Stanie się co się stanie czyli podsumowanie roku 2021 cz.I (prywatna)

Dotar­liśmy do tego momen­tu roku, w którym pod­sumowu­ję ostat­nie dwanaś­cie miesię­cy. Jak co roku zaczy­nam od oso­bis­tej strony pod­sumowań próbu­jąc zebrać wszys­tkie najważniejsze rzeczy jakie przy­darzyły mi się w ciągu ostat­nich dwu­nas­tu miesię­cy. To ważny wpis – dzię­ki nie mu za rok będę mniej więcej wiedzi­ała co właś­ci­wie dzi­ało się w moim życiu. Inaczej total­nie wszys­tko zle­wa mi się w jedno.

 

 

Zacznę od reflek­sji, że tak naprawdę pod wielo­ma pan­demiczny­mi wzglę­da­mi 2021 rok był gorszy od 2020, ale był też potwierdze­niem, że lep­szy dia­beł znany od niez­nanego. Choć covid nas straszył, zamykał w domach i ury­wał nasze plany to już nie przeżyliśmy takiego szoku jak w 2020. Pod pewny­mi wzglę­da­mi mam wraże­nie, że nie tyle jest nam lep­iej co nauczyliśmy się trochę żyć w zupełnie innych cza­sach. Do tego stop­nia, że gdy w wakac­je wszys­tko wró­ciło niemal do normy, wszyscy czuli się jakoś dzi­wnie – jak­by znów musieli poruszać nieuży­wany­mi mięś­ni­a­mi. Jed­nocześnie mam wraże­nie, że w 2021 roku całe mnóst­wo osób – w tym ja, pode­j­mowało ważne decyz­je bazu­jąc na swoich emoc­jach z 2020. Po pros­tu nigdy więcej nie chcieliśmy się czuć tak jak wtedy.

Dobra to czas na pod­sumowanie tego roku, od razu mówię nie idę chrono­log­icznie – staram się po pros­tu jakoś uporząd­kować co się wydarzyło.

 

 

 

- Klam­rą roku okaza­ły się dwie książ­ki. W lutym zeszłego roku ukaza­ła się moja książ­ka „Seri­ale. Do następ­nego odcin­ka”. Praw­da jest taka, że przez covid dość dłu­go trwał pro­ces wydawniczy. Co znaczy, że to była ta książ­ka, którą zaczęłam pisać w cza­sie tego pier­wszego, naj­gorszego lock­downu. Byłam przeszczęśli­wa, że się pojaw­iła, bo moim zdaniem – brakowało na rynku takiej książ­ki o różnych aspek­tach seri­alowych pro­dukcji. Nieste­ty z powodu pan­demii nie miałam okazji jeźdz­ić z nią po Polsce i pro­mować, gdzie się da. Bard­zo tego żału­ję, bo to takie cud­owne wyrów­nanie za dni poświę­cone na wgapi­a­niu się w ekran. Led­wie zdążyłam odetch­nąć już wydawnict­wo poprosiło mnie o zupełnie nową książkę. Tym razem miałam napisać o nadziei w trud­nych cza­sach, o łapa­niu per­spek­ty­wy i o tym, że nasze życie nie jest naj­gorsze na świecie. Pod­jęłam się tej pra­cy ze sporym lękiem (do tego stop­nia, że jest cały rozdzi­ał w książce o tym, stra­chu) ale ostate­cznie – mam wraże­nie, że wyszło coś dobrego. „Mam nadzieję” pojaw­iło się już w przed­sprzedaży (kupu­j­cie w ciem­no!) a ja zas­tanaw­iam się czy ja przy­pad­kiem nie zaczęłam pisać książek, żeby uciec od ciągłego przy­musu pisa­nia czegoś na deadline…

 

 

 

