Zwierz zwiał z Wolfgangiem czyli Mozart in the Jungle

Hej

Zwierz nie pamię­ta cza­sów kiedy ostat­nim razem nie był w stanie przes­tać oglą­dać seri­alu. Dosłown­ie nie był w stanie przes­tać. Nie chce­cie wiedzieć o której godzinie zwierz pisze te słowa, ani czego nie zro­bił, bo oglą­dał ser­i­al. Dobrze że miał on tylko dziesięć odcinków bo zwierza zas­tał­by zapewne przed ekranem kom­put­era poranek a kto wie czy i nie połud­nie dnia następ­nego. Oto bowiem w gąszczu lep­szych, gorszych i doskon­ałych propozy­cji seri­alowych zwierz znalazł jed­ną trafi­a­jącą pros­to – bez żad­nych zakrętów – do ser­ca zwierza.  Tak dawno się to nie zdarzyło, że zwierz musi wam powiedzieć, że kiedy pojaw­iły się na ekranie napisy koń­cowe ostat­niego odcin­ka zwierz krzyknął, niczym Darth Vad­er w tej kosz­marnej sce­nie „Nie” do kom­put­era. Bowiem zwierz całkowicie i z krete­sem przepadł. A jakie imię jego miłoś­ci? Mozart in The Jungle.

Jeśli zwierz po coś prowadzi blo­ga to po to by mówić wam że macie oglą­dać takie seri­ale. Serio przeczy­ta­j­cie ten wpis zwierz tak bard­zo prosi

Jeśli weźmiecie wspom­nienia jakiegokol­wiek człon­ka zespołu orkiestry sym­fon­icznej – nieza­leżnie czy będą to trze­cie skrzypce, bęb­ny czy będziecie mówić z samym dyry­gen­tem, jed­no od razu stanie się jasne. Świat muzy­ki klasy­cznej to być może najdzi­wniejsze, naj­ciekawsze i najbardziej sza­lone miejs­ca jakie moż­na sobie wyobraz­ić. Nic dzi­wnego – w końcu zagranie utworu sym­fon­icznego wyma­ga zebra­nia w jed­nym miejs­cu całej grupy artys­tów i skłonienia ich by zde­cy­dowali się stworzyć coś razem. Tym­cza­sem w każdym gra własne ego, każdy chce się wybić, a wszys­tko prze­b­ie­ga w atmos­ferze, która niekiedy przy­wodzi na myśl klasy szkolne. Są sym­pa­tie i anty­patie, gwiazdy i szare mysz­ki, wyprawy za mias­to, długie pró­by, seks, narko­ty­ki i szczwane knowa­nia. Oczy­wiś­cie to wszys­tko zdarza się w każdym zes­pole muzy­cznym. Różni­ca jest tylko ta, że kiedy przyzwycza­il­iśmy się do takich zachowań u rock­menów to kiedy uświadomimy sobie, że orkies­tra jest zespołem muzy­cznym a my – choć ubrani w ele­ganck­ie ubra­nia jesteśmy na kon­cer­cie, który tak naprawdę niewiele się różni od kon­cer­tu sta­dionowego – wtedy nagle wszys­tko sta­je się jasne. Jed­nak nie lubimy myśleć o o fil­har­mo­ni­ach jako po pros­tu o salach kon­cer­towych – to miejs­ca ideałów, kul­tu­ry wysok­iej i co ważne – bo zawsze jest ważne – sta­tusu i pieniędzy.

Zdaniem zwierza orkies­tra jest fas­cynu­ją­cym tem­atem na opowieść ze wzglę­du na to, że to jed­no z tych miejsc pra­cy które zmusza ludzi do współpra­cy a jed­nocześnie musi zbier­ać indywidualności

