Nie spać, grać czyli trzy planszówki które ostatnio bawiły Zwierza

Jak wiecie zwierz wraz z narzec­zonym nabył nowe hob­by – gry plan­szowe. Przez dłuższy czas zwierz był przeko­nany, że nie za bard­zo bawi go prze­suwanie pio­nków po plan­szy a potem nagle okaza­ło się, że spo­tykanie się ze zna­jomy­mi na gry plan­szowe to jed­na z ulu­bionych rozry­wek zwierza. Ponieważ cza­sem moż­na się zgu­bić w tym w co warto grać to zwierz co pewien czas pole­ca nowe (dla siebie, bo niekoniecznie na rynku) tytuły. Dziś pole­ca gry, które nie zaj­mu­ją zbyt wiele cza­su i doskonale się przy nich plotkuje.

Prze­biegłe Wiel­błądy —  gra, która spraw­ia wraże­nie, że jest przez­nac­zona głównie dla dzieci ale w isto­cie budzi w człowieku mroczne pokłady skłon­noś­ci haz­ardowych. Gdzieś w połowie gry człowiek czu­je się mniej więcej jak właś­ci­ciel włas­nej sta­jni wiel­błądów który postaw­ił cały majątek w wyś­ci­gach. A zasady są proste – obstaw­ia się który wiel­błąd dobieg­nie pier­wszy do koń­ca eta­pu wyś­cigu i całego wyś­cigu. Obstaw­ia się też miejsce ostat­nie w całej rywal­iza­cji. O tym ile prze­suną się wiel­błądy decy­du­je ruch kostką. Brz­mi banal­nie i praw­da jest taka, że wyjaśnie­nie zasad zaj­mu­je mniej więcej pięć do dziesię­ciu min­ut. W porywach. Zwierz pier­wszy raz grał w grę w zatłoc­zonej kna­jpie gdzie ludzie dość głośno roz­maw­iali i nadal wszys­tko zrozu­mi­ał. To dobry wskaźnik skom­p­likowa­nia zasad. Zabawa jest faj­na, bo rzeczy­wiś­cie pole­ga na takim lekko haz­ardowym obstaw­ia­n­iu wyników, licze­niu – jakie rozwiązanie jest mniej lub bardziej praw­dopodob­ne i cichym mod­le­niu się by jakiemuś wiel­błą­dowi nie poszło za dobrze albo za słabo. Do tego gra ma jeden zabawy ele­ment – jeśli dwa wiel­błądy sto­ją na tym samym polu tworzą piramidę wiel­błądów – i ten górny porusza się nawet wtedy kiedy poruszy się tylko ten na dole. Co oznacza, że wyni­ki wyś­cigów są nieco mniej oczy­wiste. Zwierz  grał w grę z ludź­mi jak najbardziej dorosły­mi i wszyscy doskonale się baw­ili ale z jakąś roz­gar­niętą latoroślą też moż­na bez trudu grać i dobrze się przy tym baw­ić. Gra ma olbrzymią zaletę – jed­na roz­gry­wka trwa poniżej godziny, więc jeśli chce się zagrać w plan­szówkę ale nie chce się spędz­ić połowy dnia nad plan­szą to jest to doskon­ała gra. Do tego – ład­nie zro­biona, z zabawnym pomysłem by nie po pros­tu rzu­cać kostka­mi tylko korzys­tać do tego z takiej fajnie skon­struowanej piramidy. Inny­mi słowy – to doskon­ała gra dla wszys­t­kich, także dla tych którzy nie chcą się bard­zo sku­pi­ać na rozgrywce.