- Min­iony rok to także moment w którym mogłam się szczepić na covid. Przyz­nam wam, że jako oso­ba, która z koniecznoś­ci od początku pan­demii siedzi­ała w wiado­moś­ci­ach z całego świa­ta o wirusie — nie mogłam uwierzyć, że tak szy­bko udało się nam stworzyć szczepi­on­ki (nie należę do osób które uważa­ją że za szy­bko — po pros­tu nie musieliśmy zaczy­nać od zera bo część badań mieliśmy “tak na zaś”). Przy pier­wszej i drugiej daw­ce myślałam, że się popłaczę z radoś­ci — szczepi­e­nie okaza­ło się dokład­nie tym czego się spodziewałam — zapowiedz­ią zupełnie nowej rzeczy­wis­toś­ci gdzie oso­ba, która się szczepi może się wciąż bać wirusa ale dużo mniej boi się śmier­ci. Kiedy wszyscy się zaszczepili po raz pier­wszy od pon­ad roku spałam spoko­jnie. Na trze­cie szczepi­e­nie szłam bez poczu­cia wyjątkowoś­ci raczej tego, że pewne rzeczy szy­bko sta­ją się banalne. Pod­suwasz ramię i two­je szanse że nie zacho­ru­jesz i nie umrzesz ros­ną o kilka­dziesiąt pro­cent. Życie w pan­demią przy szczepi­eni­ach stało się bardziej niewygodą niż kosz­marem. Oczy­wiś­cie mówiąc z oso­bis­tej per­spek­ty­wy (a taką postanow­iłam przyjąć w odniesie­niu do pandemii).

 

 

-  W 2021 roku pojaw­ił się w moim życiu Maciej i Mag­da. Ta dwój­ka postaw­iła wszys­tko na głowie. Obo­je pracu­jąc jako moi man­agerowie (chci­ałam napisać „mój team” ale gdzieś tam umarł wtedy jeden językoz­naw­ca) wprowadzili mnie w zupełnie nowe rejony inter­ne­towej dzi­ałal­noś­ci. Takiej która spraw­iła, że zaczęłam poważnie zas­tanaw­iać się nad tym czy nie zmienić swo­jego życia i nie zde­cy­dować się w pełni dzi­ałać w Internecie. Ilekroć mówię komuś o tym co robi dla mnie Maciek i Mag­da zawsze pod­kreślam, że powin­ni sobie napisać, że ich marką jest posi­adanie krę­gosłu­pa moral­nego. Jeśli myśli­cie, że w Internecie każdy jest w stanie zro­bić wszys­tko tylko po to by więcej zaro­bić to powin­niś­cie spotkać tą dwójkę. Dla nich polece­nia influ­encerów mają sens tylko wtedy, kiedy wszyscy czu­ją się z tym dobrze. Serio, ilekroć czy­tam o jakichś grubych mar­ketingowych wpad­kach influ­encerów myślę „Maciek by do tego nie dop­uś­cił”. I mam nadzieję, że tak zostanie.

 

 

- W czer­w­cu tego roku wzięłam wszys­tkie zachomikowane pan­demiczne dni wol­nego i poszłam na urlop myśleć co będę robić dalej ze swoim życiem. Myślałam, że będę miała mnóst­wo wol­nego, ale wcale tak nie było – pisanie książ­ki, pisanie blo­ga, robi­e­nie rzeczy w moich social medi­ach, wywiady, spotka­nia, wypowiedzi eksper­ck­ie – tyle się tego naz­bier­ało, że pod koniec miesią­ca wiedzi­ałam już coś co przeczuwałam od daw­na – mój lęk, że bez stałej pra­cy eta­towej będę się nudz­ić i nie będę miała co robić był bard­zo nieuza­sad­niony. Warto jed­nak zaz­naczyć, że trochę wol­nego miałam co wyko­rzys­tałam na założe­nie pod­cas­tu „Jeszcze słowo” – skrom­na led­wie kilku­nas­tomin­u­towa for­muła, spraw­iła, że potem nawet wtedy, gdy miałam więcej na głowie mogłam nagry­wać pod­cast bez przeszkód.

 

 