I właś­ci­wie o tym jest Mozart in the Jun­gle. Obser­wu­je­my najlep­szych z najlep­szych czyli nowo­jors­kich fil­har­moników. Po lat­ach gra­nia pod batutą słyn­nego dyry­gen­ta prze­chodzą pod nowe kierown­ict­wo. Rodri­go – genialne dziecko (dzieck­iem w świecie dyry­gen­tów muzy­ki klasy­cznej jest się do pięćdziesiąt­ki) muzy­ki klasy­cznej ma wprowadz­ić fil­har­monię w nowe cza­sy gdzie kon­cer­ty rekla­mu­je się wielostron­i­cowy­mi ses­ja­mi zdję­ciowy­mi do mag­a­zynów, wywiada­mi gdzie pada­ją pyta­nia głównie o życie oso­biste, a sezon artysty­czny ma swój hash­tag, hasło pro­mo­cyjne i dwóch speców od reklamy. Prob­lem w tym, że Rodri­go choć zde­cy­dowanie utal­en­towany i charyz­maty­czny, pochodzi z innego świa­ta. I nie chodzi o to, że jest meksyka­ninem. Ale o to, że jego wiz­ja muzy­ki jest peł­na pasji i ideałów, na które trochę nie ma miejs­ca w insty­tucji, która co chwila musi w mniej lub bardziej poniża­ją­cy sposób prosić o pieniądze. Zwłaszcza, że obok muzy­ki wykon­aw­cy muszą się tu troszczyć o sprawy najprost­sze – od wyne­gocjowa­nia prz­er­wy w próbach na wyjś­cie do toale­ty po zapewnie­nie sobie jakiejkol­wiek godzi­wej emery­tu­ry. I tak wysok­ie przepla­ta się tu z bard­zo komer­cyjnym, zaś naszych wiel­kich fil­har­moników widz­imy co chwila sprowad­zonych do zwykłych wykon­aw­ców gdzieś w tle przyję­cia – orga­ni­zowanego przez ludzi, którzy chęt­nie się na fil­har­monię nawet dorzucą ale nie rozpoz­na­ją Mozar­ta (serio jak moż­na nie rozpoz­nać wari­acji Mozar­ta – nawet jak ich się nie zna to Mozart jest taki charak­terysty­czny – no chy­ba że grany obok innych kom­pozy­torów ze swo­jej epo­ki ale wcale się tego tak częs­to nie robi). Przy czym co zwierza abso­lut­nie ujęło w seri­alu, to fakt, że nie ma tu takiego prostego — nasuwa­jącego się niemal od razu ele­men­tu spiskowa­nia starego ładu prze­ciw nowe­mu. To co stanowi najwięk­sze zagroże­nie, to ambic­je i niepewność artysty oraz brak cier­pli­woś­ci i wyrozu­mi­ałoś­ci ludzi mają­cych pieniądze w kieszeni. Ale ser­i­al trzy­ma w napię­ciu bez ucieka­nia się do telenow­elowych chwytów ze spiskowaniem za czy­im­iś ple­ca­mi czy do prostych antagonizmów.

Zwierz po obe­jrze­niu seri­alu chci­ał­by takiego włas­nego dyry­gen­ta. Zwierz mógł­by się nawet nauczyć na czymś grać

Cały ten skom­p­likowany świat muzy­ki klasy­cznej – jed­nocześnie prestiżowej i niedo­chodowej poz­na­je­my dzię­ki Hai­ley, młodej oboistce która co praw­da nie jest jeszcze wystar­cza­ją­co dobra by grać w orkiestrze, ale dosta­je propozy­cję by została  asys­ten­tką Rodri­go. Przy czym głównie sprowadza się to do robi­enia mu Yer­ba Mate. Hai­ley ma nad wielo­ma bohaterka­mi seri­ali tego typu jed­na przewagę – jest naprawdę miła a co więcej, zami­ast obrażać się co chwila na świat ma bard­zo pozy­ty­wne pode­jś­cie. Doma­ga się, próbu­je, wstaw­ia stopę w drzwi. Widz­imy że ludzie tacy jak ona gdzieś zajdą i tylko chy­ba sama Hai­ley nie jest do koń­ca pew­na swoich możli­woś­ci. Nie mniej obser­wowanie świa­ta muzy­ki klasy­cznej jej oczy­ma jest ciekawe. Zwłaszcza, że oznacza to, że spędza­my sporo cza­su z Rodri­go. Ten zaś jest typem mag­ne­ty­cznie eks­cen­trycznym. Z jed­nej strony wyda­je się, że to jed­na z tych osób, które dużo mówią ale nie idzie za tym prawdzi­wy tal­ent. Że wszys­tko to dym i lus­tra. Ale nie – ilekroć przy­chodzi chwila pró­by okazu­je się, że w głowie sza­lonego Rodri­go naprawdę jest tylko muzy­ka. Może na tym pole­ga jego prob­lem – że muzy­ka stoi u niego zawsze na pier­wszym planie – co nie jest do koń­ca najwięk­szą zaletą kiedy prowadzi się orkiestrę. Zresztą poza miłoś­cią do muzy­ki Rodri­go ma jeszcze jed­ną wadę – swo­ją całkow­itą i abso­lut­ną miłość do przekosz­marnej skrzy­pacz­ki akty­wist­ki Anny Marie, która jest chy­ba najbardziej prz­er­aża­jącą kobiecą postacią jaką telewiz­ja widzi­ała od lat.

