Życiowe nauki czyli o “Abbott Elementary”

Jak doskonale wiecie, sit­comy to mój ulu­biony gatunek seri­alowy. Uważam, że w tych kome­diowych seri­alach częs­to moż­na znaleźć wąt­ki, z który­mi nie radzą sobie pro­dukc­je poważniejsze, a jed­nocześnie — dzię­ki budowa­niu na przestrzeli tygod­ni i lat sil­nej więzi z odbior­ca­mi, może być dla nich dużo ciekawszym spo­jrze­niem na kawałek społeczeńst­wa, którego nie zna­ją, niż krót­sze seri­ale które są coraz bardziej dra­maty­czne. Oglą­da­jąc dru­gi sezon „Abbott Ele­men­tary” (po pol­sku „Mis­ja: Pod­stawówka”) pomyślałam, że dawno nie widzi­ałam prawdzi­wszego obrazu co to znaczy być dorosłym, ale nie do końca.

Abbott Ele­men­tary to ser­i­al kome­diowy korzys­ta­ją­cy ze schematu mock­u­men­tary (czyli naszych bohaterów śledzą doku­men­tal­iś­ci a oni sami częs­to komen­tu­ją wydarzenia do kamery). Tym razem oglą­damy nauczy­cieli w państ­wowej, nied­o­fi­nan­sowanej szkole w Filadelfii. Głównym antag­o­nistą jest niedookreślony sys­tem, który spraw­ia, że klasy są przeład­owane, cią­gle braku­je przy­borów do naucza­nia, cza­su do zre­al­i­zowa­nia pro­gra­mu i możli­woś­ci by popraw­ić warun­ki pra­cy. Sami nauczy­ciele, choć lubią swo­ją pracę zma­ga­ją się z prob­le­ma­mi wynika­ją­cy­mi z tego, że ich pra­ca wiąże się z małym prestiżem i wcześniej czy później zawsze zna­jdzie się rodz­ic, który nie chce z nimi współpra­cow­ać. Jed­nocześnie — są to przede wszys­tkim oso­by, które kocha­ją swo­ją pracę, w wielu przy­pad­kach — marzące o niej przez całe życie. Mamy więc his­torię, która kładzie nacisk na znacze­nie dobrych nauczy­cieli, jed­nocześnie pokazu­jąc, że nie jest to wdz­ięczny zawód.  Coś co pewnie mogli­by z pełnym zrozu­mie­niem oglą­dać polscy nauczy­ciele, dostrze­ga­jąc, że wiele prob­lemów przekracza granice kraju.

ABBOTT ELEMENTARY — ÒMomÓ — JanineÕs plan for a Memo­r­i­al Day week­end solo trip is derailed when her moth­er shows up unan­nounced ask­ing for help. Else­where, Gre­go­ry notices his col­leagues are great at small talk and real­izes he needs to brush up on his peo­ple skills. WEDNESDAY, APRIL 12 (9:00–9:32 p.m. EDT), on ABC. (ABC/Gilles Min­gas­son)
QUINTA BRUNSON, SHERYL LEE RALPH

Jed­nak tym co moim zdaniem jest w seri­alu naj­ciekawsze, to głów­na dynami­ka w gronie ped­a­gog­icznym. Janine, głów­na bohater­ka, to dwudziestoparo­lat­ka, która kocha uczyć, ale jest nowa w tym fachu. Wyraźnie potrze­bu­je i szu­ka kogoś kto nauczy ją jak radz­ić sobie z trud­ny­mi momen­ta­mi i włas­ny­mi — niekiedy zbyt ambit­ny­mi pomysła­mi eduka­cyjny­mi. Osoba­mi, które mogą jej pomóc są Melis­sa, starsza od niej nauczy­ciel­ka, która ma pod tele­fonem speców od wszys­tkiego (ser­i­al delikat­nie sugeru­je jakieś mafi­jne pow­iąza­nia) ale przede wszys­tkim Bar­bara Howard, nauczy­ciel­ka przed­szkol­na z wielo­let­nim stażem i doświad­cze­niem, które pozwala jej zachować spokój w każdej sytu­acji. Ser­i­al opiera się o pow­tarzal­ny schemat — Janine chce coś zmienić, dodać, zro­bić inaczej i częs­to musi się pogodz­ić, że sam pomysł na innowac­je w szkole to za mało. Trze­ba w pełni rozu­mieć, jak dzi­ała ten sys­tem by zaim­ple­men­tować coś nowego. Dobre chę­ci i entuz­jazm nie zawsze wystarczą.

