Trochę trzeba było poczekać na drugi sezon „Young Royals” ale ten szwedzki młodzieżowy dramat — o niedolach serca skandynawskiego księcia (to zawsze są skandynawscy książęta z rozdartymi sercami…) nie zawodzi. Wręcz przeciwnie — pokazuje, że całkiem nieźle można ogrywać znane schematy — ale trzeba być w tym bardzo konsekwentnym. Post zawiera umiarkowane spoilery.
O ile pierwszy sezon podążał klasycznym tropem zakazanego czy niemożliwego romansu (nie tylko ze względu na swoją queerowość, ale bardziej klasowość), o tyle drugi kładzie nacisk bardziej na inne, poza romantyczne zobowiązania jakie spoczywają na bohaterach. Co ciekawe — sam serial kilka razy wskazuje, że odwoływanie się do tradycji czy odpowiedzialności to w istocie łatwy wytrych pozwalający człowiekowi na to by robić wiele paskudnych rzeczy, ale znajdować dla nich uzasadnienie. Fakt, że mamy do czynienia z nastoletnim romansem (i to nie jednym) i nastoletnimi emocjami, zestawionymi z prawem do dziedziczenia korony, czyni wszystko z jednej strony bardziej dramatycznym, z drugiej — ujawnia jak blisko jest histeryczne zachowanie nastolatka, do histerycznego zachowania królewskiego dworu. Kiedy Simon, ukochany Wilhelma, następcy tronu idzie na randkę z innym, ten z wściekłością oświadcza swojej matce, że rezygnuje z korony. To jest jedna z tych scen, w których człowiek nie jest w stanie nie myśleć o tym, jak absolutnie archaiczna jest monarchia w XXI wieku.
(L to R) Nathalie Varli as Madison; Frida Argento as Sara; Nikita Uggla as Felicie; Mimmi Cyon as Fredrika; Felicia Truedsson as Stella in Young Royals S2, COURTESY OF NETFLIX © 2022
Jednocześnie, serial nie traci z oczu swoich klasowych refleksji. Bo one, mimo że niekoniecznie są na pierwszym planie, mają znaczenie. Kolega Wilhelma ze szkoły, kilka razy próbuje mu wyjaśnić, że problemem nie jest posiadanie chłopaka tylko posiadanie chłopaka ze złej klasy społecznej. Zdecydowanie łatwiej jest, kiedy znajdzie się kogoś z odpowiednich kręgów, kto będzie potrafił się zachować, i nie będzie miał żadnych idiotycznych złudzeń na temat funkcjonowania świata. Choć Wilhelm teoretycznie buntuje się przeciwko swoje rodzinie, to jednak kilka razy w sezonie postępuje zgonie z jej sposobem myślenia, co zresztą Simon mu wyrzuca. Sam Simon pewnie byłby dużo szczęśliwszy umawiając, się z chłopakiem pracującym w stajniach. Dla niego taki związek, ramach tej samej klasy, też wydaje się pozbawiony gatunkowego ciężaru. Cóż jednak, gdy, jak w prawdziwym melodramacie, serce mówi jedno a rozsądek drugie. Nasze nastolatki mogą migdalić się po krzakach ale ich dylematy są niemalże jeden do jednego przeniesione z dziewiętnastowiecznych powieści.
Wątek klasowy jest jeszcze wyraźniejszy w przypadku Sary — siostry Simona, która w tym sezonie zostaje przyjęta do internatu szkoły dla dzieci arystokracji. Jej przyjaźń z Felice — bogato urodzoną dziedziczką, wydaje się czysta i pozbawiona klasowych problemów. Do momentu, kiedy dochodzi do sprzedaży konia, którego Felice już nie potrzebuje, a Sara kocha. To wątek rozpisany na kilka odcinków pozornie drugoplanowy, ale nieźle pokazujący jak bardzo te klasowe i majątkowe różnice nie są do zignorowania i stają się punktami zapalnymi. Z resztą nawet jeśli wszyscy są dla Sary bardzo mili to drobne rzeczy — jak zrzucanie się na wspólny prezent, kupowanie czekoladek w szkolnej kafeterii, czy świadomość jak zachować się wobec arystokracji — to wszystko jednak odróżnia je od dziewczyny z niezamożonego domu.
