To właśnie ten film czyli zwierz przygląda się nowej świeckiej tradycji

 

Hej

 

Zwierz należy do eli­tarnej grupy mil­ionów osób, które przed świę­ta­mi oglą­da­ją To Właśnie Miłość.  To właś­ci­wie, taka nowa świec­ka trady­c­ja, którą ludzie pod­jęli zupełnie nat­u­ral­nie jakieś 8 lat temu kiedy film pojaw­ił się po raz pier­wszy na DVD. Co chwila, różni zna­jo­mi zwierza oświad­cza­ją, że jeszcze tylko obe­jrzą film i już będą w świątecznym nas­tro­ju. Wiek nie ma znaczenia, płeć — teo­re­ty­czni prze­waża­ją kobi­ety, ale nie stanow­ią 100% oglą­da­jącej pop­u­lacji. To właśnie miłość stało się czymś w rodza­ju “Last Christ­mas”, które puszc­zone za wcześnie den­er­wu­je ale kiedy wyczeka się ten odpowied­ni moment przed świę­ta­mi sta­je się tym ide­al­nym kul­tur­al­nym dodatkiem, który wprowadza nas w odpowied­ni nas­trój.  Zwierz który zori­en­tował się, że nigdy nie miał okazji fil­mu zre­cen­zować (wspom­i­nał o nim nie raz ale nigdy nie pochylił się nad niewąt­pli­wym fenomen­em dłużej) bo nie miał jeszcze wtedy blo­ga, postanow­ił się zas­tanow­ić dlaczego aku­rat To właśnie miłość od kilku lat jest filmem na który  mnóst­wo osób ma ochotę co roku (Oczy­wiste spoilery).

 

 

 Ponieważ film nie jest nie znany zwierz wrzu­ca raczej gify ze scen które lubi nie koniecznie ilus­tru­jące opisy­wane punk­ty. Wszys­tkie znalazł na tumblr.

Zacząć trze­ba chy­ba od koń­ca. Otóż sukces To właśnie miłość skłonił Amerykanów ale i Polaków (zwierz już recen­zował Listy do M) do pró­by nakręce­nia czegoś podob­ne­go. Amerykańskie pró­by — Walen­tyn­ki i Nowy Rok okaza­ły się wyjątkowo nie trafiony­mi pro­dukc­ja­mi. Mimo, że autorzy fil­mu zas­tosowali się do wszys­t­kich zasad :reżyser znany z pro­dukcji innego roman­ty­cznego fil­mu, który odniósł sukces w poprzed­niej dekadzie, gwiaz­dors­ka obsa­da, świąteczny dzień, wiele wątków w tym nie wszys­tkie kończące się dobrze, ład­na ścież­ka dźwiękowa. Co zaw­iodło? Przede wszys­tkim tam­tym pro­dukcjom brakowało świeżoś­ci, po drugie za bard­zo było widać, że amerykanie strasznie chcą powtórzyć sukces To właśnie miłość. Jed­nak im dłużej zwierz się nad tym zas­tanaw­ia tym częś­ciej dochodzi do wniosku, że tak naprawdę prob­lem pole­ga na tym, że przy odt­warza­niu for­muły na tą ide­al­ną komedię roman­ty­czną na świąteczny sezon gdzieś zgu­biono sporo ważnych ele­men­tów. Oto więc zwierz postanow­ił pod­powiedzieć innym twór­com, co takiego jest we właśnie miłość  czego u nich zabrakło:

 

 

 Zwierz uwiel­bia reży­sera za tak dobrze mu znaną niechęć do szkol­nych jasełek

 