Twór­czyni seri­alu Quin­ta Brun­son (która gra też główną rolę Janine) doskonale odd­a­je w tym seri­alu co to znaczy mieć dwadzieś­cia parę lat. Bohater­ka z jed­nej strony — jest zupełnie dorosła — ma pracę, mieszkanie i samochód. Z drugiej — potrze­bu­je kogoś kto by powiedzi­ał jej czy dobrze sobie radzi, co ma zro­bić, udzielił rady i wskazał kierunek roz­wo­ju. Janine nie jest niepo­rad­na czy głupi­ut­ka — jest po pros­tu mło­da i niedoświad­c­zona, i choć nie jest złą nauczy­cielką, braku­je jej pewnoś­ci siebie. Janine z resztą potrze­bu­je tych nauk nie tylko w życiu zawodowym, ale też pry­wat­nym. Przeży­wa swo­je pier­wsze rozs­tanie, musi się nauczyć gotować i radz­ić sobie z poz­nawaniem nowych zna­jomych. Wiz­ja, że wszyscy potrze­bu­je­my w życiu osób nieco starszych, które mogą nam pod­powiedzieć, że nasze przeży­cia są po pros­tu częś­cią zbiera­nia doświad­czeń i doras­ta­nia (które nie kończy się prze­cież na osiąg­nię­ciu pełno­let­noś­ci) bard­zo mi się podoba.

ABBOTT ELEMENTARY — ÒEd­u­ca­tor of the YearÓ — Gre­go­ry is named Edu­ca­tor of the Year. Lat­er, Janine deals with a dif­fi­cult stu­dent, and itÕs revealed that Bar­bara has­nÕt com­plet­ed her teach­ing require­ments. WEDNESDAY, APRIL. 5 (9:00–9:31 p.m. EDT), on ABC. (ABC/Gilles Min­gas­son)
CHRIS PERFETTI, LISA ANN WALTER, QUINTA BRUNSON, TYLER JAMES WILLIAMS

Pod pewny­mi wzglę­da­mi, mam wraże­nie, że ten ser­i­al w swo­jej warst­wie oby­cza­jowej jest taką odpowiedz­ią — co się zmieniło w nar­rac­jach o społecznych i rodzin­nych relac­jach po „Przy­ja­ciołach”. W „Przy­ja­ciołach” bohaterowie zastępowali wyma­gania rodziny grupą rówieśników. Nie mieli oni więcej doświad­czenia ani rozsąd­ku, ale ofer­owali możli­wość myle­nia się razem. Ten motyw był w isto­cie reakcją na pewną moc­no zako­rzenioną w rodzinie nar­rację wcześniejszą. Ostate­cznie — Rachel ucieka z włas­nego ślubu, ury­wa­jąc prze­jś­cie od rodz­iców do domu męża. Nar­rac­ja o koniecznej i wspier­a­jącej grupie rówieśników, trzy­mała się dłu­go. Reflek­s­ja nad tym, że rodz­i­na coraz częś­ciej nie dostar­cza wspar­cia wyjątkowo rezonu­je w społeczeńst­wie. Rodz­ice bohaterów — od „Przy­jaciół” po „Teo­ria Wielkiego Podry­wu” częs­to byli źródłem wyma­gań, prob­lemów i braku zrozu­mienia dla sty­lu życia swoich dzieci.

