Hot Włoch prawem nie towarem czyli o “Heaven in Hell”

W Walen­tyn­ki, porzu­cona na kil­ka godzin przez męża (cóż za pomysł, pra­cow­ać w świę­to zakochanych) wybrałam się do kina na pol­s­ki film melo­dra­maty­czno- eroty­czny „Heav­en in Hell”. I ponieważ uważam, że takie przeży­cia nie powin­ny pozostać nie odno­towane, zapraszam was po okras­zoną spoil­era­mi podróż po marzeni­ach poniekąd erotycznych.

 Poniższego tek­stu nie należy trak­tować czys­to recen­zyjne bo autor­ka wyzłośli­wa się dla odreagowa­nia kosz­marnie nud­nego seansu

His­to­ria opowia­da o pewnej pani sędzi, która zapałała gorą­cym uczu­ciem do Włocha. Włoch jed­nak niczym ten Por­tu­gal­czyk bezl­i­tosny naciął dziew­cząt jak róż w kra­ju sos­ny. Inny­mi słowy Włoch zan­im zaczął syp­i­ać z naszą bohaterką syp­i­ał z jej córką. Z resztą w ogóle taki Włoch to jest zde­cy­dowanie za dużo dla bied­nych mieszkańców kra­ju nad chłod­nym Bał­tykiem, bo w sum­ie jakimś uczu­cie pała do niego właś­ci­wie każ­da oso­ba w filmie. Co każe się zas­tanaw­iać czy aby na pewno powin­niśmy im tu przy­jeżdżać, bo Pol­ki i Pola­cy nie są gotowi na tych śni­ady, jas­noo­kich Włochów, co raz mrugną i wszyscy ich. Może­my sobie marzyć, w ramach jakiegoś wielkiego kra­jowego pro­gra­mu, zastępowa­nia pol­skiego kochanka włoskim, ale ten sys­tem tego nie wytrzyma.

Zdję­cie: Mono­lith Films

Zapewne zas­tanaw­ia­cie się jaki jest węzeł dra­maty­czny his­torii. Otóż, co należy poczy­tać za plus nikt niko­go nie pory­wa i nikt niko­go nie zmusza prze­mocą do sto­sunków różnych prz­eróżnych. Co praw­da jest sug­es­tia, że piękny Włoch prag­nie uwieść panią sędz­ię co by mieć lep­szy wyrok w spraw­ie, w której jest świad­kiem, ale nikt się nad tym szczegól­nie nie pochy­la. Któż­by tak nie zro­bił, kiedy jest się pięknym Włochem. Plus jak stwierdza jeden z pra­cown­ików sądu — gdy­by to tylko takie prob­le­my ludzie mieli, jak pukanie świad­ka po gabi­ne­tach to świat był­by prost­szy. Węzeł dra­maty­czny jest więc węzłem rodzin­nym. Cór­ka bohater­ki, już stu­den­t­ka, znieść nie może że jej mat­ka prowadza się z młod­szym. Co ciekawe, nie przy­chodzi jej do głowy przyjść i wprost rzec „Matko tego Włocha co ty pukasz, jam przed tobą pukała” — co by zakończyło dyskusję. Nie cór­ka, wymyśla najróżniejsze sposo­by by rozwal­ić ten związek. Co świad­czy o tym, że rzeczy­wiś­cie praw­idłowo zapisano poziom oga­r­nię­cia młodej dorosłej oso­by, co za dużo kombinuje.

Jeśli chodzi o same sce­ny, to muszę wam powiedzieć, że twór­cy uznali, że najlepiej podzi­ała­ją duże zbliże­nia, co spraw­ia, że przez połowę fil­mu grasz w grę „Jaki kawałek pięknego Włocha widzisz na ekranie”. Jed­nocześnie wszys­tko jest jakieś takie frag­men­taryczne i rozpros­zone, także w pewnym momen­cie myśli ucieka­ją. Gdy para odd­a­je się rados­nym igraszkom na plaży człowiek myśli o tym, że piasek jak wiado­mo wchodzi wszędzie. Gdy zakochani szuka­ją najróżniejszych pozy­cji na łodzi, człowiek myśli, że „365 dni” przekon­ało ludzi, że seks na łodzi jest super, ale zapom­ni­ało dodać, że na środ­ki Bał­tyku to ci prędzej tyłek zmarznie. Ostate­czny poziom pewnej reflek­sji osiągnęłam, gdy para upraw­iała seks na wyd­mach, i jedyne o czym myślałam, to że wyd­my to jed­nak teren chro­niony i tam nie wol­no z sek­sem, spac­erem i w ogóle proszę zejść na plażę. Przy czym, żeby było jasne — kluc­zowy prob­le­mem tego fil­mu jest to, że tak bard­zo między bohat­era­mi nie ma chemii, że wszys­tkie te eroty­czne wygibasy mają ten sam poziom ekscy­tacji co prezen­tac­ja środ­ków bez­pieczeńst­wa w samolocie.