Smut­no, wesoło, smut­no, smut­no — więk­szość bazu­ją­cych na pomyśle wielowątkowej his­torii o miłoś­ci filmów rozu­mie, że jeden wątek musi być jak­by nieco mniej cukierkowy, ktoś kogoś rzu­ca, coś nie wychodzi itp.  Kwes­t­ia pole­ga na tym że u Richar­da Cur­tisa wątków wcale nie wesołych właś­ci­wie jest więcej i to co zaskaku­je jeśli weźmiemy pod uwagę, że to kome­dia, są to raczej wąt­ki dość przygnębi­a­jące. Bohater­ka, która nie może mieć nor­mal­nego pry­wat­nego życia ponieważ odbiera tele­fony od chorego psy­chicznie bra­ta (co ważne sce­nar­iusz pod­kreśla, że nie ma tu żad­nej nadziei na poprawę i że nic się z tym nie da zro­bić), facet zakochany po uszy w żonie najlep­szego przy­ja­ciela (w ostat­niej sce­nie na lot­nisku kiedy pojaw­ia się tuż za nimi rozu­miemy, że jeszcze dale­ka dro­ga zan­im opuś­ci go to uczu­cie), kobi­eta której małżeńst­wo już nigdy nie będzie takie samo kiedy dowiadu­je się o zdradzie męża (czy ostat­nia sce­na na lot­nisku kiedy Emma Thomp­son mówi powraca­jące­mu z del­e­gacji mężowi że idą do domu, nie jest jed­nym z najlep­szych przykładów jak moż­na odd­ać całą tragedię postaci w sposo­bie jaki wymaw­ia się jed­no słowo). Z fil­mu wyle­ci­ał wątek dyrek­tor­ki szkoły, której żona umiera w domu na raka ale obie nadal wyglą­da­ją na całkiem zad­owolone z życia, które mają. Jest nato­mi­ast bohater, które­mu umarła żona i obow­iązkowy pogrzeb. Inny­mi słowy w filmie jest zde­cy­dowanie więcej smut­nych ele­men­tów niż jed­no zła­mane serce czy nie udana rand­ka. Jed­nocześnie w prze­ci­wieńst­wie do amerykańs­kich pro­dukcji Cur­tis cofa się przed emocjon­al­nym szan­tażem w postaci ostat­niego dnia życia itp.  Wręcz prze­ci­wnie smutek w filmie jest taki codzi­en­ny jak­by na stałe przy­rośnię­ty do fak­tu, że się żyje (jed­na z ukochanych scen zwierza to ta w której Emma Thomp­son prz­ery­wa roz­mowę z przy­ja­cielem które­mu właśnie umarła żona bo ma coś do robo­ty. Rozu­miemy, że to nie pier­wszy tele­fon a i z tragedią życie toczy się dalej)

 

 Czy tylko zwierz ma wraże­nie, że gdy­by więcej osób dawało takie rady kome­die roman­ty­czne kończył­by się szybciej

 W więk­szoś­ci komedii owe kom­p­likac­je o których mówi bohater da się rozwiązać do koń­ca fil­mu. Ale w Love Actu­al­ly część z prob­lemów pozosta­je nie rozwiązywalna

Tygod­nie nie dni — więk­szość filmów bazu­ją­cych na pomyśle To właśnie miłość prag­nie upch­nąć wszys­tkie wąt­ki w jed­nym dniu. Oznacza to, że poza  niesamow­ity­mi przy­go­da­mi w ramach jakiegoś związku więk­szość bohaterów musi się albo zakochi­wać od pier­wszego wejrzenia albo korelac­ja słoń­ca i księży­ca spraw­ia że aku­rat tego dnia mamy do czynienia z jakimś przeło­mowym momentem w ich życiu. To z kolei czyni filmy pełny­mi niesamow­itych splotów wydarzeń, oraz nie pozostaw­ia miejs­ca na jakikol­wiek rozwój postaci. To właśnie miłość dzieje się na przestrzeni pię­ciu tygod­ni przed świę­ta­mi. Nie jest to dużo ale wystar­cza­ją­co by np. bohater grany przez Col­i­na Firtha mógł się zakochać w swo­jej por­tu­gal­skiej gosposi z którą nie zamienił ani słowa, albo byśmy uwierzyli, że grany przez Alana Rick­mana  bohater dał się uwieść młodej pra­cown­i­cy.  Poza tym film paradok­sal­nie nie cele­bru­je samego dnia świąt ale okres przed świąteczny który skła­nia do myśle­nia o innych. Oczy­wiś­cie wiel­ki finał roz­gry­wa się w świę­ta ale co warto zauważyć właś­ci­wie nie ma w nim klasy­cznych rodzin­nych obrazków przy choince z otwieraniem prezen­tów. Film bawi się nas­tro­jem przedświątecznym ale lau­rkę wys­taw­ia miłoś­ci nie świę­tom jako takim.

