Zamęt czy zachwyt? czyli podsumowanie roku cz.II (popkulturowa)

Kole­jny pop­kul­tur­owy rok za nami. Czy 2022 rok był szczegól­nie ciekawy dla wiel­bi­cieli pop­kul­tu­ry? Mam wraże­nie, że to był rok niewiel­kich zach­wytów, dużych sporów i smoków. Poza tym jed­nak, mam poczu­cie, że trochę czu­je­my, że zna­j­du­je­my się w okre­sie prze­jś­ciowym — kina wciąż próbu­ją się odnaleźć po pan­demii, za to plat­formy streamin­gowe szuka­ją nowych sposobów na to by przy­ciągnąć nas do telewiz­orów. A wokół tego krążą fani i wiel­bi­ciele i przeży­wa­ją całe mnóst­wo emocji, które potem owocu­ją inter­ne­towy­mi virala­mi i mema­mi. Chodź­cie na małą przechadzkę, żebyśmy mogli zobaczyć czym w mniejszym bądź więk­szym stop­niu żyliśmy przez ostat­nie dwanaś­cie pop­kul­tur­owych miesię­cy. Od razu zaz­naczam — to jest pod­sumowanie subiek­ty­wne, które na pewno bard­zo wiele rzeczy z oczy­wistych powodów pomi­ja.  A i nie idziemy przez rok bard­zo chronologicznie.

- Jeśli ktokol­wiek zas­tanaw­iał się co ludzie chcą oglą­dać w kinach po pan­demii to Top Gun: Mav­er­ick odpowiedzi­ał — chce­my oglą­dać jak Tom Cruise lata myśli­w­cem, pod koniec roku okaza­ło się, że chce­my też oglą­dać kole­jną pro­dukcję Jame­sa Camerona. Dlaczego chce­my oglą­dać Toma w samolocie to jeszcze trochę rozu­miem, ale jakim cud­em Cameron jest nas wciąż w stanie przy­cią­gać swo­ją fas­cy­nacją wodą, to jest to wiel­ka tajem­ni­ca kinematografii.

 

- Gdy jed­ni latali wysoko, drudzy spadali nisko. W tym roku najbardziej fas­cynu­jącą porażką był Mor­bius z Jare­dem Leto. Nie było to dobry film (choć nie był to tak zły film jak­by chcieli niek­tórzy) ale za to stworzył fas­cynu­jące zjawisko pop­kul­tur­owe, w którym część osób zapew­ni­ała pro­du­cen­tów i dys­try­b­u­torów, że pro­dukc­ja ma tylu fanów, że warto przy­wró­cić ją do kin. Przy­wró­cono więc Mor­biusa do kin i nadal nikt nie chci­ał go oglą­dać. Rzecz abso­lut­nie fas­cynu­ją­ca. Jak pode­jrze­wam, Mor­bius będzie ist­ni­ał w wyobraźni częś­ci fanów jeszcze przez wiele, wiele lat.

 

- Robert Pat­tin­son w końcu pokazał swo­jego Bat­mana i okaza­ło się, że towarzysko niedos­tosowany, nieco zagu­biony emo Bat­man to najlep­sza rzecz jaka trafiła się nam od lat. Moż­na powiedzieć, że nikt się tego nie spodziewał, ale przepowiadałam już miesiące temu, że Pat­tin­son ma jak najbardziej szan­sę sprawdz­ić się jako Bat­man. Czy to była jed­no­ra­zowa wyprawa do jego świa­ta, czy nie dowiemy się później, bo ten rok to też rok wiel­kich prze­ta­sowań w DC.

 

- Hen­ry Cav­ill powiedzi­ał, że będzie Super­manem, potem powiedzi­ał, że nie będzie Wiedźminem, potem okaza­ło się, że nie będzie Super­manem, a na koniec jako wisien­ka na tro­cie — pojaw­iła się infor­ma­c­ja, że Cav­ill pojawi się w nowym seri­alu Ama­zon Prime opar­tym o Warham­mer 40 000. Ist­nieje praw­dopodobieńst­wo, że Cav­ill rzu­cił wszys­tko, kiedy ktoś mu zapro­ponował, że będzie mógł się baw­ić swo­ją armią za kasę. Ale tak serio — to co w 2022 roku spotkało Cav­ill jest dość dobrym dowo­dem, że biznes jest na tyle rozch­wiany, że nawet mając duże nazwisko i dobre propozy­c­je nie moż­na być zupełnie pewnym czy następ­nego dnia obudz­imy się mając pracę

