Menu degustacyjne czyli o drugim sezonie “The Bear”

W świecie seri­ali już niewiele mnie zaskaku­je. Za dużo widzi­ałam, za dużo zre­cen­zowałam. Bywa, że choć ser­i­al mnie bawi to czu­ję, że pod wzglę­dem real­iza­cyjnym czy kon­cep­cyjnym nie ma mi do zaofer­owa­nia nic nowego. Ale cza­sem, rzad­ko… bard­zo rzad­ko pojaw­ia się pro­dukc­ja, która umie tch­nąć życie nie tylko w seri­alową fabułę ale też w sam for­mat opowieś­ci w odcinkach. Wtedy ucz­ta jest pod­wój­na, a każ­da nowa odsłona pro­dukcji przynosi radość. I takim właśnie seri­alem jest „The Bear” w swoim drugim sezonie.

Wydawać by się mogło, że po niespodziewanym sukce­sie pier­wszego sezonu, twór­cy mogli­by się pokusić by zaser­wować nam jeszcze więcej tego samego. Tym­cza­sem, jak na ludzi, którzy naprawdę mają pomysł — decy­du­ją się na lekką zmi­anę for­matu, na zaskocze­nie nas nowy­mi per­spek­ty­wa­mi. Choć ser­i­al jest abso­lut­nie spójny — zarówno pod wzglę­dem grupy bohaterów jak i wyty­c­zoną per­spek­ty­wą cza­sową (którą w tym sezonie zamy­ka dzień otwar­cia nowej restau­racji The Bear) pod pewny­mi wzglę­da­mi, przy­pom­i­nał mi seri­ale antolo­gie, gdzie każdy odcinek może stanow­ić osob­ną całość  i funkcjonować nawet w oder­wa­niu od resz­ty.  I tak jest w drugim sezonie The Bear — kil­ka odcinków, to w isto­cie krótkome­trażowe filmy połąc­zone delikat­ną nicią fab­u­larnej spójnoś­ci. Gdy­bym miała sko­rzys­tać z kuli­narnego porów­na­nia nazwałabym ten sezon — seri­alowym menu degus­ta­cyjnym. Każ­da potr­wa ma włas­ną osobowość ale kiedy zje­my je razem wiemy wszys­tko o tym kto je nam przyrządz­ił i co chci­ał nam o kuch­ni, życiu i smaku opowiedzieć.

Taka kon­strukc­ja seri­alu wyni­ka z ode­jś­cia do dość trady­cyjnego pode­jś­cia do tego, kto jest głównym bohaterem seri­alu. Carmy, nasz wybit­ny kucharz z górą prob­lemów emocjon­al­nych i psy­chicznych, nadal pozosta­je postacią cen­tral­ną. Ale nie znaczy to, że ser­i­al będzie podążał tylko jego tropem, wręcz prze­ci­wnie — dosta­je­my kil­ka odcinków, które kon­cen­tru­ją się na pozostałych pra­cown­ikach kuch­ni. Zaglą­damy do Kopen­ha­gi, gdzie uzdol­niony cukier­nic­zo kucharz, odby­wa staż w jed­nej z najlep­szych restau­racji świa­ta. Carmy jest tam obec­ny tylko duchem, jak ten, który podob­ną drogę przeszedł wcześniej. Wraz z Sid­ney, prawą ręką Carmy’ego przemierza­my kuli­narną mapę Chica­go, w poszuki­wa­niu inspiracji ale też odpowiedzi, czy w tym zim­nym, boryka­ją­cym się z kon­sek­wenc­ja­mi pan­demii mieś­cie jest jeszcze miejsce na nową restau­rację. Swój włas­ny, fenom­e­nal­ny odcinek dosta­je też Richie — człowiek, który w nowej rzeczy­wis­toś­ci, która ufor­mowała się wokół niego pozornie nie ma miejs­ca, ale w tym odcinku zna­jdzie swój cel. No i wisien­ka na tor­cie — odcinek, który daje nam wgląd w rodzinne relac­je Carmy’ego i jego rodzeńst­wa. To jest dra­mat rodzin­ny najwyżej pró­by, migawka, która mówi nam o bohat­er­ach i ich psy­chice więcej niż niekiedy są w stanie powiedzieć całe sezony innych produkcji.