 

 Zwierza zawsze “baw­iło”, że jed­na z najro­man­ty­czniejszych zdaniem inter­nautów scen w filmie (najwięcej z niej zdjęć i gifów) jest jed­nocześnie sceną w której wyz­nanie miłoś­ci niczego zmienić nie może.

 

Nie trze­ba mieć tuz­i­na aktorów trze­ba mieć tuzin ról —  wszyscy szy­bko zała­pali, że duża obsa­da peł­na gwiazd to coś co może zag­waran­tować spore przy­chody kasowe. Ale mało który film real­i­zowany według tego pomysłu zad­bał by aktorzy mieli co grać. Tym­cza­sem w filmie Cur­tisa nawet niewielkie role okazu­ją się dawać aktorom pole do popisu. Wszys­tko dlat­ego, że wyda­je się, że film Cur­tisa pow­stał w odwrot­nej kole­jnoś­ci. Więk­szość filmów twor­zonych wokół wielu wątków pow­sta­je z pomysłów, które nie uniosły­by włas­nego fil­mu. Tu mamy do czynienia z kilko­ma pomysła­mi, które z całą pewnoś­cią mogły­by osiągnąć sukces jako osob­ne pro­dukc­je — pre­mier zakochu­ją­cy się od pier­wszego wejrzenia w dziew­czynie z cateringu, pis­arz który porzu­cony przez ukochaną zamy­ka się we fran­cuskiej willi gdzie powoli zakochu­je się w por­tu­gal­sko­języ­cznej gosposi, stary rock­men próbu­ją­cy dotrzeć na szczy­ty list prze­bo­jów z ostat­nim świątecznym hitem,  facet bez­nadziejnie zakochany w prześlicznej dziew­czynie najlep­szego kumpla. Praw­da jest taka, że z tych his­torii da się zro­bić osob­ny film — może nie koniecznie tak dobry czy zabawny ale to niezły punkt wyjś­cia. Tym­cza­sem w his­torii z których skła­da się więk­szość filmów składankowych nie da się zro­bić nawet etiudy. Zwierz musi wam z resztą powiedzieć, że cza­sem jest zły że Cur­tis nakrę­cił ten jeden film zami­ast trzech innych. Ważne jest też — sko­ro przy rolach jesteśmy — wiązanie ze sobą wątków. Otóż chodzi o to by wąt­ki nie były ze sobą zbyt­nio pow­iązane ale także by nie rozsypy­wały się zbyt luźno. Jeśli są za bard­zo pow­iązane po pros­tu nie da się uwierzyć, że wszys­tko spo­ty­ka wszys­t­kich w tym samym momen­cie, jeśli są za luźno wtedy cały pomysł na taką pow­iązaną nar­rację bierze w łeb.

 

 

 

 Zwierz jest prz­er­ażony tym jak wielu twór­ców zapom­i­na że kome­dia roman­ty­cz­na MUSI być śmieszna

 