- Są rzeczy, które po pros­tu muszą się wydarzyć w życiu człowieka. U mnie obie wydarzyły się we wrześniu. Pier­wsza – to pofar­bowanie włosów na fio­le­towo. Po pros­tu które­goś dnia się obudz­iłam i uznałam, że w sum­ie dlaczego mam nie pofar­bować włosów na fio­le­towo. Tak też zro­biłam i od tego cza­su jestem z tej decyzji bard­zo zad­owolona. Dru­ga – to złoże­nie wypowiedzenia. Zro­biłam to po długim namyśle, zda­jąc sobie sprawę, że „Poli­ty­ka” która przez kilka­naś­cie lat (zaczęłam tam pracę jeszcze na stu­di­ach) była moim domem musi mnie kiedyś wypuś­cić w świat. Praw­da jest taka, że złożyło się na to kil­ka czyn­ników – finan­sowy (pra­ca tam przes­tała być moim głównym źródłem utrzy­ma­nia), towarzys­ki (z racji pan­demii spędza­łam więk­szość dnia zupełnie sama) i też ambicjon­al­ny (uważam, że moja pra­ca była­by super gdy­bym nie miała wszys­tkiego innego, ale kiedy miałam wszys­tkie inne akty­wnoś­ci to trochę – nie pozwalała mi się rozwi­jać). Rozs­tanie z miejscem pra­cy nie było ostate­czne (wciąż piszę dla Polityka.pl) ale był to dla mnie bard­zo trud­ny moment. Trochę jak­bym wyjeżdżała z domu na studia.

 

 

- Założyłam włas­ną dzi­ałal­ność gospo­dar­czą dokład­nie w momen­cie w którym Sejm przegłosował Nowy  Ład. Zakładam, że po pros­tu Mateusz Moraw­iec­ki prz­er­az­ił się tego jak bard­zo będę potęż­na i uznał, że musi coś na to zaradz­ić. Paradok­sal­nie – choć finan­sowo może wszys­tko się będzie mniej opła­cać to ostate­cznie cieszę się, że zdążyłam tylko raz zapłacić podat­ki w starym sys­temie. Nie będę miała czego wspom­i­nać, czego żałować po pros­tu nie będę znała innej rzeczy­wis­toś­ci. Widzi­cie ja zawsze widzę moje kon­to bankowe do połowy pełne.

 

 

 

- O ile podróże w 2020 urwały się dość nagle na początku roku i wró­ciły jedynie na chwilę na wakac­je to 2021 był nieco łaskawszy jeśli chodzi o obi­janie się po kra­ju. Ja ruszyłam szlakiem fes­ti­wali fil­mowych. Byłam w Kosza­lin­ie na Fes­ti­walu Młodzi i Film  i moczyłam stopy w Bał­tyku w pob­liskim Miel­nie. Nad morzem znalazłam się też z okazji Fes­ti­walu w Gdyni, który był abso­lut­nie cud­owny i nie wiem czy w tym roku filmy były aż tak dobre czy po pros­tu brakowało mi całego tego około fil­mowego koleżeńst­wa. Po raz pier­wszy w życiu pojaw­iłam się na „Amer­i­can Film Fes­ti­w­al” na który zawsze chci­ałam pojechać, ale nigdy nie miałam cza­su, było cud­own­ie ale już wiem, że tam zawsze będę czuła niedosyt jeśli chodzi o obe­jrzane filmy. Rzutem na taśmę skoczyłam do Toru­nia na Camer­im­age bo był tam Ken­neth Branagh a sko­ro postaw­ił stopę na Pol­skiej zie­mi to musi­ałam przy­być by ową stopę (i całą resztę Ken­netha) zobaczyć. Jed­nocześnie robiłam wypady do zna­jomych – do Poz­na­nia, Krakowa a także – w imię przekracza­nia granic – do Berlina.

 

 

- Byłam oczy­wiś­cie w Tatra­ch z mamą co jak wiemy – oznacza, że rok się odbył. Jako czytel­ni­cy mojego blo­ga zapewne wiecie, że moje doty­chcza­sowe przeży­cia związane z tor­tu­ra­mi na jakie wys­taw­ia mnie mat­ka moja zostały zebrane w formie ebooka (dar­mowego) a dodatkowe wpisy zna­jdziecie po pros­tu w kat­e­gorii Góry.

 

 

 

- Ponieważ ja zawsze szukam dla siebie nowych wyzwań (czy­taj „Cza­j­ka pię­ciu min­ut nie umie usiedzieć”) to zde­cy­dowałam się ponown­ie zafun­dować moim czytel­nikom powieść w odcinkach. Tym razem jed­nak lock­down trochę mniej przy­cis­nął nas do zie­mi więc pisanie, które miało zająć kilka­naś­cie dni roz­ciągnęło się na tygod­nie i miesiące. Plus jest taki, że jak tak patrzę na ten tekst to po pewnych poprawkach moż­na było­by się pokusić w przek­sz­tałce­nie go w jak najbardziej nor­mal­ną (i moim zdaniem całkiem niezłą) powieść.