Tym co w seri­alu zach­wyca to pre­cyz­ja sce­nar­iusza. Pomi­mo tej rozpros­zonej nar­racji, pozornie niepow­iązanych ele­men­tów, całość jest bard­zo spój­na pod wzglę­dem tego — co chce nam powiedzieć, o tym jak relac­je rodzinne wpły­wa­ją na życie zawodowe, jak trud­no odpowiedzieć sobie na pytanie — czego chce­my w życiu i jak nasza pró­ba znalezienia akcep­tacji wśród rodziny, blis­kich i przy­jaciół potrafi nas i uskrzyd­lać i przy­ciskać do zie­mi. A wszys­tko z tym pojaw­ia­ją­cym się z tył głowy pytaniem — jaki jest sens tego wszys­tkiego, czy za rogiem czeka sukces czy poraż­ka i czy należy nadal dzi­ałać, czy może — człowiek powinien się z tego wszys­tkiego wyp­isać. Ser­i­al doskonale odd­a­je to uczu­cie, że być może wielkie rzeczy czeka­ją tuż za rogiem, ale za tym samym rogiem może być klęs­ka, samot­ność i poczu­cie, że nic nie znaczymy nieza­leżnie od tego jak bard­zo się staramy.

Choć ser­i­al zma­ga się z poważny­mi tem­ata­mi, to jed­nak — uda­je się twór­com znaleźć momen­ty gorzkiego humoru czy absur­du. Moją abso­lut­nie ukochaną sceną tego sezonu, jest ta, w której przy­go­towywana do otwar­cia restau­rac­ja musi prze­jść test czy jest zabez­piec­zona przed pożarem. Jest to sce­na, która zaw­iera w sobie zarówno sporo komiz­mu jak i jest doskon­ałym przykła­dem, tego jak twór­cy są w stanie budować napię­cie, nawet jeśli chodzi jedynie o zawór gazu. Zgadzam się z uwaga­mi, że ser­i­al nie odd­a­je stupro­cen­towo real­isty­cznie tego jak wyglą­da pra­ca w gas­tronomii, ale rozu­miem czemu ta his­to­ria roz­gry­wa się w kuch­ni. To chodzi o czas, napię­cie, tem­po, ambic­je i ciągłą możli­wość poraż­ki. Myślę, że kuch­nia prestiżowej restau­racji jest doskon­ałą przestrzenią do roz­gry­wa­nia opowieś­ci o ludzkiej psy­chice i słaboś­ci­ach. Nie dlat­ego, że chodzi o jedze­nie, ale raczej o to pow­iązanie — cza­su, oczeki­wań i prag­nienia by wszys­tko wyszło ide­al­nie. Pod pewny­mi wzglę­da­mi dynami­ka kuch­ni odzwier­cied­la tu dynamikę rodzin­ną, a ta w przy­pad­ku naszych bohaterów jest co najm­niej pogmatwana.

Czu­ję, że zach­wycanie się obsadą tego seri­alu jest już trochę nudne, ale — to jest jeden z tych seri­ali, który moc­no opiera się na tym, że ma fenom­e­nal­ną obsadę. Jak pisałam w swo­jej pier­wszej recen­zji — mogłabym godz­i­na­mi wyp­isy­wać przymiotni­ki jaki­mi chci­ałabym opisać jaki jest Jere­my Allen White w tym seri­alu. Przymiotni­ki zaczy­nały­by się od charyz­maty­czny, przez sek­sowny, po mag­ne­ty­czny. Ale tym co rzu­ciło mi się w drugim sezonie, to świetne pokazanie, że jego bohater jest człowiekiem des­per­acko stara­ją­cym się nie być takim jak resz­ta jego rodziny a jed­nocześnie — nie umieją­cym się od tego oder­wać. Jest w jego bohaterze jakaś kru­chość, nieśmi­ałość i wyco­fanie, którym zwyk­le obdarza się postaci raczej na drugim planie. Zwłaszcza gdy Carmy dosta­je wątek roman­ty­czny widać, jak wyco­fu­je się do cza­sów, kiedy nikt go nie zauważał. Wciąż genial­na jest Ayo Ede­biri jako Sid­ney. Myślę, że niejed­na oso­ba koło dwudzi­est­ki się w niej odna­jdzie. Z jed­nej strony — sporo w tej bohater­ce prag­nienia sukce­su, udowod­nienia sobie i innym (zwłaszcza ojcu), że jej gotowanie ma znacze­nie, wartość i jest dobrą życiową drogą. Z drugiej strony — jest w jej spo­jrze­niu niemal dziecię­cy lęk czy zagu­bi­e­nie — jak u pil­nej uczen­ni­cy robiącej notat­ki a i tak pocącej się ze stre­su w dniu egzaminu.

