na sto pro­cent, bo mamy za sobą dopiero pier­wszy odcinek. Na pewno widać, że wiado­mość o tym, że na Grze o Tron moż­na się nieźle wybić na między­nar­o­dowym rynku rozniosła się o świecie bry­tyjs­kich i irlandz­kich aktorów bo mamy tu sporo znanych twarzy, i doskon­ałych aktorów charak­terysty­cznych. Oso­biś­cie uważam, że po tym pier­wszym odcinku ser­ca widzów na sto pro­cent pod­bi­je na nowo Rhys Ifans, który gra tu królewskiego doradzę i jest cud­own­ie knu­ją­cy i pod­stęp­ny (jed­nocześnie zachowu­jąc niemal zawsze ten niezmieniony wyraz twarzy). Bard­zo mi się podobała Eve Best jako niedoszła królowa Wes­t­eros — nie ma wielu scen, ale w każdej ide­al­nie zarysowu­je swo­ją postać. Świet­na jest Emma D’Ar­cy jako mło­da księżnicz­ka — mam wraże­nie, że trochę tak sobie Mar­tin Wyobrażał Dean­erys kiedy ją pisał.

Nato­mi­ast nie ma wąt­pli­woś­ci, że ten pier­wszy odcinek należy do Mat­ta Smitha. W białej peruce i ze swo­ją abso­lut­nie cud­owną plas­ty­czną twarzą Smith wyglą­da w niek­tórych sce­nach jak elf, w innych jak najbardziej paskud­ny facet, z którym nie chcesz mieć nic do czynienia. Jego postać ma w sobie cechy wszys­t­kich aspiru­ją­cych do wysok­iej pozy­cji młod­szych braci — mi bard­zo przy­pom­i­na tu którąś z postaci Szek­spirows­kich — coś pomiędzy Jago a Ryszar­dem III. To wred­ny typ ale chce­my prze­by­wać w jego towarzys­t­wie. W ogóle jestem wdz­ięcz­na, że ser­i­al wyko­rzys­tu­je potenc­jał Smitha. To fenom­e­nal­ny aktor, ale bard­zo wiele zależy od tego czy twór­cy mają na niego pomysł. Tu pomysł jest i zasad­nic­zo rzecz biorąc wieszczę, że za parę odcinków jakaś gru­pa ludzi będzie siadała do oglą­da­nia Dok­to­ra Who zas­tanaw­ia­jąc się czy może zacząć ser­i­al dopiero wtedy kiedy pojawi się ich ulu­biony aktor.

Real­iza­cyjnie seria przy­pom­i­na, ile cza­su minęło do pier­wszych odcinków „Gry o Tron”. HBO miało zde­cy­dowanie więk­szy budżet — smo­ki wyglą­da­ją wspaniale, mias­ta wyniośle a turniej ryc­er­s­ki — cóż jak słusznie zauważyła Megu, która była ze mną na pokazie — na tym tle turniej ryc­er­s­ki z pier­wszych odcinków „Gry o Tron” wyglą­da jak Biskupin. Przy czym ma to swo­je plusy i minusy. Co bardziej kapryśni odbior­cy mogą się zas­tanaw­iać, dlaczego cywiliza­c­ja sprzed stu lat wyglą­da o tyle lep­iej niż to co dzi­ało się później. Uważni znaw­cy his­torii Wes­t­eros mogą nato­mi­ast być zach­wyceni, że ser­i­al trochę mimo­cho­dem ujął to jak podu­padła cywiliza­c­ja po tym jak narus­zono ład, nieroz­er­wal­nie związany z rzą­da­mi Tar­garienów. To w której frakcji się zna­jdziecie zależy chy­ba trochę od tego jak ser­i­al oglą­da­cie. Ja oso­biś­cie, byłam zach­wycona tym jak wszys­tko dobrze wyglą­da i jak do przo­du poszła jakość pro­dukcji fantasty.

Na koniec mam uwagę — to wciąż jest Gra o Tron — przy jed­nej czy dwóch sce­nach zas­tanaw­iałam się czy aby sce­narzyś­ci trochę za bard­zo nie lubią się w tym, że ser­i­al kojarzy się z prze­mocą. Miałam wraże­nie, że takie a nie inne sce­ny, były zasad­nic­zo zbędne, ale musi­ały się pojaw­ić by GOT zachował order seri­alu, w którym bywa naprawdę okrut­nie. To zawsze jest prob­lem — niek­tóre sce­ny mogą się częś­ci wid­owni wydawać zupełnie neu­tralne a część może być przez nie bard­zo rus­zona. Sama nie wiem czy to jest aż tak potrzeb­ne — zwłaszcza, że jak­by nie trze­ba nam przy­pom­i­nać że Wes­t­eros nie jest kra­jan miłą i puchatą. No ale — jak mówiłam, to trochę zależy od tego z jakiego punk­tu siedzenia oglą­damy ser­i­al. Dla mnie było tego trochę za dużo, kto inny — po to w ogóle „Grę o Tron” i jej następców ogląda.

Jak pisałam na początku — nie miałam żad­nych oczeki­wań wobec seri­alu, nawet za bard­zo nań nie czekałam. Być może dlat­ego moje wraże­nie po tym pier­wszym odcinku jest naprawdę bard­zo dobre. Jed­nocześnie — to jest naprawdę kawał dobrze napisanej, dra­matur­gicznie odpowied­nio ułożonej telewiz­ji. Nie będziemy tu mieli raczej nic odkry­w­czego, ale jeśli lubi się pała­cowe prze­ta­sowa­nia i intry­gi (a ja po coś tą his­torię stu­diowałam) to zapowia­da się coś przepysznego. Wiem, że wiele osób będzie pytało, czy ser­i­al jest otwarty na widzów, którzy nie widzieli „Gry o Tron” — moim zdaniem tak. Choć samego świa­ta bard­zo nie tłu­maczy, to sam odcinek dostar­cza wystar­cza­ją­co wielu infor­ma­cji byśmy się w nim odnaleźli. Są drob­ne naw­iąza­nia do tego co wydarzy się później ale ponieważ mamy tu pre­quel z zupełnie nowym zestawem bohaterów — to nawet jeśli nie oglą­dal­iś­cie ani jed­nego odcin­ka „Gry o Tron” — odna­jdziecie się w tej nar­racji. Stąd moje pode­jrze­nie, że być może za parę lat będziemy mieć całą grupę fanów, którzy do świa­ta Wes­t­eros wejdą właśnie przez „Ród Smo­ka” i nie było­by to chy­ba nic złego.   Ci zaś którzy „Grę o Tron” zna­ją na pamięć pewnie kil­ka razy westch­ną widząc drob­ne naw­iąza­nia czy słysząc jak nowy muzy­czny motyw prze­wod­ni nagle zaczy­na brzmieć melodią z naszej ukochanej czołówki.

W każdym razie — jeśli wyda­je się wam że to tylko skok na kasę ze strony HBO to mogę powiedzieć — na pewno czyn­ni­ki eko­nom­iczne były tam czynne ale nie znaczy to, że nie szyku­je się doskon­ała rozry­wka i przy­pom­nie­nie, jak bard­zo kochal­iśmy Wes­t­eros zan­im dla wielu stało się tylko żartem. Ja na dru­gi odcinek czekam bard­zo, zwłaszcza, że pokazie pra­sowym był dostęp do krótkiego klipu zapowiada­jącego cały sezon no i… wyglą­dało to bardziej niż ciekaw­ie. To miłe, że poniedzi­ał­ki znów człowiek będzie spędzał w Wes­t­eros. Ostate­cznie… trochę tego brakuje.