 

- Ktoś w HBO Max powiedzi­ał, że Tai­ka Wait­i­ti może mieć w swoim seri­alu „One gay ship” i tak pow­stał cud­owny ser­i­al „Nasza ban­dera znaczy śmierć”, potem ktoś powiedzi­ał reży­serowi, że musi zro­bić nowy mon­taż swo­jego fil­mu „Thor: MIłość i grom” i wyszło coś bard­zo, bard­zo słabego. Byłabym zła, ale ser­i­al o queerowych pirat­ach to coś czego zawsze człowiekowi za mało więc mu słab­szy film spoko­jnie wybaczę.

 

 

- Mar­vel w ogóle miał taki śred­ni rok, bo chy­ba nic widzów nie por­wało w takim stop­niu w jakim moż­na było sądz­ić, że por­wie. Dok­tor Strange wywołał mieszane uczu­cia, Thor podob­nie, dru­ga część opowieś­ci o Czarnej Pan­terze, musi­ała przede wszys­tkim jakoś uporząd­kować fakt, że nie ma Czarnej Pan­tery. W seri­alach dzi­ało się różnie — niek­tóre zyskały przy­chyl­ność, inne — jak „She Hulk” wywołały dość powszech­ną iry­tację. Jakaś magia tego świa­ta się ulot­niła i trze­ba będzie poważnie pomyśleć — jak kupić na nowo wid­own­ię, która widzi­ała już wszystko.

 

- Jeśli Mar­vel jakoś nie był w stanie roz­pal­ić iskry, to pro­dukc­je ze świa­ta Gwiezd­nych Wojen, wprowadz­iły widzów w kon­ster­nację po kilku słab­szych pro­dukc­jach (w tym wyczeki­wanym „Obi Wanie”) wydawało się, że już nie ma na co czekać. A tu wchodzi „Andor” na pełnej i pokazu­je, że w tym uni­w­er­sum jest abso­lut­nie olbrzy­mi potenc­jał na ciekawe i porusza­jące opowieś­ci. I ter­az wiel­bi­ciele Gwiezd­nych Wojen już wiedzą, że są w pułapce. Bo już nigdy nie będzie moż­na tak po pros­tu zig­norować seri­alu ze świa­ta Star Wars, bo kto wie, może znów będzie dobrze.

 

- Mało kto pamię­ta, ale w mar­cu roz­dawano Oscary. Była to impreza, która przedzie do his­torii głównie za sprawą tego, że Will Smith uderzył Chrisa Roc­ka. Dyskus­ja, czy uderzył słusznie czy nie słusznie zdomi­nowała dyskusję po roz­da­niu nagród, jed­noz­nacznie pokazu­jąc, który ele­ment gali był dla wszys­t­kich najważniejszy. Co spraw­ia, że Oscary sta­ją przed trud­nym wyzwaniem, bo jeśli oso­biste spory kończące się rękoczy­na­mi są ważniejsze od nagradzanych filmów to nie świad­czy to zbyt dobrze o kondy­cji nagrody. A i tak Oscary miały się lep­iej niż Złote Glo­by, które po wszys­t­kich skan­dalach musi­ały zrezyg­nować z cer­e­monii roz­da­nia nagród.

 

 

- Czy 2022 rok był rok­iem dobrym czy złym każdy decy­du­je w swoim ser­cu, ale warto przy­pom­nieć, że to był rok, w którym dostal­iśmy nie jeden a dwa filmy z serii „365 dni” co skła­nia do prze­myśleń, że był to też rok wyrafi­nowanych fil­mowych tortur.

 

- W drugim sezonie Bridger­tonów, główny bohater nie mógł poślu­bić kobi­ety, która skradła jego serce, ponieważ nagro­madz­iło się między nimi wiele przeszkód, prob­lemów i okolicznoś­ci. Spoglą­dali więc bohaterowie na siebie przez kil­ka odcinków, wyz­nawali sobie uczu­cia w opuszc­zonych pomieszczeni­ach i niewiel­kich szafach, zaciskali szczę­ki, gdyż grało w nich pożą­danie, mok­li w deszczach i stawach a ostate­cznie wszys­tko się dobrze skończyło. Czyli wszys­tko czego oczeku­je­my od tego typu pro­dukcji + jed­na mokra koszula.