(L to R) Omar Rudberg as Simon; Edvin Ryding as Willhelm in Young Royals S2, COURTESY OF NETFLIX © 2022
Z resztą mam wrażenie, że Sara i August to jedne z najlepiej napisanych postaci w całym serialu. Sara jest dla mnie idealnym przedstawieniem postaci autystycznej. W wielu produkcjach takie postaci są pokazywane jako nie odczuwające emocji. Sara jak najbardziej emocje odczuwa i można powiedzieć — czuje je w stanie czystym. Co oznacza, że kiedy jest zakochana, jest zakochana w pełni, ufna, pełna nadziei, że wybrany przez nią chłopak się zmieni. To mi się bardzo spodobało, bo mam wrażenie, że to właśnie ta czystość przeżywanych emocji jest bardziej charakterystyczna dla osób w spektrum autyzmu niż ich nie odczuwanie. Z kolei August to doskonały przykład jak napisać dość paskudną postać, wobec której ma się sporo, jeśli nie sympatii to zrozumienia. To ambitny chłopak, który bardzo chciałby być tym wszystkim czym Wilhelm nie chce być. Zależy mu na pozycji, tym jak jest postrzegany i na jeszcze jednym, ostatnim stopniu społecznego awansu. Jest to o tyle dobrze stworzona postać, że teoretycznie knuje, jak dorosły, ale z tego wszystkiego wychodzi jakaś emocjonalna nieporadność nastolatka.
Podobnie jak w poprzednim sezonie — serial dość dobrze ogrywa szkolną codzienność w czasie, której dzieje się niewiele. Jakaś impreza, zawody w wioślarstwie, próby do uroczystości Stu dwudziestolecia szkoły. Tak naprawdę emocjonalne dylematy i problemy bohaterów wypełniają niesłychanie nudne dni. Nie ma tu bardzo spektakularnych scen (może poza jedną — która sprawia wrażenie jak wyjęta z zupełnie innego porządku) i wszystko ma swoistą kameralność. Co nie zmienia faktu, że w tych wcale nie rozbuchanych dekoracjach bohaterowie przeżywają swoje mniejsze i większe, niemalże szekspirowskie dramaty. Ktokolwiek był nastolatkiem ten wie, że nawet mury tysiąclatki potrafią pomieścić dramy przy których „Romeo i Julia” to komedia. Stąd też nie zgodziłabym się z kwalifikowaniem tego serialu jako queerowy. Mam raczej wrażenie, że to po prostu serial młodzieżowy z rozbudowanym wątkiem romantycznym. To moim zdaniem odróżnia go od „Hearstoppera”, który jest dużo bardziej nastawiony na dyskusje o kwestiach tożsamości czy orientacji.
(L to R) Edvin Ryding as Willhelm; Omar Rudberg as Simon in Young Royals S2, COURTESY OF NETFLIX © 2022
Na koniec muszę powiedzieć, że najlepsza w tym serialu jest obsada. Edvin Ryding grający księcia nie tylko robi olbrzymią przysługę wszystkim młodym aktorom z trądzikiem (doczekaliśmy się prawdziwej nastoletniej skóry w serialach o nastolatkach!) ale jest po prostu stworzony do roli chłopaka ze złamanym sercem. Przez połowę serialu snuje się po szkolnych salach patrząc smutno i zaciskając szczęki, ale jak on to robi. Serio, chłopak wybitnie gra kogoś kto dławi się wszystkim czego nie umie wysłowić. Z kolei Omar Rudberg, który gra Simona, też patrzy przez pół filmu tęsknie w dal, ale w jego spojrzeniu jest trochę więcej ciepła, i trochę więcej świadomości, kogoś kto wie kim jest i tylko wścieka się na mechanizmy rządzące światem. Plus w końcu pozwolono mu więcej pośpiewać w serialu (bo znany jest on głównie ze śpiewania) i rzeczywiście ma chłopak przepiękny głos.
Świetna jest też Firda Argento jako Sara — w tych jej wielkich ufnych oczach naprawdę odbija się całe wycofanie i nierozumienie każdej społecznej konwencji. A jednocześnie — to nie jest bohaterka do żałowania. Wręcz przeciwnie, można odnieść wrażenie, że jako jedna z niewielu na każdym etapie jest sama ze sobą szczera. Poza tym — podobnie jak pisałam po poprzednim sezonie — obsadzanie nastolatków w roli nastolatków robi olbrzymią różnicę. To jest odświeżające, gdy postaci przed maturą, nie grają aktorzy tuż przed czterdziestką. Inna sprawa, że serial jest całkiem niezły w wyważaniu zachowań nastolatków, które co prawda piją, palą i bardzo chcą się z kimś przespać, ale zostawione same sobie częściej grają w gry planszowe niż demolują pałace.
Edvin Ryding as Willhelm in Young Royals S2, COURTESY OF NETFLIX © 2022
Drugi sezon serialu nie miał szans zrobić takiego wrażenia jak pierwszy — bo wiedzieliśmy czego się spodziewać. Moim zdaniem — udało się utrzymać napięcie między bohaterami i konsekwentnie przekonać nas, że znaleźli się w sytuacji niemal niemożliwej. A to sprawia, że przez sześć odcinków oglądamy ten ich szkolny romans niemal jak thriller, bo przecież gdy przeciw kochankom działa cały świat to wszystko się może zdarzyć. A przede wszystkim powinien się zdarzyć sezon trzeci, bo wciąż jest w nas niedosyt nieszczęśliwych skandynawskich książąt.