Z jed­nej strony ser­i­al pod­suwa nam  bohaterów których skądś znamy, z drugiej  każe im się zachowywać inaczej niż zakładamy

Gdy­by jed­nak chodz­iło tylko o Hai­ley i Rodri­go ser­i­al był­by nud­ną anal­izą fas­cy­nacji młodej dziew­czyny światem fil­har­monii i bard­zo przys­to­jnym (mów­cie co chce­cie ale Gael Gar­cía Bernal jest takim pięknym kies­zonkowym mężczyzną.) kom­pozy­torem.  Ale oni to tylko jedne z licznych postaci – każ­da zaś napisana jest doskonale. Mamy więc Cyn­thię obow­iązkową piękną wiolon­czelistkę która pozornie wyda­je się być taką orkie­strową femme fatale ale w isto­cie jest kobi­etą, która  jest dla ludzi aut­en­ty­cznie dobra. Mamy Bet­ty – znakomitą oboistkę, która choć potrafi być wred­na to tylko dlat­ego, że nie uważa by w kari­erze muzy­ka moż­na było robić jakiekol­wiek skró­ty.  Mamy wylu­zowanego dil­era orkiestry gra­jącego na bęb­nach i nieco neu­roty­cznego fle­cistę, uroczego pier­wszego skrzyp­ka. W tym seri­alu nawet facet który zaj­mu­je się tech­niczną obsługą sce­ny jest doskonale napisaną postacią.  Nieco obok nich mamy Glo­rię stara­jącą się jakoś poz­bier­ać pieniądze na tą całą ekstrawa­gancję, jaką jest prowadze­nie fil­har­monii. Glo­rę która teo­re­ty­cznie powin­na być szwar­c­cha­rak­terem ale nie – ona podob­nie jak chy­ba każdy kto się dał zaplą­tać w sieć muzy­ki klasy­cznej naprawdę chce jak najlep­szej orkiestry z jak najlep­szym dyry­gen­tem. No i jest Thomas – początkowo zgorzk­ni­ały dyry­gent emer­i­tus, który jed­nak nie zachowu­je się tak jak przy­puszcza­my, że się zachowa.  Bo w ostate­cznym rozra­chunku, jed­nak to wszys­tko są muzy­cy. A kiedy chodzi o muzykę, zwłaszcza muzykę wykony­waną na najwyższym poziomie, to nie moż­na włożyć tylko połowy ser­ca. Wszyscy bohaterowie to ludzie, którzy odd­ali abso­lut­nie wszys­tko temu co wiedzą że chcą robić. Muzyce. Przy czym ser­i­al pięknie pokazu­je, jak bard­zo muzyków rusza muzy­ka. Oboist­ka będzie miała olbrzy­mi zbiór płyt  ale nie będzie to sama klasy­ka, nar­wany kom­pozy­tor zagra dosłown­ie na wszys­tkim, podob­nie jak emeryt który chęt­nie sięg­nie po bęb­ny.  Co więcej najwięk­sza grani­ca w tym seri­alu prze­b­ie­ga pomiędzy tymi którzy są gotowi swo­je­mu celowi i pasji poświę­cić całe życie i tym którzy tej potrze­by nie mają.

W ostate­cznym rozra­chunku najważniejsza jest muzy­ka — co zawsze fascynuje.