 

- Ktoś się zori­en­tował, że to nie jest przy­padek, że nowe pokole­nie aktorów ma takie same nazwiska jak starsze pokole­nie aktorów i nagle przed­miotem wielkiej dyskusji stały się tzw. „Neo babie” czyli ofi­ary a właś­ci­wie zwycięz­cy w ruletce branżowego nepo­tyz­mu. Nagle okaza­ło się, że wszyscy ulu­bi­eni aktorzy i twór­cy młodego pokole­nia, jedynie odziedz­iczyli zawód i możli­woś­ci po swoich rodz­i­cach. I tak część osób się zori­en­towała, że w pop­kul­turze robi się kari­erę nie tylko w opar­ciu o tal­ent, ale też o zna­jo­moś­ci. Cóż rzec, moż­na się było tego domyślić już jak­iś czas temu. Ter­az trwa dyskus­ja jak odróżnić te dobre Nepo babies od tych złych, bo prze­cież niek­tórych lubimy bardziej niż innych.

 

 

- John­ny Depp pro­ce­sował się z Amber Heard i wydawało się, że będzie to najważniejsze wydarze­nie z prze­cię­cia się kul­tu­ry i plot­ki roku. Praw­da jest jed­nak taka, że jak tylko pro­ces się skończył — ludzie przestali jakoś bard­zo roz­maw­iać o jego wyniku co sugeru­je, że był to po pros­tu naj­droższy real­i­ty show tego roku. I taka była też jego per­cepc­ja. A to, że byli to prawdzi­wi ludzie i prawdzi­wa sprawa — to już zupełnie nie miało znaczenia.

 

- Ama­zon Prime I HBO Max starły się w tym roku w rywal­iza­cji — kto ma lep­szy ser­i­al fan­ta­sy. Wydawało się, że Ama­zon Prime wygrał swoi­mi „Pierś­cieni­a­mi Władzy” bez trudu, bo mieli lep­szy mate­ri­ał wyjś­ciowy, więk­szy budżet no i jed­nak olbrzy­mi fan­dom, który nie był zaw­iedziony zakończe­niem „Gry o Tron”. Ale Ama­zon nie wziął pod uwagę jed­nego. HBO Max sięgnęło po swo­ją tajem­ną broń — aktorów z wysp bry­tyjs­kich. I tak może mieli mniejszy budżet, ale wystar­czyło trochę charyzmy Mat­ta Smitha, trochę tal­en­tu Paddy’ego Con­si­dine, i abso­lut­nego uroku jaki roz­tacza Emma D’Arcy i nagle Smo­ki pożarły Pierścienie.

 

- Net­flix pokazał w końcu ekraniza­cję „Sand­mana” Neila Gaimana i … wyszło dobrze. Był to taki szok dla abso­lut­nie wszys­t­kich, że ser­i­al choć spotkał się z bard­zo dobrym odbiorem to wywołał dużo mniejsze porusze­nie niż moż­na się było spodziewać, bo odpadł cały wielomiesięczny spór czy to była dobra czy zła ekraniza­c­ja. Plus ponown­ie — sko­rzys­tano z tajnej broni jaką są ang­ielscy aktorzy. Odpowied­nio wyko­rzysty­wani mogą ponieść twój ser­i­al naprawdę daleko.

 

 

- Sko­ro przy ang­iel­s­kich aktorach jesteśmy — zobaczyliśmy kto zagra nowego Dok­to­ra, wydal­iśmy głębok­ie westch­nie­nie zach­wytu po czym okaza­ło się, że zan­im wszys­tko się zmieni dostaniemy jeszcze jeden odcinek z Dok­torem Ten­nan­ta co już nie wywołało westch­nienia zach­wytu, tylko odruch łapa­nia się za serce, bo nigdy nie przy­puszcza­l­iśmy, że za naszego życia to się jeszcze zdarzy.

 

- Z pol­s­kich pro­dukcji seri­alowych najwięcej roz­maw­ial­iśmy o „Wielkiej Wodzie” zada­jąc sobie pytanie „Jak oni zalali ten Wrocław”, sami Wrocław­ian­ie pewnie się zas­tanaw­iali czy wtedy w lat­ach 90 nie prze­gapili jakiejś ekipy z kam­era­mi kręcącej ser­i­al. Potem okaza­ło się, że Wrocław bard­zo łat­wo zatopić. Trze­ba zro­bić wiel­ki basen i postaw­ić w nim rep­likę Wrocław­ia i już. Jak to mówią — banał.

