Wybrała się na polski film do kina, na polski rozrywkowy film do kina i nie byłam zażenowana !– gdybyśmy byli na Pudelku taki właśnie tytuł miałby ten wpis. I byłby caps lockiem. A zobaczyłam „W jak Morderstwo” – film który nie jest poruszającym dramatem, ani głupią komedią romantyczną tylko zupełnie zwykłą sympatyczną lekką historią detektywistyczną.
Akcja filmu rozgrywa się w Podkowie Leśnej. Magda – gospodyni domowa, która nie jest jakoś wybitnie szczęśliwa w związku ze swoim pedantycznym mężem, wychodzi wieczorem na spacer. I znajduje zwłoki. Większość osób pewnie by krzyknęło i odwróciło się na pięcie, ale Magda ma w sobie detektywistyczną żyłkę. Jej opanowanie i zaangażowanie w sprawę przewyższa nawet to Komisarza Jacka Sikory któremu przydzielono sprawę. Zresztą Magda i Jacek znają się od czasów szkolnych i mają mało służbowe relacje. Wszystko zaś zaczyna się komplikować kiedy okazuje się, że denatka miała na szyi wisiorek z literką „W” dokładnie taki sam jak Weronika – zaginiona przed laty najlepsza przyjaciółka Magdy.
Zdjęcie: Next Film
Od razu powiem, że po filmie bardzo, bardzo widać jego książkowy rodowód – byłam niemal w stanie wyczuć, gdzie kończyły się kolejne rozdziały, a zbiegi okoliczności, które pozwalały Magdzie prowadzić swoje śledztwo czy zbierać kolejne informacje były bardzo typowe dla takiego lekkiego kryminału z obowiązkowymi wątkami obyczajowymi. Zresztą sama zagadka nie jest raczej jakoś szczególnie wybitna i kto się naczytał w życiu Agaty Christie ten wie, kto kogo i za co dużo wcześniej niż sami bohaterowie. Ale też jest coś przyjemnego w narracji która się jakoś wybitnie nie spieszy i daje sobie i widzom czas by całą zagadkę skomplikować i rozwikłać.
Czemu więc byłam miło zaskoczona? Bo Polskie komedie kryminalne, mają skłonność do serwowania widzom historii żenujących ani nie ciekawych kryminalnie ani obyczajowo. Co więcej – mało który film w Polsce potrafi uchwycić ten taki nastrój kina rozrywkowego środka – takiego które nie jest ani kopiowaną z zachodu komedią romantyczną, ani Patrykiem Vegą ani czymś co ma być zabawne a pozostawia w człowieku poczucie głębokiej żenady. Nie jest to też film z ambicjami – wręcz przeciwnie stylistycznie bliżej mu do tego co się w polskich filmach rozrywkowych kocha – jest pięknie, uroczo, podmiejsko i oczywiście jest późna wiosna kiedy słońce w Polsce jest najpiękniejsze.
Zdjęcie: Next Film
Pewnie – wielu może to nie zagrać, ale ja w kinie poczułam się nagle tak sympatycznie komfortowo. Żarty nie były grubiańskie. Aktorzy i aktorki grali – co więcej tak, że udało im się sprzedać nam nieco więcej niż jest w scenariuszu. Anna Smołowik w głównej roli fantastycznie pokazała i entuzjazm swojej bohaterki i melancholię i zmęczenie w związku gdzie wypaliło się uczucie. Jak rzadko w przypadku polskich filmów pomyślałam pod koniec – chciałabym zobaczyć Magdę w następnej produkcji. Domagała też zagrał ładnie – komisarza, który niby jest fajtłapą i człowiekiem, być może nie nadającym się do tej roboty, ale jednak w kluczowych momentach – odpowiednio kompetentnym i opanowanym. Nawet Piotr Adamczyk, który parę lat temu przestał grać w filmach i zaczął się w nich tylko pojawiać dał tu odrobinę czegoś więcej w roli.
