Jakoś tak wyszło, że w nadmiarze emocji i obowiązków zapomniałam opowiedzieć wam jak było na seansie Planety Singli 3. A nie ukrywam, było dziwnie. Pierwsza Planeta Singli była (moim zdaniem średnio udaną) komedią romantyczną. Druga Planeta Singli była popłuczynami po średniej komedii romantycznej. Przy trzeciej najwyraźniej scenarzystom przedrostek „romantyczna” się znudził i postanowili po prostu nakręcić komedię. Kto wie, może trzeba było do tego zacząć. Wpis ze spoilerami.
Znani z poprzednich części bohaterowie Ania i Tomek jadą wziąć ślub. Ponieważ to polska para, to ślub musi być w miarę tradycyjny. Kościelny, najlepiej niedaleko domu rodziców któregoś z młodych. A że Tomek ma rodzinę na wsi, to młodzi ruszają przed siebie. Podstawowy konflikt jest tu prosto zarysowany – o to Tomek wyjechał lata wcześniej do miasta, i nie wracał do matki i brata którzy pozostali gdzieś na pięknej wsi mazurskiej. Teraz jednak wraca, i to z narzeczoną, wziąć ślub w pięknych okolicznościach przyrody. Pochylmy się na chwilę nad tym dość ciekawym pomysłem by syn marnotrawny pojawiał się nagle po latach z całym weselnym cyrkiem, bo mam wrażenie że to ani grzeczne ani realistyczne, ale w końcu oglądamy komedię więc się nie czepiajmy.
Szybko okazuje się, że prawdziwym problemem jest ojciec Tomka (grany przez Bogusława Lindę) – obieżyświat, który ma mnóstwo historii, pannę w każdym porcie, i bezpieczną przystań u boku żony, która od kilku dekad znosi jego nagłe zniknięcia. Tomek rzecz jasna nie jest zachwycony przybyciem ojca, i w ogóle – to napięcie pomiędzy synami (brata Tomka, gra Borys Szyc i jest to rola zdecydowanie za mała i za bardzo pozbawiona wyrazu) a ojcem stanowi w sumie główną oś fabularną. Bo choć pomiędzy młodymi, oczywiście pojawiają się boskie nieporozumienia to bardzo czuć że niekoniecznie ich romantyczna historia jest na pierwszym planie. Zwłaszcza, że trochę widać że już tu brakuje pomysły na dalsze nieporozumienia więc wprowadza się figurę, wielkiej tajemnicy i matki nad grobem. Tym samym Danuta Stenka dołączy do „matek umierających z przyczyn fabularnych” jedna z najgorszych zaraz jaka dotyka matki bohaterek i bohaterów filmowych.
Na razie jeszcze wszyscy żyją i cała historia, to takie „Wesele” w wersji wybitnie light. Tzn. w sumie ze Smarzowskim wspólny jest tylko Stuhr, ale jednocześnie, sama atmosfera Wesela, na którym jest dobra okazja by się dogadać, dać sobie w modrę, zakochać się czy uporządkować kilka rodzinnych spraw, jest głównym przedmiotem filmu. Oczywiście nie obyłoby się bez wątku Karolaka, który w tej części, dorastania do bycia idealnym samcem, uczy się, że swojej pełnej wątpliwości partnerce być może trzeba dać wsparcie, a nie tylko zapraszać ją raz po raz do łóżka. Przy czym Karolak ma tu scenę, w której kompletnie naćpany rozmawia z Dębem (albo Dębiem) i jest to prawdopodobnie najzabawniejsza scena jaką widziałam w polskim filmie od dawna. Co niewątpliwie jest sporym skokiem jakościowym od poprzedniego filmu.
Nie jest Planeta Singli produkcją szczególnie odkrywczą i wciąż w pewnych elementach bardzo zachowawczą. Kto miał nadzieję, że Marcel – obowiązkowy przyjaciel gej głównego bohatera, doczeka się w końcu wątku romantycznego ten się zawiedzie. Dostanie jedynie możliwość pobicia opryszków którzy przezywali go w dzieciństwie. Może dla niektórych satysfakcjonujące, dla mnie trochę takie na zasadzie „Gej a potrafi przywalić”. Tak jakby orientacja seksualna wpływała na siłę mięśni. Bardzo liczyłam, że twórcy pokuszą się o wizje, że być może i na małej wsi zdarza się homoseksualista, i może to nie zawsze jest miastowy z kolczykiem w nosie.