Zdję­cie: Mono­lith Films

Być może w filmie było­by więcej emocji, ale twór­cy trzy­ma­ją się złotej zasady „Nie mówi, pokazuj”. Tak się jej trzy­ma­ją, że w filmie właś­ci­wie nie ma dialogów, jest za to bard­zo, bard­zo wiele scen, gdzie bohaterowie gdzieś siedzą, idą, patrzą, leżą, nawet roz­maw­ia­ją, ale muzy­ka zagłusza dia­log. Moja ukochana sce­na w tym filmie to moment, kiedy bohater­ka spo­ty­ka Włocha w kaw­iarni. Siada­ją obok siebie i tak na siebie patrzą, piją kawę nic nie mówią. Mija jed­na min­u­ta, dru­ga, trze­cia, człowiek zas­tanaw­ia się czy to będzie pol­s­ki erotyk, czy estońs­ki film o sadze­niu ziem­ni­aków. Przy czym te długie uję­cia czy sce­ny bez dialogów, są utrzy­mane częs­to w kon­wencji mało ory­gi­nal­nego teledysku. Oznacza, to że przez pół fil­mu człowiek czu­je się jak w bard­zo długiej reklamie sprzę­tu AGD albo kawy — gdzie ludzie robią jakieś rzeczy a pod koniec się dowiadu­jesz, że ta miłość jest możli­wa, bo mają nową mikrofalówkę.

Zgod­nie z zasadą wszys­t­kich erotyków po „50 twarzach Greya”, sce­ny krę­cone we wnętrzach (w tym przy­pad­ku olbrzymiego domu bohater­ki) przy­pom­i­na­ją nieco kat­a­log sklepu meblowego — znaczy, widać, że w tych domach nikt nie miesz­ka, ale przy trze­ciej sce­nie na narożniku zaczy­nasz się zas­tanaw­iać czy może ktoś nie powinien w rogu ekranu napisać co to za narożnik bo jest o w sce­nach naj­ciekawszy. Przy czym trze­ba tu przyz­nać, mam wraże­nie, że to jeden z filmów bez prod­uct place­ment, co należy mu poczy­tać na plus. Jed­nocześnie — jest to film niezwyk­le rekla­mu­ją­cy posady sędziowskie, bo z pen­sji ma się olbrzy­mi dom z podziem­nym garażem, wielki­mi przestrzeni­a­mi, a do tego jeszcze łódź i całe mnóst­wo cza­su by pukać się z pięknym Włochem na każdej możli­wej przestrzeni. Nie ukry­wam — z całego erotyku zaczęłam czuć najbardziej pociąg do zawodów prawniczych.

A sko­ro przy praw­ie jesteśmy to jako mieszkan­ka Warsza­wy odczuwałam przedzi­wne pomieszanie przestrzeni. Otóż bohater­ka pracu­je w budynku sądu, który znam — jest w samym cen­trum Warsza­wy. Na kawę chodzi do kaw­iarni, która jest naprze­ci­wko (poza­sła­niali wszys­tkie napisy, ale ja wiem, że to lokalne Nero). Po czym z tych warsza­ws­kich przestrzeni tele­por­tu­je się na Hel, gdzie roz­gry­wa się akc­ja fil­mu. Jak rozu­miem — twór­cy sugeru­ją nam, że to jak­iś Gdańs­ki czy Gdyńs­ki sąd. No ale prze­cie ja widzę, że Warsza­wa. Oczy­wiś­cie to nie jest wiel­ka pomył­ka i coś co się częs­to zdarza, ale przez pół fil­mu miałam takie WTF. Na przykład bohater­ka jedzie poskakać ze spadochronem (niespodzian­ka — tam Włoch!) i lądu­je nad morzem. No nieźle musi­ało powiać jak z Warsza­wy dole­ci­ała na Hel. Dopiero po cza­sie się zori­en­towałam, że ten sąd z Warsza­wy to jed­nak nie gra stol­i­cy. Ale był to jedyny moment emocjon­al­nej konfuzji.