Zna­jo­ma zwierza ma ide­al­ny stół do robi­enia zdjęć grom. Tu Gramy w Prze­biegłe Wielbłądy

Wsiąść do Pociągu – to jed­na z tych gier którą moż­na znaleźć na półkach więk­szoś­ci graczy i nie graczy – bo to mar­ka doskonale znana i zróżni­cow­ana. Wsiąść do Pociągu ma swo­ją wer­sję Świa­tową, Europe­jską, Amerykańską, Azjaty­cką, Skan­dy­nawską, Holen­der­ską, Ang­iel­ską – czego dusza zaprag­nie. Gra jest pros­ta i pole­ga na łącze­niu ze sobą miast przy pomo­cy linii kole­jowych. Ponieważ gra naprawdę odd­a­je ducha połączeń kole­jowych to dodatkowe punk­ty dosta­je się nie tylko za zre­al­i­zowanie połączeń pomiędzy dwoma punk­ta­mi (każdy gracz ma swo­je bile­ty do zre­al­i­zowa­nia – na których jest napisane jakie dwa mias­ta powinien połączyć lin­ią kole­jową) ale też za najdłuższe połącze­nie na plan­szy. Co skła­nia by wys­taw­iać naszych podróżników na połączenia które zami­ast dowieść ich z punk­tu A do B obwiozą ich jeszcze po dziesiątkach innych punk­tów. Gra jest pros­ta, ma jas­no wyz­nac­zony rytm i nie ma tury w której nie da się czegoś zro­bić – nawet jeśli nie budu­je­my połączenia to zbier­amy kar­ty które w przyszłoś­ci poz­wolą nam to połącze­nie zre­al­i­zować. Zabawa jest na tyle pros­ta, że gra­jąc moż­na spoko­jnie roz­maw­iać i plotkować – bez prz­ery­wa­nia gry i myśle­nia nad kole­jnym ruchem. Do tego – jeśli wy macie wydanie Europe­jskie a zna­jomy np. Skan­dy­nawskie to dwie roz­gry­w­ki choć mają iden­ty­czne zasady, będą prze­b­ie­gać zupełnie inaczej. Gra zaj­mu­je trochę miejs­ca (duża plan­sza) ale sama roz­gry­wka zmieś­ci się na więk­szym stole czy na podłodze. Należy jed­nak uważać by nie zgu­bić wag­o­ników. Bo roz­gry­wka kończy się wtedy kiedy zosta­ją nam już tylko dwa do dołoże­nia. Jeśli któryś z graczy będzie miał wybrakowany tabor – wtedy mamy prob­lem. Co do ograniczeń wiekowych gry to ponown­ie  — wszys­tko zależy od tego z kim gramy, ale nieco starszy oga­r­nię­ty dzieci­ak opanu­je zasady bez więk­szego trudu. Dla zwierza to ide­al­na gra by popi­ja­jąc wino poplotkować ze zna­jomy­mi, nie prze­j­mu­jąc się za bard­zo, że straci wątek w grze.

Ciuch­cią przez świat. Cały świat :)