Musi być śmiesznie — to chy­ba najwięk­szy zarzut jaki zwierz ma wobec pro­dukcji wzoru­ją­cych się na To właśnie miłość. Nie są śmieszne. To znaczy są śmieszne tak jak śmieszne są kome­die roman­ty­czne, co zakła­da ogranic­zoną umi­arkowaną ilość komiz­mu. Tym­cza­sem w To właśnie miłość sa właś­ci­wie całe wąt­ki oparte wyłącznie na dow­cip­ie (para aktorów statys­tu­ją­cych nago do scen w filmie — obo­je chorob­li­wie wręcz nie śmi­ali) lub też skon­struowane tak by więcej w nich było scen śmiesznych niż jakichkol­wiek innych (wątek rock­mana i jego wys­tępu w różnych pro­gra­mach jest jed­nym z ulu­bionych zwierza), nawet tam gdzie teo­re­ty­cznie ma być bardziej roman­ty­cznie jak w wątku pre­miera dosta­je­my sporą dawkę zupełnie sur­re­al­isty­cznego śmiechu kiedy Hugh Grant jako pre­mier tańczy sobie  po całej siedz­i­bie głowy rzą­du. No i do tego mamy jeszcze niesamow­itą scenę pakowa­nia prezen­tów przez Rowana Atkin­sona, która spoko­jnie mogła­by być zupełnie osob­nym filmikiem, który i tak by baw­ił. Widzi­cie zwierz ma wraże­nie że co raz więcej jest komedii roman­ty­cznych w których zapom­i­na się o tym niesamowicie ważnym ele­men­cie kome­diowym, który czyni wszelkie romanse znośny­mi (jed­nocześnie nie musi być dzię­ki temu tak strasznie cukierkowo). 

 

 Zwierz uwiel­bia to, że w filmie Lon­dyn który jest tłem więk­szoś­ci opowieś­ci jest żywy i różnorod­ny zaś finał toczy się z dala od cen­trum miasta.

 

Mój film, moje mias­to — zwierz zawsze ze smutkiem przyj­mu­je fakt, że nie wszys­tkie filmy dzieją się w Lon­dynie ale z drugiej strony musi powiedzieć, że efekt, który zwierz chce opisać moż­na jak mniema osiągnąć poza stolicą Anglii. Chodzi o to, że film poza epi­zo­da­mi w Mar­sylii i w USA (które z resztą jest jed­nym z najpiękniejszych stereo­ty­powych obrazów USA jakie zwierz zna z kine­matografii) dzieje się w Lon­dynie. Ale właśnie — bard­zo się w tym Lon­dynie dzieje — zwierz, który co praw­da był w stol­i­cy Anglii tylko dwa razy poz­na­je niek­tóre miejs­ca, zwłaszcza nad­brzeża, ulice (choć nigdy nie widzi­ał ich z deko­rac­ja­mi) czy może ogól­niej rodzaj zabu­dowy w niek­tórych sce­nach.  Po pros­tu zwierz ma wraże­nie, że o ile np. w New Year’s Eve strasznie dużo bohaterowie mówili o tym jak to wspaniale spędz­ić syl­wes­tra w najws­panial­szym mieś­cie na świecie o tyle w To właśnie Miłość po pros­tu w niezwyk­le mal­own­iczym przed świę­ta­mi Lon­dynie po pros­tu mieszka­ją. Zwierz musi wam z resztą powiedzieć, że to jest jeden z powodów dla których zwierz  szczegól­nie film lubi — zawsze kiedy go oglą­da ma ochotę się spakować i pojechać do Lon­dynu. To znaczy zwierz zawsze ma ochotę pojechać do Lon­dynu ale po To właśnie miłość jak­by trochę bardziej.

 

 

 Rowan Atkin­son pojaw­ia się w filmie na dwie sce­ny. Jest zabawniejszy niż nie jed­na kome­dia. Cała.