„Abbott Ele­men­tary” też wskazu­je prob­le­my z rodzi­ca­mi — bohaterowie albo zma­ga­ją się właśnie z ich błę­da­mi wychowaw­czy­mi (jeden z bohaterów ori­en­tu­je się, że stał się dobrym człowiekiem pomi­mo domowej dyscy­pliny a nie dzię­ki jej) czy tym, że rodz­ice są nieobec­ni (jak głów­na bohater­ka). Różni­ca leży jed­nak w tym, że szuka­ją rady nie tyle wśród rówieśników co osób starszych. Te, nie należące do ich rodziny, są w stanie przekazać im niezbęd­ną wiedzę, per­spek­ty­wę i poczu­cie, że nie są ze swoi­mi doświad­czeni­a­mi sami. To per­spek­ty­wa, która z jed­nej strony — godzi się z poczu­ciem, że rodz­i­na znaleziona może być ważniejsza od tej z urodzenia, z drugiej — szu­ka klasy­cznej rodzin­nej dynami­ki, gdzie są rodz­ice czy dzi­ad­kowie, którzy mogą służyć radą i doświad­cze­niem. Podo­ba mi się ten schemat — bo uwzględ­nia on zarówno to, że jako społeczeńst­wo zaczy­namy doce­ni­ać relac­je niekoniecznie rodzinne z drugiej — potwierdza intu­icję, że niekiedy musimy poradz­ić się kogoś starszego.

ABBOTT ELEMENTARY — ÒEd­u­ca­tor of the YearÓ — Gre­go­ry is named Edu­ca­tor of the Year. Lat­er, Janine deals with a dif­fi­cult stu­dent, and itÕs revealed that Bar­bara has­nÕt com­plet­ed her teach­ing require­ments. WEDNESDAY, APRIL. 5 (9:00–9:31 p.m. EDT), on ABC. (ABC/Gilles Min­gas­son)
TYLER JAMES WILLIAMS, QUINTA BRUNSON

Muszę oczy­wiś­cie zaz­naczyć, że te wąt­ki nie są w samym cen­trum nar­racji — tu miejsce zaj­mu­ją codzi­enne szkolne prob­le­my, niegrzeczni uczniowie i pyta­nia — o znacze­nie edukacji. Ser­i­al był z resztą niejed­nokrot­nie nagradzany i nomi­nowany do wielu nagród, bo gdzieś mimo­cho­dem zada­je pytanie — gdzie byśmy byli zarówno bez dobrych jak i złych nauczy­cieli. Jed­nocześnie w kilku wątkach oby­cza­jowych bywa podob­ny do pop­u­larnych mock­u­men­tary. Bohater­ka nieco przy­pom­i­na w swoim entuz­jazmie Leslie Knope z „Parks and Rec” z kolei wątek niesatys­fakcjonu­jącego związku z zupełnie niepa­su­ją­cym part­nerem przy­pom­i­na nieco to co przeży­wała Pam w „The Office”. Jed­nak pomi­mo tych podobieństw, ser­i­al ma włas­ny charak­ter i lekkość. Na pewno poma­ga fakt, że w prze­ci­wieńst­wie do wielu szkol­nych seri­ali, które roz­gry­wa­ją się w liceach tu mamy do czynienia z pod­stawówką, co znaczy, że prob­le­my nauczy­cieli i uczniów są nieco inne. Na pewno jest mniej „bard­zo poważnych odcinków, o bard­zo poważnych problemach”.

Do oglą­da­nia „Abbot Ele­men­tary” zachę­całam już w pod­caś­cie ale moim zdaniem nigdy dość dobrych słów o seri­alach kome­diowych, które mają real­nie coś do zapro­ponowa­nia wid­zom. Nieste­ty zbyt częs­to pro­dukc­je kome­diowe po pros­tu pow­tarza­ją wytarte schematy i liczą, że wid­zowie oglą­da­ją­cy pro­dukcję kome­diową nie zauważą. Tym samym mar­nu­ją jed­no z najlep­szych narzędzi — mówienia o rzeczach ważnych w sposób lek­ki. Ktokol­wiek posi­a­da tą umiejęt­ność ma moje serce, bo łat­wo ludzi zas­mu­cić rzeczy­wis­toś­cią ale ich rozbaw­ić — to rzecz naprawdę cenna.