Niesły­chanie podo­ba mi się jak ser­i­al rozwi­ja postaci, o których pozornie mogliśmy myśleć, że już wszys­tko wiemy. To jak Ebon Moss-Bachrach gra Ritchiego, jest doskon­ałym przykła­dem umiejęt­nego prowadzenia postaci. Bohater, którego kil­ka odcinków wcześniej nie mogliśmy znieść, na naszych oczach zamienia się w empaty­cznego, życ­zli­wego człowieka, który w rzeczy­wis­toś­ci jest zupełnie inny niż mogło się nam wydawać. Sce­na, w której Ritchie śpiewa do piosen­ki Tay­lo Swift radośnie wraca­jąc do domu, to jed­na z najlep­szych seri­alowych scen jakie widzi­ałam od daw­na. Jed­nocześnie, w pewnej aktorskiej kon­trze jest Lionel Boyce jako Mar­cus. Rzad­ko się widzi taką reprezen­tację męskoś­ci w seri­alach. Mar­cus opieku­je się matką, gotu­je, uważnie przyglą­da się światu, jest ciekawy, ciepły — przyj­mu­je pozy­cję nat­u­ral­nego roz­jem­cy. Jed­nocześnie nie jest pozbaw­iony ambicji — jego dąże­nie do stworzenia per­fek­cyjnego deseru pokazu­ją, że pod tą spoko­jną maską kry­je się człowiek pełen emocji.

W drugim sezonie sporo jest wys­tępów gościn­nych. I o tym jakie kul­tur­owe znacze­nie ma ser­i­al niech świad­czy fakt, że na chwilę wpa­da tu np. Olivia Col­man. Ale spośród wszys­t­kich ról gościn­nych abso­lut­nie najlep­sza jest Jamie Lee-Cur­tis. Jej wys­tęp w odcinku świątecznym to popis — jak ode­grać abso­lut­nie prz­er­aża­jącą postać, która może i pojaw­ia się na ekranie na niecałe dwadzieś­cia min­ut, ale poz­na­jąc ją — wiemy wszys­tko o poran­ionym emocjon­al­nie rodzeńst­wie Berzat­to. To jest rola, którą człowiek oglą­da i myśli, że gdy­by pod koniec odcin­ka po pros­tu nagrody za najlep­sze gościnne wys­tępy telewiz­yjne wjechały na wózeczku, to wszys­tko było­by na miejs­cu. Z resztą, sko­ro przy aktorach w rolach gościn­nych jesteśmy to Jon Bern­thal jako Michael jest wciąż fan­tasty­czny. W ogóle w odcinku świątecznym spis wspani­ałych gościn­nych ról właś­ci­wie pokry­wa się z napisa­mi koń­cowy­mi, bo nie ma tam ani jed­nego słab­szego momentu.

Tym za co najbardziej cenię „The Bear” to za zmuszanie nas jako widzów, do przyglą­da­nia się bohaterom, którzy nie są się w stanie do koń­ca wyr­wać z trud­nych psy­chicznie sytu­acji w jakich się znaleźli. Nie są to ludzie źli, nie są to ludzie w sytu­acji bez­nadziejnej, ale są to ludzie głęboko zagu­bi­eni. Ser­i­al pokazu­je nam prze­błys­ki lep­szych momen­tów, sugeru­je nam, że nie są skazani na to by być nieszczęśli­wi, ale też nie pozostaw­ia złudzeń — dale­ka jest dro­ga między tym gdzie są a tym gdzie jest potenc­jal­ny hap­py end. I właśnie w tym roz­dar­ciu pomiędzy porażką a sukce­sem, pomiędzy pry­wat­nym szczęś­ciem a zawodowy­mi ambic­ja­mi, pomiędzy rodz­iną która uskrzyd­la a rodz­iną, która ciąg­nie w dół mieś­ci się to co w tym seri­alu najlep­sze. A jest to ser­i­al dobry. Jeśli nie jeden z najlepszych.