Zdję­cie: Mono­lith Films

Inna sprawa, że moż­na się dłu­go śmi­ać z pol­skiej słaboś­ci do pięknych Włochów, ale film ma też przedzi­wny przekaz. Oto w jedynym dłuższym mono­logu cór­ka wydziera się na matkę, jaka ta była kosz­mar­na, bo zała­mała się po śmier­ci ojca i jakże to tak, że prze­cież to cór­ka powin­na być otoc­zona opieką przez matkę, a nie mat­ka wyma­gać, żeby cór­ka się nią opiekowała. To poważny niejed­noz­naczny wątek, bo oczy­wiś­cie, cór­ka ma pra­wo mieć pre­ten­sje, ale też nie jest tak, że zała­manie psy­chiczne nie doty­ka kobi­et, które są matka­mi. Film ma jed­nak gdzieś niuanse, sko­roś nie była dobrą matką to nie ma co roz­maw­iać o Włochu czy miłoś­ci trze­ba się zająć dorosłą córką. Mat­ka musi przeprosić i zrozu­mieć, że popełniła straszny błąd. Przyz­nam, że poczułam pod koniec tego dzieła jak­iś nies­mak. Okazu­je się bowiem, jak zwyk­le w pol­s­kich pro­dukc­jach, że kobi­eta może i pożądli­we obe­j­mować poślad­ki młod­szych Włochów, póki nie przyjdzie ktoś i nie przy­pom­ni, że tere fere, matką jesteś. A jako mat­ka nie możesz najwyraźniej się zała­mać, prze­chodz­ić żało­by, dostać depresji. Włocha trze­ba odd­al­ić, córkę (która moim zdaniem powin­na iść na ter­apię, bo nawet przy pre­ten­s­jach jej zachowanie jest dość niepoko­jące) utulić i nic zostać samej. Taki twój los kobi­eto. Co praw­da trochę jest pod koniec melan­cholii, ale nigdzie nie pojaw­ia się, żad­na sug­es­tia, że być może bohater­ka w sum­ie do zała­ma­nia ner­wowego miała pra­wo.  Jakieś przy­pom­nie­nie, że pre­ten­sje cór­ki nie są zupełnie zawsze uza­sad­nione — że jed­nak nie jest tak, że mat­ki po urodze­niu dzieci tracą zupełnie osobowość.

Ostate­cznie miałam wraże­nie, że pod wzglę­dem dialogów i kom­p­likacji treś­ci, to całość skła­da się w takie „Trudne Sprawy Hel edi­tion”. Bo w sum­ie to mniej więcej his­to­ryj­ka na pół godziny do czter­dzi­es­tu min­ut. Tyle samo jest też w filmie dialogów, więc jak dorzucimy jeszcze trochę gim­nasty­ki akro­baty­cznej na piasku, z włoski­mi poślad­ka­mi w roli głównej (nie wiem czemu zdaniem twór­ców pokazanie nam męs­kich poślad­ków miało­by być jakimś ele­mentem niezwyk­le przeła­mu­ją­cym tabu. Poślad jak poślad, każdy ma) to wychodzi godzin­ka fil­mu. Resz­ta to bard­zo długie uję­cia tudzież takie uję­cia, które są rozpros­zone, prześwi­et­lone i człowiek w ogóle się zas­tanaw­ia czy nie jest w filmie J. J. Abram­sa, bo serio tylko braku­je statku kos­micznego czy pot­wo­ra w tle. W każdym razie nie powiem, że odradzam, przez cały seans ktoś ener­giczne pocią­gał nosem, więc może to był prze­jaw wzruszenia (A może jak zasug­erowała moja zna­jo­ma — kokaina by nie usnąć). Ja tam kil­ka razy ziewnęłam, pomyślałam jakim piekłem na zie­mi jest pol­s­ka, sko­ro Włoch to zawsze pro­dukt eksportowy, a potem poszłam do domu, do swo­jego pry­wat­nego Pola­ka, z którym wol­no mi zamienić więcej niż dwa zda­nia co niezwyk­le sobie cenię.

Mono­lith Films

Jeśli zaś rząd Włoch prowadzi jak­iś zakro­jony na całą Pol­skę pro­gram imple­men­tacji przys­to­jnego Włocha w każdym śnie eroty­cznym oby­wa­teli naszego kra­ju, to powin­niśmy się tym zain­tere­sować. Wyglą­da bowiem na to, że niedłu­go pol­s­ka kine­matografia eroty­cz­na  będzie zasied­lona wyłącznie przez przys­to­jnych Włochów i gdzie wtedy miejsce dla przys­to­jnych Polaków? Ja bym chci­ała powiedzieć, że w tym filmie Fabi­jańs­ki gra fac­eta, który świadomie nie chce zaan­gażować się w bliskie sto­sun­ki z młodą dziew­czyną. Co prowadzi nas do wniosku, że cały film sugeru­je wymi­anę mężczyzny pol­skiego na włoskiego. Ktoś się powinien tym zain­tere­sować aż będzie za późno i zapotrze­bowanie na pięknych Włochów prze­rośnie nasze możli­woś­ci. Serio, na pewno mamy jak­iś insty­tut obrony kra­ju, który mógł­by wys­tosować stosowny list do stosowanych orga­ni­za­cji. Bo jesteśmy na skra­ju między­nar­o­dowego kryzy­su erotycznego.