Koniec romansu czyli o “Smothered”

Jed­nym z moich ulu­bionych seri­alowych gatunków są takie niezobow­iązu­jące pro­dukc­je oby­cza­jowo – kome­diowe, które raz na jak­iś czas pro­duku­ją Bry­tyjczy­cy. Zwyk­le ma to kil­ka odcinków w sezonie, dobrze nakreślone postaci dru­go­planowe i jest his­torią, która korzys­ta ze schematu znanego z komedii roman­ty­cznej, ale zwyk­le ma nieco więcej cza­su by pochylić się nad relac­ja­mi i emoc­ja­mi bohaterów. Moim zdaniem to najlep­sze ujś­cie dla mojej potrze­by oglą­da­nia roman­ty­cznych nar­racji, które nie są pow­tarzaniem utartego schematu. Właśnie takim seri­alem jest „Smoth­ered”, które bez więk­szej pro­mocji wskoczyło na SkyShowtime.

Zaczy­na się stan­dar­d­owo – ona – Sam­my, decy­du­je się że da sobie spokój z fac­eta­mi na jak­iś czas. Umaw­ian­ie się na rand­ki przez aplikac­je jest nużące, poza tym trochę już ją męczą najróżniejsze roman­ty­czne gier­ki. W życiu zawodowym dobrze się jej powodzi, bo jest utal­en­towaną pro­jek­tan­tką wnętrz, a poza tym nie jest gotowa na nic poważnego. Dzie­le­nie mieszka­nia z dwiema osoba­mi jej nie przeszkadza, nawet jeśli cza­sem trze­ba pomieszki­wać u zna­jomych, bo spłucz­ka nie dzi­ała. Z kolei Tom jest bard­zo odpowiedzial­nym i uprze­jmym dla wszys­t­kich facetem. Jego zna­jo­mi z pra­cy żar­tu­ją, że zachowu­je się jak­by był od nich dużo starszy, mimo że Tom niedawno skończył trzy­dzieś­ci lat. On też nie szu­ka niczego poważnego, zupełnie zad­owolony ze swo­jej rutyny.

Zdję­cie: Sky

Obo­je wpada­ją na siebie w barze z karaoke i coś iskrzy. Do tego stop­nia, że Sam­my pro­ponu­je niety­powy układ. Będą się zachowywać jak­by mieli romans. Nie będą przez kil­ka tygod­ni dzielić się swoi­mi plana­mi, lęka­mi i pry­wat­ny­mi infor­ma­c­ja­mi a potem się roze­jdą. Miło, pros­to i bez zobow­iązań. Nie trze­ba być geniuszem by się zori­en­tować, że ten sys­tem nie zadzi­ała. Co więcej dość szy­bko okaże się, że Sam­my i Tom choć bard­zo się lubią a nawet kocha­ją to mają drasty­cznie różną sytu­ację w życiu. Każde jest w zupełnie innym momen­cie i każde chce trochę czego innego. Ser­i­al zada­je całkiem niezłe pytanie czy to, że dwie oso­by mają się ku sobie wystar­czy by takie różnice zasy­pać. Dodatkowo pojaw­ia się też kwes­t­ia dzieci i całkiem niezłe prze­myśle­nia na tem­at rand­kowa­nia, kiedy jed­na oso­ba ma dziecko.

Ser­i­al oży­wa przede wszys­tkim dzię­ki fan­tasty­cznie napisanym posta­ciom dru­go­planowym. Była żona Toma, która może się wydawać ide­al­ną kandy­datką na wred­nego bab­szty­la, a jest całkiem sym­pa­ty­czną, nieco chao­ty­czną kobi­etą. Sze­fowa Sam­my, która dostrze­ga, że dziew­czy­na trochę igra z ogniem jed­nocześnie angażu­jąc się emocjon­al­nie w związek, ale nie dopuszcza­jąc Toma do swo­jego życia, sios­tra bohater­ki, zaw­iedziona zupełnie zwykłym małżeńst­wem, zna­jo­mi, którzy są trochę dzi­wni, trochę rozry­wkowi, ale ostate­cznie – bard­zo troskli­wi gdy chodzi o Toma, Sam­my i ich skom­p­likowany związek.