 

- Ser­i­al “Królowa”, próbował nas przekon­ać, że Pol­skę spoko­jnie dało­by się napraw­ić gdy­by Andrzej Sew­eryn został drag queen i mógł jeźdz­ić po gór­niczych miasteczkach ze swoim show. Ponieważ jed­nak Sew­eryn nie dał się przekon­ać do dzi­ałań społecznych, to zostal­iśmy z taką pol­ską jaką mamy i z seri­alem, który troszkę za bard­zo przy­pom­i­na, próbę nakręce­nia “Bil­ly Ellio­ta” jeszcze raz tylko po pier­wsze w Polsce a po drugie gorzej.

 

 

 

- Har­ry Styles zagrał w dwóch fil­mach — z których jeden wszedł do kin bez więk­szego poruszenia („Mój polic­jant”) a dru­gi („Don’t wor­ry Dar­ling”) wywołał tyle dramy, że moż­na by tym obsadz­ić jakieś pół tuz­i­na innych pro­dukcji. Żaden z filmów nie okazał się wybit­ny więc chy­ba Har­ry będzie musi­ał zostać przy śpiewa­niu. Na szczęś­cie, patrząc na to jak wyglą­da­ją tłumy na jego kon­cer­tach — dobrze mu idzie.

 

- Tylor Swift wydała nową płytę, co nie powin­no dzi­wić. Pły­ta ta okupy­wała pier­wsze miejs­ca licznych list prze­bo­jów co obec­nie też nie powin­no dzi­wić. Gdy doszło do ogłasza­nia trasy kon­cer­towej okaza­ło się, że wal­ka o bile­ty to istne igrzys­ka śmier­ci. I tu już część osób zadała sobie pytanie czy musi tak być, co doprowadz­iło bard­zo wielu użytkown­ików por­tali do sprzedaży biletów do uświadomienia sobie jak bard­zo niewiele wiedzą o tym wąskim gar­dle prze­mysłu rozry­wkowego. Jeśli w najbliższych lat­ach zobaczymy zmi­any w tym biz­ne­sie to za sprawą tego poruszenia młodych fanek i fanów, którzy nie mogli ter­az dostać bile­tu w ludzkiej cenie.

 

- Nie wszyscy twór­cy zaj­mowali się tworze­niem — Kanye West wypowiadał się na liczne tem­aty — głównie związane z tym jak widzi świa­towy ład. Zaowocow­ało to liczny­mi bana­mi i zer­waniem współprac. Cóż Kanye winien się trzy­mać muzy­ki, bo tam przy­na­jm­niej idzie włas­ną drogą, zami­ast drep­tać tą którą już dawno wyty­czyły najróżniejsze teorie spiskowe.

 

 

- Mówiąc o artys­tach, którzy znaleźli dodatkowe hob­by — Tom Hardy, nie tylko ćwiczył w tym roku sztu­ki wal­ki, ale też wygrał zawody w swo­jej grupie. Ludzie, który­mi ciskał o matę zapew­niali, że to przemiły człowiek. Nie kłócimy się jedynie rozmyślamy, że w sum­ie, gdy­by nami Tom Hardy rzu­cił o matę bylibyśmy wyłącznie zach­wyceni. Ba! Mogło­by się nam nawet wymknąć “Dzięku­ję bard­zo, jak chcę jeszcze raz”.

 

- Cza­sopis­mo „Peo­ple” postanow­iło ogłosić Chrisa Evansa najsek­sown­iejszym żyją­cym mężczyzną na zie­mi, co zostało przyjęte z tak powszech­nym wzrusze­niem ramion i komen­tarzem „no wiemy”, że w sum­ie postaw­iło to cały plebis­cyt pod znakiem zapy­ta­nia, bo po co nam mówić rzeczy tak oczywiste.