Ama­zon który wypro­dukował ser­i­al zak­wal­i­fikował go jako komedię. Rzeczy­wiś­cie bywa bard­zo śmiesznie, bywa też sur­re­al­isty­cznie – jest w tym seri­alu sce­na (roz­gry­wa­ją­ca się w salonie rezy­dencji) gdzie ubrana na biało dziew­czyn­ka kar­mi ciastem w ksz­tał­cie wiolon­czeli białego konia roz­maw­ia­jąc jed­nocześnie z ubranym całkowicie na czarno dyry­gen­tem – ale nie reg­u­lu­j­cie odbiorników bo cała sce­na jest pięk­na. No właśnie, zwierz zaśmi­ał się kil­ka razy bard­zo głośno, ale zde­cy­dowanie częś­ciej ser­i­al go ruszył. Ruszył go z wielu powodów. Po pier­wsze zwierz jest jed­ną z tych osób, które potrafią się wzruszyć Cza­jkowskim do łez (wszys­tkie pre­ten­sje w tej materii prosi się o kierowanie do ojca zwierza, który nie pozwalał wyłączać Cza­jkowskiego jak leci­ał w telewiz­ji. Ter­az lista się chy­ba trochę zmieniła). Muzy­ka klasy­cz­na zawsze rusza­ła w zwierzu takie struny które pewnie w więk­szoś­ci z was rusza wasz ulu­biony gatunek muzy­czny. Ale wiecie kiedy człowiek czu­je tą radość jaka płynie z muzy­ki i do tego widzi aktorów którzy dokłada­ją się do tej radoś­ci to trud­no się nie wzruszyć. Ale nie tylko o muzykę chodzi. To ser­i­al o ludzi­ach z pasją. Taka prawdzi­wą żywą pasją – zwierz zawsze podzi­wiał muzyków za to, ze wyglą­da­ją tak nor­mal­nie. Idzie sobie ktoś po uli­cy i wyglą­da jak każdy inny, a dasz mu skrzypce i zagra ci coś co doty­ka zupełnie innych sfer ist­nienia. Powin­ni się jakoś świecić czy coś. Ale ser­i­al właśnie to doskonale wydoby­wa, te panie w śred­nim wieku i niezbyt atrak­cyjnych panów, którzy tylko jak wezmą instru­ment do ręki przeo­braża­ją się w te (przy­na­jm­niej dla zwierza) egzo­ty­czne stworzenia dotyka­jące czegoś co nie mieś­ci się w słowach (pewnie dlat­ego zapisano to nutami).

Najlep­sza wymi­ana zdań od dawna.

Zwierz pewnie by się nie zakochał w seri­alu tak bard­zo gdy­by nie obsa­da. Doskon­ała co do jed­nej roli. Przede wszys­tkim zwierz stracił głowę dla Rodri­go to znaczy dla Gaela Gar­cí Bernala (jak to się na boga odmienia). To nie jest proste zagrać takiego egzo­ty­cznego pta­ka, bohat­era jed­nocześnie roz­gadanego, nad­pobudli­wego ale jakoś mag­ne­ty­cznego i charyz­maty­cznego. Ale aktor (nie będzie zwierz więcej odmieni­ał) doskonale sobie z tym poradz­ił. Są sce­ny w których jest kom­plet­nie niepo­rad­ny, są takie kiedy wyda­je się być śmieszny i kom­plet­nie niepoważny, a potem nagle atmos­fera się zmienia i widz­imy prawdzi­wego artys­tę ale i dyry­gen­ta odpowiedzial­nego za swój zespół. Przy czym to co zwierza najbardziej  tym wys­tępie zach­wyca to przede wszys­tkim to jak łat­wo zrozu­mieć fas­cy­nację ludzi tym przedzi­wnym typem. Widz trochę jak bohater­ka i orkies­tra daje się mu oczarować. A fakt, że nie okazu­je się hochsz­ta­plerem czyni ten wys­tęp jeszcze ciekawszym. Zwierz chci­ał­by tu też zaapelować do świa­ta aktorskiego by do fachu dopuszczano więcej nis­kich aktorów. To tak strasznie wyraźnie zmienia dynamikę między aktora­mi, kiedy mężczyz­na nie jest automaty­cznie wyższy. Jest to dużo ciekawsze, bo pewnie gesty które w przy­pad­ku wyso­kich mężczyzn zawsze są takie zagar­ni­a­jące w przy­pad­ku mężczyzny niższego czy tego samego wzros­tu są jakieś takie part­ner­skie. Zwierz nie wie czy to dobre słowo, ale na ekranie to widać. Na drugim biegu­nie mamy Mal­col­ma McDowella, z jego przeszy­wa­ją­cym spo­jrze­niem niebies­kich oczu i wściekłoś­cią buzu­jącą pod powierzch­nią. Och jaki znakomi­ty jest jego zgorzk­ni­ały dyry­gent który spędz­ił lata na ukłonach i wkupy­wa­niu się w łas­ki towarzyst­wa ale nie stracił swoich ambicji ani szczeroś­ci wobec siebie. Zagrać kogoś kogo do sza­łu doprowadza sza­cunek ze strony następ­cy – oto mis­tr­zost­wo świa­ta. Zresztą McDow­ell robi coś niesły­chanie trud­nego – spraw­ia, że całkiem lubimy jego Thomasa nawet jeśli kibicu­je­my Rodri­go. Zresztą co zwierz będzie wymieni­ał. Wszyscy tu doskonale gra­ją łączne z tymi na drugim planie. Serio zwierz dawno nie miał wraże­nia, że nie pomy­lono się obsad­owo przy ani jed­nej roli.