Być może moja wysoka ocena tego filmu bierze się też stąd że oto w Polskiej produkcji udało się w końcu coś za czym tak tęsknię. Otóż udało się nie iść w dociśnięcie i dosłowność w kwestiach emocji bohaterów. Od pierwszych scen widać że Magda i Jacek trochę się ku sobie mają. Takie drobne gesty między nimi pojawiają się przez cały film. Pojawia się też potencjalny drugi kandydat do złamanego serca Magdy przystojny weterynarz, na widok którego nasza bohaterka automatycznie się czerwieni. I widzicie – nie jeden polski film, chciałby tu docisnąć, iść w jakieś wyznania, konkrety, kopie amerykańskich scen w deszczu. A tu nie – twórcy pozwalają widzowi na to by dopowiedział sobie sam, by te emocje między bohaterami po prostu były, by w tych czułych gestach wszystko się wyrażało. Miałam ochotę wstać i uścisnąć dłoń reżyserowi, bo naprawdę tylko o to mi chodziło od lat – by twórcy te rzeczy pokazywali a nie koniecznie umieszczali je w długaśnych dialogach czy nie daj boże koślawych monologach.
Zdjęcie: Next Film
Nie jest „W jak Morderstwo” produkcją wybitną, ale wiecie co – ja się naprawdę dobrze bawiłam. Chciałam wiedzieć czy dobrze obstawiłam potencjalnego sprawcę, chciałam by bohaterka została ze mną dłużej i szukała kolejnych tropów, chciałam w końcu by znalazła szczęście i wystawiła mężowi walizki za drzwi. W większości filmów polskich typu rozrywkowego absolutnie mnie nie obchodzi co stanie się z bohaterami więc to olbrzymi plus. Oczywiście – mogłabym się przyczepić tempa (troszkę za bardzo jak z odcinka serialu), czy stwierdzić, że kilka postaci było zarysowanych trochę zbyt grubą kreską (z drugiej strony czy tak nie jest w każdym klasycznym kryminale) czy nie wszystkie żarty rzeczywiście spełniły swoją rolę. No ale właśnie – zwykle takim uwagom u mnie towarzyszy jakaś daleko idąca frustracja, a tymczasem – tu miałam poczucie, że po prostu oglądam niezły film. Nic wybitnego ale ze zrozumieniem zasad gatunku, którego realizacji podjął się reżyser. W Polsce gdzie kino gatunkowe nie ma łatwo, to jest trochę na wagę złota jak ktoś wie, że kręci film kryminalny i rozumie jak to się robi.
Zaskoczę was może ale ja tam widzę potencjał serii filmowej. Nie wszystkie wątki są zamknięte na amen, Magda główna bohaterka absolutnie nadaje się by być naszą lokalną panną Marple, a Podkowa Leśna to zdecydowanie miejsce które może się stać naszym lokalnym odpowiednikiem tego jednego brytyjskiego miasteczka w którym popełniane są wszystkie zbrodnie. Co więcej – myślę, że byłoby to miłe a po dziesięciu latach zrobimy cross over z Ojcem Mateuszem. Ale tak serio – jest tam kilka rzeczy, które spokojnie można podciągnąć i tylko szkoda, że film wchodzi w takiej chwili, że pewnie przepadnie.
Zdjęcie: Next Film
No i tyle – kiedy zastanawiałam się czy kiedykolwiek napiszę pozytywną recenzję polskiego kina rozrywkowego na blogu, to wyznam szczerze – nie spodziewałam się, że wkradnie się tu taka zupełnie niewinna kryminalna komedia. A jednak. To będzie mój taki film, do którego zresztą pewnie będę wracać w zimie, żeby przypomnieć sobie, że w Polsce bywa ciepło i że słońce prześwieca przez zielone liście. Lubię mieć taki arsenał filmów, bo ja pamiętam, że to co teraz jest za oknem będzie nie do wyobrażenia sobie w listopadzie. Tak więc powiem wam szczerze – idźcie do kina na miły film. Kinematografii nie odkryjecie ale będzie wam jakoś miło, a czy nie o to też chodzi?
Ps: Jest to też film nie posiadający koszmarnego, nachalnego obowiązkowego w ostatnich latach product placement. Być może coś się tam w tle reklamuje ale właśnie – w TLE (nie wiem, może fakt że możemy rozpoznać markę samochodu którym jeździ bohaterka można by za jakieś lokowanie produktu uznać). Nawet nie wiecie jaka to ulga kiedy się na pierwszym planie nie wala papierek od Princessy czy pudełko po jedzeniu z Pyszne albo karta od Cinkciarza. Kto wie może dlatego kilka oczek wyżej ten film oceniam. Wiecie jakbym film oglądała a nie wypełniacz treści reklamowych.