 

- Ukraina wygrała konkurs piosen­ki Eurow­iz­ji, co oburzyło wiele osób, twierdząc, że to skan­dal, bo prze­cież to decyz­ja poli­ty­cz­na a nie muzy­cz­na. Tym samym dowiedzieliśmy się, że są na świecie ludzie, którzy nie wiedzą, że głosowanie w konkur­sie piosen­ki Eurow­iz­ji idzie po linii his­to­rycznych sym­pa­tii i anty­patii, oraz poli­ty­cznych sojuszy i sporów. Z resztą naprawdę nikt na tym nie stracił — a myśmy zyskali kole­jną piosenkę, która uzu­pełni naszą wydłuża­jącą się playlistę “rzeczy, których słuchal­iśmy w cza­sie wojny”

 

- A sko­ro już przy sek­sownych mężczyz­nach jesteśmy — Dis­ney+ pokazał ser­i­al „The Bear” (pro­dukcji stacji F/X) gdzie w sum­ie nic się za bard­zo nie dzieje, ludzie robią kanap­ki z mięsem i na siebie krzy­czą, ale jest w tym coś tak niesamowicie pocią­ga­ją­co sek­sownego, że doprowadz­iło to nawet do inter­ne­towej dyskusji nad fenomen­em „mężczyzny z kuch­ni” fenomen ten mówi, że mężczyz­na pracu­ją­cy w kuch­ni — jako kucharz (choć nie szef kuch­ni), może wyglą­dać jak­by nie spał od tygod­nia (w isto­cie nie spał do dwóch), pal­ić, pić, spać na zatęchłym mat­er­acu (choć noże ma najwyższej klasy) i posi­adać wszys­tkiego trzy dolary (resz­ta poszła na narko­ty­ki) a i tak na imprezie pojawi się z najpiękniejszą dziew­czyną a wszys­tkie pozostałe będą do niego wzdychać.

 

 

- Film „Blon­dyn­ka” na Net­flix po raz kole­jny spraw­ił, że dłu­go roz­maw­ial­iśmy o tym, gdzie są granice biografii i fikcji, gdy mówimy o prawdzi­wych osobach. Po długich dyskus­jach udało się dojść do wniosku, że bard­zo wiele moż­na sobie wyobrażać o prawdzi­wych ludzi­ach, tak dłu­go jak dłu­go nie są to dyskus­je z nien­ar­o­d­zony­mi pło­da­mi w ich łonie. Tu jakoś automaty­cznie staw­iamy kreskę.

 

- Pol­s­ki widz łaknął w tym roku rzeczy ciepłych i pod­noszą­cych na duchu, więc ludzie sztur­mowali kina by zobaczyć film „John­ny” co pod­powia­da, że jed­nak żywoty świę­tych mają jak­iś taki pon­ad­cza­sowy urok, że nieza­leżnie czy świę­ty starszy czy nowszy to miło się oglą­da jak ktoś całe życie poświę­cił bogu a potem umarł.

 

- Gdy­by pytać o nasz stan emocjon­al­ny w 2022 roku to odpowiedź nie była­by łat­wa — z jed­nej strony — chcieliśmy rzeczy miłych, ciepłych i przy­tu­la­ją­cych nas do ser­ca — wtedy oglą­dal­iśmy „Heart­Stop­per”. Z drugiej strony było w nas prag­nie­nie by karmić mroczną część naszej osobowoś­ci i wtedy pochła­nial­iśmy wszys­tkie odcin­ki seri­alu o tym co zro­bił ludziom Jef­frey Dah­mer. Gdzieś pośrod­ku tego wszys­tkiego zna­j­du­je się ser­i­al „Wednes­day” i może dlat­ego, była to najchęt­niej oglą­dana pro­dukc­ja na Net­flix w zeszłym roku.

 

 

- Pod koniec roku zmarła królowa Elż­bi­eta II a Net­flix wprowadz­ił na plat­for­mę pią­ty sezon „The Crown” a także film doku­men­tal­ny „Meghan i Har­ry” — pokazu­jąc, że na dra­mach w bry­tyjskiej rodzinie królewskiej zawsze moż­na zbu­dować dużą oglą­dal­ność. Reperkus­je recepcji obu seri­ali to już na szczęś­cie nie prob­lem Elż­bi­ety — będzie się musi­ał z nimi męczyć Karol II.

 

- Raz na dziesięć lat bry­tyjskie cza­sopis­mo „Sight and Sound” pyta reży­serów i kry­tyków jakie są ich zdaniem najlep­sze filmy w his­torii. W tym dziesię­ci­ole­ciu wygrał „Jeanne Diel­man, 23 quai du Com­merce, 1080 Brux­elles” w reży­serii Chan­tal Aker­man. Sporo osób uznało, że to wybór poli­ty­czny. Inni widzieli film.