Obsadę, obsadę, królest­wo za obsadę — amerykańskie odpowied­ni­ki To właśnie miłość mają zasadę pewnego masowego wer­bunku aktorów — osiem­naś­cie gwiazd w dużych i małych rolach, młodzi, uznani, bard­zo uznani, nagrodzeni, star­si, no wszyscy — tylko, że w ostate­cznym rozra­chunku zawsze lądu­je­my z całą gro­madą ludzi, którzy wyglą­da­ją jak Hol­ly­woodzkie gwiazdy i błyska­ją tym onieśmiela­ją­cym uśmiechem zębów biel­szych niż śnieg. Zwierz nie sugeru­je abso­lut­nie że obsa­da To właśnie miłość jest brzy­d­ka. Ale jest jak­by bardziej zróżni­cow­ana.  Oczy­wiś­cie to przy­wilej ang­iel­skiej kine­matografii że u nich część aktorów przy okazji wyglą­da jak zwyk­li ludzie (najlep­szy przykład to gra­ją­cy prze­cięt­nego angli­ka Mar­tin Feee­man) ale aku­rat w tym przy­pad­ku zwierz uważa, że owa różnorod­ność  dzi­ała tylko na korzyść fil­mu. Zwierz jakoś bardziej jest w stanie uwierzyć w miłosne perypetie tej zbieraniny niż w perypetie zbieraniny, w której role tej brzy­d­kiej i zanied­banej powierza się np. Michelle Pfeif­fer (ma oku­lary więc nie zauważy­cie, że jest pięk­na). Zresztą zwierz lubi fakt, że w filmie bied­na bohater­ka grana przez Lau­rę Lin­ney która raczej nie wyróż­nia się osza­łami­a­jącą urodą (jest aktorką więc nie jest brzy­d­ka ale to nie pię­kność) “dosta­je” do pary abso­lut­nie pięknego bohat­era granego przez Rodri­go San­toro — zwierz uważa że zestaw­ian­ie niezbyt pięknej kobi­ety z bard­zo pięknym mężczyzną (zwierz nie chce dysku­tować urody akto­ra tylko staw­ia to stwierdze­nie że swo­jej bloger­skiej wysokoś­ci) zdarza się w kinie rzadziej niż wszys­tkie związ­ki między rasowe. Trze­ba z resztą koniecznie zaz­naczyć, że wygląd obsady to kwes­t­ia właś­ci­wie dru­go­planowa. Pier­ws­zo planowa jest taka, ze wszyscy potrafią abso­lut­nie wspaniale grać, zarówno komicznie jak i dra­maty­cznie oraz prze­chodz­ić od jed­nego nas­tro­ju do drugiego w prze­ciągu sekundy. Zdaniem zwierza w filmie właś­ci­wie nie ma złych ról ani wątków które by odstawały od innych (to strasznie równy film).  I to właśnie jest cud­owne w tym filmie, że mamy obok siebie znakomitą rolę Bil­la Nighy który jest prześmieszny i Emmę Thomp­son, która płacze w samot­noś­ci w swoim poko­ju dostar­cza­jąc jed­nej z najs­mut­niejszych scen w teo­re­ty­cznie pogod­nym filmie, jakie zwierz kiedykol­wiek widział.

 

 Jeśli nie masz dobrej obsady nie uda ci się zro­bić dobrego fil­mu, zwłaszcza jeśli potrze­bu­jesz tuz­i­na aktorów.