Widzi­cie, to o czym pisze zwierz — nieco inny wzrost akto­ra i proszę gesty układa­ją się inaczej. I komu to przeszkadza? Na pewno nie zwierzowi 

Zwierz naprawdę chci­ał­by znaleźć w seri­alu wady ale ich nie widzi. To nie jest ser­i­al dla wszys­t­kich. Jeśli nie jesteś­cie w stanie poczuć tego poczu­cia podekscy­towa­nia na myśl o przy­go­towa­ni­ach do kon­cer­tu, jeśli nie fas­cynu­ją was dyry­gen­ci (zwierza trochę fas­cynu­ją), jeśli to w jakim tem­pie gra wiolon­czelist­ka tak naprawdę was nie rusza – wtedy być może się wynudzi­cie. Ale zwierz po pros­tu nie był w stanie przes­tać oglą­dać, śmi­ał się (bo tu właś­ci­wie nie ma dow­cipów jako takich  — ale kiedy polic­ja przy­jeżdża zaaresz­tować orkiestrę nowo­jorską gra­jącą incog­ni­to to jest śmiesznie), wzdy­chał no i klął pod koniec. A i jeszcze słuchał obłęd­nie kon­cer­tu Sibeliusa, który oczy­wiś­cie przy­czepia się do mózgu tak, że będziecie go jeszcze tydzień zdrapy­wać z uszu. Zwierz chci­ał­by znaleźć dla was jeszcze jakieś słowa zachę­ty. Ale jest mu trud­no – Mozart in The Jun­gle jest dokład­nie taki jak świat muzy­ki klasy­cznej – wyso­ki i nis­ki, pełny artyz­mu i wal­ki o kasę, sek­sowny i wypełniony godz­i­na­mi mozol­nej pra­cy. Zapełniony ludź­mi, którzy mają tal­ent i jed­nocześnie mają etat z ogranic­zonym paki­etem świad­czeń.  Jed­nak to co jest w tym najbardziej fas­cynu­jące to ta grupowa pra­ca, olbrzy­mi wysiłek artysty­czny i finan­sowy grupy ludzi. Po co zapyta­cie? Po to by w sobot­ni wieczór, gru­pa dobrze ubranych ludzi mogła usiąść na zawsze śred­nio wygod­nych miejs­cach i wach­lu­jąc się zaku­pi­ony­mi pro­gra­ma­mi posłuchać muzy­ki. Muzy­ki ludzi którzy już dawno nie żyją. To jest tak pięknie, cud­own­ie niedorzecznie niepotrzeb­ne i niezbędne za razem, że moż­na to nazwać jedynie najwyższym celem ludzkiego ist­nienia. Tak przy­na­jm­niej zawsze zwierz spoglą­dał na muzykę klasy­czną. I dlat­ego jed­nego może­cie być pewni. Jeśli pojawi się dru­gi sezon Mozart in the Jun­gle to przez pięć godzin zwierz nie odbiera tele­fonu. Nie ma go. Zwiał z Wolf­gang­iem do lep­szego świata.

Ps: Zwierz wie, ze spodziewal­iś­cie się wpisu o Agent Carter ale zwierz się zakochał (dru­gi raz w ostat­nich tygod­ni­ach) i po pros­tu nie był w stanie zająć swo­jego mózgu niczym innym.

Ps2:  Wiecie co – zwierz jest wdz­ięczny niebio­som że to jest pro­dukt Ama­zona, żyje­my w takim dzi­wnym świecie, że taki piękny, mądry i po pros­tu dobry ser­i­al mógł wypro­dukować tylko sklep. Z ramów­ki stacji telewiz­yjnej pewnie by spadł po (doskon­ałym skąd­inąd ) pilocie.