 

- Ekraniza­c­ja „Wywiadu z wam­pirem” Anne Rice okaza­ła się przepyszną ucztą dla wszys­t­kich którzy kocha­ją egzal­towane wam­piry w skom­p­likowanych związkach. Coś tak mi się wyda­je, że jeśli ktoś przewidy­wał, że wam­piry się wid­owni znudzą to chy­ba nie doce­nia jak cud­owne potrafią być przy­gody dręc­zonych wyrzu­ta­mi sum­ienia i inny­mi emocjon­al­ny­mi prob­le­ma­mi krwiopijców.

 

- Chris Pratt i resz­ta pojaw­ili się w nowej odsłonie his­torii o dinoza­u­rach, czyli w „Juras­sic Park: Dom­i­na­tion”. Naj­ciekawsze w całym filmie było pytanie — co się stało ze wszys­tki­mi Włocha­mi, sko­ro moż­na był w tym państ­wie założyć rez­er­wat dla dinoza­u­rów. Odpowiedź na to pytanie wyda­je się zde­cy­dowanie ciekawsza niż całe to bie­ganie za dinoza­u­ra­mi, które sobie po pros­tu chcą dinozaurzyć.

 

- W 2022 roku mieliśmy też nagły wysyp pro­dukcji o Pinok­iu. Dis­ney, próbował jeszcze raz odt­worzyć sen­ty­men­tal­ną opowieść licząc, że nie zauważmy, jaka to słabiz­na, jeśli wrzu­ci do his­torii Toma Han­ksa. Del Toro nie miał wąt­pli­woś­ci, że his­to­ria w starym sty­lu nie ma w sobie nic ciekawego, więc do swo­jego Pinokia, stwor­zonego dla Net­flixa, wrzu­cił włos­kich faszys­tów. Być może taki to przepis na dobry remake — jeśli w ory­gi­nale nie było faszys­tów prze­myśl czy ich pojaw­ie­nie się nie pod­niesie jakoś­ci two­jej produkcji.

-Jeśli mowa o powro­tach do rzeczy znanych, to Net­flix bard­zo próbował sprzedać nam jeszcze raz emoc­je, które już raz czuliśmy. Na początek unowocześnione “Per­swaz­je” podzieliły wid­own­ię na tych, którzy uznali, że to naj­gorsza ekraniza­c­ja Austen jaką widzieli i tych, którzy twierdzili, że nie jest “aż tak źle”. Z koli nowy “Kochanek Lady Chat­ter­ley” spotkał się z dość ciepłym przyję­ciem, zwłaszcza w grupie, która podzi­wiała kochanka i notowała gdzie moż­na kupić garder­obę podob­ną do tej, której sprawnie pozby­wała się Lady Chatterley.

- Do pol­s­ki weszły dwie plat­formy — Dis­ney + i HBO Max co spraw­iło, że dziś może­my przeglą­dać już pięć plat­form a potem westch­nąć, że „nigdzie nie ma nic ciekawego” i spędz­ić trzy godziny oglą­da­jąc Tik Taka albo YouTube.  Biorąc pod uwagę, że Net­flix pier­wszy raz od daw­na stracił klien­tów, to może to nie my jesteśmy tacy wybred­ni tylko plat­formy coraz mniej wyczuwa­ją czego naprawdę chcemy.

 

Czy to wszys­tko co się wydarzy w pop­kul­turze w zeszłym roku? Oczy­wiś­cie, że nie! Gdym miała opisać wszys­tko co się wydarzyło w 2022 pewnie byśmy tak do mar­ca nad tym tek­stem siedzieli. Pewne jest nato­mi­ast, że nie był to rok przeło­mowy. Jak pisałam — czuło się atmos­ferę porząd­ków, rema­nen­tu, szuka­nia nowych propozy­cji. Co przyniesie nam przyszłość? Zobaczymy, na razie plat­formy streamin­gowe pobąku­ją o reor­ga­ni­za­cji i zacieś­ni­a­n­iu zasad, kina wciąż zas­tanaw­ia­ją się czy da się przeżyć bez Camerona, a cała resz­ta rozmyśla — jak dotrzeć do serc widzów i dlaczego to zawsze muszą być albo piraci albo wam­piry. Niech próbu­ją i niech nas zach­wycą. Bo zach­wytów w 2023 roku życzę wam pon­ad wszystko.