 

 

- W tym roku było też trochę naukowo – tak się złożyło, że mogłam wziąć udzi­ał w kon­fer­encji naukowej, zgłosiłam się do pro­gra­mu badaw­czego a przede wszys­tkim – miałam stu­den­tów! Prowadz­iłam zaję­cia na pody­plo­mowych stu­di­ach z Amerykanisty­ki i dzię­ki możli­woś­ciom jakie daje nauczanie zdalne – mogłam to robić nawet w cza­sie fes­ti­walu lit­er­ack­iego Grana­towe Góry w Wiśle. Co praw­da przez chwilę ist­ni­ała obawa, że będę prowadz­ić zaję­cia z hotelowego SPA (ponoć był tam doskon­ały Inter­net) ale ostate­cznie udało się poroz­maw­iać o amerykańskim kinie nieza­leżnym w nieco bardziej kom­for­towych warunk­ach. Przyz­nam szcz­erze – bard­zo się cieszę, że są jeszcze nit­ki, które łączą mnie z akademią, bo ja zawsze to bard­zo lubiłam. Tylko dok­toratu pisać mi się nie chciało.

 

 

- Sporo w tym roku wys­tępowałam w radio, pro­gra­mach na YouTube, pojaw­iłam się nie raz w telewiz­ji (głównie w Dzień dobry TVN co zawsze zmusza mnie do reflek­sji – czy warto dla sławy wstawać tak wcześnie). Na blo­gowym fes­ti­walu we Wrocław­iu byłam jurorką w kat­e­gorii kul­tura, brałam też udzi­ał online i na żywo w wydarzeni­ach związanych z pro­mocją książek i gier plan­szowych. Jed­nocześnie pod­jęłam stałą współpracę z Mag­a­zynem kul­tur­al­nym “Odlot” dla którego piszę o seri­alach. Udzieliłam też wywiadu Mag­a­zynowi “Kon­takt” i muszę stwierdz­ić, że jestem z niego bard­zo dum­na.  Przyz­nam wam szcz­erze – nie wszys­tko pamię­tam, ale ta moja eksper­c­ka nóż­ka dzi­ałal­noś­ci w medi­ach zawsze bard­zo mnie i cieszy i stre­su­je. Cieszy – bo uwiel­bi­am się dzielić wiedzą. Stre­su­je, bo zawsze boję się jak wypadłam. Ale potem dosta­ję od was pozy­ty­wne infor­ma­c­je i stre­su­ję się odrobinę mniej.

 

 

-  W naszym życiu pojaw­ił się dru­gi kot – Panko – słońce mojego życia, dowód na to, że jeśli ma się w domu dwa koty to jeden planu­je prze­ję­cie władzy nad światem a dru­gi jest idiotą. Panko może rozumem kocim nie grzeszy, ale mnie kocha, co jest ważne biorąc pod uwagę, że Shu­bi trak­tu­je mnie jak mebel i co pewien czas zrzu­ca moją obrączkę pod łóżko- żebym wiedzi­ała, że Mateusz jest tylko jej. Panko nie ma w sobie tyle inteligencji by wybrać tylko jed­ną osobę więc kocha wszys­t­kich, a jeśli się go nakar­mi przy­chodzi na kolana mrucząc jak mały trak­tor i żąda­jąc by go głaskać. To kot, który kocha wchodz­ić ludziom na głowy – nie ważne czy siedzą przed telewiz­orem, piszą coś na kom­put­erze czy udziela­ją wywiadu radiowego.  Miauczy, gdy coś jest nie tak. Zwyk­le oznacza to, że nie dosta­je jedzenia. Jest tak uroczy, że kocha­ją go nie tylko ludzie, ale też inne koty. Shu­bi przekon­ała się do niego od razu i nawet Faust – starszy i zdys­tan­sowany kot mojego bra­ta poz­wolił mu spać obok siebie. Bo Panko to najsłod­szy koci idio­ta jaki istnieje.