Kil­ka razy byłam przy­jem­nie zaskoc­zona tym jak ser­i­al radz­ił sobie z pewny­mi typowy­mi schemata­mi komedii roman­ty­cznej. W mojej ulu­bionej sce­nie, bohaterowie zaczy­na­ją się kłó­cić po czym kłót­nia zami­ast się w charak­terysty­czny sposób nakrę­cać wygasa. Dlaczego? Bo kłóce­nie się wyma­ga dużo energii, plus – przyz­nanie się do winy czy przyz­nanie racji w sum­ie jest łatwiejsze, żeby się porozu­mieć. Szy­bko okazu­je się, że dla obu stron wyraże­nie swoich emocji było dużo łatwiejsze bez kłóce­nia się. Oczy­wiś­cie są w tym seri­alu sce­ny bard­zo charak­terysty­czne dla komedii roman­ty­cznych, ale ta mnie miło zaskoczyła, bo bard­zo nie lubię roman­ty­cznych związków opar­tych głównie na tym, że ludzie się kłócą i są dla siebie nie mili. W ogóle trze­ba powiedzieć, że bohaterowie są nieźle napisani. Tom jest bard­zo sym­pa­ty­cznym, troskli­wym facetem choć, cza­sem robi głupst­wa. Z kolei prob­lem Sam­my jest taki, że sama nie wie czego chce, przez co może się wydawać bard­zo niedo­jrza­ła. Ale to jest tylko pozór, bo całkiem sporo w niej dojrza­łoś­ci i nie jest to taka bezmyśl­na dziew­czy­na, jakie ostat­nio są pop­u­larne w pro­dukc­jach oby­cza­jowych (nie wiem czemu). To są ludzie, którym w sum­ie kibicu­je­my, żeby się jakoś dogadali jaką mają wiz­je wspól­nej przyszłości.

Zdję­cie: Sky

„Smoth­ered” to ser­i­al na zaled­wie sześć odcinków, po dwadzieś­cia parę min­ut. To daje twór­com możli­wość opowiedzenia trochę więcej niż w klasy­cznym filmie, dodanie scen, które posz­erza­ją świat bohaterów, ale na tyle mało, że nie mamy poczu­cia, że jest więcej seri­alu niż fabuły. Co więcej zakończe­nie jest tak skon­struowane, że spoko­jnie może skończyć cały ser­i­al w taki dość satys­fakcjonu­ją­cy sposób, ale też może być otwar­ciem do następ­nego eta­pu związku, który może staw­iać przed bohat­era­mi kole­jne wyzwa­nia. Przyz­nam, że chęt­nie bym zobaczyła za jak­iś czas sezon dru­gi, ale bez więk­szej presji. Jeśli go nie będzie, nie zale­ję się łzami.

Ser­i­al stworzyła kanadyj­ka — Mon­i­ca Heisey, która wcześniej pisała sce­nar­iusze do Schitt’s Creek (nadal nie mogę uwierzyć, że tego seri­alu nie ma w Polsce w żad­nym streamin­gu) i do Pracu­ją­cych Mam. I trochę to w tym seri­alu widać. Niek­tóre sce­ny są kome­diowe w sty­lu współczes­nego sic­to­mu – czyli takiego, który jest częs­to moc­no absurdal­ny i nieco wul­gar­ny. Z kolei część wątków jest bard­zo wyraźnie inspirowana seri­ala­mi takie jak „Pracu­jące Mamy” gdzie niby jest zabawnie, ale pod powierzch­nią kry­je się wiele mniejszych i więk­szych dra­matów, rozczarowań i trud­nych emocji. Fajnie się to wszys­tko miesza, zwłaszcza, że ser­i­al dodatkowo ma ten plus, że pomiędzy aktora­mi w głównych rolach (Danielle Vital­is i Jon Point­ing) jest przy­jem­na chemia co bard­zo ułatwia zrozu­mie­nie dlaczego wolą być razem niż osobno.

Zdję­cie: Sky

Od razu zaz­naczam – nie jest to pro­dukc­ja wybit­na, ale spędz­iłam miło popołud­nie i nawet przy­pom­ni­ały mi się inne tego typu bry­tyjskie pro­dukc­je na które wpadałam dość przy­pad­kowo (mam sko­jarzenia z „Starstruck” i troszkę z „Chew­ing Gum”). Jed­nocześnie wiem, że SkyShow­time nie jest w Polsce najpop­u­larniejszą plat­for­mą a szko­da, bo rzeczy­wiś­cie pojaw­ia­ją się tam ciekawe rzeczy, w tym właśnie te bry­tyjskie (niedłu­go pojawi się „The Lovers”, które co praw­da dzieje się w Irlandii, ale też wypro­dukowało je Sky i też ma właśnie taki oby­cza­jowo- roman­ty­czny ton) niekoniecznie stwor­zone przez BBC. Mam słabość do takich mniejszych pro­dukcji i zawsze staram się zachę­cać, zwłaszcza, że nikną w tym seri­alowym bezmi­arze. Tym­cza­sem – jasne wszyscy może­my pisać i mówić w kółko o tym samym, ale ostate­cznie – dwudzi­es­ta recen­z­ja tego samego seri­alu nie da ci tyle co dowiedze­nie się, że może coś tam ci ucieka, bo właśnie – mało kto o tym napisał.