Toruń kocha zwierza, zwierz kocha Toruń czyli co tam panie na Coperniconie

Hej

Zwierz nie jest przyzwycza­jony do luk­susów. Więk­szość swo­jego życia spędz­ił w poko­ju wielkoś­ci plus minus przedzi­ału kole­jowego gdzie po rozstaw­ie­niu łóż­ka moż­na było zro­bić dokład­nie jeden krok — i już było się przy drzwiach. Zresztą po rozłoże­niu łóż­ka w ogóle nie wiele dało się w tym poko­ju zro­bić np. nie dało się stanąć z boku łóż­ka bo nie było już miejs­ca. Ten dość niety­powy początek wpisu Coper­ni­conowego wyni­ka z fak­tu że zwierz nigdy nie przyzwyczai się chy­ba do bycia trak­towanym jak ktoś może nie tyle ważny co wyjątkowy. Tym­cza­sem orga­ni­za­torzy Coper­ni­conu postarali się by zwierz choć przez chwilę mógł poczuć się wyjątkowo.

Zwierza dopadł szał kon­wen­towych zakupów — jego niewin­ny ple­cak tak wyglą­dał po jed­nym dniu imprezy

Wybór za środek loko­mocji pociągu TLK miał swo­je wady i zale­ty. Wadą była cias­no­ta, ducho­ta i zapach, który oznacza że Pola­cy podróżu­ją. Plus był taki, że zwierz poświę­cił całkiem sporo cza­su stara­jąc się zgad­nąć o jakich zawodach wrzeszczą trzy nie młode głosy w przedziale obok. Jak się okaza­ło miało to czyn­nik inte­gru­ją­cy. Nim pociąg dojechał do Toru­nia niemal cały mój przedzi­ał wdał się dyskus­je nad tym jakie to mogą być zawody.  Gdy tylko pociąg stanął na stacji zwierz został pow­i­tany — radośnie zapakowany do samo­chodu (gdzie mógł w przemiłej atmos­ferze omówić swój wpis o Mieś­cie Koś­ci) po czym ku zaskocze­niu zwierza zaw­ieziony nie pod hos­tel ani pod szkołę (jak się spodziewał) ale pod najprawdzi­wszy hotel  czego się zwierz nie spodziewał. Serio zwierz podróżu­jąc nie zatrzy­mu­je się w hotelach więc tym razem prze­rosło go nawet zapale­nie światła (co bardziej uczeni i świa­towi czytel­ni­cy zwierza uświadomili mu że trze­ba włożyć kartę w taką spec­jal­ną kieszeń). Co praw­da kiedy ok. półno­cy rozległo się pukanie do drzwi zwierz men­tal­nie pożeg­nał się już z cud­ownym lokum niemal czeka­jąc aż zostanie prze­nie­siony do szkoły na obrzeżach mias­ta ale wręcz prze­ci­wnie został tylko prze­nie­siony do innego, bardziej kom­for­towego pokoju.

Rano by nadal utrzymy­wać zwierza w przeko­na­niu ode­bra­no go spod hotelu i niczym bezbronne dziecię jaki­mi są wszyscy ludzie o jakiejkol­wiek  rozpoz­nawal­noś­ci zaprowad­zono do punk­tu akredy­ta­cyjnego. Tam też roze­grał się krót­ki dra­mat po tytułem — zwierz zgu­bił pen­drive ze wszys­tkim prezen­tac­ja­mi, który zwierz rozwiązał zakupu­jąc jedyny dostęp­ny w Toruńskim Empiku pen­drive w ksz­tał­cie sztab­ki zło­ta — co jest ksz­tałtem słusznym wobec bez­cen­nej zawartoś­ci trzech prezen­tacji. Potem zaś nie było cza­su na rozczu­lanie się nad sobą bo naty­ch­mi­ast zwierz musi­ał pędz­ić na swo­ją prezen­tację o blo­gowa­niu. Jeśli zwierz ma być szcz­ery była to naj­fa­jniejsza prezen­tac­ja jaką wygłosił — na sali najpierw pojaw­iło się sześć osób by potem nagle sala zapełniła się — może nie po brze­gi — ale wystar­cza­ją­co by zwierz poczuł ciężar jaki spa­da na ref­erenta. To jed­nak nic w porów­na­niu z następ­nym pan­elem — zwierz nadal ma lekkie wyrzu­ty sum­ienia, że nie przy­go­tował się nieco lep­iej bo naprawdę zjaw­iły się tłumy a zwierz czuł, że nic wspani­ałego nie potrafi słuchac­zom powiedzieć. Cóż tak bywa kiedy ktoś pory­wa się na mówie­nie o Dok­torze na konwencie.