 

 

- Trochę w tym roku udzielałam się na Insta­gramie w kwes­t­i­ach społecznych i poli­ty­cznych – wiem, że to są rzeczy, które ludzie chęt­nie u mnie czy­ta­ją. Z jed­nej strony – komen­towanie rzeczy­wis­toś­ci poli­ty­cznej i społecznej w Polsce to coś co robię na co dzień, z drugiej – w tym roku po raz pier­wszy poczułam coś o czym tylko czy­tałam- zmęcze­nie kosz­ta­mi jakie niesie za sobą jakikol­wiek pub­liczny akty­wizm.  Z niczego się nie wyco­fu­ję, bo bym nawet nie potrafiła, ale coraz częś­ciej zada­ję sobie pytanie – jak mogę wysłać w świat nie tylko przekaz pełen niepoko­ju i lęku, ale też wspar­cia i pomo­cy – zwłaszcza w kon­tekś­cie dużych grup które czu­ją się wyk­luczane i prześlad­owane. Nie chcę tylko pisać, że państ­wo prześladu­je kobi­ety i oso­by LGBTQA. Chcę pisać o tym jak może­my się wspier­ać, wal­czyć z lękiem i poczu­ciem, że wszys­tko jest bez sen­su. Wciąż – jed­nak chodzę na nic nie zmieni­a­jące demon­strację, zgadzam się brać udzi­ał w wydarzeni­ach, które pozwala­ją poroz­maw­iać o fem­i­nizmie, reprezen­tacji, relacji kul­tu­ry i wyk­luczenia. Mam nadzieję, że kiedyś stanie się oczy­wiste, że każdy kto ma trochę inter­ne­towego pola do wypowiedzi będzie się wypowiadał też w ważnych społecznie sprawach.

 

 

- Myślę, że bard­zo wiele rzeczy w tym roku wydarzyło się dlat­ego, że Mateusz jest być może najlep­szym mężem którego mogła poślu­bić oso­ba taka jak ja. Nie zaz­droszczą­cym sukcesów, chodzą­cych za mną z mantrą “Kasia złóż wypowiedze­nie”, karmią­cym mnie bruk­selką z seza­mem ilekroć mi gorzej w życiu i głęboko wierzą­cym, że potrafię dużo więcej niż mi się wyda­je. Jed­nak jeśli ma się kogoś kto ci kibicu­je i cię wspiera to pewne trudne rzeczy są łatwiejsze (co nie zmienia fak­tu, że cza­sem gubi 20 litrowy worek ze żwirkiem w niewielkiej kuch­ni co moim zdaniem jest naprawdę trudne).

 

Bard­zo się rozpisałam a wciąż mam nadzieję, że nie napisałam o wszys­tkim co było ważne. Być może dlat­ego, że ten 2021 rok był przede wszys­tkim rok­iem robi­enia najważniejszej rzeczy – spotka­nia się z przy­jaciół­mi z który­mi nie widzi­ałam się od początku pan­demii. Jeśli wszys­tko co się dzieje dało mi jakąkol­wiek naukę to była ona pros­ta – przy­jaźnie na odległość są fajne, ale spotkanie się na żywo z ludź­mi, których lubimy to jest też coś bard­zo ważnego. Dlat­ego też mam plan by w przyszłym roku znaleźć jak­iś sposób by odwiedz­ić Martę w Lon­dynie, bo to najbardziej odkładane spotkanie dekady (widzi­ałyśmy się jed­no dziecko temu).

 

 

Na koniec chci­ałabym wam powiedzieć, że ten rok był rok­iem wiel­kich zmi­an, które przy­chodzą trochę niespodziewanie. Co przekon­ało mnie, że być może rzeczy kończą się wtedy, kiedy się kończą i nie trze­ba się prze­j­mować i planować, kiedy coś się zmieni – jak będziemy wiedzieli, że to już pewne bard­zo trudne rzeczy staną się dużo łatwiejsze. Co spraw­ia, że wchodzę w przyszły rok z nadzieją, że będę umi­ała się trochę mniej prze­j­mować tym, że nie da się zapanować nad wszys­tkim i że jeśli coś ma się zdarzyć to pewnie się wydarzy. Pozosta­je mieć tylko nadzieję, że będą to raczej rzeczy dobre, a przed tymi zły­mi choć trochę obronią nas nasi blis­cy dla najsz­er­szego znaczenia tego słowa.

 

Trzy­ma­j­cie się siebie w Nowy Roku!