Love is all around — w filmie jest zaskaku­ją­co dużo miłoś­ci nie roman­ty­cznej. Wspom­ni­any rock­man który ma chy­ba najsym­pa­ty­czniejszą scenę ze swoim man­agerem (jak to jest zagrane), ojczym który poma­ga bez­nadziejnie zakochane­mu pasier­bowi zdobyć dziew­czynę, sios­tra gotowa poświę­cić praw­ie wszys­tko dla bra­ta — miłość jest rozu­mi­ana sze­roko co daje (zgod­nie z zapowiedz­ią) poczu­cie, że rzeczy­wiś­cie moż­na się na nią natknąć wszędzie. No i nie pozostaw­ia kogoś komu w życiu roman­ty­cznym nie wychodzi z nie miłą reflek­sją że patrzy na innych, którzy miłość zna­j­du­ją na uli­cy a on roman­ty­cznie sam. Bo film przekonu­je, że miłość oznacza też przy­wiązanie nie koniecznie poryw ser­ca. Przy czym pomysł by miejscem w którym ową miłość się okazu­je, w którym jest jej jak najwięcej było lot­nisko jest abso­lut­nie genial­ny. Zwierz nie wie do jakiego stop­nia Cur­tis dał się ponieść duchowi poli­ty­cznej wal­ki, ale jeśli ktoś czynił coś na rzecz odczarowa­nia przestrzeni lot­niska po jede­nastym wrześ­nia to ten film z całą pewnoś­cią należał­by zapisać do pier­wszej dziesiąt­ki. Zwierz bard­zo lubi  koń­cowy mon­taż wzrusza­ją­cych pow­itań na lot­niskach, który służy za puen­tę nie mającą nic wspól­nego ze świę­ta­mi co też warto zapamię­tać . Inny­mi słowy zwierz po obe­jrze­niu fil­mu ma wraże­nie, że jed­nak mimo wszys­tko jest on po coś — z resztą sam reżyser narzekał, że nie udało mu się wprowadz­ić dwóch wątków które miały się dzi­ać w Afryce. pomysł był taki abyśmy poz­nali losy postaci, przed­staw­ionych na plakat­ach mis­ji chary­taty­wnych. Pomysł cud­owny i zwierz do dziś żału­je, że w filmie nie znalazła się sce­na gdzie dwie przy­gięte do zie­mi przez snop chrus­tu afrykańskie kobi­ety idą  i plotku­ją o swoich mężach. To by rzeczy­wiś­cie ide­al­nie spięło wszys­tkie wąt­ki. Zresztą z fil­mu wycię­to praw­ie pół godziny gotowych scen.

 

 Zwierz uwiel­bia fakt, że część pomysłów spoko­jnie nadał­by się na osob­ne produkcje.

 

Jak więc widzi­cie podro­bić To właśnie miłość nie jest pros­to. W sum­ie jeszcze niko­mu się  nie udało. Zaś sam zwierz mógł naresz­cie napisać całą notkę o filmie, który na pewno by zre­cen­zował gdy­by pow­stał on po założe­niu blo­ga. I  tu za ten wpis “winić” należy ninedin, która wczo­raj u siebie recen­zowała Dumę i Uprzedze­nie sprzed kilku lat. Zwierz stwierdz­ił bowiem wtedy, że sko­ro jest ide­al­ny czas na napisanie o jakimś filmie i sko­ro zwierz ma straszną ochotę to w sum­ie dlaczego by nie wsiąść w pop­kul­tur­alne TARDIS i nie cofnąć się w cza­sie. Zwłaszcza, że nie ule­ga wąt­pli­woś­ci — co zwierz zaz­naczył we wstępie, że pop­u­larność To właśnie miłość jest pewnym pop­kul­tur­al­nym fenomen­em. Nawet jeśli “Cztery Wesela i Pogrzeb ” są zabawniejsze i bardziej ang­iel­skie to nie oglą­da się ich tak reg­u­larnie i z takim odd­aniem jak debi­ut reży­ser­s­ki Richar­da Cur­tisa. Po pros­tu udało się stworzyć ide­al­ny film na ide­al­ną porę roku a jed­nocześnie stworzyć zupełnie nie głupią opowieść o tym, że świat pełen jest prz­eróżnych kom­p­likacji ale nie oznacza to, że należy tracić wiarę w miłość. Prawdę powiedzi­awszy zwierz zupełnie się nie dzi­wi, że ludzie oglą­da­ją to co roku.

 

 Pier­wsza sce­na fil­mu, jakieś trzy min­u­ty trwa­nia pro­jekcji. dokład­nie w tym miejs­cu 90% wid­owni jest zakochana w produkcji.

 

Ps: Zwierz wie, że część osób pro­gramowo nie lubi fil­mu bo jest zbyt pop­u­larny. Ale zwierz wie też że część osób nie słucha Mozar­ta bo jest zbyt pop­u­larny. Nie żeby film był jak Mozart ale zwierz nie uważa pop­u­larnoś­ci za cokol­wiek ważącego na jego sympatii.??