Są jednak w filmie wątki całkiem przyjemne. Stenka – najlepiej czująca się i wyglądająca kobieta nad grobem w historii kinematografii, ma naprawdę sympatyczny wątek z dużo młodszym aktorem. Jakoś w poprzedniej części twórcy męczyli się z dowcipem – starsza kobieta, młodszy partner, ale tu nagle pomyśleli żeby oboje potraktować jak ludzi i ostatecznie fajnie wyszło. Dobry jest też wątek ojca utracjusza, który jednak nie okazuje się cudowny mimo wad, i nie zostaje mu wszystko przebaczone. Wręcz przeciwnie – zostaje on pięknie wzięty za klapy i to nie przez synów ale przez żonę. Ogólnie postać matki głównego bohatera jest wzięta jak z innego porządku i cały czas miałam wrażenie że film o niej byłby ciekawszy od całego tego zamieszania. Na koniec ładnie wypada scena w którym dwie kobiety z zupełnie innych światów orientują się, że obie dzielą te same matczyne lęki. Niby nic odkrywczego ale jakieś takie miłe.
Cały film jest w sumie dość nijaki. Ale osobiście muszę przyznać, że ta nijakość to już poważny krok do przodu względem tego co było w części poprzedniej. Zmiana gatunkowa wyszła tu zdecydowanie na dobre, najwyraźniej schemat komedii romantycznej bardzo już twórcom ciążył. Poza tym co jest całkiem dobre w Planecie Singli 3 to, że nie stara się za wszelką cenę odgrywać schematów zachodnich komedii romantycznych. To nie jest polska wersja czyjegoś filmu, żadne pozowanie na którąś z zagranicznych kinematografii. I dobrze, bo nasze naśladownictwa zachodu zwykle powodują zgrzytanie zębami a niekiedy wrażenie taniej podróbki. Do tego muszę pochwalić twórców bo nie spędziłam połowy projekcji licząc product placement. Ten w filmie oczywiście jest ale bez przesady a pod koniec to nawet można o nim zapomnieć. Miła odmiana po tym jak w polskich komediach zaczęły się pojawiać sceny tworzone tylko i wyłącznie po to by można było w nich zareklamować dostawę jedzenia na telefon. Serio to jest jakaś ulga kiedy nie ma ujęcia na kogoś kto przez aplikację wybiera lunch dla całego biura.
Ostatecznie zgadzam się z krytykami którzy zwracają uwagę, że jak na takie nagromadzenie pomysłów i wątków film jest zaskakująco krótki. Co sprawia, że np. widz zastanawia się przez większość filmu co tam właściwie robi Borys Szyc (podpowiedź – właściwie to nic) i czy aby na pewno potrzebujemy sceny wybiegania z kościoła w trakcie ślubu skoro już po kwadransie bohaterka swojego postępowania żałuje. Zresztą w ogóle można byłoby się zastanowić czy film nie byłby lepszy gdyby miał dwadzieścia minut dłużej i opowiadał o zupełnie nowych bohaterach – bo tu w pewnym momencie można odnieść wrażenie, że fakt iż twórcy kręcą część trzecią a nie pierwszą im ciąży. Ale ostatecznie – jest to pewne zaskoczenie, że zdecydowali się na tak daleko idącą zmianę gatunkową, bo to wolta w kinie polskim nie częsta. W sumie w kinie światowym też nie za częsta. Jeśli by patrzeć na zmiany gatunku połączone z powstawaniem kolejnych części to Planecie Singli w tym momencie najbliżej do Szybkich i Wściekłych.
Nie jestem tu po to by przekonać was, że to film wybitny ale żeby z miłym zaskoczeniem stwierdzić, że nie jest to aż tak koszmarne jak mogłoby się wydawać. Co prawda nadal toczy się to wszystko w takiej alternatywnej Polsce magicznej, ale nie wymagajmy zbyt wiele, jeśli ktoś chciałby zobaczyć Polskę prawdziwszą zawsze może sobie obejrzeć „Córkę Trenera”. Ja zaś odnotowuję, że ostatecznie udało mi się napisać jedną w miarę pozytywną recenzję Planety Singli. Na co się nie zapowiadało. Spragnieni złośliwości niech nie płaczą. Wszak zawsze jest w kinie jakaś nowa polska komedia romantyczna. I zawsze jest Zwierz, który niczym wasz osobisty super bohater poleci ją obejrzeć.
Ps: Reklamowaną w filmie Princessę udało mi się w końcu zjeść. Dostałam ją pod PKP kiedy mój pociąg utknął w Mławie. Uznałam, że powinnam się z wami podzielić tym życiowym doświadczeniem.