Pan­dem­ic. Chulthu – Nic nie mówi „kocham cię” jak podarowanie ukochane­mu gry o tym jak kul­tyś­ci próbu­ją sprowadz­ić przed­wiecznych na ziemię. Nie mniej to wydanie Pan­demii okaza­ło się ide­al­nym prezen­tem walen­tynkowym od zwierza dla Narzec­zonego. Gra jest uproszc­zoną wer­sją Pan­demii, w której jed­na roz­gry­wka trwa nieco krócej (koło godziny). Nie wal­czymy z wirusa­mi ale z rozprzestrzeni­a­ją­cy­mi się kul­tys­ta­mi, staramy się nie strać naszych punk­tów poczy­tal­noś­ci (każdy gracz ma swo­je zdol­noś­ci, które niekoniecznie dzi­ała­ją kiedy osza­le­je­my), zamknąć wszys­tkie bramy i przede wszys­tkim – jak najrzadziej budz­ić Przed­wiecznych. Zabawy przy tym jest całkiem sporo, podob­nie jak jeżdże­nia auto­busem (zwierz lubi każdą grę w której jest opc­ja prze­jecha­nia się komu­nikacją miejską) i pró­by niedo­puszczenia by Shog­goty rozlazły się po plan­szy. Gra jest naprawdę ład­nie wyko­nana. Każ­da postać ma osob­ną fig­urkę (wypraskę przy­go­towano tak, że ktoś zakła­da że w jakiejś przyszłoś­ci poma­lu­je­my te fig­ur­ki – zdaniem zwierza to może być bard­zo dale­ka przyszłość), dosta­je­my do gry trzy urocze mack­owate fugur­ki Shog­gotów i całe mnóst­wo zakap­tur­zonych kul­tys­tów. Wszys­tko jest utrzy­mane w odpowied­niej opraw­ie graficznej i po wypakowa­niu i rozłoże­niu gra robi naprawdę doskon­ałe wraże­nie. Co więcej jeśli gra zacznie się nam po pewnym cza­sie wydawać zbyt pros­ta to może­my wprowadzać drob­ne mody­fikac­je. Na przykład zwierz grał w taki sposób że na samym początku odsła­nial­iśmy jed­nego dodatkowego przed­wiecznego, więc było trochę trud­niej. Z drugiej strony – jest coś bard­zo przy­jem­nego w grze w której roz­gry­wka jest nie za dłu­ga a zwycięst­wo  — całkiem częs­to zna­j­du­je się w zasięgu ręki. To wydanie Pan­demii – jak każde wydanie Pan­demii – zmusza nas do gry koop­er­a­cyjnej, co nie wszyscy lubią ale dobrze inte­gru­je ludzi przy sto­liku.  Oczy­wiś­cie, wiel­bi­ciele gier koop­er­a­cyjnych i świa­ta Love­crafta wiedzą, że ist­nieją już koop­er­a­cyjne gry ze świa­ta jego powieś­ci cho­ci­aż­by — Arkham Hor­ror czy Eldritch hor­ror. Przewagą Pan­demii jest po pier­wsze jej czas (zwierz pamię­ta jak kiedyś o mało nie umarł z nudów w cza­sie jakiejś trzy­godzin­nej roz­gry­w­ki w Eldritch Hor­ror) a po drugie – bard­zo proste zasady. Tak właś­ci­wie naw­iąza­nia do świa­ta Chulthu są tu przede wszys­tkim w warst­wie wiz­ual­nej, ale to nie przeszkadza bo graj jest naprawdę ład­nie zro­biona i jak to się mówi gry­wal­na. W każdym razie zwierz spędz­ił kil­ka naprawdę miłych wiec­zorów z kole­jny­mi zna­jomy­mi którym pro­ponował par­tyjkę prze­ci­wko przedwiecznym.

Tylu Przed­wiecznych…

Tyle z growych nowoś­ci w świecie zwierza. Oczy­wiś­cie jak zwyk­le zwierz przy­pom­i­na, że świat plan­szówek odkry­wa na włas­ną rękę – trochę nie po kolei. To znaczy, zwierz gry­wał już cza­sem w gry nis­zowe, zan­im poz­nał te najbardziej pop­u­larne. Cza­sem zdarza mu się grać w jeszcze świeżutkie nowoś­ci, cza­sem w tytuły które mają już ugrun­towane miejsce na rynku. Najważniejsze to znać swo­je pref­er­enc­je i wiedzieć, że praw­ie każ­da gra może baw­ić w odpowied­nim towarzys­t­wie i w odpowied­nich warunk­ach. Warto o tym pamię­tać bo np. zwierz zniechę­cił się do niek­tórych gier bo grał w nie „niedo­brze”. To znaczy np. wybier­ał angażu­jącą grę na spotkanie na którym wszyscy chcieli plotkować albo zbyt lekką dla graczy którzy chcieli naprawdę wejść w świat gry. To jed­na  z tych rzeczy, których człowiek się uczy z cza­sem. Ale nie jest to źle spęd­zony czas.

Ps: Zwierz nie tak dawno kupił sobie też dodatek do 7 Cud­ów Świa­ta: Poje­dynek (to taka wer­s­ja 7 cud­ów na dwie oso­by) – Pan­teon. Dodatek jest świet­ny bo moż­na nim bez trudu posz­erzyć niewielką plan­szę gry, a wprowadza do roz­gry­w­ki bard­zo dużo nowych opcji i możli­woś­ci. Zwierz pole­ca dokupi­e­nie sobie tego rozsz­erzenia zwłaszcza tym, którzy podob­nie jak zwierz spędzili trochę cza­su gra­jąc w Poje­dynek i powoli zaczęli się nim nudzić.