Zwierz jest zach­wycony swoim Tardis­owym zestawem do którego dołączył pod koniec dnia cud­owny portfel

Uwol­niony z obow­iązków pan­elisty zwierz radośnie pog­nał na obi­ad- ponieważ nie ma nic smut­niejszego niż samotne kon­sumowanie posiłków w obcym mieś­cie zwierz skom­bi­nował towarzyst­wo przemiłych czytel­niczek (Mar­i­an­na ma olbrzymiego plusa za polece­nie zwier­zowi zupy borowikowej w chle­bku) i posil­ił się na resztę kon­wen­towego dnia. Zan­im pog­nał na włas­ną prezen­tację miał jeszcze czas roze­jrzeć się po kon­wen­towych stoiskach. Pomysł by stoiska rozstaw­ione były na różnych pię­tra­ch budynku w którym toczył się kon­went był znakomi­ty — zwierz, który z Pol­conu wyszedł z pusty­mi ręka­mi tu obkupił się jak sza­lony, zwłaszcza że sporo stoisk orga­ni­zowało loterie, które zwierz abso­lut­nie uwiel­bia. Nieste­ty haz­ardowanie się zostało prz­er­wane przez konieczność wygłoszenia następ­nej prelekcji. I tu zwierz stał się włas­ną ofi­arą — wygłasza­jąc prelekcję, którą stworzył z Cyd i Cathią na potrze­by Pol­conu mówił tak płyn­nie z pamię­ci że skończył ją w 37 min­ut. Na całe szczęś­cie tłum nie chci­ał się roze­jść więc nie było kom­pro­mi­tacji, tylko krót­ka rozmowa.

Uwol­niony od obow­iązków pan­elisty zwierz pog­nał na roz­mowę o web komik­sie, na której było nawet ciekaw­ie ale nie było nieste­ty mikro­fonu. Po czym wymknął się cichaczem i pog­nał na losowanie w loterii orga­ni­zowanej przez Rebel — sklep z gra­mi plan­szowy­mi. Słucha­j­cie gdy­byś­cie chcieli kiedyś dostać wręcz podręcznikowy przykład jak orga­nizu­je się imprezy na których wszyscy dobrze się baw­ią to zadz­woń­cie do Rebel i poproś­cie by zor­ga­ni­zowali dla was losowanie. Przez godz­inę zgro­mad­zony na schodach w prze­jś­ciu tłum, śmi­ał się, krzy­czał, klaskał, skandował i naprawdę doskonale się baw­ił obser­wu­jąc jak kole­jne szczęśli­we jed­nos­t­ki odchodzą z wygrany­mi gra­mi. Zwierz chy­ba nigdy wcześniej tak doskonale nie baw­ił się na losowa­niu nagród, nawet jeśli miał naprawdę małe szanse aby coś wygrać.  Zwierz nie wie w czym tkwi przepis na sukces ale  dawno nie czuł się tak nat­u­ral­nie nakło­niony do śmiechu, krzyku czy oklasków i dawno nie czuł takiej radochy jaką daje robi­e­nie coś razem. A tak jeszcze na mar­gin­e­sie to zwierz musi powiedzieć, że wszys­tkie kon­wen­ty powin­ny się odby­wać w neogo­ty­c­kich budynkach, które trochę przy­pom­i­na­ją Hog­wart — wtedy człowiek naprawdę czu­je atmos­ferę zbiorowej kon­wen­towej radoś­ci (a i powin­nam dodać, że żad­nych kole­jek nie było ;)

Atrakc­je kon­wen­towe jeszcze trwa­ją ale zwierz pad­nię­ty total­nie udał się już do hotelu — cóż odzy­wa się wiek i dziesięć godzin spęd­zonych na lata­niu po Coper­ni­conie. Jutro zwierz dość wcześnie wsi­a­da do pociągu ale ma nadzieję, że jeszcze złapie choć jeden pan­el, wykład czy nie oprze się czarowi, które­goś ze stoisk. Zwierz chce też podz­iękować wszys­tkim, którzy go pozdrow­ili, poprosili o auto­graf, uścis­nęli dłoń czy zapy­tali czy mogą się przy­tulić. Zwierz nie jest do koń­ca przyzwycza­jony do tego, że ktoś go rozpoz­na­je, cieszy się na jego widok czy chce się przy­witać. Każ­da taka sytu­ac­ja jest więc abso­lut­nie super. Jeśli nie czuliś­cie entuz­jaz­mu zwierza to tylko dlat­ego, że był w zbyt wielkim szoku. Serio zwierz powinien wysłać jakąś lau­rkę do twór­ców Coper­ni­conu z podz­iękowa­ni­a­mi za totalne burze­nie zwierza zaniżonej samooce­ny i pom­powanie wody sodowej do głowy. Jakże miłe to uczucie.

Zwierz nie ukry­wa — twór­cy Coper­ni­conu naprawdę zde­cy­dowali się rozpieszczać zwierza

Ps: Zwierz na ostat­nią prelekcję założył wianek, którego potem nie zdjął. Magia wian­ka dzi­ała bo kiedy szedł główną ulicą Toru­nia aż dwóch zupełnie nie znanych zwier­zowi mężczyzn (o dzi­wo w stanie trzeźwym!) uznało, że wianek to dobry pretekst by powiedzieć zwier­zowi cześć albo przy­na­jm­niej poin­for­mować go że wianek jest fajny. Także dziew­czyny i chłopię­ta — nie bać się — wian­ki na głowę i na mias­to. Świat w wianku od razu jest piękniejszy!